บรรยากาศในหอแห่งปัญญาแปลกไปเล็กน้อย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าของต้องการเท่าไรนัก เขามองไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่บนชั้นสอง
ทันใดนั้นเสียงเพลงอันไพเราะก็กระจายไปทั่ว
มีคำพูดโบราณ กล่าวว่า ผู้หญิงที่เล่น ผีผา(เป็นเครื่องดนตรีจีนอย่างหนึ่ง มีลักษณะเป็นเครื่องสาย เล่นด้วยการใช้นิ้วดีดสาย เครื่องดนตรีนี้มีรูปร่างเหมือนลูกแพร์) มักจะเอามันมาปิดหน้าด้วยความเอียงอาย
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกดีมาก เขามองไปยังหญิงสาวที่แสดงท่าทีเอียงอายขณะที่เล่นผีผา ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นภายจากภายในของเขา ไม่น่าแปลกใจเลยที่หอแห่งปัญญาเป็นหอที่โด่งดังที่สุด
ปิง หยาง เงียบหลังจากที่เพลงได้เริ่มบรรเลง
วู่ เฟิง เองก็กลับไปที่นั่ง อย่างไรก็ตามท่าทีของเขายังคงมืดมน มือทั้งสองข้างกำแน่น
“นายน้อยวู่ ทำไมต้องไปสนใจคนพวกนี้ด้วย?“่
“ใช่แล้ว! พวกเขาไม่แม้แต่จะได้รับเชิญให้ไปพบองค์จักรพรรดิ พวกเขาจะต้องสอบไม่ผ่านแน่นอน”
“พวกเขาคงได้แต่อิจฉาท่าน”
อัจฉริยะรอบๆต่างปลอบเมื่อเห็นท่าทีของ วู่ เฟิง
ฟาง เจิ้งจือ ไม่สนใจพวกเขา เขามองไปที่กการประดับตกแต่งภายในหอ ที่ประดับด้วย 4 สัญลักษณ์ ซึ่งเหมือนจะแฝงอะไรบางอย่าเอาไว้…
ในโลกนี้การตกแต่งนั้นดูซับซ้อนกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากนัก
…
ภายในห้องที่ตกแต่งแบบเก่าๆ…
มีหนังสือเล่มหน้าอยู่บนโต๊ะไม้แดง มีจดหมายสองสามฉบับวางอยู่ข้างๆหนังสือ
หญิงสาวในชุดดำนั่งอยู่ นางเปิดจดหมายที่ละอัน นางอ่านมันด้วยความรอบคอบก่อนจะวางมันลง
ใบหน้าของนางนั้นสดใส ผิวขาวราวหิมะของนางสะท้อนแสงเล็กน้อย มีแต้มสีแดงอยู่ตรงกลางหน้าผากของนางราวกับเลือดที่หยดลงบนหิมะ
“นายท่าน!” คนรับใช้โค้งคำนับขณะเดินเข้ามาในห้อง
“มีเรื่องอะไร?“่
“ตอนนี้นายน้อยฟางอยู่ที่หอแห่งปัญญาแล้ว”
“อืม งั้นทำตามแผนได้เลย”
“รับทราบ!”“่
…
การชุมนุมครั้งนี้ไม่เพียงแต่ถกเถียงกันเรื่องนโยบายเท่านั้น เหล่าอัจฉริยะทุกคนล้วนมีความปรารถนา
พวกเขาแข็งแกร่งเมื่อมีสติอยู่ดี และพวกเขามีความใคร่เมื่อพวกเขาเมา
พวกเขาจะออกไปโดยไม่มีเรื่องไปคุยได้ยังไงกัน?
หอแห่งปัญญานั้นเป็นหอที่โด่งดังมากที่สุด พวกเขาอยากเป็นคนพิเศษ
เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาจะยืนบนจุดสูงสุดได้
คนที่สามารถดึงดูดเหล่าอัจฉริยะในเมืองหลวงได้นั้น นอกจากดูดีแล้วนั้นยังมีเรื่องอื่นอีก
พวกเขายังต้องมีพรสวรรค์พิเศษ
นอกจากนี้พวกเขาต้องบริสุทธิ์และดูสูงส่ง
มันเป็นตรรกะง่ายๆ สมบัติอะไรก็ตามถ้าได้มันมาง่ายๆจะนับว่าเป็นสมบัติอีกงั้นหรือ เพียงได้เชยชมจากที่ไกลๆเท่านั้นถึงถือว่าเป็นสมบัติ
ท่วงทำนองอมตะ
นางได้ปรากฎตัวขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน นางดูดีมาก ต่อให้นางไม่ใช่คนที่สวยมากที่สุด แต่นางก็อ่อนโยนมากที่สุด
ราวกับสายน้ำ นางยังคงดูสดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ
ชื่อของนางยังแสดงให้เห็นถึงความสามารถของนาง เพลงของนางทำให้ผู้คนมึนเมา นอกจากนั้นนางยังมีพรสวรรค์หลายด้าน
ทั้งแต่งบทกวี นอกจากนี้นางสามารถเขียนงานเขียนอันยอดเยี่ยมออกมาได้
แม้นางจะเทียบกับ หยุน ชิงวู ไม่ได้ แต่นางก็มีจุดเด่นของนาง
ฟาง เจิ้งจือ มีความสุขไปกับเสียงเพลง ขณะที่กินขนมพร้อมกับเต้นรำ ทันใดนั้นเขาตระหนักว่าทุกคนต่างลุกขึ้นยืนราวกับมีหนามทิ่มก้นพวกเขา
จากนั้นร่างในชุดสีแดงก็ค่อยๆลอยลงมาจากเพดานหอ
“นี่เป็นการแสดงงั้นรึ?” ฟาง เจิ้งจือ คาดเดา
“ไม่นะ ท่วงทำนองอมตะ กำลังจะขึ้นเวทีแล้ว ” เหวิน เต๋าเปา กล่าวอย่างตื่นเต้น
“ท่วงทำนองอมตะ?“่
“หญิงสาวที่โดดเด่นที่สุดในย่านนี้” ปิง หยาง อธิบาย
“โอ้” ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจความตื่นเต้นของ เหวิน เต๋าเปา นางจะเยี่ยมยอดขนาดไหนกันนะ?
ขณะที่เขาคิดเรื่องนี้ ไฟทุกดวงก็ดับลง มีเพยีงแค่แสงไฟจากชั้นที่สองเท่านั้น
ไม่นานเสียงกลองก็ดังขึ้น
“กลอง?” ฟาง เจิ้งจือ สงสัย
โลกนี้ให้ค่ากับเครื่องสายเสมอ … ทำไมพวกเขาใช้กลองกัน?
“ท่วงทำนองอมตะ!“่
ทันใดนั้นผู้คนต่างอ้าปากค้าง
ฟาง เจิ้งจือ ถูกโจมตีด้วยความอยากรู้ เขาเงยหน้าขึ้น
เขาเห็นหญิงสาวในชุดดำถือกู่เจิ่งสีดำในมือค่อยลอยลงมาจากด้านบน
นางดูราวกับเป็นอมตะ ผลงานจากศิลปะ
“ข้าได้ยินมาว่าท่วงทำนองอมตะนั้นอยู่ในระดับประทับศักดิ์สิทธิ์ ดูเหมือนว่ามันเป็นความจริง “
“นางลอยลงมาจากท้อง ราวกับสิ่งมีชีวิตอมตะในโลกนี้ สวยงามสมบูรณ์แบบ … “
เหล่าอัจฉริยะถูกสะกดด้วยความงามของนาง
“ติ้ง! เสียงของสายที่ถูกดีดดังขึ้น
เพลงดังไปทั่วหอ เพลงฟังดูผ่อนคลายทำให้ทุกคนอ่อนแรงอยากนั่งลง
“ข้าคิดว่าท่วงทำนงอมตะใช้เพลงเพื่อเข้าสู่วิถีแห่งเต๋า” เหยียน ซิว พูด
“ใช้เพลงเพื่อเข้าสู่วิถีแห่งเต๋า … ” ฟาง เจิ้งจือ จำได้ว่า วู่ เฟิง ก็เช่นกัน เหยียน ซิว พูดเช่นนี้เพื่อเป็นคำเตือนเขาล่วงหน้า
“ติ้ง!” เสียงดังก้องอีกครั้ง
ลมพัดไปทั่ว…
ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ท่วงทำนองอมตะที่ยังคงบรรเลงเพลงจากกู่เจิ้งของนาง
เช่นเดียวกับหญิงอื่น นางมีผ้าปกคลุมใบหน้า แต่ของนางนั้นเป็นสีแดงโปร่งแสง ทำให้คนสามารถมองเห็นใบหน้าของนางได้
ใบหน้าของนางนั้นงดงาม คิ้วบางๆสีดำเข้ม ให้กลิ่นอายของความสงบและสุภาพ
เพลงดังไปทั่วหอ
ฟาง เจิ้งจือ หยิบถั่วขึ้นมากินขณะที่เขากำลังจะกัด เพลงก็หยุดลง ผ้าสีแดงสองชิ้นพริ้วไหวในอากาศ
“ตึง!“่
เสียงกลองดังออกมาจากทั้งสองฝั่ง
เหล่าอัจฉริยะทุกคนต่างหลงไหลอยู่ในเสียงดนตรี พวกเขามองขึ้นไปยังร่างด้านบนด้วยความปรารถนา
บทเพลงช่างไพเราะ
กู่เจิ้งและกลองส่งเสริมกันเป็นอย่างดี ท่วงทำนองอมตะเต้นรำอยู่บนอากาศด้วยเสียงเพลง
ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจแล้วว่าทำไมนางถึงโด่งดังที่สุด
ความสามารถทางดนตรีของนางนั้นเห็นได้ชัดเจน
หลังจากเพลงจบลง นางก็ลงมายืนที่พื้น
“ท่วงทำนองอมตะ พรุ่งนี้เป็นวันประกาศผลการทดสอบ ถ้าเจ้ายินดีหนึ่งในพวกเราต้องการจะฟังเพลงและดื่มร่วมกับเจ้าที่ห้อง”
มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ดื่มในห้องของนาง?“่
“ร้องเพลงกับพวกเขา!“่
เหล่าอัจฉริยะต่างไฟลุกโชน มันถือเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตที่จะได้อยู่ร่วมกับท่วงทำนองอมตะ
“นายน้อยวู่ ท่านก็ใช้ดนตรีเข้าสู่วิถีแห่งเต๋าเช่นกัน ท่านน่าจะเก่งกาจที่สุด!“่
“ใช่แล้ว!” นายน้อยวู่ออกไปเถอะ!“่
“พวกท่านทั้งสองคนช่างเหมาะสมกันอย่างยิ่ง!”
ทุกคนต่างมองไปที่ วู่ เฟิง
วู่ เฟิง ยิ้มเมื่อเห็นสิ่งนี้
“ยินดีที่ได้พบ ท่วงทำนองอมตะ ข้าคือ วู่ เฟิง อันดับที่3บนทำเนียบมังกรดาวรุ่ง ” วู่ เฟิง แนะนำและโค้งคำนับด้วยความสุภาพ
“สวัสดีนายน้อยวู่” เสียงของ ท่วงทำนองอมตะ นั้นทำให้ผู้คนมึนเมา
ปิง หยาง ยิ้มขึ้นมาทันที
“ฟาง เจิ้งจือ เจ้าอยากลองไหม?“่
“ไม่” ฟาง เจิ้งจือ ตอบโดยไม่ลังเล เขาเก่งแค่ด้านประวัติศาสตร์ เขารู้บทกลอนบทกวีบ้าง แต่เรื่องเพลงนั้น…
เขาไม่รู้จักเปียโน เขาไม่รู้จักเครื่องสาย กลองเองก็เช่นกัน
เขาแค่รู้วิธีโม้เท่านั้น
เหมือนตอนที่เจอกับ หยุน ชิงวู เขาก็แค่พูดไปอย่างนั้น ถ้าต้องเล่นจริงๆคงจบไม่สวยเท่าไรนัก
“ฮ่าฮ่าฮ่า …ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่มีความสามารถ! เหยียน ซิว ละ?“ปิง หยาง หัวเราะ
“ข้ารู้เพียงเล็กน้อย คงเทียบกับ วู่ เฟิง ไม่ได้” เหยียน ซิว ส่ายหัว
เหวิน เต๋าเปา อยากออกไป แต่เมื่อตระหนักว่าฝ่ายตรงข้ามเป็น วู่ เฟิง เขาจึงหยุดคิดทันที
หูของ วู่ เฟิง ไวพอที่จะไดยิน เขายิ้มเยาะ “ท่วงทำนองอมตะ พวกเรายังมีชายผู้เก่งกาจอยู่คนหนึ่ง เขาเป็นผู้ชนะการทดสอบระดับจักรพรรดิ ถ้าเจ้าร่วมแสดงกับเขาข้าคิดว่าคงเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม”
