Gate of God – ตอนที่ 362

หลังจาก วู่ เฟิง นำทัพเข้าในถิ่นฐานราชสีห์คำรามทั้งหมดแล้วนั้นเขาก็ได้ไปตรวจตรายังจุดสำคัญต่างๆ

หลังจากได้ตระเวนไปรอบๆแล้ว วู่ เฟิง ก็มั่นใจจริงๆแล้วว่า เฉิน เฟยยู่ ได้ทิ้งถิ่นฐานราชสีห์คำรามไปแล้ว และลอบโจมตีถิ่นฐาน เหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน แทน

มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

เฉิน เฟยยู่ คิดจะใช้ถิ่นฐานราชสีห์คำรามเพื่อแลกกับถิ่นฐานทั้ง 2 ที่เขามีอยู่จริงๆ

วู่ เฟิง ราวกับพ่ายแพ้จริงๆ!

ที่สำคัญที่สุด เขาดันไปโง่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูถิ่นฐานกว่า 2 ชั่วโมงจริงๆ มันทำให้ เฉิน เฟยยู่ มีเวลาพอที่จะโจมตีถิ่นฐานของเขา

เขาไม่สามารถทนเก็บความไม่สบายใจนี้เอาไว้ได้

“แคร้ง!“เขาเขวี้ยงถ้วยชาลงที่พื้น ก่อนที่มันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ทันใดนั้น หัวหน้าถิ่นฐานที่ตาม วู่ เฟิง มาตลอดตั้งแต่ที่เขาเข้ามาถิ่นฐานราชสีห์คำราม ในที่สุดก็พูดขึ้นมา

“ท่านแม่ทัพ ท่านจะพักผ่อนที่ถิ่นฐานของเราคืนนี้ใช่หรือไม่?“

“พักผ่อน? วู่ เฟิง ไม่เคยคิดเรื่องนี้จริงๆ อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินเช่นนั้น เขาก็มีความคิดหนึ่งขึ้นมา

ทหารทั้ง 10,000 นาย เดินหน้าตรงมาจากถิ่นฐานเหยียน เยว่ โดยไม่ได้หยุดพักเพื่อเข้าโจมตีถิ่นฐานราชสีห์คำราม

จากนั้นก็เริ่มโจมตีตลอดทั้งวันและเช้าวันนี้ยังต้องยืนตากลมกว่า 2 ชั่วโมงที่หน้าประตูเมือง  ถ้าเขาสั่งให้รีบกลับไปที่ถิ่นฐาน เหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน อีก มันคงรกะทบกับจิตใจของพวกทหารแน่นอน

ทหารทุกคนเองก็เป็นมนุษย์ พวกเขาต้องการพักผ่อน

“ใช่แล้ว พวกเราจะพักกันที่นี้ ในถิ่นฐานราชสีห์คำรามคืนนี้ ข้าหวังว่าหัวหน้าถิ่น จะจัดเตรียมสิ่งต่างๆไว้ให้พวกข้า” วู่ เฟิง พยักหน้าแล้วตอบกลับ ดูเหมือนหัวหน้าถิ่นจะหยุดยั้งความโกรธในใจของเขาไว้ได้

“แน่นอน มันคือสิ่งที่พวกเราควรทำ เมื่อตอนที่แม่ทัพเฉินอยู่ในถิ่นฐานราชสีห์คำรามของพวกเรานั้น พวกเราก็จัดเตรียมให้เขาอย่างดีเช่นกันยังไงก็ตาม เขาไม่ได้กลับมาตั้งแต่ออกไปเผชิญหน้ากับศัตรูเมื่อ 2-3 วันก่อน” เมื่อหัวหน้าถิ่นได้ยินคำพูดของ วู่ เฟิง เขาก็เริ่มพึมพำบางอย่างกับตัวเอง

“ไม่ได้กลับมา? หัวหน้าถิ่นฐาน ท่านพูดว่าเฉิน เฟยยู่ ไม่ได้กลับมาตั้งแต่ออกไปจากถิ่นฐานงั้นรึ?”เมื่อ วู่เฟิง ได้ยิน เขาก็ประหลาดใจ

“ใช่แล้ว” หัวหน้าถิ่นตอบอย่างมั่นใจ

“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว!” วู เฟิง เข้าใจได้ในที่สุด

หลังจากที่ได้รู้ว่า เฉิน เฟยยู่ ไม่ได้กลับมาที่นี่ ในที่สุด วู่เฟิง ก็เชื่อมโยงเรื่องทุกอย่างเข้าด้วยกันได้เสียที

เป้าหมายของ เฉิน เฟยยู่ คือการเข้ายึดถิ่นฐานหลักทั้ง 2 – เหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน ตั้งแต่แรกแล้ว

ออกจากถิ่นฐานเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรูเป็นแค่เรื่องบังหน้ามีความป็นไปได้สูงมากที่ เฉิน เฟยยู่ จะแบ่งกองทัพออกเป็นสอง ส่งทหาร 2,000 นายมาถ่วงเวลาเขาโดยมีจุดประสงค์บางอย่าง

จากนั้นก็ส่งกองทัพของเข้าโจมตีถิ่นฐาน เหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน

อย่างไรก็ตาม การที่เขาส่งทหารมาอีกเพื่อหลอกล่อให้เขาโจมตีถิ่นฐานราชสีห์คำรามเพื่อถ่วงเวลาให้ตัวเอง

ดูเหมือนว่า…

เฉิน เฟยยู่ ดูเหมือนจะเป็นแค่เต่าหัวหดเอาแต่วิ่งหนีเท่านั้น!

วู่ เฟิง นันมั่นใจในความสามารถของตัวเองมากๆ  ความเชื่อมั่นในตัวเองของเขาทำให้เขาคิดว่าไม่ว่าใครมาเผชิญหน้ากับเขา พวกเขาก็ต้องวิ่งหนีไม่ก็ยอมแพ้อย่างแน่นอน

หลังจากที่เขาเข้าสู่ดินแดนภูเขาทางใต้ เขายังไม่เจอกับการต่อต้านใดๆทั้งสิ้นจากผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ

“ดูเหมือนว่า ข้าจะประเมินเจ้าสูงเกินไปนะ เฉิน เฟยยู่ เขาเป็นแค่คนที่ต้องการถ่วงเวลาไปเรื่อยๆ รอจนกว่าการทดสอบจะสิ้นสุดลงเท่านั้น นี่ข้าคิดได้ยังไงกัน ว่าเขากำลังวางแผนต่อต้านข้าอยู่?“วู่ เฟิง บ่นกับตัวเอง

ในบางครั้ง หากระวังตัวจนเกินไป อาจจะทำให้เขาพลาดพลั้งในเรื่องง่ายๆก็ได้

หลังจากที่เข้าใจในจุดจุดนี้ได้แล้ว ในที่สุด วู่ เฟิง ก็สบายใจได้จริงๆเสียที เขาตระหนักแล้วว่า เฉิน เฟยยู่ ไม่ใช่คนที่จะเป็นภัยต่อตัวเขา สุดท้ายแล้ว เฉิน เฟยยู่ ก็แค่ให้ความสำคัญกับเวลาแค่นั้น

“เอาล่ะ ข้ารบกวนให้ท่านช่วยจัดเตรียมด้วยแล้วกัน!“วู่ เฟิง อารมณ์เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขายิ้มกว้างอย่างมั่นใจ  เขาเต็มไปด้วยความสบายใจ

หัวหน้าถิ่นพยักหน้ารับ  ด้วยความรวดเร็ว ชาวเมืองจำนวนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น พวกเขาแต่ละคนพาแม่ทัพที่อยู่ด้านหลัง วู่ เฟิง ไปพักผ่อน

สำหรับ วู่ เฟิง หัวหน้าถิ่นจะเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง

“นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านอยู่ในถิ่นฐานราชสีห์คำรามของข้าในฐานะหัวหน้าถิ่น ข้าควรทำหน้าที่เจ้าบ้านและพาท่านไปดื่มอะไรเสียหน่อย ข้าสงสัยว่าท่านจะยินดีหรือไม่?“

“หัวหน้าถิ่น ท่านใจกว้างเกินไปแล้ว เอาล่ะข้าจะขอรับไว้ด้วยความยินดี นี่ข้าพอมีเงินอยู่บ้าง ข้าหวังว่าท่านจะเอาไปแบ่งให้พวกเขาถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ข้าอย่างได้เนื้อเพื่อเป็นรางวัลให้เหล่าทหารของข้าเสียหน่อย ” วู่ เฟิง พยักหน้า แล้วล้วงหยิบเงินออกมาให้หัวหน้าถิ่นฐานเป็นเงินแท่งประมาณ 3 แท่ง

“นี่ … ข้าเพียงทำหน้าที่เจ้าบ้าน ทำไมท่านต้องให้เงินแก่ข้าด้วย?”หัวหน้าถิ่นฐานค่อนข้างลังเล

“ข้าหวังว่าท่านจะรับมันไว้ มันเป็นกฎทหารของอาณาจักรเราเอง  ช่างน่าหนักใจ มันไม่เหมาะสมเลยที่ท่านจะมาทำเพื่อพวกเรา แต่ถ้าเจ้าไม่ยินดีจะรับเงินนี้ไว้ งั้น…”

“ถ้าท่านแม่ทัพยืนกรานเช่นนั้น ข้าจะแสดงความภักดีต่อท่านในนามผู้คนของดินแดนภูเขาทางใต้”

“อาณาจักรเซี่ยและดินแดนภูเขาทางใต้เป็นเหมือนครอบครัวเดียวกันเสมอมา ท่านจะขอบคุณข้าทำไมกัน?“

…

หลังจากพูดคุยกันจบ วู่ เฟิง ถูกหัวหน้าถิ่นพาไปยังบ้านหินขนาดใหญ่ มันตกแต่งไปด้วยกระดูกและหนังของเหล่าสัตว์มากมาย มันดูป่าเถื่อนเอามากๆ

วู่ เฟิง หันมองไปที่การตกแต่งรอบๆตัวบ้าน และพยักหน้าเล็กน้อย

ในดินแดนภูเขาทางใต้ มีเพียงบ้านของผู้นำถิ่นเท่านั้นถึงจะมีการตกแต่งเช่นนี้  กระดูกและหนังสัตว์พวกนี้มาจากการล่าของนักรบในดินแดนภูเขาทางใต้

การที่ตกแต่งมันไว้ในบ้านแสดงให้เห็นถึงความภูมิใจในชาตินักรบของตัวเอง

มีผู้อาวุโสไม่กี่คนนั่งอยู่ในบ้านหิน  แต่ละคนมีหิวสีดำและสวมหมวกอยู่บนหัว  อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับหัวหน้าถิ่น พวกเขาไม่มีขนนกประดับอยู่ด้านบนหมวก

วู่ เฟิง รู้ว่าผู้อาวุโสเหล่านี้มีสถานะสูงส่งในถิ่นฐาน ในเมื่อเขาจะมาตั้งค่ายในที่นี่ เขาก็ควรจะมั่นใจว่าจะมีสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขา

“ข้าเป็นตัวแทนของอาณาจักรเซี่ย ยินดีที่ได้พบพวกท่าน” หลังจากที่เข้ามาในบ้านหินแล้วนั้น วู่ เฟิง โค้งคำนับอย่างสุภาพให้กับเหล่าผู้อาวุโสทันที

“ท่านแม่ทัพ ท่านสุภาพเกินไปแล้ว  พวกเราได้เตรียมพีธีชะล้างไว้ให้ท่านแล้ว” เมื่อพวกเขาเห็น วู่ เฟิง พวกเขาก็ลุกขึ้นพูดทันที

“พิธีชะล้าง?  ขอบคุณมากที่เตรียมไว้ให้ข้า ” วู่ เฟิง พยักหน้าอีกครั้ง

พิธีชะล้างเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมในดินแดนภูเขาทางใต้  โดยปกติ พิธีชะล้างนั้นจะเตรียมไว้ให้กับนักรบที่กลับมาจากการต่อสู้ มันแสดงให้เห็นถึงความเคารพและเกียรติอันยิ่งใหญ่

พีธีกรรมนี้ก็ไม่ได้ซับซ้อนมาก

แค่เป็นการอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

อย่างไรก็ตามการที่ได้เข้าร่วมพิธีการนี้ถือเป็นเกียรติอย่างมาก  วู่ เฟิง ไม่คิดว่าจะได้รับการดูแลเช่นนี้มาก่อน

เขาค่อนข้างลังเลเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธ

เพราะการปฏิเสธพิธีกรรมนี้ เหมือนกับการปฏิเสธความเป็นมินตรจากดินแดนภูเขาทางใต้  มันเป็นการกระทำที่แสดงให้เห็นความไม่เคารพ

หลังจากเห็น วู่ เฟิง ตอบรับแล้ว หญิงสาวที่ดูสง่างาม 2 นางสวมชุดกระโปรงหวายเดินเข้ามาในบ้านหินทันที

เมื่อพวกนางเห็น วู่ เฟิง ใบหน้าของพวกนางขึ้นสีทันที ก่อนจะก้มหัวลงช้าๆ

“ท่านแม่ทัพ พวกเรามีหน้าที่รับผิดชอบทำพิธีชะล้างให้ท่าน  ท่านจะยินดีหรือไม่?” นางเดินเข้ามาหา วู่ เฟิง พร้อมยกหัวขึ้นมา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเขินอาย

“ขอบคุณเจ้ามาก” วู่ เฟิง พักอยู่ในดินแดนภูเขาทางใต้มากสักพักหนึ่งแล้ว

ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่าที่นี่ผู้หญิงของดินแดนภูเขาทางใต้นั้นใจกล้าแค่ไหน  การที่จะมาอาบน้ำให้เขาไม่ได้ถือเป็นเรื่องที่ผิดปกติอะไร  แน่นอนมันเป็นเพียงขั้นตอนในการทำพิธีกรรมเท่านั้น ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น

เป็นเพราะว่า…

นี่เป็นพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์