แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาคือหลีกเลี่ยงเรื่องอันตราย!
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ชอบเสี่ยง
ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าวิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือต้องอยู่ห่างจากเรื่องอันตราย เขาต้องการเฝ้าดูการสู้รบและคิดวิธีการก่อน
จากนั้น…
เพราะตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออก สิ่งแรกเขาควรจะเคลื่อนไหวก่อน มันคงไม่ช่วยอะไรถ้าเขานั่งอยู่แต่ในร้านอาหาร การปฏิบัติจริงนั้นย่อมดีกว่านั่งอ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว
นี่เป็นแนวคิดที่เขาใช้กับสถานการณ์นี้
“พนักงาน คิดเงินด้วย!“่
“ขอรับ!“่
หลังจากออกมาจากร้านอาหาร ฟาง เจิ้งจือ ก็หากระโจมของแม่ทัพ
ทหารหน้าจริงจังคอยคุมทางเข้าอยู่ ในฐานะแม่ทัพที่ดูแลชายแดนเขามีทหารอยู่ภายใต้ควบคุมจำนวนมาก
ทหารทุกคนล้วนสวมชุดเกราะ
“เจ้าเป็นใคร? มีปัญหาอะไรกับพวกเรางั้นรึ!?” ทหารคนหนึ่งยกมือขึ้นเพื่อสกัด ฟาง เจิ้งจือ
ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีอารมณ์ที่จะมานั่งอธิบาย เขาหยิบเหรียญตราประจำตำแหน่งออกมาต่อหน้าทหาร
“ยินดีที่ได้พบท่านฑูตแห่งดาบ!“่
“พาข้าไปหาท่านแม่ทัพ”
“โปรดรอสักครู่ ข้าขอไปรายงานท่านแม่ทัพก่อน!“่
“อืม” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า แม้เจ้าหน้าที่ระดับ4 ไม่ได้ถือว่าเป็นตำแหน่งที่สูงมากนักในเมืองหลวง แต่ที่นี่เขาถือว่ามีตำแหน่งสูงอยู่
ไม่นานแม่ทัพในชุดเกราะสีดำได้เดินออกมา เขาเป็นชายอายุ 40ปี มีดวงตาเรียวเล็ก
“ข้า ยู่ เทียนเฟิง เจ้าคือฑูตแห่งดาบใช่หรือไม่?” ยู่ เทียนเฟิง ถามขณะเดินเข้ามาหา ฟาง เจิ้งจือ
“ใช่” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า
“เป็นเกียรติของข้ามาก ข้าได้ยินเรื่องของเจ้าในสภามา เจ้านั้นอายุยังน้อยและช่างมีพรสวรรค์ ยินดีด้วยที่ได้เป็นที่ 1 ของการทดสอบระดับสภาด้านปัญญา “ข้าขอยืมทหาร” ข้าสงสัยว่าเจ้าต้องการให้พวกเราช่วยเหลือะไรงั้นหรือ?“่
“ข้าได้ยินมาว่า เจ้าไม่ได้เป็นทหาร ทำไมเจ้าถึงอยากได้ทหารละ?”
“ข้าต้องการทหารเพื่อเข้าร่วมการทดสอบต่อสู้”
“ฮ่าฮ่า ข้าได้ยินมาว่าเจ้าขาดการทดสอบครั้งนี้ เป็นเรื่องเศร้า ปกติแล้วทหารแค่ 2,000 คนไม่ใช่ปัญหา แต่เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีเท่าไร ” ยู่ เทียนเฟิง ลังเลใจ
“ทำไม?“่
“ทั้งหมดที่ข้าสามารถพูดได้คือชายแดนทั้งหมดอยู่ในช่วงระวังภัย ข้าเองก็มีทหารไม่เพียงพอ ถ้าข้าให้เจ้ายืมทหาร… เกรงว่าตัวข้าเองคงโดนโทษถึงขั้นประหารชีวิต!“่
“เข้าใจละ งั้นลาก่อน” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก
“แล้วเจ้าจะไปไหนงั้นหรือ? ในเมื่อเจ้าพลาดการทดสอบแล้ว ทำไมไม่พักที่นี่สักวันสองวันก่อนละ? ข้าจัดการดูแลเจ้าทุกอย่างเอง “
“ไม่เป็นไรข้าจะรีบกลับเมืองหลวงเพื่อทหาร” ฟาง เจิ้งจือ โบกมือและเดินจากไป
“ข้าเขาใจแล้ว คงไม่ทำให้เจ้าเสียเวลา!” ยู่ เทียนเฟิง ยิ้มขณะมองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ที่ค่อยๆหายไป
กลับไปที่เมืองหลวง?!
แม้ว่าเจ้าจะกลับไปก็จะหาทหารไม่ได้อยู่ดี!
“ท่านแม่ทัพส่งคนไปตามเขาดีหรือไม่? คอยคุ้มครองเขา?” ทหารคนหนึ่งกระซิบ
“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ถ้าไม่มีทหารเขาก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนี้เขายังทำให้องค์จักรพรรดิโกรธด้วยเพราะเขาขาด การกลับไปที่เมืองหลวงตอนนี้ทำได้แค่เพิ่มปัญหาให้ตัวเองเท่านั้น ไม่มีทางที่เขาจะได้รับทหารแน่นอน เขาไม่มีทางได้เข้าร่วมการสอบครั้งนี้ด้วย!“่
“งั้น… พวกเราควรรายงานราชาต้วนไหม?“่
“มอืม ส่งจดหมายไปหาราชาต้วน บอกว่า ฟาง เจิ้งจือ พยายามจะยืมทหาร แต่ข้าไม่ได้ให้อะไรเขา และบอกต่อว่า ฟาง เจิ้งจือ อาจกลับไปที่เมืองหลวง ให้ราชาต้วนเตรียมตัว “
“ข้าเข้าใจแล้ว”
…
ไม่มีทางที่ ฟาง เจิ้งจือ จะกลับไปเมืองหลวง
ขาดกองกำลังเป็นสิ่งที่เขาเสียเปรียบตอนนี้ สิ่งนี้ทำให้เขาไม่สามารถเข้าร่วมการทดสอบได้
วู่ จวี้เอ๋อ นั้นได้ทำลายหนทางของเขาจนหมดสิ้น
เขาสูญเสียทุกอย่าง
ในเมื่อยังไงก็ตามนางจะปล่อยเขาอยู่แล้ว จะจับเขามาทำไมกัน? นังสารเลวเอ้ย!
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่า วู่ จวี้เอ๋อ คิดอะไร นางอาจจะไม่อยากให้เขาเข้าร่วมการทดสอบ การกระทำของนางนั้นชัดเจน
นางเตรียมแผนที่ไว้ให้เขา
มีเหตุผลอะไรกันละ?
เดี๋ยวก่อน!
แผนที่…
ฟาง เจิ้งจือ เอาแผนที่ออกมา ต่อให้มันจะแย่แค่ไหนแต่มันก็ชัดเจน
เหยียน เยว่, ฉือซุน, ราชสีห์คำราม, วานรน้ำแข็ง …
ตอนนี้เขาสามารถไปยังพื้นที่เหล่านั้นได้
พื้นที่แถบนั้นต้องอันตรายและซับซ้อนมากที่สุดในดินแดนภูเขาทางใต้
มีทหาร 100,000 คนจากอาณาจักรเซี่ย นอกจากนี้ยังมีกองกำลังของดินแดนภูเขาทางใต้ซึ่งอาจจะมีปีศาจด้วย
เขาไม่มีทหารแม้แต่คนเดียวอยู่ใต้การควบคุม
เขาจะรนหาที่ตายทำไม
แล้วเมืองภูเขาเซียนละ?
ดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ สว่างขึ้น เมืองนั้นเป็นเมือนกับเมืองหลวงของดินแดนภูเขาทางใต้ ถ้าเขาไปที่นั่นเขาก็สามารถได้ชื่นชมกับวัฒนธรรมต่างๆได้ ดูเป็นความคิดที่ดี
อย่างไรก็ตามเขาไม่ค่อยรุ้จักพื้นที่แถบนี้เท่าไร การตรงไปยังเมืองภูเขาเซียน นั้นจะดูทระนงตัวไปหน่อย
เขาต้องเข้าใจพื้นที่ก่อน
ต้องเริ่มจากที่รอบนอก
แน่นอนว่า ฟาง เจิ้งจือ ตัดสินใจแล้ว ต่อให้ตัวเองไม่ได้เข้าร่วมการทดสอบ…ก็ช่างมัน!
ถือว่าได้ใช้เวลาในช่วงวันหยุดละกัน
ความเครียดของ ฟาง เจิ้งจือ หายไปทันที ในเมื่อเขากลังจะเดินทาง ก็ต้องเตรียมตัว เขาไปเลือกซื้อเสื้อผ้าในร้านค้าใกล้เคียง
“มีเสื้อผ้าท้องถิ่นไหม?“่
ฟาง เจิ้งจือ ถามขณะเดินเข้าไปในร้าน
“ท้องถิ่น? ท่านมาถูกที่แล้ว! พวกเรามีเสื้อผ้าท้องถิ่นที่ดีเยี่ยมและสวยงาม!” ดวงตาของเจ้าของร้านเป็นประกายทันทีที่ได้ยิน
“เอามาให้ข้า 2 ชุด” ฟาง เจิ้งจือ ตอบด้วยความใจกว้าง
“รอสักครู่” เจ้าของร้านก็วิ่งเข้าไปในร้านและนำชุดออกมา
“มันคืออะไร? ฟาง เจิ้งจือ คิดว่าเขามาถูกที่แล้ว แต่เขาไม่สามารถทำความเข้าใจกับสิ่งที่เขาเห็นตอนนี้ได้
“เสื้อผ้าไง!“่
“สำหรับผู้หญิงหรือชาย?“่
“ข้าไม่รู้ว่าท่านมีรสนิยมแบบนั้น ทั้งหมดนี้สำหรับผู้หญิง แต่ถ้าท่านชอบผู้ชาย … ข้าพอมีอยู่บ้าง!“่
“สวะ!” ฟาง เจิ้งจือ โกรธ
เขาเป็นใครกัน?
เขาหล่อขนาดนี้จะมาสนใจผู้ชายด้วยกันทำไม?
“นายน้อยโปรดอย่าโกรธ พวกเรามีสินค้าอีกมากมาย ถ้านท่านไม่ชอบพวกนี้… “
“ข้าต้องการเสื้อผ้าแบบที่คนในดินแดนภูเขาทางใต้ใส่!“่
“หา? มันค่อนข้างยากนะ คนที่อยู่ในนั้นไม่สวมเสื้อผ้า”
“ไม่สวมเสื้อผ้า?” ฟาง เจิ้งจือ ตกใจกับเรื่องนี้ ทำไมพวกเขาไม่ใส่เสื้อผ้า? พวกเขาเดินไปมาด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่าเนี่ยนะ?
“ใช่พวกเขาเพียงใช้หนังสัตว์ปกคลุมและเอาใบไม้ปิดของสงวนไว้แค่นั้น ถ้าท่านต้องการข้ายังมีหนังสัตว์อยู่บ้าง แต่ท่านต้องไปหาใบไม้ด้วยตัวเองนะ”
“เอามาให้ข้า 2!“่
“ได้ ข้าจะนำหนังชั้นดีมาให้”
ตอนนี้กระจกป้องกันใจของ ฟาง เจิ้งจือ มีเสื้อผ้าเพิ่มขึ้นมา 2 ชิ้น เป็นหนังสัตว์ลายเสือดาวกับเสือขาว
ฟาง เจิ้งจือ ค่อนข้างพอใจกับเรื่องนี้
จากนั้น ฟาง เจิ้งจือ ก็เริ่มเตรียมอาหารและสิ่งจำเป็น สำหรับการเดินป่า
มีหลายคนที่ออกประตูไปล่าในดินแดนภูเขาทางใต้ สิ่งพวกนี้จึงหาได้ง่ายๆ
มีทุกอย่างที่เขาต้องการ
ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดจะเสียเวลาอีกต่อไป
หลังจากเอาหนังปกคลุมใบหน้า
เขาก็วิ่งฝ่าประตูเข้าไป…
เหตุผลง่ายๆคือ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้รับอนุญาติให้ผ่านประตูไป เขาจึงต้องเลือกวิธีที่รุนแรงเล็กน้อย
หลังจากออกมาจากประตู เขาถูกไล่ล่าไปไกลก่อนที่จะซ่อนตัวในป่าได้สำเร็จ
เขาหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้า เขาวางชุดสีน้ำเงินของเขาไว้ในกระจกป้องกันใจและเอาหนังสัตว์ลายเสือดาวออกมา
เขาพยายามนึกการแต่งตัวของ ฉาน เจียน ที่เขาเคยเห็น เขาหากิ่งไม้มาทำเป็นหมวก
จากนั้นก็ปักไว้กับผม
เขาคิดผลงานของเขาค่อนข้างออกมาดี
อืม…
ค่อนข้างแปลกไปหน่อย
เขาสงสัยว่าผู้หญิงจะแต่งตัวยังไง เขามองไปที่ภูเขาสีเขียวอันกว้างใหญ่ข้างหน้า เขาคงได้เห็นอะไรที่น่าสนใจที่นั่น
