ตอนที่ 1026 ล้างแค้น
เฉียนยู่ไม่รู้อะไรไปมากกว่านี้เพราะมันเหนือจินตนาการของนางเกินไป
ในช่วงเวลาเพียงหกเดือนพลังของฉือกูเหยียนเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ฉือกูเหยียนสามารถแสดงศักยภาพของพลังสายเลือดออกมาได้อย่างแท้จริง
ฉือกูเหยียนเคลื่อนไหวพร้อมกับดาบไร้ร่องรอยในมืออีกครั้ง
โฮก!สิงโตห้าหัวร้องคำรามด้วยความหวาดกลัว
เทพอสูรนั้นมีความหยิ่งยโสในตัวเอง
อย่างไรก็ตามใช่ว่าพวกมันจะเพิกเฉยต่อความจริงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอันตราย
มันก้มหัวลงให้ฉือกูเหยียนทันที
ไม่ว่ามันจะทรงพลังแค่ไหนก็ยังคงเกรงกลัวความตายมันคงหนีไปแล้วถ้าชายร่างเตี้ยไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆ เด็กน้อยข้าอยากรู้ว่าดาบของเจ้าหรือมือของข้าที่คมกว่า… ก่อนที่ชายร่างเตี้ยจะพูดจบ เขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากด้านหลัง
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาหันไปกลับไม่พบอะไรแม้แต่น้อยมันแปลกเกินไป!
เขาตื่นตัวเป็นพิเศษประสบการณ์บอกให้เขาระวัง
แม้มันอาจจะจบแบบเดิมแต่เขาก็ตะปบมือไปด้านหลัง
และความจริง…
ได้ตบหน้าของเขาอย่างจังอีกครั้ง
นั่นเป็นเพราะมือของเขาสัมผัสโดนแต่ความว่างเปล่าขณะที่ดาบของฉือกูเหยียนไปถึงสิงโตห้าหัว
ดาบเปล่งแสงสว่างไสว
โฮก!ร่างของสิงโตห้าหัวกลิ้งไปบนพื้น แม้ดาบจะพลาดเป้าแต่ก็ทำให้เกิดแผลขึ้นบนกรงเล็บด้านขวาลึกจนเห็นกระดูก
เด็กน้อยเจ้าช่างร้ายกาจจริงๆ! ชายร่างเตี้ยอุทานออกมาด้วยความโกรธหลังจากถูกหลอกหลายครา
เขาเริ่มโจมตีฉือกูเหยียนโดยไม่ลังเลขณะที่พุ่งออกไปฝ่ามือของเขาปกคลุมด้วยชั้นบางๆที่มีสีเหมือนน้ำหมึก
อย่างไรก็ตามตอนที่เขาก้าวเท้าออกไปเพียงสองก้าวเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติอีกครั้ง
ราวกับมีดาบโจมตีมาที่ด้านหลัง
อีกแล้ว?!อย่าคิดว่าข้าจะหลงกลอีก! ชายร่างเตี้ยไม่คิดจะโจมตีไปยังด้านหลังอีกต่อไปและยังคงพุ่งไปหาฉือกูเหยียน
แต่ทันใดนั้น…
เขาพบว่าฉือกูเหยียนที่อยู่ด้านหน้าได้หายตัวไป
ราวกับร่างของนางหายไปดื้อๆ
หืม?เร็วมาก! เดี๋ยวก่อนนี่มัน… ขณะที่เขากำลังตกใจ เขาพลันรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากแผ่นหลัง เขาถูกดาบโจมตี!
แปลกมากเขาจะถูกโจมตีด้วยดาบได้ยังไง ถ้าไม่มีดาบ…
ชายร่างเตี้ยนึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันเป็นความจริงที่มีดาบทะลุแผ่นหลังของเขา
เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว
…
…
คราวนี้ไม่เพียงแต่เฉียนยู่ที่ตกใจแม้แต่ไป่ฉือเองก็หยุดนิ่งอยู่บนพื้น
ฉากตรงหน้านั้นแปลกเกินไป
ฉือกูเหยียนอยู่ดีๆก็ปรากฎขึ้นด้านหลังชายร่างเตี้ยขณะที่เขากำลังพุ่งไปด้านหน้าเพื่อโจมตีฉือกูเหยียน
ยิ่งไปหว่านั้นหลังจากโจมตีนางกลับปรากฎขึ้นที่ตำแหน่งเดิมราวกับนางไม่ได้เคลื่อนไหวไปไหน
จากนั้นนางก็โจมตีอีกครั้งดาบไร้ร่องรอยโจมตีไปที่ลำคอของชายร่างเตี้ยด้วยความรวดเร็ว
ฟุ้บ!หัวของชายร่างเตี้ยลอยขึ้นไปบนฟ้า
จากนั้นร่างของเขาก็ล้มลงกับพื้น
ตาย?!
ตัวตนระดับเทพเจ้าได้ตายไปแล้ว!
…
ศิษย์คนหนึ่งของหอคอยหลิงหยุนอุทานออกมาแม้แต่กองทัพอสูรก็เบิกตากว้าง
ตัวตนระดับเทพเจ้าตายโดยไม่มีโอกาสได้ตอบโต้แม้แต่น้อย!
ฉือกูเหยียน! ทันใดนั้นเองเสียงหนึ่งดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ลำแสงสีดำจะพุ่งออกมาจากหัวที่ถูกตัดออกไป
เขายังไม่ตาย?!
สมกับเป็นตัวตนระดับเทพเจ้า!
พวกเรายังมีโอากส!
เหล่าอสูรมีความหวังอีกครั้งเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของชายร่างเตี้ย
อย่างไรก็ตามความหวังนี้อยู่ได้ไม่นานนัก
นั่นเป็นเพราะฉือกูเหยียนปรากฎขึ้นอีกคั้งด้านหลังหัวที่มีแสงสีดำพุ่งออกมา
ม่าย!!! หัวนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง
แน่นอนว่ามันไร้ประโยชน์ฉือกูเหยียนไม่หยุดดาบในมือ นางไม่คิดแสดงความเมตตาเมื่อต่อสู้กับศัตรู
ตูมตู้ม! เสียงระเบิดดังขึ้น
ดาบของฉือกูเหยียนทำลายชั้นบางๆสีดำที่ปกป้องหัวของชายร่างเตี้ยเอาไว้เศษแสงสีดำกระจายไปทั่วท้องฟ้า
จากนั้นลำแสงสีแดงก็พุ่งขึ้นไปด้านบน
มันราวกับเป็นฝน
สายฝนสีเลือดตกลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้ง เหล่าอสูรต่างเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ
ความหวังของพวกเขาถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง
โฮก!สิงโตห้าหัวคำรามราวกับมันกำลังเจ็บปวดอย่างมาก แต่มันไม่ได้โจมตีฉือกูเหยียน
แต่มันกลับหันหลังและวิ่งหนีไป
เหมือนกับตอนที่มันวิ่งมาขากลับมันวิ่งหนีไปด้วยความรวดเร็วไม่แพ้กัน
แต่ฉือกูเหยียนจะปล่อยมันไปง่ายๆ?
แน่นอนว่าไม่
แสงดาบนับล้านปรากฎขึ้นบนท้องฟ้าก่อนจะร่วงลงใส่สิงโตห้าหัวราวกับสายฟ้า
โฮก!
โฮก…
มันดิ้นรนพยายามป้องกันดาบแสงจำนวนมากที่พุ่งลงมาจากท้องฟ้า อย่างไรก็ตามมันทั้งแหลมคมและมีจำนวนมากเกินไปร่างของมันถูกเจาะทะลุซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดแอ่งเลือดขึ้นที่พื้น สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงไข่มุกอสูรของมันเท่านั้น
ตัวตนระดับเทพเจ้าสองคนได้ตายไปแล้ว!
ราวกับการปรากฎตัวของพวกเขาไม่ได้มีผลอะไรกับสงครามครั้งนี้แม้แต่น้อย
ฉือกูเหยียนสามารถเอาชนะพวกเขาได้ด้วยการต่อสู้หนึ่งต่อสอง
การกระทำของนางราวกับจะบอกว่านางกำลังจะขึ้นไปยืนบนจุดสูงสุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์
ไป่ฉือมองฉากตรงหน้าด้วยความตกตะลึงและหวาดกลัว
ฉือกูเหยียน?นาง…แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?! ไป่ฉือมองฉือกูเหยียนด้วยความว่างเปล่า
นางมีลางสังหรณ์แปลกๆตั้งแต่ที่ฉือกูเหยียนปรากฎขึ้นอย่างไรก็ตามตอนนั้นนางยังคงมั่นใจเพราะมีตัวตนระเทพเจ้าอยู่ที่นี่ถึงสองคน
แต่ตอนนี้…
พวกเขาได้ตายไปแล้ว
นางรู้ได้ในทันทีว่าลางสังหรณ์ในฐานะจิ้งจอกเก้าหางของนางนั้นถูกต้อง
ฝ่าบาทพวกเราสามารถปิดประตูเทพเจ้าของเผ่าอสูรและปีศาจได้แล้วหรือยัง? ฉือกูเหยียนถามเฉียนยู่ที่ยืนนิ่งอยู่
อา…โอ้ใช่แล้ว อย่างที่พวกเราได้ตกลงกันไว้… เฉียนยู่พูดไปได้ครึ่งประโยคก่อนจะพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ฉือกูเหยียนเรียกนางว่า’ฝ่าบาท’?
ใช่แล้วฉือกูเหยียนเป็นคนของอาณาจักรเซี่ยนางจึงเรียกเฉียนยู่ว่าฝ่าบาทแทนที่จะเป็นผู้นำหอคอยหลิงหยุน
เฉียนยู่กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ถ้าคนอื่นเรียกนางเช่นนี้นางไม่ลังเลที่จะตบคนนั้นให้กระเด็น
อย่างไรก็ตามเป็นฉือกูเหยียนที่พูด…
นางไม่สามารถปฏิเสธได้
ยิ่งไปกว่านั้นมันอาจจะทำให้พวกนางดูใกล้ชิดกว่าถ้าเฉียนยู่ใช้ฐานะราชินีของอาณาจักรเซี่ยพูดคุยกับฉือกูเหยียน
เป็นครั้งแรกที่นางคิดว่าการเป็นราชินีของอาณาจักรเซี่ยก็ไม่ใช่เรื่องแย่
อย่างน้อยที่สุดอาณาจักรเซี่ยก็มีตัวตนที่น่ากลัวเช่นฉือกูเหยียน…
เดี๋ยวก่อน!
ยังมีเจ้าเด็กเหลือขอนั่นอีกคน!
ฟางเจิ้งจือ
อนาคตของอาณาจักรเซี่ยล้วนคาดเดาไม่ได้เมื่อมีฉือกูเหยียนและฟางเจิ้งจืออยู่
หืม…อย่าเรียกข้าว่าฝ่าบาทอีกเจ้าเป็นพี่สาวของปิงหยาง ถ้าเจ้าไม่รังเกียจจะเรียกข้าว่าท่านป้าก็ได้ เฉียนยู่กระแอ้มเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวออกมา
ท่านป้า.. ฉือกูเหยียนพยักหน้า
พูดถึงเรื่องนี้ฟางเจิ้งจือเองก็เรียกข้าว่าท่านป้าเช่นกัน อย่างไรก็ตามเหยียนเอ๋อร์มีทั้งพลังและน่าเคารพกว่าเจ้าเด็กเหลือขอนั่นมากนัก ฮ่าฮ่า… เฉียนยู่หัวเราะ
ความแข็งแกร่งของเจ้าไร้ยางอายไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าข้านอกจากนี้เขายังเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ข้าตื่นขึ้นมา ฉือกูเหยียนอธิบาย
เป็นเหตุผลที่ทำให้เจ้าตื่นขึ้นมา?
ใช่ก่อนที่เขาจะไป เขาได้มาที่เตียงและทำบางอย่างกับร่างกายของข้า… ความทรงจำไหลผ่านเข้ามาในหัวของนาง ขณะที่ฉือกูเหยียนพูด
มันเป็นบ่อน้ำที่มืดสนิท
นางลอยอยู่ในนั้นเงียบๆ
หลังจากผ่านไปนาน…
นางไม่รู้ว่านางลอยอยู่ในบ่อน้ำนั้นมานานแค่ไหนแล้ว
จนกระทั่งนางได้ยินเสียงเบาๆเรียกชื่อเขาปลดเสื้อของนางและยื่นมือเข้ามา…
ตอนนั้นเองที่ฉือกูเหยียนเห็นไข่มุกที่ใสราวกับหยก
ยิ่งไปกว่านั้นยังเห็นเงาของ’งู’ในไข่มุกนางไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือโชคชะตา
สายเลือดของนางนั้นมีพลังของ’งู’
แม้มันไม่ใช่งูธรรมดาแต่ก็เกี่ยวข้องกัน
ด้วยเหตุนี้ร่างกายของนางจึงได้รับการฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว
บ่อน้ำสีดำกลายเป็นสีทองในที่สุดดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆลอยขึ้นจากขอบฟ้าทำให้นางเห็นแสงเป็นครั้งแรก
เจ้าไร้ยางอายขอบคุณมาก… ฉือกูเหยียนคิดเงียบๆ
ในทางกลับกันเฉียนยู่มองไปที่ฉือกูเหยียนอย่างสับสนนางพูดถึงเตียงและร่างกาย…เจ้าเด็กเวรนั่นต้องฉวยโอกาสกับฉือกูเหยียนแน่นอน!
น่ารังเกียจมาก!
เฉียนยู่โกรธสุดขีดแต่นางไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้
เหยียนเอ๋อร์มั่นใจได้ว่าป้าจะต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมของเจ้าแน่นอน!
ต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมของข้า? ฉือกูเหยียนสับสนแต่ไม่มีเวลาถาม
นั่นเป็นเพราะเป้าหมายหลักในการเดินทางมาที่นี่คือเพื่อปิดประตูเทพเจ้า
พวกเจ้าคิดว่าจะสามารถปิดประตูเทพเจ้าของเผ่าปีศาจและอสูรได้งั้นรึ! ไป่ฉือกล่าวพร้อมยืนขึ้นอย่างยากลำบาก
การเปิดประตูเทพเจ้าไม่ใช่เรื่องง่าย…
แต่การปิดมันยิ่งยากกว่าหลายเท่า!
……………………………………..
