นอกจาก ฟาง เจิ้งจือ จะจู่โจมอย่างไม่ลังเลแล้ว ตอนนี้เขาราวกับหมาป่าตัวใหญ่ที่ยืนอยู่กลางฝูงลูกแกะ แต่…
ทหารนั้นจะยอมเป็นลูกแกะที่ไร้หนทางจริงๆงั้นหรือ?
แน่นอนว่าไม่! พวกเขาเป็นทหารที่เยี่ยมยุทธ์ และมีความกล้าหาญ
“ฆ่า!” พวกทหารทั้ง 1000 ต่างตอบรับอย่างขึงขัน ในขณะที่พวกเขากำลังพุ่งเข้าไปหา ฟาง เจิ้งจือ 500 คนแรกลดหอกลงต่ำ ปลายหอส่องแสงสว่างออกมาราวกับดวงอาทิตย์
“ไปตายซะ!” ฟาง เจิ้งจือ ตวัดดาบของตน แสงจันทร์เสี้ยวสีม่วงฟาดฟันทหารที่พุ่งเข้ามา
ทหารม้าทั้ง 5 คนถูกจัดการตกหลังม้าในทันที
ทหารคนอื่นต่างยืนตัวแข็งค้าง
พวกเขารู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ อยู่ระดับสะท้อนสวรรค์ แต่ไม่คิดว่าจะทรงพลังขนาดนี้
รอยเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วผืนดิน
ดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ความเกลียดชังของเขาพุ่งถึงขีดสุด
“ตาย! ตาย! ผู้บุกรุกทุกคนต้องตาย!”
ฟาง เจิ้งจือ คิดอยู่เพียงสิ่งเดียว คนที่ฆ่าชาวบ้าน ต้องตาย
ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทหารคนใดที่ยอมแพ้ พวกเขากล้าเผชิญหน้ากับ ฟาง เจิ้งจือ
ไม่นานนัก ฟาง เจิ้งจือ ก็ถูกล้อม
“ฆ่า!” เสียงตะโกนดังลั่น พวกพลทหารม้าลดหอกลงอีกครั้ง
พวกเขาจะแทง ฟาง เจิ้งจือ ให้ตาย
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นกองทัพที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี
แววตาของ ฟาง เจิ้งจือ เยือกเย็นในขณะที่เขาตวัดไร้ร่องรอยขึ้นเหนือหัว คลื่นยักษ์ก่อตัวขึ้นมาเหนือปลายดาบ ภายในนั้นแฝงไปด้วยแสงสีม่วงส่องประกาย
“ตายซะ!” เขาตะโกน แสงสีม่วงเข้าปะทะกับทหารม้าและพลหอก
ไม่นานนัก พลทหารม้าก็ตกลงจากหลังม้าเกลื่อนกลาด
อย่างไรก็ตามคลื่นลูกที่ 2 ก็ปรากฎขึ้น พุ่งเข้ามาแบบเดิม
พวกทหารเลือกใช้วิธีเดียวกับทหารโรมัน
ใช้ควาามได้เปรียบด้านจำนวน แม้พวกทหารจะอ่อนแอ แต่เขาก็มีทหารคนใหม่ๆมาสับเปลี่ยนตำแหน่งเดิมได้เรื่อยๆ
ให้ ฟาง เจิ้งจือ ใช้พลังโจมตีทหารแต่ละชุดจนหมดพลัง จากนั้นพอเขาอ่อนแรงก็ฆ่าทิ้งซะ
พวกเขาไม่ได้คิดอะไรให้ยากมากมายนัก …
ดาบของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นเฉียบคมมาก คลื่นยักษ์แต่ละลูกจัดการทหารจนล้มลง ไม่มีใครที่โดนไปแล้วสามารถลุกขึ้นมาได้อีก
มันเป็นการสังหารของฝ่ายเดียวโดยแท้จริง
ไม่ว่าจะได้รับการฝึกมาดีแค่ไหนก็ตาม แต่ความกลัวก็จะกลืนกินพวกเขาอยู่ดี ฟาง เจิ้งจือ ทรงพลังและมันมากกว่าที่พวกเขาคิดเยอะ
“ตายซะ!”
“ไปตายซะ!”
“ไปหาคนที่ส่งพวกเจ้ามา!”
เขาตะโกนซ้ำ ๆ ราวกับว่าเขาถูกครอบงำโดยปีศาจร้าย หลายสิบชีวิตที่ส่งเสียงที่ร่ำร้องในแต่ละการต่อสู้ แม้แต่พวกม้าก็ไม่ได้รับการยกเว้น
แสงสีม่วงฟาดฟันอย่างไม่ปราณี
เหล่าทหารม้าต่างตกจากหลังม้าอย่างหน้าสมเพซ
ฟาง เจิ้งจือ ยืนอยู่ท่ามกลางทหาร ด้วยท่าทีไม่เกรงกลัว เขาถูกผลาญพลังงานออกไปอย่างต่อเนื่อง
คลื่นยักษ์แต่ละครั้งมันทำให้ทหารนั้นพ่ายแพ้อย่างสิ้นท่า ผู้ที่เห็นต่างเยือกเย็นไปถึงสันหลัง
พวกเขาอาจจะกล้าหาญ แต่ยังคงกลัวความตาย พวกเขาเริ่มบุกช้าลงใบหน้าของ ฟาง เจิ้งจือ ราวกับเทพแห่งความตาย
อย่างไรก็ตามดาบของ ฟาง เจิ้งจือ ดูเฉียบคมในทุกๆการเคลื่อนไหว เขาไม่ยั้งมือแม้แต่น้อย
ที่สำคัญ ดวงตาขง ฟาง เจิ้งจือ กลายเป็นสีม่วงทั้งดวง
มันเป็นสีม่วงแต่มีคราบเป็นสีแดง
ฟาง เจิ้งจือ ตวัดดาบอย่างต่อเนื่อง เขาไม่รู้จำนวนคนที่ฆ่าไปแล้วนั้นมากแค่ไหน ทุกชีวิตที่ถูกฆ่านั้น มันเกิดจากความรู้สึกที่ถูกขับเคลื่อนโดยความโกรธและเกลียดในหัวใจ แต่มันไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงง่ายๆ
เขาเติบโตมากขึ้นและพลังมากขึ้น เขาไร้สินสติ ไม่มีอะไรจะหยุดเขาได้
ในตอนนั้น ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกแปลกๆบางอย่าง ในมิติพิเศษเหมือนจะมีผลไม้ประหลาดงอกขึ้นมาเพิ่มบนต้นไม้ใหญ่
มันเป็นผลไม้สีม่วงที่มีร่องรอยสีแดง
เขาผงะไปเล็กน้อย ผลไม้ลูกนี้คืออะไรกัน?
ดาวแห่งการสังหาร?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้เลย อย่างไรก็ตาม เขาต้องใช้ชีวิตต่อไป เขารู้สึกว่าผลไม้ลูกนั้นจะกลายเป็นความแข็งแกร่ง และแข็งแกร่งมากขึ้น
ความโกรธ ความเกลียดในหัวใจของเขาได้เข้าถึงจุดสูงสุดแล้ว
แสงก๊าซสีม่วงหมุนวนรอบดาบไร้ร่องรอย และลามไปถึงแขนของ ฟาง เจิ้งจือ
“ลงนรกไปซะให้หมด!”
เสียงของ ฟาง เจิ้งจือ เย็นเยือก ในขณะที่มองไปทางแม่ทัพ
แม่ทัพมอง ฟาง เจิ้งจือ อย่างดุร้าย แต่ก็แฝงไปด้วยความหวาดกลัว
แม่ทัพไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้ราวกับกองทัพของเขากำลังจะถูกกลืนหายไป
เขาเริ่มตื่นตระหนก อย่างไรก็ตามเขาถอยหลังไม่ได้แล้ว ยังคงสั่งทหารให้บุกต่อไป
“ฆ่า!” เสียงของ ฟาง เจิ้งจือ ดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ เป้าหมายของเขาคือแม่ทัพ
ไร้ร่องรอยปล่อยเส้นแสงสีม่วงออกมา พุ่งไปทางแม่ทัพอย่างรวดเร็ว
แม่ทัพใช้ดาบขนาดใหญ่ป้องกัน จนเกิดการระเบิดขึ้น
จากนั้นก็มีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น ดาบไร้ร่องรอย ที่พุ่งมาทางหน้าอกของเขาได้หยุดลง และเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ลำคอแทน
“อ๊ากกก!” เลือดพุ่งออกมาจากปากแผลที่ลำคอ
ดวงตาของแม่ทัพเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ เขาไม่อยากเชื่อว่าจะถูก ฟาง เจิ้งจือ ฆ่าตายทั้งๆที่มีทหารนับพันคน
เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทำไม่ได้
เรี่ยวแรงของค่อยๆหายไปจากร่าง
“มัน… มันไม่ใช่ … ไม่ใช่มนุษย์ … “ นั่นคือความคิดของแม่ทัพ เขาไม่อยากเชื่อว่าผู้ที่พึ่งเข้าถึงระดับสะท้อนสวรรค์จะมีพลังได้ขนาดนี้
ไม่ใช่พลังของผู้ที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ขั้นสูงสุดด้วยซ้ำ แม้แต่ผู้ที่อยู่ในระดับอภินิหารยังไม่แน่ว่าจะชนะเขาได้
หรือ ฟาง เจิ้งจือ อยู่ในระดับอภินิหาร!?!
ไม่!
ไม่มีทาง!
เป็นไปไม่ได้!
แม่ทัพจ้องไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยชีวิตที่กำลังหายไปทำให้ร่างกายของเขาล้มลงกับพื้น
ตาย!
ทันใดนั้นการสู้รบอันรุนแรงกลายเป็นความเงียบงำ
สายลมที่พัดผ่านทำให้กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้ง
ทหารทุกคนมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความหวาดกลัว ดาบกลับไปที่มือของเขา ที่ตอนนี้ทั้งเล่มกลายเป็นสีม่วง
ทหารทุกคนหยุดชะงัก ม้าของพวกเขาก็หยุดเคลื่อนไหว พวกเขารู้สึกได้ถึงจิตสังหารจากตัวของ ฟาง เจิ้งจือ
แม้แต่ม้าก็ยังรู้สึกว่าอันตราย
ชาวบ้านมองดูพร้อมกับอ้าปาค้างและเบิกตาโต พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังของ ฟาง เจิ้งจือ ได้จากก๊าซสีม่วงรอบตัวเขา
แม้จิตสังหารของ ฟาง เจิ้งจือ จะรุนแรงเท่าไหน แต่พวกเขาก็ไม่กลัว เพราะที่ ฟาง เจิ้งจือ ทำไปทั้งหมดนั้นเพื่อพวกเขา
ฟาง เจิ้งจือ คือเด็กตัวน้อยที่พวกเขาคอยเลี้ยงดูมาแต่เล็กๆ
“มันคือพลังของ เจิ้งจือ จริงๆ งั้นหรือ?”
“เขาทรงพลังมาก!”
“ช่างเป็นเรื่องน่าขัน! ไม่แปลกใจเลยที่เป็นผู้ชนะของการทดสอบที่เมืองหลวง และข้าจะไม่แปลกใจเลยถ้าเขาได้เป็นผู้ชนะของการทดสอบระดับจักรพรรดิ! “
“ตราบใดที่ ฟาง เจิ้งจือ อยู่ หมู่บ้านภูเขาทางเหนือจะไม่ถูกข่มเหงอีกต่อไป!”
พวกชาวบ้านต่างรู้สึกปลอดภัย พวกเขาไม่รู้ว่าต้องมีพลังแค่ไหนถึงเรียกว่าสุดยอด พวกเขารู้แค่ว่า ฟาง เจิ้งจือ มีพลังมากพอที่สามารถหยุดกองทัพนับ 1000 คนไว้ได้
พวกเขาไม่สนใจว่าดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ จะเป็นสีม่วงหรือสีอะไรก็ตาม
ฟาง เจิ้งจือ มองไปยังทหารรอบๆตัวเขา เขาจ้องไปที่รองแม่ทัพผู้ออกคำสั่ง
“ฆ่า!”
“จงต่อสู้เพ่อความขมขื่นนี้ แม่ทัพของเราได้สละชีวิตเพื่อที่จะหยุดยั้งกบฏคนนั้น! จับเจ้ากบฏนั่นซะ! “รองแม่ทัพรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นในสายตาของ ฟาง เจิ้งจือ เขาตื่นกลัวราวกับได้เห็นปีศาจร้าย
“ฮี่..!” แม้แต่ม้าเองก็ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
ทันใดนั้นเส้นสีม่วงได้ปรากฎขึ้นด้านหน้าเขา
เขาไม่สามารถตอบสนองมันได้ทัน
“อ๊ากกกก!!” รองแม่ทัพกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและตกจากหลังม้า เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุร้อน จากแผลเปิดตรงหัวใจ
เขาจัดการทั้งแม่ทัพและรองแม่ทัพลงได้ แม้จะมีทหารล้อมเขาไว้มากถึง 1000 คน
นี่คือความสำเร็จที่ยอดเยี่ยม
ทหารในกองทัพรู้สึกไม่มั่นคงเมื่อเผชิญหน้ากับ ฟาง เจิ้งจือ ต่อให้ใช้พวกเขาทั้งหมดก็ยังไม่แน่ใจว่าจะได้รับชัยชนะ
แต่ทว่า…
ใครจะอยากทำแบบนั้น?
มีคนกล้าหาญในกลุ่ม แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกคนมีความกล้าหาญ คนจำนวนมากตื่นตกใจเมื่อเห็นแม่ทัพกับรองแม่ทัพพ่ายแพ้
ไม่มีใครอยากตายและไม่มีใครคิดจะเป็นผู้กล้า
ไม่มีใครอยากจะลองต้านการโจมตีของ ฟาง เจิ้งจือ
“ตายซะให้หมด!”
เมื่อทหารหยุดการโจมตี แต่ ฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่ เขาตวัดดาบข้นไปอีกครั้ง
“อ๊าาาาก!!”
“อ๊าาาาก!!”
เสียงกรีดร้องอันหวาดกลัวดังออกมาท่ามกลามความวุ่นวาย ทหารเริ่มแตกแถว
กองทัพที่เป็นระเบียบพลันแตกสลาย
“ตาย! ทุกคนต้องตาย! “
“ไม่!”
ฟาง เจิ้งจือ เองก็เตรียมจะตวัดดาบอีกครั้ง เสียงกรีดร้องก็ดังลั่นไปทั่ว แต่ทันใดนั้นร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาขวาง ฟาง เจิ้งจือ
สัญชาตญาณของเขาทำให้ เขาเตรียมจะฟันดาบออกไป
“ตายซะ!” มีเสียงดังขึ้นมาจากปากของเขา ขณะที่เขาจะลงดาบ ก็ตระหนักว่าร่างที่พุ่งเข้ามานั้นดูคุ้นเคยเหลือนเกิน
ร่างที่เห็นดูเป็นสีม่วงเลือนลาง
อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าร่างนี้คือคนที่สำคัญกับเขามาก
เขารู้สึกเจ็บปวดราวกับมีใครเอามีดมาแทงเข้าที่หัวใจของเขา เขาลังเลและลดดาบลง
เพียงชั่วครู่เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่น เขาสงบลงเพราะอ้อมกอดที่ได้รับ
ความเกลียดชังทั้งหมดที่เอ่อล้นออกมา ได้หายไปทันที
เมื่อภาพที่เห็นเริ่มชัดเจนเขาก็รู้ว่าใครเป็นคนกอดเขา
