ตอนที่ 251 เจ้ากำลังทำอะไร?
เหวิน เต๋าเปา ได้พุ่งใส่ประตูด้วยพลังทั้งหมดของเขา เขาพุ่งชนประตูด้วยความเร็วและแม่นยำ
เห็นได้จากเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผากของเขา
แม้ว่าเขาจะพยายามหลบเลี่ยงการต่อสู้ แต่เขาก็ไม่ได้อ่อนแอ เพราะเขาเป็นทายาทของรัฐมนตรีฝ่ายกฎหมาย
ปิง หยาง มองไปที่ เหวิน เต๋าเปา อย่างสงสัย ก่อนจะหันกลับมามอง ฟาง เจิ้งจือ
“เจ้าพูดอะไรกับเขา?”
“ไม่มีอะไรมาก. ข้าแค่บอกเขาตรงๆว่านั่นเป็นประตูทางออก ถ้าเขาเปิมันได้ต้องเปฌนการทำคุณความดีให้อาณาจักรแน่นอน! “ฟาง เจิ้งจือ กล่าวตามความเป็นจริง
“เขาเชื่อเจ้า?” ปิง หยาง ถามอย่างสงสัย
“แน่นอนไม่ แต่ข้าบอกว่าเจ้าพูด?” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ ฉือ กูเหยียน
“เจ้า … ไร้ยางอายจริงๆ!”
“โอ้ ขอบคุณที่ชม!”
“แล้วยังไงตอนนี้?” ปิง หยาง ชี้ไปทาง ประตูที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ทางนี้
“เจ้าหมายถึงอะไร…?”
“ประตูหินเป็นของปลอม!”
“เจ้าหมายถึงอะไร? ข้าก็แค่คำนวณผิดพลาดเล็กน้อย”ฟาง เจิ้งจือ กล่าวอย่างใจเย็น
“ข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ ?” ปิง หยาง สงสัย ข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ แต่เกือบทำให้คนตาย !… ถึงแม้นางจะไม่สนใจชีวิตชายคนนี้ก็ตาม…
“ประตูเป็นของจริง” ฉือ กูเหยียน พูดขึ้น
“ทำไมพี่เหยียนถึงไปเข้าข้างเขาละ?”ปิง หยาง กล่าวอยางไม่เต็มใจ
“ดูตรงที่เลือดเลอะประตูนั่นสิ” ฉือ กูเหยียน ชี้ไปยังจุดที่ หัวของ เหวิน เต๋าเปา พุ่งใส่
ตาของ ปิง หยาง เบิกกว้าง จากนั้นความรู้สึกสงสัยของนางก็กลายเป็นความยินดี
นางเห็นรอยแตกอยู่ตรงนั้น
รอยแตกมีขนาดเล็ก
อย่างไรก็ตามนี่เป็นรอยแตกที่ไม่เคยมีมาก่อน ก่อนหน้านี้ ต่อให้การต่อสู้จะรุนแรงแค่ไหนในโถงบัลลังก์ก็ไม่เกิดรอยขีดข่วนอะไรแม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตาม เหวิน เต๋าเปา ได้ทำกำแพงเป็นรอยแตก
ผลที่ได้นั้นชัดเจน
“เพื่อที่จะทำลายประตูหินคนหนึ่งต้องมีพลังมากพอ มันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล แต่ทำไมคนฉลาดอย่างข้าถึงพลาดเรื่องง่ายๆอย่างนี้ไปนะ “ ฟาง เจิ้งจือ ผิดหวังเล็กน้อย
“ฮึ!” ปิง หยาง ไม่พอใจ แต่มือของนางก็ไม่ได้หยุด
หอกฉีหลินในมือนางสั่นสะเทือน เสาเพลิงพุ่งขึ้นไปเสียดฟ้า
ต่อให้ความฉลาดของนางจะสู้ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ อย่างไรก็ถ้ามีหอกฉีหลิน และวัดเรื่องการต่อสู้กันก็อีกเรื่อง
“ตูมมม!” มีเสียงดังสะท้อนกึกก้อง
ในทะเลเพลิง แสงสีทองพุ่งเข้าใส่ประตู จากนั้นก็เกิดระเบิดขึ้น แสงส่องเข้าไปด้านใน
มันส่องลงที่พื้น ทำให้เห็นอุโมงค์สีดำ
“โอ้มันไม่ใช่ทางออกไปข้างนอกหรือ?” ปิง หยาง ตกใจที่เห็นอุโมงค์สีดำ
“ข้าบอกแล้วว่ามีความเป็นไปได้ 2 อย่าง อย่างแรกคือมีโถงบัลลงก์อีกห้อง อีกอย่างคือแท่นบูชานั้นคือโถงบัลลังก์เอง “ ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับ
“เจ้าบอกอย่างแรกไม่มีทางเป็นไปได้?”
“หยุดสนใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ถนนทุกเส้นล้วนนำทางไปสู๋กรุงโรม อย่าไปสนใจกับเรื่องที่ไม่สำคัญ” ฟาง เจิ้งจือ โบกมือให้ ปิง หยาง หยุดพูด
“อ้อหรอ!” ฮึดฮัด ก่อนจะมองไปที่อุโมงคือันดำมืด “เราเจอประตูแล้ว ควรส่งคนเข้าไปดูก่อนไหม”
“ไม่ใช่ว่าเรามีคนอยู่แล้วงั้นหรือ?”
“เจ้างั้นรึ? เจ้า…”
“แน่นอนไม่!” ฟาง เจิ้งจือ ส่ายหัว และเหลือบมองไปทาง เหวิน เต๋าเปา “เส้นทางปรากฎขึ้นมาชัดเจนแล้ว ถ้าเจ้ายังคงแกล้งตายอยู่ เจ้าจะไม่มีโอกาสได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้อาณาจักรนะ! “
เมื่อเขาได้ยิน ฟาง เจิ้งจือ เขารีบลุกขึ้นทันที ราวกับตุ๊กตาล้มลุก
ปิง หยาง ไม่เชื่อ
ฉือ กูเหยียน อยู่ในความสงบ ราวกับคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว
“ข้าฝัน ฝันว่าแม่ทัพในชุดเกราะทองบนสวรรค์ พูดว่าข้ามีหน้าที่ต้องทำ คือปกป้ององค์หญิงและท่านฉือ กูเหยียน เขาออกคำสั่งข้า…” “ เหวิน เต๋าเปา เล่าเรื่องบางอย่างออกมา
“เจ้าขยะ พอสักที! เลือดบนหัวเจ้าออกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เข้าไปสำรวจในอุโมงค์ซะ เข้าใจไหม?” ฟาง เจิ้งจือ โบกมือไล่เขา
เหวิน เต๋าเปา ตะลึง แต่เขาก็รีบทำตัวให้ปกติ พร้อมยิ้มออกมาด้วยความอาย “ไม่แปลกใจที่ท่านเป็นผู้สอบได้คะแนนสูงสุดในการทดสอบระดับจักรพรรดิดวงตาของท่านช่างเฉียบคม… “
“เข้าไปซักที!”
“ได้ ได้ ข้ากำลังเข้าไป!” เหวิน เต๋าเปา รีบกระโดดเข้าไปในอุโมงค์
“เจ้ากล้าหลอกลวงข้างั้นรึ? ข้าเป็นเจ้าหญิงนะ! เจ้าจะต้องถูกฆ่าให้ตาย!กองทัพทลายภูผาเป็นกองทัพที่กล้าหาญ ทำไมถึงรับคนขี้ขลาดอย่างนี้้เข้ามากัน ? “ ปิง หยาง หงุดหงิด เมื่อมองลงไปที่ เหวิน เต๋าเปา
“ทุกคนล้วนมีจุดแข็ง เหวิน เต๋าเปา นั้นกลัวตาย ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่ระมัดระวังและสนใจสิ่งต่างๆมาก ! “ ฟาง เจิ้งจือ ยิ้ม
“เหมือนเจ้าสินะ!” ปิง หยาง ส่ายหัว
เมื่อ ฉือ กูเหยียน ได้ยิน ที่ ฟาง เจิ้งจือ พูด ดวงตาของนางเป็นประกายทันทีมันเป็นสิ่งที่ท่านพ่อเคยสอนนาง
ทุกคนล่วนมีจุดแข็งและจุดอ่อน
แม่ทัพที่ดีที่สุดไม่ใช่คนที่สามารถคุมกองทัพชั้นยอดได้ แต่เป็นคนที่เอาจุดเด่นของแต่ละคนออกมาได้มากที่สุด
คนที่เติบโตขึ้นมาในภูเขารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?
หรือมันเป็นความตั้งใจของสวรรค์จริงๆ?
“องค์หญิง ท่าน ฉือ กูเหยียน ฑูตแห่งดาบ ข้างล่างนี้ปลอดภัย!” เหวิน เต๋าเปา ตะโกนออกมาจากในอุโมงค์
เขาเน้นคำว่า ฑูตแห่งดาบเป็นพิเศษ
“พา ปิง หยาง ไปกับเจ้าก่อน ท่านลุงซิงกับข้าจะตามไปที่หลัง! “ ร่างของ ฉือ กูเหยียน พุ่งไปทาง ซิง หยวนกัว
“พี่เหยียน!” ปิง หยาง มองไปที่ ฉือ กูเหยียน
“ฉือ กูเหยียน?!” ฟาง เจิ้งจือ มองแผ่นหลัง ฉือ กูเหยียน
ทำไมนางต้องวิ่งไปทางนั้นกัน?
ทางออกก็อยู่ตรงหน้านาง
ถ้าสิ่งที่ ปิง หยาง บอกเป็นจริง ศิลาเซียนที่ทำให้คนกลายเป็นเซียนได้ แต่ทำไม ฉือ กูเหยียน ถึงไม่สนใจมัน? หรือว่านางต้องการทำเพื่ออาณาจักรมากกว่า…
ฟาง เจิ้งจือ ไม่พูดมาก เขาเคยเห็นคนจำนวนมากในโลกก่อนหน้านี้ที่มีความจงรักภักดีกับประเทศเป็นอย่างมาก
คนพวกนี้มักไม่ได้ตายอย่างปกติเท่าไรนัก
มันถูกหรือผิด?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่สามารถตัดสินได้เขาแค่เพียงทำในสิ่งที่เขาต้องการ กินสิ่งที่ต้องการ เล่นตอนที่อยากเล่น
“ไปกันได้แล้ว!” ฟาง เจิ้งจือ ดึง ปิง หยาง เข้าไปในอุโมงค์ …
…
ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นช้าๆยามเช้าท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน
สภาพอากาศตอนนี้ค่อนข้างดี ไม่ร้อนไม่หนาวเกินไป ชาวบ้านต่างออกมาทำงานกันแต่เช้า
อย่างไรก็ตามไม่มีใครจากหมู่บ้านหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ ไปทำนาในตอนนี้
ชาวบ้านทุกคนมาชุมนุมกันที่ลานหมู่บ้าน จาง หยางปิง ยืนอยู่หน้าสุด เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขากำลังรออะไรบางอย่างอยู่
มีเมฆฝุ่นอยู่ ณ ทางเข้าหมู่บ้าน
มันคือกองทัพที่ประกอบด้วยทหารอันแข็งแกร่งนับพันคน ทหารแต่ละคนสวมชุดเกราะสีแดงเข้ม ท่าทีของพวกเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง หอกในมือของพวกเขาเป็นประกาย
“ท่านแม่ทัพเราถึงแล้ว!”
“อืม! รองแม่ทัพหลี่! “
“รับทราบ!”
“สั่งให้ปิดทางเข้าออกทั้งหมดของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ! แม้แต่นกตัวเดียวก็ไม่สามารถออกไปได้! “
“รับทราบ!”
“รองแม่ทัพจาง, รองแม่ทัพเฉิน, รองแม่ทัพหวัง, ตามข้าเข้าไปในหมู่บ้าน!”
“ท่านแม่ทัพ ถ้า ฟาง เจิ้งจือ อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ พวกเราเข้าไปเพียง 3 คนเกรงว่า ช… “ 1 ในรองแม่ทัพดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้ากลัวอะไรกัน? เจ้าคิดว่ ฟาง เจิ้งจือ จะกบฎจริงๆงั้นรึ? เขาจะเพิกเฉยกับชีวิตของครอบครัวนับร้อยที่นี่? ข้าเป็นคนออกคำสั่งเอง ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้! “
“รับทราบ!”
“เข้าไปในหมู่บ้าน!”
…
อุโมงค์นั้นยาวกว่าที่พวกเขาคาดไว้ พวกเขาใช้เวลาเกือบ 15 นาทีจึงออกมาได้
ฟาง เจิ้งจือ ตะลึงกับสิ่งที่เห็น
ศิลาเซียน … ไม่ใช่ศิลา!
ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็เข้าใจ้ แต่เขาไม่สามารถอะิบายลักษณะของศิลาเซียนได้
ที่ที่เขายืนอยู่ตรงนี้ ไม่มีมลพิษแม้แต่น้อย ทุอย่างล้วนสะอาด
โลกทั้งโลกสะอาดมาก หญ้าเป็นสีเขียว มีต้นไม้ มีทะเลสาบ
ทะเลสาบนั้นสามารถมองทะลุได้ถึงพื้น
อาจจะสามารถมองเห็นปลาได้ แต่ไม่มีใครเห็นมันสีกตัว
นอกจากพวกนี้แล้ว …
ก็มีเพียง 4 คำคือ “ศิลา เต๋า เซียน สวรรค์”
คำพวกนี้ไม่ได้สลักอยู่บานน้ ป่า หรือผืนดิน
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้ 4 คำนี้ แต่คำพวกนี้ก็ปรากฎในใจของเขาทันทีที่เขาเหยียบเท้าเข้ามา
ทุ่งนา ป่า ทะเลสาบ … ทุกอย่างคือศิลาเซียน
“เจ้าเห็นไหม?”
