ปิง หยาง มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ แปลกๆ นางสงสัยกับตัวเอง เจ้าไร้ยางอายมีเสน่ห์ขนาดนั้น?
เหยียน ซิว คิดว่ามันแปลกๆเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
เหวิน เต๋าเปา มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชมและอิจฉา ชายคนนี้น่ายกย่องเหลือเกิน!
ฟาง เจิ้งจือ เองก็ผงะไปเช่นเดียวกัน เขาไม่ได้อยากจีบนาง ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็ไม่ได้รวยหรือมีอิทธิพลอะไร
นอกจากนี้เขาไม่รู้วิธีเล่นดนตรี
ท่วงทำนองอมตะ กำลังจะทำอะไร?
“ดื่มสิ นายน้อยฟาง” ท่วงทำนองอมตะ ยกแก้วของนางขึ้นและเทเหล้าลงไปโดยไม่รอ ฟาง เจิ้งจือ
ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่แก้วข้างหน้าเขา เขาคิดนิดหน่อยก่อนจะดื่มมัน
เหล่าอัจฉริยะคนอื่นๆอยากจะฆ่า ฟาง เจิ้งจือ เหลือเกินที่เห็นเขาลังเล เขามีหญิงสาวอยู่ แต่แกล้งทำเป็นไร้เดียงสา
วู่ เฟิง ยังคงยืนนิ่งอยู่ในตำแหน่งเดิม
แม้เขาจะถูกเมิน แต่เขาก็ยังคงรักษาความสงบไว้ เขารู้ว่าต่อให้ท่วงทำนองอมตะจะไม่สนใจเขาตอนนี้ แต่เดี๋ยวนางก็ต้องกลับมาหาเขาแนนอน
ใช่…
นางต้องมาแน่นอน
“นายน้อยฟาง ไม่คิดจะเชิญให้ข้านั่งลงหน่อยหรือ?” ท่วงทำนองอมตะถาม
“ตุ้บ!” ขาของ วู่ เฟิง สั่นสะท้าน ก่อนจะล้มลงไปที่นั่งตัวเอง ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาผิดพลาดตรงไหน?
เขาถูกขอให้เข้าพบองค์จักรพรรดิ! ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีระดับที่สูงกว่า ฟาง เจิ้งจือ ที่สำคัญเขาเป็นนักดนตรีที่เก่งกาจ
เขาได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด
แต่เขาก็แพ้
เขามีการศึกษา
มันต้องเป็นภาพหลอนแน่นอน ภาพหลอน…
วู่ เฟิง ถูตาและมองไปที่ท่วงทำนองอมตะ เขาเห็นว่าท่วงทำนองอมตะเลือกนั่งใกล้ ฟาง เจิ้งจือ นางคอยเติมเหล้าให้ ฟาง เจิ้งจือ อยู่เรื่อยๆ
ไม่มีทาง!
วู่ เฟิง ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
เขาหยุดนิ่งไป มันไม่สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง มันเป็นแผนที่สมบูรณ์แบบ เขาได้เปรียบและดีกว่า ฟาง เจิ้งจือ เป็นไหนๆ
“ฟาง เจิ้งจือ ที่นี่มีเหล่าอัจฉริยะและสาวงามมากมาย เจ้ากล้าที่จะแข่งกับข้าขับบทกวีไหม เจ้าเลือกหัวข้อมาไดเลย? ” วู่ เฟิง เดือดดาล
น่าเสียดายที่เขาไม่มั่นใจในด้านการต่อสู้มากพอ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะท้าทาย ฟาง เจิ้งจือ และทำลายเขาให้ย่อยยับ
“บทกวี?” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ วู่ เฟิง
“ถูกตัอง เจ้าเลืกหัวข้อมาได้เลย” วู่ เฟิง พยักหน้าอย่างมั่นใจ เขารู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางแข่งกับเขาเรื่องดนตรีแน่นอน โอกาสเดียวที่เขาจะชนะคือแข่งด้านปัญญา
“ไม่” ฟาง เจิ้งจือ ปฏิเสธ
“ทำไม? มันก็แค่เป็นการแลกเปลี่ยนความรู้กัน!” วู่ เฟิง ไม่เข้าใจ เขาเลือกสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ นาจะตอบรับแล้วนี่?
“ข้าแค่มาฟังเพลง” ฟาง เจิ้งจือ เคี้ยวถั่วและตอบเรียบๆ
“งั้น..แข่งจับคู่คำ? ข้าเคยเห็นข้อสอบของเจ้ามาก่อน ” วู่ เฟิง กัดฟัน
“ไม่”
“ทำไม?“่
“ข้าบอกแล้ว ข้าแค่มาฟังเพลง เลิกกวนข้าสักที” ฟาง เจิ้งจือ พูดด้วยความไม่พอใจ
“คิคิคิ… ” ท่วงทำนองอมตะหัวเราะให้กับตัวเองพร้อมเอามือป้องปาก
ปิง หยาง หัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง
“ฮ่าฮ่าฮ่า!!” นางไม่ได้พยายามลดระดับเสียงลงแม้แต่น้อย
แม้แต่ เหยียน ซิว ก็ยิ้ม
เหวิน เต๋าเปา ก็อยากหัวเราะเช่นกัน อย่างไรก็ตามเขารู้ตัวว่าเขาไม่ดีเท่า ฟาง เจิ้งจือ เขาไม่กล้าเป็นศัตรูกับ วู่ เฟิง
ดังนั้นหน้าของเขาจึงแดงก่ำ
เขาพยายามที่จะกลั้นเสียงหัวเราะของเขา
ท่าทีของ วู่ เฟิง ดำมืดลงกว่าเดิม ยิ่งกว่าถ่านหิน
“ในเมื่อนายน้อยฟางมาที่นี่เพื่อฟังเพลง ข้ามีเพลงใหม่ๆที่แต่งมา สนใจไปเดินเล่นกับข้าหน่อยใหม่?” ท่วงทำนองอมตะขณะพูดออกมา
ทั้งหอเงียบลงทันทีเมื่อได้ยิน
ทุกคนจ้องไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความไม่เชื่อ
พวกเขาไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ โชคดีมาจากไหน เขาไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถใดๆ หรือแม้แต่เขียนบทกวี
แม้อย่างนั้น…
ท่วงทำนองอมตะกลับชวนให้ไปที่ห้องกับนาง?
มีอะไรในโลกนี้ไม่ยุติธรรมกว่านี้อีกไหม?!
วู่ เฟิง คิดว่าเขาโชคดีในวันนี้ หลังจากได้รับคำเชิญจากจักรพรรดิแล้วก็กลับบ้านพร้อมกับสาวงาม พรุ่งนี้ชัยชนะของเขาจะได้รับการยืนยัน
เขาคิดจะดื่มด่ำกับตัวเองอย่างเต็มที่
อย่างไรก็ตาม … ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน…
เขาก็ทำไม่สำเร็จ
ความสุขของเขาถูกขโมยไปโดย ฟาง เจิ้งจือ ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ทำมันได้ยังไง
“เดิน? ไปที่ไหน?” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ท่วงทำนองอมตะด้วยความสงสัย
“ห้องของนาง! นางชวนไปที่ห้องนาง!” เหวิน เต๋าเปา แทบจะกระโดดลงจากเก้าอีก
“ห้องนาง? แต่… ข้าแค่อยากมาฟังเพลง ข้าไม่ได้อยากจะนอนกับนางสักหน่อน” ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างบริสุทธิ์ใจ
“ตุ้บ!“่
ทุกคนแทบอยากจะลุกจากเก้าอี้และเอาหัวทิ่มพื้น พวกเขาอยากจะฆ่า ฟาง เจิ้งจือ ทิ้งเหลือเกิน
นอนกับนาง?!
ท่วงทำนองอมตะอยากจะนอนกับเจ้างั้นรึ?!
เขาคิดอะไรอยู่กันแน่?
ปิง หยาง ก็หัวเราะออกมา ” ฟาง เจิ้งจือ เจ้ามัน ฮ่าฮ่า… ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนตลกขนาดนี้… “
เหยียน ซิว ก็หัวเราะเช่นกัน แต่เขาหัวเราะอย่างขมขื่น
เหวิน เต๋าเปา เองก็อยากหัวเราะ อย่างไรก็ตาม เหวิน เต๋าเปา พยายามทน ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เขากระซิบกับ ฟาง เจิ้งจือ “เจ้าหน้าที่ฟาง การที่นางชวนท่านไปที่ห้องไม่ได้หมายความว่านางจะนอนกับท่าน นางต้องเห็นด้วยก่อน”
“อ้อเข้าใจแล้ว” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าช้าๆ การไปที่ห้องกับผู้หญิงมักจะตามมาด้วยเรื่องอย่างว่า เขาเคยได้ยินมา
บางที่มันอาจจะเป็นเรื่องโกหก
หรือบางทีคงมีแต่คนในอดีตที่ทำเช่นนั้น
“คิคิ… นี่คงเป็นครั้งแรกที่นายน้องฟางมาฟังเพลงที่นี่?” ท่วงทำนองอมตะหัวเราะเบาะๆ
“อืม อย่างนั้นแหละ” ฟาง เจิ้งจือ อึกอักเล็กน้อย
“ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก นายน้อยฟางโปรดมากับข้า” ท่วงทำนองอมตะยืดมือไปทาง ฟาง เจิ้งจือ เมื่อได้ยินคำตอบ
“ฮ่าฮ่า…รีบไปสิ” ปิงหยางหัวเราะ
“อย่าลืมว่ามีประกาศผลการทดสอบพรุ่งนี้ ข้าจะรอเจ้าที่ทางเข้าหอพอพากษา ” เหยียน ซิว เตือน
“เจ้าหน้าที่ฟาง หลังจากฟังเพลงเสร็จท่านต้องบอกข้า ยังไม่เคยมีใครได้ยินเพลงใหม่ของท่วงทำนองอมตะเลย ” เหวิน เต๋าเปามองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความอิจฉา
ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ ปิง หยาง และ เหยียน ซิว
เขาถูกชักชนโดยหญิงสาวอย่างเปิดเผย ยิ่งไปกว่านั้น ปิง หยาง ก็สนับสนุน
เขาจะต่อต้านได้อย่างไร?
…
ภายในห้องพักแบบโบราณในหอแห่งปัญญา…
หญิงสาวในชุดสีดำยังคงอ่านจดหมายที่อยู่ข้างหน้า อย่างไรก็ตามนางได้สูญเสียสมาธิั้งหมด
หลังจากอ่านจดหมายฉบับหนึ่งแล้วนางก็หยุดลง
ดวงตาของนางจ้องมองไปยังแสงสว่างก่อนจะเลียริมฝีปากท่าทีของนางเผยความโกรธออกมา
“นายท่าน!” ทันใดนั้นสาวใชในชุดกระโปรงดำได้เดินเข้ามา
“เป็นยังไงบ้าง?” หญิงชุดดำถามด้วยความกังวล
“ท่วงทำนองอมตะได้ชวน ฟาง เจิ้งจือ ไปที่ห้องแล้ว” สาวใช้โค้งคำนับ
“โอ้เขาเล่นดนตรีอะไรงั้นรึ?” หญิงสาวในชุดสีดำถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เขาไม่ได้บรรเลงเพลงใดๆ “
“ไม่ได้เล่นเพลง? ท่องบทกวี?“่
“ไม่ใช่”
“อืม..งั้นก็จับคู่คำ?” หญิงในชุดดำสงสัย
“นายน้อยฟาง ไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆแล้วนายน้อยฟางดูไม่ต้องการนางด้วยซ้ำ เพื่อที่จะให้เสร็จสิ้นภารกิจท่วงทำนองอมตะต้องใช้ความคิดไม่น้อย” สาวใช้ตอบ
“เจ้าหน้าด้านนั่นไม่พยายามชนะใจท่วงทำนองอมตะเลย?“หญิงสาวในชุดดำตกใจมาก
“แน่นอน นายน้อยฟาง ไม่ได้พยายามทำอะไร นอกจากนั้นเมื่อนางชวนเขาไปที่ห้อง เขาพูดว่า … “
“เขาพูดว่าอะไร?“่
“เขาบอกว่าเขาอยู่ที่นี่เพื่อฟังเพลงเท่านั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะนอนกับนาง “
“อะไรนะ? ฮ่าฮ่า … เจ้าหน้าด้านพูดอย่างนั้นจริงๆงั้นหรือ?“่
“ใช่ข้าได้ยินอย่างชัดเจน ท่วงทำนองอมตะยังพบว่านี่เป็นครั้งแรกของนายน้อยฟาง เขาไม่รู้กฎที่นี่ “
“ครั้งแรก? เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว เจาไปได้แล้ว บอกให้ท่วงทำนองอมตะทำตามแผนต่อไปได้เลย “หญิงสาวในชุดดำสั่ง
“รับทราบ” สาวใช้ออกจากห้องไป
หญิงในชุดดำยังคงหยิบจดหมายจากโต๊ะขึ้นมาอีก นางเริ่มอ่านด้วยรอยยิ้มบนหน้านาง
“ครั้งแรก? มาแค่ฟังเพลง ไม่ได้มานอนกับผู้หญิง ฮ่าฮ่า…”
