ตอนที่ 253 ชีวิตและการเติบโต
ฟาง เจิ้งจือ เคยฝันว่าได้เห็นภูเขาและแม่น้ำจากที่สูง จากนั้นเขาก็พุ่งตัวขึ้นไปเหนือบรรยากาศ…
แต่ตอนนี้ …
ความฝันของเขาดูเหมือนจะเป็นจริง
ฟาง เจิ้งจือ มองลงไปด้านล่างเห็นป่าอันเขียวชะอุ่ม มีภูเขา หินก้อนใหญ่ ลำคลอง สัตว์มากมาย…
เขาสามารถมองเห็นหุบเขาได้
เขาไม่ได้เห็นมันทั้งหมด แต่เขาสัมผัสได้ถึงดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ใบหญ้าที่แหลมคม และเหล่าสัตว์ป่า
“ภูเขาคังหลิง ?!”
ฟาง เจิ้งจือ รู้ในทันทีว่านี่คือภูเขาคังหลิง แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นจากมุมสูงมาก่อน
นอกจากนี้เขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขาสัมผัสได้ถึงชีวิตที่อยู่เบื้องล่าง สัมผัสได้ถึงชีวิตของดอกไม้ หญ่า และ สัตว์ป่า
มันเป็นความรู้สึกที่แปลกๆ ราวกับทุกสิ่งกำลังกลับไปยังจุดกำเนิด
เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าเล็กน้อยภายใน
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกเคลิ้ม เขาไม่อาจเชื่อสายตาของเขาได้ หรือเขาจะกลายเป็นเซียนจริงๆ? เขายังไม่พร้อมเลย ไม่เร็วไปหน่อยงั้ยหรือ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฟาง เจิ้งจือ ก็เห็นดวงตาคู่หนึ่ง
ดวงตาที่เหมือนพึ่งลืมตาตื่นจากการนอนหลับ เมื่อเขามองมาที่ ฟาง เจิ้งจือ …
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา เขารู้สึกสั่นสะเทือนในใจ และรู้สึกถึงความสูญเสียเป็นครั้งแรก
ความเกียจคร้าน, ความเย่อหยิ่ง, อำนาจ…
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เข้าใจว่าทำไมคำพูดเหล่านี้ทำไมถึงเกิดขึ้นในใจของเขา
เขานึกถึงสิ่งเหล่านี้เมื่อดวงตาสีทองคู่นั้นเข้ามาใกล้
“ตูม!”
เสียงระเบิดดังก้องไปทั่ว จนทั้งภูเขาสั่นสะเทือน
ร่างขนาดใหญ่ลุกขึ้นมาจากพื้นดิน เขาไม่สามารถเห็นรูปลักษณ์ของร่างนั้นได้อย่างชัดเจน ราวกับถูกปกคลุมด้วยหน้าจอสีดำ
สิ่งเดียวที่เขาเห็นคือดวงตาคู่สีทอง รอบๆดวงตามีแสงสีทองเรืองรอง ราวกับแสงสะท้อนจากชุดเกราะ
จากนั้นสายฟ้าสีดำก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าเข้าใส่หัวของ ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีโอกาสให้เขาต่อต้านแม้แต่น้อย
“เชี่ย! อะไรอีกวะเนี่ย?!”
ความอดทนของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่ได้มีมากนัก ทำไมท่านถึงต้องโจมตีข้าด้วยสายฟ้าหลายครั้งขนาดนี้?
ข้าคิดว่าข้าจะได้เป็นเซียน?
ทุกสิ่งควรจะเบ่งบานรอบๆตัวข้า
แต่ทำไมข้าถึงโดนฟ้าผ่าถึง 2 ครั้ง?
ฟาง เจิ้งจือ ต้องกลืนของพูดของเขากลับไปอีกครั้ง เขารู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอากาศอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีอะไรที่ช่วยดันตัวเขา
แรงดึงดูดทำให้ร่างกายของเขาพุ่งลงไปด้านล่าง
“ไม่มีทะเลสาบอยู่ด้านล่าง?!”
ฟาง เจิ้งจือ พยายามจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามไม่มีทะเลสาบอยู๋ด้านล่าง มีเพียงก้อนหินละภูเขา
“ตูมมม!”
…
โดยปกติการตกจากที่สูงอย่างน้อยก็ทำให้แขนขาหัก
อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“โกหก!” ฟาง เจิ้งจือ ถูก้นของตัวเอง มองไปยังหลุมที่เขาสร้างเอาไว้ เขาโกรธมาก
เขาได้ขึ้นไปบนอากาศอย่างชัดเจน เห็นทั้งแม่น้ำและภูเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเขาลืมตาอีกที เขากลับพบว่าเขามาอยู่จุดเดิม
ใครจะยอมรับได้!
“หรือข้าจะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง?” ฟาง เจิ้งจือ นึกถึงสิ่งที่เห็นระหว่างการเดินทาง มันเป็นความรู้สึกอันลึกลับ ราวกับเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาตกลงมา เขาสัมผัสได้เพียงความเจ็บปวด เขาลืมเรื่องทุกอย่างไปจนหมด
“โอ๊ะ?”
ฟาง เจิ้งจือ เห็นบ้านหินเล็กๆตั้งอยู่ข้างๆ ถ้าไม่ใช่เขาตกมาตรงนี้ คงไม่สังเหตุเห็นมัน
บ้านหิน
มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่จะมาปรากฏอยู่บนภูเขา
ทุกหมู่บ้านที่อยู่รอบๆที่นี่ ตั้งอยู่ห่างไกลจากผู้คน แต่ละหมู่บ้านมีหน่วยล่าสัตว์เป็นของตัวเอง บ้านหินนั้นเป็นสิ่งจำเป็นเมื่อพวกเขาขึ้นมาบนภูเขา
มันถูกใช้เป็นจุดพักพิงสำหรับหน่วยล่า เพราะไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าหน่วยล่าสัตว์จะไม่พบกับปัญหาอะไร อาจมีฝนตกหนัก หิมะถล่ม …
โดยปกติแต่ละหมู่บ้านจะใช้บ้านหินที่สร้างขึ้นเท่านั้น พวกเขาจะเข้าไปในบ้านหินของคนอื่น ก็ต่อมเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน
มันเป็นเรื่องที่รู้กันดีของทุกๆหมู่บ้าน
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ไดสนใจมากนัก ตอนนี้ได้ออกมาจากทะเลสาบ แต่น่าจะยังอยู่ในกลืนกินโลก?
กลืนกินโลกได้ดูดกลืนภูเขาคังหลิง
ตำแหน่งนี้ …
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นตีนเขา!
“ข้าออกมาจากกลืนกินโลกแล้ว?”
“หรือว่าตรงนี้เป็นอีกที่หนึ่ง?”
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เข้าใจว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ดังนั้นเขาลองสังเกตุรอบๆ
บ้านหินเป้าหมายแรกของเขา เขาอาจจะเจอยาบรรแก้อาการปวดจากการที่ตกลงมาก็ได้!
“มีใครอยู่ข้างในไหม?”
“ถ้าเจ้ากำลังทำสิ่งที่พูดออกมาไม่ได้ แค่ส่งเสียงออกมาหน่อยก็ได้!”
ฟาง เจิ้งจือ สุภาพ ในการเข้าบ้านคนอื่น ชาวบ้านอาจจะอยู่ในสวนหลังย้าน หรือกำลังทำกิจกรรมบางอย่างที่น่าอาย
เช่น เรื่องอย่างว่า หรือแอบนอกใจ …
บ้านหินตรงนี้เป็นทำเลที่เหมาะสมมากที่จะทำเรื่องพวกนั้น
ฟาง เจิ้งจือ รู้เรื่องพวกดี เพื่อป้องกันฉากที่น่าอับอาย เขาควรจะส่งเสียงบอกการปรากฎตัวของตัวเองออกมาก่อน แต่ไม่มีการตอบกลับมา
เขาผลักประตู พยายามเข้าไป
เมื่อเขาผลักมัน …
เขารู้ว่าประตูถูกล็อคอยู่
“มีใครอยู่ข้างใน?” ฟาง เจิ้งจือ ตกใจ เขามั่นใจว่ามีใครอยู่ข้างใน ไม่งั้นจะล็อคประตูทำไม ?
แต่ถ้ามีคนทำไมไม่ตอบเขา? หรือพวกเขาทำเรื่องอย่างว่าจริงๆ?
นอกจากนี้ …
ถ้าที่นี่ยังเป็นกลืนกินโลกทำไมถึงมีคนอื่นอยู่?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้มีความอดทนที่จะมายืนคิด เขาตัดสินใจที่จะรอสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่มีใครออกมาจากบ้านหิน
เขารออยู่ข้างประตูสักครู่
ทำไมกัน?
ฟาง เจิ้งจือ โกรธมาก ถ้าพวกเจ้ากำลังรีบสวมเสื้อผ้าอยู่ ก็ตอบกลับมาสักหน่อย! เจ้าจะเมินข้าอย่างนี้ไม่ได้! ทำไมต้องทำเหมือนตัวเองไม่อยู่ในบ้าน?
“ถ้าไม่ออกมา ข้าจะเข้าไปแล้วนะ!”
“หา? คิดว่าข้าจะไม่กล้าเข้าไปงั้นรึ? “
“ตูมมม!” มีเสียงดังสะท้อนกึกก้อง
ฟาง เจิ้งจือ ไม่สนใจว่าข้าวของจะพังหรือไม่ เขาเตะประตูไม้และเดินเข้าไป
“โอ๊ะ!” สายตาของ ฟาง เจิ้งจือ จ้องขณะที่เดินเข้าไปในบ้านหิน มันว่างเปล่า
นอกจากนี้ มันยังได้รับการตกแต่งเป็นอย่างดี มีเตียงขนาดเล็ก และเก้าอี้อีกไม่กี่ตัว แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
สิ่งสำคัญคือแท่นบูชาสีดำที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางบ้าน
อัญมณีสีเงินขาวบริสุทธิ์ตั้งอยู่ตรงกลางของแท่นบูชา เป็นเหมือนคริสตัล และมีอักขระที่ซับซ้อนที่ไม่เคยพบเห็นที่ไหนมาก่อน
“สมบัติ!” ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกว่าโชคดีเหลือเกิน เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะพบสมบัติในบ้านแบบนี้
เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“ฮ่า ฮ่า แม้แต่สวรรค์ก็ไม่สามารถกีดกันความร่ำรวยของข้าได้!” ฟาง เจิ้งจือ ลืมเรื่องทุกอย่าง เขาเดินไปทางแท่นบูชา และเอื้มมือไปหยิบมัน
มันอบอุ่นราวกับถือหยกเอาไว้
แต่ทว่า…
มันหนักมาก
หนักมากเสียจน ฟาง เจิ้งจือ ไม่สามารถยกขึ้นไหว ราวกับมันติดหนึบอยู่กับแท่นบูชา
ฟาง เจิ้งจือ พยายามยกมันขึ้นอย่างสุดความสามารถแล้ว
“นี่มันบ้าอะไรกัน? ทำไมหนักขนาดนี้? ฟาง เจิ้งจือ ตะลึง อัญมณีก้อนเท่าฝ่ามือหนักราวกับภูเขาทั้งลูก
ฟาง เจิ้งจือ เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในภูเขาคังหลิง
ใครเป็นคนเอามันมาไว้ที่นี่?
ฟาง เจิ้งจือ สงสัย
ที่สำคัญไปกว่านั้น ฟาง เจิ้งจือ ไม่พอใจที่เขาไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้ มันเหมือนกับตอนที่เห็นร่างของหญิงเปลือยเปล่านอนอยู่ข้างหน้า แต่ไม่มีอารมณ์ร่วมแม้แต่น้อย
เขาจะยอมรับมันได้ยังไง?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง แต่เขาไม่ยอมรับมันเด็ดขาด
เขาเริ่มเดินวนรอบแท่นบูชา ความสำเร็จขึ้นอยู่กับความละเอียด ต้องมีเคล็ดลับในการยกอัญมณีก้อนนี้อยู่เป็นแน่
ถ้าไม่พบเบาะแสที่อัญมณี งั้นที่แท่นบูชาคงเป็นตัวเลือกที่ดีสุด
ฟาง เจิ้งจือ ผิดหวังที่ไม่พบอะไรรอบแท่นบูชาเลย
อยู่ที่อัญมณีจริงๆรึ?
ฟาง เจิ้งจือ เริ่มตรวจสอบที่อัญมณี
เขาตระหนักในทันทีว่า เขาไม่เข้าใจในอักขระพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย
มันไม่ใช่คำพูด รูปภาพ หรืออักษรโบราณ อักขระแต่ละตัวนั้นมีความซับซ้อนมาก
“เชี่ยเอ้ย นี่มันอะไรกัน?!” ฟาง เจิ้งจือ อยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เขาพยายามหาเบาะแส แต่ไม่มีประโยชน์เลย
ในสถานการณ์แบบนี้ เขาจะพยายามอย่างหนักหน่วง
เขาจะไม่ใช้ดาบกับมัน มันคือการทำลายสิ่งล้ำค่า
วิธีของ ฟาง เจิ้งจือ นั่นง่ายมาก เขาคว้าอัญมณีและและโยนเข้าไปในกระจกป้องกันใจ
ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน มันก็เพียงแค่ช่วงที่เขาคว้ามันขึ้นมาเท่านั้น
ฟาง เจิ้งจือ โยนอัญมณีเข้าไปในกระจกป้องกันใจ
เขาทำแบบนี้กับของสิ่งอื่นๆมาหลายต่อหลายครั้ง ในแต่ละครั้งมันถูกเก็บได้สำเร็จ จนเขาไม่อยากจะเชื่อ
แต่ในครานี้
เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องง่าย
“ตูม!”
