ตอนนี้ถิ่นฐานราชสีห์คำรามตกอยู่ภายใต้การควบคุมของ ฟาง เจิ้งจือ ย่างสมบูรณ์แบบแล้ว
อย่างแรกเขาคงต้องยึดกองทัพของ เฉิน เฟยยู่ มาก่อน แล้วจากนั้นเขาควรทำอะไรต่อไป?
เขาควรจะทำการทดสอบต่อไปหรือกลับไปที่เมืองหลวงอาณาจักรเซี่ย เพื่อซ่อนตัวดี?
ฟาง เจิ้งจือ เริ่มตั้งคำถามกับสิ่งที่เขาไม่ได้คิดมาก่อน
อย่างไรก็ตามปัญหาตอนนี้คือเขาต้องหารทางแก้ปัญหาเรื่องการโจมตีของ วู่ เฟิง ก่อน
แผนของ เฉิน เฟยยู่ ดูค่อนข้างดี ใช้กลยุทธ์ในการท้า วู่ เฟิง สู้แบบตัวต่อตัว และใช้การประลองในการตัดสินผลลัพธ์
มันเป็นวิธีทั่วไปที่ใช้ในการทดสอบด้านการต่อสู้ในอาณาจักรเซี่ย
ตราบใดที่มีวิธีอื่นที่เป็นไปได้ ในสถานการณ์ปกติ การที่ทั้งสองกองทัพจะเผชิญหน้ากันแบบเต็มกำลังนั้นหาได้ยากมาก
มันเป็นภาพสะท้อนของประวัติศาสตร์ในโลกที่เขาจากมา เมื่อทั้งสองกองทัพจะสู้กัน แม่ทัพมักจะท้าดวลกันตัวต่อตัว ผู้ใดชนะก็จะเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับทหารฝั่งตัวเองเป็นอย่างมาก และหลังจากนั้นพวกเขาก็จะชนพในที่สุด
มันค่อนข้างเป็นวิธีที่ไร้สมอง
ฟาง เจิ้งจือ ค่อนข้างดูถูกวิธีแบบนี้ ถ้าทำแบบนี้แล้วจะมีพวกกลยุทธ์ทางทหารไปทำไมกัน
วู่ เฟิง กำลังนำกองทัพเข้าโจมตี?
แล้ว
เขาควรทำยังไง?
…
คืนนี้เป็นคืนที่เงียบ อย่างไรก็ตามไม่ได้เป็นค่ำคืนที่สงบ
เวลาคืนนี้ยังอีกยาวไกล ยาวนานจนทำให้ใครบางคนหลับไม่ลง ยาวนานจนทำให้หัวใจของบางคนสั่นสะท้าน
กลางดึก มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังขี่ม้าอยู่ ครึ่งบนของม้านั้นเป็นสีดำ ขณะที่กีบทั้งสี่ข้างนั้นเป็นสีเขียวหยกลายคล้ายเกลียวคลื่น
มีคำพูดโบราณที่ใช้ในการอธิบายลักษณะของม้าป่าอยู่
กีบทั้ง 4 ข้างของมันราวกับกำลังวิ่งอยู่บนหิมะ และม้าที่เด็กหนุ่มคนนี้ขี่อยู่ นั้นมีชื่อว่าม้าเกลียวหยก
บนตัวของเด็กหนุ่มก็มีชุดเกราะสีเขียวหยกที่สร้างขึ้นอย่างปราณีตเช่นกัน ในมือของเขาถือขลุ่ยหยกอยู่ ดวงตาของเขาเป็นประกายในความมืด ในขณะที่ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะรักษารอยยิ้มแห่งความมั่นใจไว้ตลอดเวลา
หลังจาก วู่ เฟิง ใช้กลยุทธ์แบ่งทหารเป็นส่วนๆ เขาก็เริ่มโกรธมาก เขาไม่เคยคิดว่า เฉิน เฟยยู่ จะมีกลยุทธ์ที่ชาญฉลาดเช่นนี้
เขาโจมตีแทนที่จะป้องกัน?
วู่ เฟิง ต้องยอมรับว่าเขาไม่ได้คิดเรื่องนี้ในแผนการของเขาแม้แต่น้อย
โชคดีที่เขาไม่ได้โง่เขลา หลังจากพบว่ามีบางสิ่งผิดปกติ เขาก็รีบเปลี่ยนกลยุทธ์เป็นโจมตีแบบเต็มกำลังทันที และคว้าโอกาสที่จะตลบหลังกองทัพของ เฉิน เฟยยู่ ได้สำเร็จ
มันถือเป็นโชคดีของเขาที่รู้ตัวทันเวลา
เคลื่อนไหวพลาดเพียงนิดเดียวจะส่งผลให้การเคลื่อนไหวอื่นๆพลาดเช่นกัน วู่ เฟิง รู้เรื่องนี้ดี ภายใต้สถานการณ์ปกติ ความคิดแบบปกติ เขาคงสั่งให้กองทัพถอยหลังและจัดทัพใหม่ทันที
นี่เป็นกลยุทธ์แบบเดิมๆ
อย่างไรก็ตาม วู่ เฟิง จะใช้กลยุทธ์แบบเดิมๆงั้นรึ?
แน่นอนว่าไม่!
การเปลี่ยนสถานการณ์ที่เสียเปรียบเป็นได้เปรียบและได้ประสบความสำเร็จเป็นความคิดที่ วู่ เฟิง เลือกเดิน ที่สำคัญกว่านั้น คู่ต่อสู้ของเขาเป็นเพียงอันดับที่ 12 บนทำเนียบมังกรดาวรุ่ง
ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะ เฉิน เฟยยู่ ได้ วู่ เฟิง คงต้องเสียหน้าแน่นอน
เฉิน เฟยยู่ ส่งทหาร 2,000 นายออกมาเพื่อถ่วงเวลาและก่อกวนเขา วู่ เฟิง นั้นเห็นจุดประสงค์ของ เฉิน เฟยยู่ อย่างชัดเจน มันเป็นการล่อให้เขาเข้าโจมตีถิ่นฐานราชสีห์คำราม!
วู่ เฟิง เองก็รูว่าป้อมปราการของ 4 ถิ่นฐานหลักนั้นน่ากลัวขนาดไหน
ใช้การป้องกันเพื่อโจมตี
วู่ เฟิง มั่นใจ ถ้าเขาสั่งให้โจมตีถิ่นฐานราชสีห์คำรามอย่างเต็มกำลัง เขาคงต้องแพ้แน่นอน
“แผนที่ไม่เลว โชคร้าย…คนที่เจ้าเผชิญหน้าอยู่เป็นข้า!” วู่ เฟิง มองไปยังทหารที่ถอยออกไปไม่ไกล พร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า
เสียงคำสั่งดังก้องไปทั่ว ทหารมากกว่า 10,000 นายกำลังมุ่งหน้าไปที่ถิ่นฐานราชสีห์คำรามด้วยความแข็งแกร่งและมั่นใจราวกับเมฆดำที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
…
เช้าวันถัดมา
มีหมอกขาวหนาทึบปกคลุมทั่วถิ่นฐานราชสีห์คำราม รวมถึงหิมะสีขาวๆที่ปกคลุมไปทั่ว ให้ความรู้สึกน่าประทับใจจากการมาเยือนของฤดูหนาว
เมฆดำหนาทึบในที่สุดก็มาถึงหน้าถิ่นฐานราชสีห์คำราม พวกเขาหยุดอยู่ห่างจากประตูทางเข้า 500 เมตร และมองไปยังถิ่นฐานราชสีห์คำรามด้านหน้าเงียบๆ
วู่ เฟิง ยังคงนั่งอยู่บนม้าและยืนอยู่หน้าสุด เขาจ้องมองไปด้านหน้าเงียบๆ
“รายงาน!”
ทันใดนั้นสายลับของเขาก็รีบขี่ม้าเขามาใกล้ เขาลงจากม้าและคุกเข่าลงทันที
“พูด” วู่ เฟิงตอบเรียบๆ
“ประตูหลักของถิ่นฐานราชสีห์คำรามถูกเปิดอย่างสมบูรณ์แล้ว ไม่มีทหารเฝ้าอยู่เลยแม้แต่คนเดียว”สายลับรายงานทุกอย่างที่เขาเห็น
“ไม่มีการป้องกันเลย?!” รอยยิ้มบนใบหน้า วู่ เฟิง แข็งค้างทันที
ก่อนที่เขาจะมาถึง เขาคิดถึงความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน อย่างเช่น เฉิน เฟยยู่ ได้ตั้งการป้องกันไว้ทั่วถิ่นฐานราชสีห์คำราม หรือ เฉิน เฟยยู่ ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าเพื่อรอเขา
อย่างไรก็ตาม…
ไม่มีการป้องกันนั้นหมายความว่ายังไง?
กลยุทธ์ของเขาคือทำให้เมืองว่างเปล่าหรือไงกัน?
วู่ เฟิง นั้นเป็นคนที่อ่านหนังสือมามากเช่นกัน ถึงแม้เขาจะไม่มีประสบการณ์ในสงครามมาก่อน แต่เขาเองก็รู้จักกลยุทธ์ต่างๆที่ใช้กันเป็นอย่างดี
กลยุทธ์เมืองที่ว่างเปล่า ตั้งเมืองที่ว่างเปล่าไว้และรอดูว่าใครจะกล้าโจมตี
วู่ เฟิง ขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เป็นคนขี้สงสงสัย และเขาก็ไม่ได้เป็นคนที่ประมาทเช่นกัน เขากำลังคิดถึงเจตนาของ เฉิน เฟยยู่
เขาพยายามลองนึกว่าถ้าตัวเองเป็น เฉิน เฟยยู่ จะทำยังไง
อย่างไรก็ตามหลังจากใช้เวลาคิดเป็นเวลา 15 นาที เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไม วู่ เฟิง ถึงทิ้งเมืองให้ว่างเปล่าตอนนี้
มันเกินที่เขาคาดคิดไว้
พลังในการป้องกันของถิ่นฐานราชสีห์คำรามนั้นเกินกว่าที่เขาคิดไว้ มันเป็นป้อมปราการ บวกกับกองทัพของ เฉิน เฟยยู่ มันไม่จำเป็นเลยที่เขาต้องใช้กลยุทธ์เช่นนี้
ครั้งนี้ วู่ เฟิง ค่อนข้างตกใจจริงๆ
คิดจะทำแบบนี้เพื่อให้เขาตกใจ? ไมว่าเขาจะคิดยังไง เขาก็คิดไม่ออกอยู่ดี มันเหมือนกับเด็กคิดแผนแบบนี้ออกมา
แต่ เฉิน เฟยยู่ เป็นคนแบบนั้นหรือ?
แน่นอนว่าไม่
ถ้า วู่ เฟิง ไม่เคยสู้กับ เฉิน เฟยยู่ มาก่อน เขาคงคิดว่านี่เป็นสัญญานที่ เฉิน เฟยยู่ ยอมแพ้ต่อเขา อย่างไรก็ตาม เฉิน เฟยยู่ กลับออกมาจากถิ่นฐาน เพื่อโจมตีเขา แทนที่จะป้องกัน
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนที่ขี้ขลาด
วู่ เฟิง เคยอ่านมาจากหนังสือโบราณเล่มหนึ่งการที่จะใช้กลยุทธ์แบบนี้ก็ต่อเมื่อมั่นใจว่าตัวเองสู้ไม่ได้
แต่ตอนนี้…
ทุกอย่างนั้นแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
เฉิน เฟยยู่ นั้นมีความสามารถที่จะต่อสู้ วู่ เฟิง มั่นใจในจุดนี้มาก
แต่นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“ท่านแม่ทัพ พวกเราจะโจมตีได้หรือยัง?” ทหารเองก็สับสนเช่นกันเมื่อฟังสิ่งที่สายบอกมา อย่างไรก็ตามเมืองที่ว่างเปล่าถูกวางอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว
ทิ้งมันไป?
ไม่มีทางเป็นไปได้เลย
“โจมตี!” วู่ เฟิง ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขามาถึงประตูหลักของถิ่นฐานราชสีห์คำรามแล้ว การจะถอยกลับตอนนี้นั้นเป็นไปไม่ได้ สำหรับสิ่งที่ เฉิน เฟยยู่ คิดนั้น ในเมื่อเขาไม่เข้าใจ ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพยายามคิดอีกต่อไป
“ส่งกองทัพเข้าไปทั้งหมดเลยไหม?” ผู้บัญชาการถามขึ้นมาอีกครั้ง
ถ้าเป็นถิ่นฐานราชสีห์คำรามที่มีการป้องกันอย่างสมบูรณ์ เขาคงไม่ถามคำถามโง่ๆเช่นนี้ออกมา อย่างไรก็ตามเมืองด้านหน้าของเขานั้นไร้การป้องกัน ดังนั้นเขาจึงถามคำถามเช่นนี้ออกมา
“ไม่ต้อง ถิ่นฐานราชสีห์คำรามนั้นสร้างพิงหน้าผาอยู่ มีทางเข้าหลัก 3 ทาง สั่งคำสั่งลงไป เลือกทหารออกมา 300 นายแบ่งออกเป็น 3 ทัพและเข้าไปแต่ละประตูภายใน 1 ชั่วโมง รายงานกลับมาด้วยหลังจากรู้สถานการณ์ภายใน!” วู่ เฟิง ส่ายหัว ก่อนจะตัดสินใจด้วยความรอบคอบ
“รับทราบ!” ผู้บัญชาการทหารเข้าใจได้ในทันที
สถานการณ์ในปัจจุบันของถิ่นฐานราชสีห์คำรามนั้นไม่มีใครรู้ ศัตรูไม่ได้เปิดเผยเป้าหมายที่แท้จริงออกมา การส่งกองกำลังทั้งหมดเข้าไปนั้นเป็นเรื่องเสี่ยงและอันตรายมาก
การใช้ทหาร 300 นายเพื่อลองเชิง นั้นเป็นตัวเลือกที่ฉลาดที่สุดแล้ว
…
ทหารทั้ง 300 นาย ขี่ม้าพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วไปยังทั้ง 3 ประตูหลัก ไม่นานพวกเขาก็เข้าไปในถิ่นฐานได้อย่างราบลื่น
ไม่มีอะไรขัดขวางแม้แต่น้อย
เรื่องนี้ทำให้ วู่ เฟิง ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง
อย่าบอกนะว่าเจ้าโง่เง่า เฉิน เฟยยู่ ยอมยกถิ่นฐานราสีห์คำรามให้ข้าแล้ว? หรือเขาจะมีแผนอื่น
เดี๋ยวนะ!
อย่าบอกนะว่า เฉิน เฟยยู่ ยกทัพไปที่ถิ่นฐานของเขา?!
ท่าทีของ วู่ เฟิง เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขามีทหารอยู่กับตัวหมื่นนาย อย่างไรก็ตามมีทหารเพียง 2,000 นายที่ เหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน
ถ้า…
เฉิน เฟยยู่ ยอมแพ้กับถิ่นฐานราชสีห์คำรามและมุ่งไปโจมตีถิ่นฐานเหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน แทน เขาคิดจะเอา 1 ถิ่นฐานแลกกับ 2 ถิ่นฐาน
มันคุ้มค่ามาก!
วู่ เฟิง อยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขามีความรู้สึกว่ามีโอกาสสูงที่จะเป็นไปตามที่เขาคิด อย่างไรก็ตามเขากำลังนึกถึงอีกแผนหนึ่ง
เฉิน เฟยยู่ ต้องการให้เขาคิดอะไรกันแน่?
ให้เขายอมแพ้กับเรื่องที่จะเข้ายึดถิ่นฐานราชสีห์คำราม? ถ้าเป็นแบบนั้นการที่เขาจะสู้หรือไม่สู้ก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป
แต่เป็นเรื่องที่ เฉิน เฟยยู่ ชิงไหวชิงพริบชนะเขา!
มันเป็นเรื่องที่ทำให้เขาต้องอับอายขายหน้า!
มันเป็นสิ่งที่ วู่ เฟิง ไม่ต้องการจะยอมรับจริงๆ อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเหมือนกับอยู่ในกุมมือของ เฉิน เฟยยู่ ถูกปั่นหัวไปมา
มันเลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก
ข้าควรจะทำยังไงดี?
