นางร่อนลงช้าๆ ปลายเท้าของนางสัมผัสกับเพดานเรืออย่างแผ่วเบา นางไม่ได้ทำให้เกิดเสียงใดๆขึ้นแม้แต่น้อย
ถึงจะเป็นอย่างนั้น …
ในขณะที่เท้าของนางสัมผัสเพดานนั้น สาวใช้ในชุดสีเขียวทั้ง7 ก็มาล้อมนาง
“ฮ่าฮ่า ข้าได้ยินมาว่า หยุน ชิงวู นั้นพิเศษ… แต่ข้าไม่เคยคิดว่านางจะต้อนรับแขกแบบนี้?“หญิงสาวหัวเราะเบาๆ
“ถ้าท่านเป็นแขกก็โปรดแจ้งนามตัวเองด้วย!“สาวใช้คนหนึ่งถามขึ้นมา
“อืม ข้าคือ วู่ จวี้เอ๋อ”
“วู่ จวี้เอ๋อ?!”ท่าทีของสาวใช้ในชุดเขียวเปลี่ยนไปทันที ตอนที่นางมองไปที่ วู่ จวี้เอ๋อ ร่างกายของนางดูสั่นสะท้านเล็กน้อย
“ดูเหมือนว่า … เจ้าจะรู้จักข้าสินะ?”วู่ จวี้เอ๋อ ยิ้ม ผิวกายของนางเปล่งปลั่งราวกับมีสายลมอ่อนๆล้อมรอบอยู่
“ข้าไม่รู้” สาวใช้ชุดเขียวส่ายหัว
“โอ้ งั้นรึ? วู่ จวี้เอ๋อ เมินสาวใช้ นางปิดตาและฟังเสียงเพลงจากภายในเรือ “ดูเหมือนว่าท่านหยุนจะมีแขกคนอื่นสินะ”
“ท่านรู้ได้ยังไง?” สาวใช้ในชุดเขียวตกใจมาก
“มันก็ไม่ได้ยากอะไร ดูได้จากเพลงที่นางเลือกบรรเลง ” วู่ จวี้เอ๋อ เริ่มชื่นชมการตกแต่งของเรือรอบๆ
สาวใช้ทั้ง 7 คนรู้สึกกระวนกระวายทันที
อย่างไรก็ตามไม่มีใครเคลื่อนไหวไปหยุด วู่ จวี้เอ๋อ ไว้
“ข้าเข้าไปข้างในได้ไหม?” วู่ จวี้เอ๋อ ถามขณะเดินไปรอบๆ
“ในเมื่อท่านหญิงวู่ รู้แล้วว่านางมีนัด ทำไมท่านไม่เข้าไปข้างในละ?” ทันใดนั้นมีหญิงสาวในชุดเขียวอีกคนเดินออกมา
นางดูแตกต่างจากสาวใช้คนอื่นๆเล็กน้อย บนหัวของนางมีปิ่นปักผมสีทองอยู มันค่อนข้างยากที่จะสังเกตุเห็นถ้าไม่ได้สนใจอะไร
“มันเกี่ยวข้องกันยังไง?” วู่ จวี้เอ๋อ ถาม
“ข้าเห็นว่าท่านหญิงวู่ได้เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี?“หญิงสาวในชุดเขียวกดดัน
“ข้าไม่ได้เตรียมตัวสักหน่อย อย่างไรก็ตามถ้าข้าไม่ได้พบนาง ข้าก็จะไม่ไปไหน” วู่ จวี้เอ๋อ กล่าว”ข้าได้ยินมาว่าท่านหญิงหยุนจะไม่พบใครก็ตามที่ไม่มอบของขวัญให้นางก่อนสินะ?
“ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะละเมิดกฎ”
นางสะบัดมือ ตั๋วเงินปลิวไปทางหญิงสาวในชุดเขียวทันที
ท่าทีของหญิงสาวในชุดเขียวเปลี่ยนไปทันทีเมื่อนางคว้าตั๋วเงินเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง นางถอยหลังไปถึงสองสามก้าว อย่างไรก็ตามนางรีบระงับความตกใจอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณ อย่างไรก็ตามท่านหญิงไม่อยากได้ตั๋วเงินหรอก” หญิงสาวในชุดเขียวฉีกตั๋วเงินทิ้งทันที
เศษกระดาษปลิวไปทางทะเลสาบราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่น
“ข้าได้ให้มันกับเจ้าแล้ว ไม่ว่านางจะต้องการหรือไม่ ก็ไม่ใช้เรื่องของข้า” วู่ จวี้เอ๋อ เดินไปทางหญิงชุดเขียวทันที
ท่าทีของสาวใช้ทั้ง 7 คนเปลี่ยนไปทันที
“ชิ้ง!“
สาวใช้ทั้ง 7 ดึงดาบออกมาพร้อมกันทันที ใบดาบเผยกลิ่นอายอันเยือกเย็นออกมาท่ามกลางดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ
วู่ จวี้เอ๋อ หยุดลง
อย่างไรก็ตามนางไม่ได้มองไปที่สาวใช้ทั้ง7คน นางกลับหันไปมองที่ทางทะเลสาบ
มีหมอกบางๆลอยอยู่บนผิวน้ำ มีสิ่งหนึ่งลอยอยู่บนผิวน้ำ ไม่นานนักเรือลำหนึ่งก็ปรากฎขึ้นมา
ไม่มีใครพายเรือ
มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่บนนั้น เขาสวมเสื้อสีขาว อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่เขามาปรากฎตัวเช่นนี้ เขาถูกล้อมรอบด้วยใบเมเปิ้ลที่ร่วงหล่น
“เป็นเขา?!” ท่าทีของ วู่ จวี้เอ๋อ เปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นเรือลำนั่น นางยืนชะงักอยู่กับที่
ขณะเดียวกัน เพลงในเรือก็หยุดลง
ประตูเปิดออก
หยุน ชิงวู เดินออกมา นางสวมชุดสีขาว มีผ้าปกปิดใบหน้าอยู่ เส้นผมสีดำอันนุ่มนวลของนางพลิ้วไหวไปตามสายลม
“ข้าเข้าใจแล้ว มีคนมาเร็วกว่าข้าอีกสินะ” วู่ จวี้เอ๋อ บ่นกับตัวเอง นี้ค่อนข้างแปลก ตามปกติแล้วคนทั่วไปคงคิดว่านางมาก่อนชายคนนั้น
“ใช่เขามาเร็วกว่าท่าน” หยุน ชิงวู พยักหน้าเบาๆเมื่อได้ยินที่ วู่ จวี้เอ๋อ พูด
…
ลมในเมืองหลวงวันนี้ค่อนข้างหนาวเย็น เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว
วันของการทดสอบระดับสภาได้ถูกกำหนดไว้แล้ว มันจัดขึ้นถัดไปอีก 5 วันหลังจากเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง
การทดสอบระดับสภานั้นเป็น 1 ในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของอาณาจักร เกือบทั้งหมดที่อยู่ในทำเนียบมังกรดาวรุ่งก็อยู่ที่นี้
อันดับที่ 4 วู่ เฟิง นั้นได้รับความสนใจมากที่สุด
เหตุผลก็ง่ายๆ …
เขาเป็นศิษย์หลักของหนึ่งในสี่ปราชญ์
มีอีกเหตุผลหนึ่ง วู่ เฟิง ได้ทำบางอย่างสำเร็จเมื่อเร็วๆนี้ หลังจากได้มีการประกาศผลการทดสอบระดับจักรพรรดิแล้วนั้น ข่าวนั้นก็มาถึงที่เมืองหลวงทันที
ฉิน เหยียน อันดับที่ 3 ได้ถูกจัดการไปแล้ว
แน่นอนคนที่ชนะเขาคือ วู่ เฟิง
ผู้คนไม่ได้ตกใจเท่าไรนัก เพราะเขาห่างกันแค่1อันดับเท่านั้น
มันเป็นเรื่องปกติของเหล่าอัจฉริยะ ที่จะมีการสับเปลี่ยนอันดับกันโดยเฉพาะอันดับต้นๆ
อย่างไรก็ตามที่พวกเขาตกใจ เพราะ วู่ เฟิง เลือกทำมันในช่วงเวลานี้
มันเป็นเพียง 5 วันก่อนการทดสอบระดับสภา
“เขาไม่กลัวบาดเจ็บหรือไงกัน?“
นี่เป็นปฏิกริยาแรกจากทุกคน อย่างไรก็ตามความจริงคือ วู่ เฟิง ไม่ได้รับบาดเจ็บ นอกจากนี้เขาจัดการ ฉิน เหยียน ได้ใน 3 กระบวนท่า
ตอนนี้ วู่ เฟิง จึงอยู่ในอันดับที่ 3 บนทำเนียบมังกรดาวรุ่ง
ตอนนี้เขาอยู่จุดที่สำคัญบนทำเนียบแล้ว ที่อยู่เหนือจากเขาไปมีเพียงสองคนเท่านั้น ฉือ กูเหยียน และ หนานกง เฮา
แน่นอนว่าการทดสอบระดับสภาครั้งนี้เป็นเรื่องที่แปลกที่สุด
หลังจากพ่ายแพ้ ฉิน เหยียน ได้ถอนตัวจากการทดสอบ
อันดับที่7 เจียง เทียนหยิง และอันดับที่8 ถัง จงหมิง ก็ได้ประกาศถอนตัวไปทันทีหลังประกาศผลการทดสอบระดับจักรพรรดิ
การถอนตัวของทั้งสองนั้นเกี่ยวข้องกับการแข่งขันล่าสัตว์
อย่างไรก็ตาม …
ผู้คนต่างสงสัยว่าทำไมทั้งสองคนถึงถอนตัว แทนที่จะหาโอกาสแก้แค้นในการทดสอบระดับสภา
เพราะยังไงก็ตาม ศัตรูของพวกเขาคือ ฟาง เจิ้งจือ
ลมยังพัดต่อเนื่องไปยังเมืองหลวง
มันได้ปัดฝุ่นที่เกาะตามเมืองออก เพื่อต้อนรับการทดสอบระดับสภา อย่างไรก็ตามกลับทำให้เมืองนั้เต็มไปด้วยฝุ่นแทน
ทุกคนในเมืองยังคงดำเนินชีวิตตามปกติ
อย่างไรก็ตามมีข้อยกเว้นอยู่คนหนึ่ง ฟาง เจิ้งจือ
ไม่กี่วันมานี้ ฟาง เจิ้งจือ พบงานอดิเรกใหม่ เขาพา ปิง หยาง ไปทั่วเมืองเพื่อจับคน เหยียน ซิว ก็ตามไปด้วยเสมอ
เขากลายเป็นหนึ่งคนที่แข็งแกร่งที่สุดภายในเมือง
เหยียน ซิว นั้นมีบทบาทอย่างมากภายในเกมนี้
ใครก็ตามที่ซ่อนตัวอยู่ในบ้าน แค่เสียงของ ปิง หยาง ก็ทำให้พวกเขาหวาดกลัวอย่างมากแล้ว
คนเหล่านี้รวมถึง…
เหวิน เต๋าเปา ด้วย
“นายน้อยเหวิน วันนี้พวกเราไปกินข้าวที่ไหนกันดี?“ฟาง เจิ้งจือ มองไปยัง เหวิน เต๋าเปา ที่มีท่าทีหดหู่
“เจ้าหน้าที่ฟาง… สิ่งที่ข้าได้พูดไปละ?“เหวิน เต๋าเปา ถามขึ้นมา
“อย่างแรกเจ้าต้องแนะนำอะไรบางอย่างกับพวกเราก่อน หลังจากนั้น พวกเราก็จะดูเองว่ามันน่ายอมรับหรือไม่ ” ฟาง เจิ้งจือ สนับสนุน
“… ” เหวิน เต๋าเปา อยากจะร้องไห้ “ทำไมท่านไม่ตัดสินใจเองละ เจ้าหน้าที่ฟาง?“
“เอาล่ะ ข้าตัดสินใจได้แล้ว เจ้าอยากไปที่ไหนกัน?” ฟาง เจิ้งจือ หันไปมอง ปิง หยาง
“ทำไมพวกเราไม่ไปที่ร้านอาหารหอมหวล จากนั้นค่อยไปซื้อของที่ศาลาหยกต่อละ?”ปิง หยาง ดวงตาเป็นประกาย
“ไม่เลวเลย แล้วเจ้าละ ?“ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม จากนั้นก็หันไปมอง เหยียน ซิว
“อืม” เหยียน ซิว พยักหน้าเบาๆ
“องค์หญิง ปิง หยาง เจ้าหน้าที่ ฟาง นายน้อยเหยียน จริงๆแล้วข้า…” เหวิน เต๋าเปา แทบอยากจะรองไห้
เงินที่เขาได้มาจากการพนันที่งานแข่งขันล่าสัตว์ ได้ใช้ไปจนหมดกับสองวันที่ผ่านมา จากนั้น เงินออมของเขาก็ค่อยๆหมดลง
“ไม่ต้องเป็นห่วง ครั้งนี้เป็นตาข้า” ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างใจกว้าง
“… ” เหวิน เต๋าเปา อยากจะร้องไห้ เขาเคยหลงกลอุบายนี้มาแล้ว
สองวันก่อน ฟาง เจิ้งจือ และ เหยียน ซิว มาหาเขา
เหวิน เต๋าเปา กระตือรือร้นมาก เขาดูแล ฟาง เจิ้งจือ และ เหยียน ซิว ด้วยอาหารอย่างดี
อย่างไรก็ตาม ฟาง เจิ้งจือ ส่ายหัว
“ข้าเลี้ยงเอง!“
มันทำให้ เหวิน เต๋าเปา ลมแทบจับ ฟาง เจิ้งจือ เป็นคนดี เขาคิดว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่ติดตามเจ้าหน้าที่ฟาง
อย่างไรก็ตาม
ในระยะสั้นๆ…
มันเป็นการกลั่นแกล้ง
ฟาง เจิ้งจือ และ เหยียน ซิว สั่ง ขณะที่ เหวิน เต๋าเปา จ่าย
หลังจากนั้น เหวิน เต๋าเปา ได้รับบทเรียน เขาซ่อนตัวอยู่ในบ้านและไม่ต้อนรับใครทั้งนั้น อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถหลบหนี ปิง หยาง ได้
เหวิน เต๋าเปา พบว่าหลังจากเขาซ่อนตัวอยู่ในบ้าน กลับมีคนมาให้เขาเลี้ยงข้าวเพิ่ม
“เต๋าเปา!” ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน
“พ่อ? ทำไมถึงออกมาที่นี่ละ?” เหวิน เต๋าเปา ตกใจเล็กน้อย
“ไม่มีอะไรมาก ช่วงนี้ข้าหลงๆลืมๆ ข้าทำเงินหล่นหายไม่นานมานี้ แต่ข้ายังหามันไม่เจอ อา…ดังนั้นข้าเลยออกมาลองหาที่นี่ดู”
“ทำเงินหล่นที่สนามหญ้า?!” เหวิน เต๋าเปา ดวงตาเป็นประกาย อย่างไรก็ตาม ทำไมพ่อถึงมาที่บ้านเขาเพื่อหาเงินที่หล่นหายไป
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดแบบนั้นออกมา
เพราะ…
มันจะทำให้เขาโดนตี
“อืม ข้าจะลองไปหาตามพื้นถนนดู ข้าไปละนะ” ชายวัยกลางคนเดินจากไป
<
