ถ้าหนานกง เฮา ไม่ได้พูดเอง คงไม่มีใครเชื่อ หรือต่อให้เขาจะพูดก็ตาม…
ไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะไม่มีรายชื่อใน 10 อันดับแรก
แล้วเกิดอะไรขึ้น?
หรือว่า…
ผู้เข้าสอบทุกคนคิดว่ามีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว มันดูเป็นเหตุผลที่เป็นไปได้ หนานกง เฮา รีบส่งกระดาษคำตอบเกินไป
ใช่ไหม?
คนอื่นๆไม่สามารถมั่นใจได้ ถ้าองค์จักรพรรดิมองว่าการส่งระดาษคำตอบเร็วนั้นเหมือนการไม่ให้เกียรติ…
มันก็ดูไม่ฉลาดและยุติธรรมเท่าไร
ผู้เข้าสอบทุกคนมอง หนานกง เฮา ด้วยความสงสารและสงสัย แต่ ตัว หนานกง เฮา เองก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร
ราวกับว่าต่อให้เขาจะมีชื่อหรือไม่มีชื่อติดอยู่ 10 อันดับแรกก็ไม่มีผลอะไร
ผู้เข้าสอบไม่เชื่อว่า หนานกง เฮา จะไม่สนใจ ต่อให้ไม่สนใจจริงๆ แต่ตระกูลของเขาจะไม่สนใจงั้นหรือ
3 อันดับแรก
เป็นขั้นต่ำสำหรับสมาชิกตระกูลหนานกง
ถ้าพวกเขาไม่มั่นใจว่าจะเป็น 3 อันดับแรก พวกเขาก็จะถอนตัว หรือไม่เข้าร่วมแต่แรก
ความจริงที่ หนานกง เฮา อยู่ที่นี่นั่นหมายความว่าเขามั่นใจว่าจะเป็น 3 อันดับแรก นอกจากนี้ หนานกง เฮา คาดว่าตัวเองจะเป็นผู้ชนะทั้งด้านปัญญาและต่อสู้
วู่ เฟิง พูดไม่ออก
เขาควรปลอบใจ?
มันดูไม่เหมาะสมเท่าไรที่จะปลอบ หนานกง เฮาการเยาะเย้ยและการประชดก็ดูไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีเช่นกัน
วู่ เฟิง เพียงพยักหน้าและตั้งสติ จากนั้นเขาก็กลับไปยืนตำแหน่งเดิม
เขาไม่สามารถทนที่จะไม่หลุดพูดออกมาได้ถ้าอยู่ข้าง หนานกง เฮา
“หนานกง เฮา ไม่ได้พบองค์จักรพรรดิ? ฮ่าฮ่า ข้าต้องเป็นผู้ชนะในครั้งนี้แน่นอน มันต้องเป็นของข้า ฮ่าฮ่า … ” วู่ เฟิง รู้สึกตื่นเต้นมาก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยสีสัน ร่างกายของเขาราวกับลอยอยู่บนเมฆ
ทันใดนั้นพวกเขาเห็นร่างหนึ่งเดินเข้ามา
เขาเป็นชายสูงอายุ ทหารทุกคนต่างให้ความเคารพขณะเขาเดินผ่านไป
ไม่มีใครคิดจะหยุดเขา
เขากระแอมลำคอเบาๆ
ผู้เข้าสอบทุกคนจริงจังขึ้นทันที พวกเขารู้ว่าคนนี้เป็นใคร
ต่อให้เขาจะสูงอายุ แต่สายตาของเขาแหลมคม ไม่มีใครอ่านความคิดของเขาได้
อย่างไรก็ตามชุดของเจ้าหน้าที่สีเงินที่เขาใส่ ทำให้ทุกคนหวาดกลัวและต้องแสดงความเคารพ
ราชาหลี่ฉิน
วู่ เฟิง ตัวแข็งค้าง เป็นเรื่องแปลกที่ราชาหลี่ฉิน มาที่นี่ เพราะเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องในสภาเท่าไร
แล้วทำไมเขาถึงมาฟังผลการทดสอบ?
เป้าหมายของเขาคืออะไร?
“ยินดีที่ได้พบฝ่าบาท!” วู่ เฟิง คิดอะไรไม่ออก แต่เขายังคงทักทายอย่างสุภาพ ความเคารพของเขานั้นเป็นของจริง
เหตุผลก็ง่ายๆ
อาจารย์ของเขาได้แนะนำอย่างหนึ่งก่อนที่จะมาเมื่องหลวง
“เจ้าสามารถดูหมิ่นทุกคนในเมืองหลวงได้ยกเว้นราชาหลี่ฉิน!“่
มันเป็นคำแนะนำ แต่ขณะเดียวกันก็เป็นคำเตือน
“ยินดีที่ได้พบฝ่าบาท!“คนอื่นๆที่พึ่งได้สติเอง ก็แสดงความเคารพต่อราชาหลี่ฉินอย่างจริงใจเช่นกัน
“ฮืม สวัสดีทุกคน” เสียงแหบแห้งของราชาหลี่ฉิน ดังขึ้นจากนั้นเขาก็ยิ้มให้กับทุกคนอย่างสนิทสนม
คำทักทายของเขานั้นสบายๆราวกับที่ตาทักลูกหลาน มันดูเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อมโยงคนคนนี้กับพระบิดาขององค์จักรพรรดิ
เจ้าหน้าที่ทุกคนยืนอยู่ที่หน้าหอพิพากษา ถึงเวลาที่จะประกาศผล แต่ยังไม่มีการเคลื่อนไหวในหอแม้แต่น้อย
พวกเขาทำได้เพียงอดทนรอ
อย่างไรก็ตามเมื่อราชาหลี่ฉินปรากฎตัวขึ้น พวกเขาไม่สามารถเก็บความสงบได้อีกต่อไป
ดวงตาของ ยู่ ยี่ปิง ปรากฎร่องรอยแห่งความสงสัยเล็กน้อย ทำไม ราชาหลี่ฉิน ถึงมาที่นี่? เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับงานของสภามาก่อน! นี่เป็นเรื่องผิดปกติ!
เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ก็สงสัยเหมือนกัน อย่างไรก็ตามราชาหลี่ฉิน ได้มุ่งหน้ามาทางพวกเขา
แม้ท่าเดินของเขาจะดูไม่มั่นคง แต่ถ้าดูอย่างละเอียดจะพบว่าเขาเดินด้วยความเร็วที่เท่ากันตลอดเวลา
“ยินดีที่ได้พบ ราชาหลี่ฉิน!” เจ้าหน้าที่ทุกคนทักทายเขาอย่างสุภาพ
“อืม สวัสดีทุกท่าน” ราชาฉี่หลิน ยิ้มให้ แต่เขาไม่เดินช้าลงแม้แต่น้อย
ไม่นานเขาก็เดินผ่านเหล่าเจ้าหน้าที่ไปและตรงไปที่ประตูหอพิพากษา
ทันใดนั้นประตูหอพิพากษาก็เปิดออก มีช่องว่างเพียงแค่ 1 คนจะผ่านได้เท่านั้น
“ราชาหลี่ฉิน เข้าไปในหอพิพากษา?” เจ้าหน้าที่ทุกคนตกใจเล็กน้อย มีเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างในนั้น
คือ องค์จักรพรรดิ
พวกเขาสงสัย แต่ไม่สามารถหยุดราชาหลี่ฉิน ได้
แม้แต่ทหารที่สวมชุดสีทองยืนป้องกันทางเข้าอยู่นั้นก็ไม่ได้หยุดเขา
ราชาหลี่ฉิน เข้าไปในหอพิพากษาง่ายๆราวกับเข้าไปในบ้านตัวเอง ทำให้คนสงสัยว่าราชาหลี่ฉินมาที่นี่เป็นครั้งแรกจริงๆงั้นหรือ?
…
ภายในหอพิพากษาสงบกว่าด้านนอกมาก
มีกลิ่นธูปลอยอยู่จางๆในอากาศ มีแสงไฟสีแดงจางๆอยู่ในกระถางธูป มันกระทบหน้าของชายวัยเยาว์
เขาสวมชุดมังกรสีทองมีเพียงคนเดียวที่สามารถสวมชุดนี้ได้
เขาคือองค์จักพรรดิหลิน มู่ไป่
คิ้วของเขาขมวดแน่น
มีแผ่นสีทองอยู่ตรงหน้าเขา นี่เป็นผลการทดสอบระดับสภา มันมีรายชื่ออยู่
ถ้ามันถูกปล่อยออกไป ก็เท่ากับผลเป็นเอกฉันท์
วู่ เฟิง มีชื่ออยู่บนนั้นและแมะคำวิจารณ์อยู่ด้านข้าง
อย่างไรก็ตามบนแผ่นนั้นมีชื่อของ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ทั้งเหยียน ซิว และ หนานกง เฮา
“ท่านอยู่ที่นี่แล้ว!” องค์จักรพรรดิมีท่าทีสงบเมื่อเห็นราชาหลี่ฉินเข้ามา
“ในเมื่อท่านต้องการให้ข้ามา ข้าก็เลยมา” ราชาหลี่ฉินก้าวเข้ามา
“มันค่อนข้างเป็นเรื่องที่ยาก” องค์จักรพรรดิลุกขึ้นยืนจากโต๊ะ จากนั้นก็เอาธูป 3 ดอกวางไว้หน้าราชาหลี่ฉิน
ราชาหลี่ฉิน หยิบมันไป
จากนั้นเขาก็ก้มหัว 3 ครั้งและเดินหน้าไป 7 ก้าว และปักธูปลงในกระถางสีทอง
“ท่านต้องการอะไรจากข้า?” ราชาหลี่ฉินกลับมายืนที่เดิมหลังจากทำพิธีกรรม
“ข้าได้ส่งสองกำลังไปที่ดินแดนภูเขาทางใต้?” องค์จักรพรรดิกระซิบ
“ท่านต้องการจะบุกพวกเขาหรือปลอบขวัญพวกเขา?” ราชาหลี่ฉิน ถาม แต่ท่าทีของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป
“ท่านคิดยังไงละ?“ท่าทีขององค์จักรพรรดิดูกดดัน
“ถ้าท่านคิดจะรุกรานพวกเขา ดินแดนของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยสัตว์ป่าและป่าไม้ ใครจะเป็นผู้นำการเดินทางละ?” ราชาหลี่ฉินถาม
“ซิง เฮา ล่ะ?”“่
“หยวนกัวนั้นภักดี ปล่อยไปให้เขานำกองทัพไม่ใช่ปัญหา อย่างไรก็ตามการต่อสู้ของเขามักจะเป็นกับพวกปีศาจ เขาไม่คุ้นเคยกับดินแดนภูเขาทางใต้ นอกจากนี้กองทัพทลายภูผาเน้นหนักไปที่การล้อมเมือง พวกเขาจะประสบความเสียหายอย่างหนักถ้าเจอกับการต่อสู้แบบกองโจร การพิชิตพวกเขาจะต้องใช้เวลาเป็นอย่างมาก!“่
“แล้วถ้าพวกเราไปแบบสันติละ?” องค์จักรพรรดิพยักหน้าและถาม
“่ท่านมีแผนการที่ดีอยู่แล้ว ข้าคงไม่ต้องแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม ” ราชาหลี่ฉิน มองไปที่แผ่นสีทอง
“ข้ามีกระดาษคำตอบจากผู้เข้าสอบที่ต่างกัน 3 คน ข้าอยากให้ท่านช่วยดู สักหน่อย ” องค์จักรพรรดิวางกระดาษคำตอบไว้ในมือของราชาหลี่ฉิน
ราชาหลี่ฉินมองแผ่นแรกเสร็จอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเป็นประกาย
จากนั้นก็แผ่นที่สอง
คราวนี้หลังจากอ่านจบราวหับดวงตาของเขาแจ่มชัดและมีแสงส่องออกมาจากนัยน์ตา
หลังจากนั้นก็เป็นกระดาษคำตอบแผ่นที่ 3
ทันทีที่หยิบมาดวงตาของเขาก็ทมึนทึม อย่างไรก็ตามมันไม่นานมากนัก
จากนั้นดวงตาของเขาก็ส่องแสงออกมา ยิ่งอ่านมากเท่าไรก็ยิ่งสว่างเท่านั้น และดวงตาของเขายิ่งเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ
ราวกับว่ามีสายรุ้งออกมาจากดวงตาของเขา
จากนั้นเขาก็หยิบกระดาษคำตอบแผ่นที่2 มาอ่านใหม่
“เยี่ยม!” หลังจากอ่านทั้ง 2 แผ่นไปกว่า 5 รอบ เขาก็ได้พูดแค่คำเดียวออกมา มันงดงามและลึกซึ้ง ราวกับมันได้ปลุกมังกรที่หลับไหลให้ตื่นขึ้น
