Gate of God – ตอนที่ 364

วู่ เฟิง รู้สึกเหมือนตอนนี้ตัวเองกำลังฝันร้ายอยู่ เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

“ฟาง เจิ้งจือ เจ้ากล้าทรยศอาณาจักรเซี่ย งั้นรึ!” วู่ เฟิง ตะโกนร้องออกมาด้วยความโกรธ เขายังคงเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย

ที่ข้างนอกบ้านหิน

ฟังเสียง วู่ เฟิง ที่ร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัวออกมานั้น ฟาง เจิ้งจือ พลันปากกระตุกด้วยความไม่พอใจทันที

“ทำไมใครก็ตามที่เจอหน้าข้าล้วนพูดออกมาแบบเดียวกันหมด ? อย่าบอกนะว่าพวกเขาเห็นใบหน้าข้าแล้วเกิดอิจฉาขึ้นมา  แต่ข้าก็สงสัยจริงๆว่าส่วนไหนของใบหน้าข้ากันที่เหมือนคนที่จะทรยศอาณาจักร?“

ทหารหมาป่าเขาเงินพุ่งเข้าไปในห้องทันที

ด้วยความรวดเร็วหมาป่าอีกตัวพุ่งตามเข่าไปทันที  ไม่นานก็เป็นตัวที่ 3 ตัวที่ 4…

“ตูม!“

เสียงระเบิดดังก้อง

ห้องเริ่มเกิดรอยร้าวจากด้านใน เศษซากหินกระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง ด้วยความรวดเร็วมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากห้องที่พังทลาย ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ประเด็นหลัก

ประเด็นหลักก็คือเขาเปลือยเปล่าอย่างสิ้นเชิง  แม้แต่กางเกงในเขาก็ไม่ได้สวม!

“ข..เขา … ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว !“

“รูปร่างของเขาก็ไม่ได้แย่นะ!“

“อืม ดูขาวเกินไปหน่อย  แตกต่างจากนักรบของดินแดนภูเขาทางใต้ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างสิ้นเชิง เขาคงเป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้น!“

ด้านนอกบ้านหิน หญิงสาวชาวภูเขาทางใต้ในชุดกระโปรงหวายยืนจับกลุ่มกันอยู่ บางนางเอ้ามือป้องปากและซุบซิบกันอย่างสนุกสนาน  บางนางก็จ้องมองไปที่ร่างของ วู่ เฟิง อย่างกล้าหาญ

“ฟาง เจิ้งจือ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” ใบหน้าของ วู่ เฟิง กลายเป็นสีแดงทันที  เขาไม่เคยคิดเลยแม้แต่น้อยว่า ฟาง เจิ้งจือ ถึงขนาดไปเรียกผู้หญิงมารวมตัวกันเพื่อดูการต่อสู้อยู่ด้านนอกบ้านหิน

นอกจากนี้ หัวหน้าถิ่นและเหล่าผู้อาวุโสต่างนั่งอยู่รอบๆบ้านหิน พวกเขาต่างมีรอยยิ้มจางๆประตับอยู่บนใบหน้า

เห็นได้ชัดว่ามีการเตรียมการไว้ทั้งหมด

จะเป็นไปได้ยังไงที่คนคนหนึ่ง …

จะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้!

“นายน้อยวู่ แข็งแกร่งจริงๆ  อันดับที่ 3 บนทำเนียบมังกรดาวรุ่ง? ถ้าข้าไม่ได้เตรียมการเป็นอย่างดี จะจัดการเจ้าภายในครั้งเดียวได้ยังไงกัน?” ฟาง เจิ้งจือ อธิบายอย่างอดทนขณะที่ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มประดับอยู่เช่นกัน

เขาเกรงว่า วู่ เฟิง จะไม่เข้าใจถึงปัญหาที่ตัวเขาได้เจอมา

วู่ เฟิง เต็มไปด้วยความโกรธจนปากของเขาสั่นสะท้าน

นิ้วโป้งของเขาได้หักลงเพราะหมัดที่กำอย่างแน่นของเขา  อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้มีเวลามาโต้เถียงกับ ฟาง เจิ้งจือ มากนัก เพราะเขาพบว่านอกจากผู้หญิงชาวดินแดนภูเขาทางใต้แล้วนั้น

มีทหารหมาป่าเขาเงินอีกประมาณ 200-300 คนที่ด้านนอกของบ้านหิน

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?! ทำไมถึงมีหมาป่าเขาเงินมากขนาดนี้?  ไม่ใช่ว่าดินแดนภูเขาทางใต้ มีหมาป่าเขาเงินเพียง 3000 ตัวเท่านั้นหรอกหรือ?  แต่ที่นี่… กลับมีอย่างน้อย 500 ตัว!” วู่ เฟิง ไม่สามารถทำความเข้าใจได้

หมาป่าเขาเงินนั้นเป็นของดินแดนภูเขาทางใต้ แต่ทำไมทั้ง 500 ตัวที่อยู่ที่นี่ถึงฟังคำสั่งของ ฟาง เจิ้งจือ?

ถ้าให้นึกถึงความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวที่เขาคิดออก มันคือเรื่องบังเอิญ  แต่จำนวนมากถึง 500 ตัว?  ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยแม้แต่น้อย

“ขอแบบมีชีวิตอยู่นะ!” ฟาง เจิ้งจือ โบกมือสั่ง

“รับทราบ!” เถิง ซือเซิง ยอมรับคำสั่งทันที

“ฟาง เจิ้งจือ นี่มันไม่ยุติธรรม ถ้าเจ้ากล้ามาสู้ตัวต่อตัวกับข้า!  ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก!” วู่ เฟิง เลือกที่จะเมินเสียงคำรามต่ำๆรอบๆตัวเขา

เพราะเขาไม่สามารถใช้ได้แม้แต่วิชาที่เขาเชี่ยวชาญมากที่สุด!

การที่เขาจะต้องมาถูกจัดการแบบนี้มันน่าหดหู่ไม่น้อย อย่างน้อยที่สุด วู่ เฟิง ก็ต้องการขลุ่ยหยกคืน เพื่อแสดงให้เห็นถึงพลังที่แท้จริงของเขาก่อนจะถูกจัดการ

“ใจเย็น เจ้ายังมีโอกาสอยู่” ฟาง เจิ้งจือ พูดปลอบโยน

“โอกาส? ข้า …เฮือก!” วู่ เฟิง ยังพูดไม่ทันจบ  หมาป่าเขาเงินตัวหนึ่งได้ลอบโจมตีจากด้านหลังของเขา  เขาอันแหลมคมสามารถฉีกขาดอากาศได้พุ่งเข้ามาใกล้

วู่ เฟิง สามารถผลบได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถโต้เถียงกับ ฟาง เจิ้งจือ พร้อมกับหลบไปด้วยได้

แน่นอน…

หลังจากหลบการโจมตีนี่ได้ เขาก็ไม่มีทางที่จะสนใจเรื่องอีกแล้ว  เพราะหลังจากนั้นก็มีหมาป่าเขาเงินโห่ร้องต่อกันเป็นทอดๆรอบๆตัวเขา

“บรู๋วว, บรู๋วว… “เสียงร้องอันโหยหวนดังไปทั่วถิ่นฐานราชสีห์คำราม

ในเวลาเดียงกันบนถนนสายหลักของถิ่นฐานราชสีห์คำราม มีเสาขนาดใหญ่ต้นหนึ่งที่ทำมาจากหินปรากฎขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มันขัดขวางการเดินทางของเหล่าทหารที่เดินทางเข้ามาในถิ่นฐานราชสีห์คำราม

วู่ เฟิง นั้นยังคงมีใจที่จะสู้ต่อไป

อย่างไรก็ตามเขาไม่แข็งแกร่งในตอนนี้  หลังจากสูญเสียขลุ่ยหยกไป มันก็ไม่ได้มีความแตกต่างระหว่างตัวเขากับคนที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ขั้นสูงมากนัก  ข้อแตกต่างมีเพียงวิชาและการเคลื่อนที่ตอนนี้ที่เขาใช้ดูแย่มากๆ

อย่างไรก็ตาม…

เขาไม่มีทางที่จะใช้วิชาที่แข็งแกร่งที่สุดของตัวเองออกมาได้ เต๋าแห่งท่วงทำนอง

เขาไม่สามารถแม้แต่ผิวปากต่อนหน้าหญิงสาวชาวภูเขาทางใต้ได้ ทั้งๆที่ร่างกายตัวเองเปลือยเปล่า!

พูดถึงเรื่องร่างกายอันเปลือยเปล่า

มันเป็นความเจ็บปวดที่ วู่ เฟิง รู้สึกมากที่สุดในตอนนี้  ในฐานะผู้ชายแล้วนั้น ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาไม่มีทางมีสมาธิทำอะไรทั้งๆที่ร่างกายของตัวเองเปลือยเปล่าอยู่

ฟาง เจิ้งจือ เหลือบมอง วู่ เฟิง ที่มีท่าทีอึกอักอยู่ เขาพยายามปกปิดร่างกายของตัวเอง ฟาง เจิ้งจือ พลันส่ายหัวเล็กน้อย  เขาเด็กเกินไป  ถ้าเป็นตัว ฟาง เจิ้งจือ เองนั้น

เขาคงไม่สนใจเรื่องอื่น ความสำคัญอันดับหนึ่งของเขาคือต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้!

หืม…

การฝึกฝนด้านจิตใจของเขานั้นอ่อนแอเกินไป!

ไม่มีขลุ่ยหยกและเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายแล้วนั้น วู่ เฟิง ไม่สามารถรับมือ หมาป่าเขาเงินได้นานนัก ไม่นานเขาก็ถูกกดร่างลงกับพื้นโดยพวกหมาป่า

หลังจากนั้นเขาก็ถูกจับมัดโดยโซ่เหล็ก

“ฟาง เจิ้งจือ ข้าไม่มีทางยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด!“

“น่าเสียดายที่เจ้ายังต้องถูกตัดออกจาการทดสอบอยู่ดี” ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างช่วยไม่ได้

“อ๊าก!” วู่ เฟิง ก้มหัวลงด้วยความโกรธและร้องคำรามออกมาอย่างโหยหวน  เขากระอักเลือดออกมาจากปาก รวมถึงเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลบนหน้าอก

…

ในห้องใต้ดิน

วู่ เฟิง ตื่นขึ้นด้วยความขุ่นเคือง  จากนั้นเขาก็สังเกตุเห็นอีกร่างหนึ่งที่ดูทรมานไม่แพ้เขา ร่างนั้นถูกมัดไว้ด้วยโซ่เหล็กเช่นเดียวกัน

“เฉิน…เฉิน เฟยยู่?!” ความตกใจของเขานั้นมากกว่าตอนที่เห็นหน้า ฟาง เจิ้งจือ เสียอีก  เพราะสิ่งที่เขาคิดไว้คือ ฟาง เจิ้งจือ ได้ฉวยโอกาสตอนที่ เฉิน เฟยยู่ ยกทัพไปที่ถิ่นฐานเหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน ลอบโจมตีถิ่นฐานราชสีห์คำราม

“เห้อ … ” เฉิน เฟยยู่ หันไปมอง วู่ เฟิง พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” วู่ เฟิง ถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจ

“เหตุผลเดียวกับที่เจ้ามาอยู่ที่นี่แหละ อย่างไรก็ตาม …ข้ามาที่นี่ก่อนเจ้าเล็กน้อยเมื่อคืนที่แล้ว “เฉิน เฟยยู่ พูดออกมาด้วยความรู้สึกราวกับตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมแม้แต่น้อย

ช่วงชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา ไม่มีตอนไหนที่น่าเศร้าไปกว่านี้แล้ว

“คืนที่แล้ว? อย่าบอกข้านะว่าเจ้า … ” ท่าทีของ วู่ เฟิง เปลี่ยนไปอีกครั้ง

“ตอนแรกข้าตั้งใจจะสู้แบบตัวต่อตัวกับเจ้า โชคร้ายที่อยู่ดีๆ ฟาง เจิ้งจือ ก็โผล่มา” หัวใจของ เฉิน เฟยยู่ รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งเมื่อนึกถึงตอนที่ ฟาง เจิ้งจือ จับตัวเขา

“นายน้อยวู่ นายน้อยเฉิน ยานี้แม่ทัพฟางเตรียมเป็นพิเศษให้กับพวกท่านทั้ง2  นอกจากนี้แม่ทัพฟางได้แนะนำมาว่าให้ปล่อยตัวพวกท่านทั้ง2 หลังจากที่ข่าวว่าท่านทั้ง 2 ถูกตัดออกจากการทดสอบถูกส่งออกไปแล้ว”

ทันใดนั้นประตูห้องใต้ดินก็ถูกเปิดออก

แม่ทัพหวังที่สวมชุดเกราะเดินเข้ามาด้านใน  จากนั้นเขาก็หยิบขวดยา 2 ขวดพร้อมกับวางจาน 2 ใบที่เต็มไปด้วยผลไม้เอาไว้

“เจ้า!  เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรออกมากัน? แม่ทัพฟาง?! นั่นหมายความว่า้จา … ” ดวงตาของ วู่ เฟิง เบิกกว้างทันที  แน่นอนเขารู้ว่าคนที่อยู่ด้านหน้าเป็นใคร  แม่ทัพหวังที่เขาเชื่อใจที่สุดในกองทัพ

“นายน้อยวู่ ท่านไม่ควรพูดเรื่องนี้  จากกฎของการทดสอบ พวกเราจะกลายเป็นของคนที่กำจัดท่านออกจากการทดสอบได้” แม่ทัพหวัง พยักหน้า

“แต่ … ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้เข้าร่วมการทดสอบด้านการต่อสู้ ในการแบ่งทัพที่เมืองหลวง เขามาไม่ทันเวลา ดังนั้นพวกเจ้าไม่เห็นจำเป็นต้องทำตามเขา!“แน่นอนว่า วู่ เฟิง รู้กฎของการทดสอบ  อย่างไรก็ตามเขายังเชื่อว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ถือเป็นผู้เข้าร่วมการทดสอบ

“ไม่ ท่านเข้าใจผิด แม้ ฟาง เจิ้งจือ จะมาไม่ทันเวลาในตอนที่เริ่มแบ่งกองกำลังทหารก็ตาม องค์จักรพรรดิก็ไม่ได้เอาชื่อ ฟาง เจิ้งจือ ออกจากรายชื่อผู้เข้าร่วมการทดสอบ  ดังนั้นยังถือว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในการทดสอบอยู่!“

“ไม่ได้เอาชื่อ ฟาง เจิ้งจือ ออก?!“่

“นายน้อยทั้ง 2 โปรดประทับลายนิ้วมือของพวกท่านไว้บนนี้ จากนั้นข้าจะปล่อยตัวพวกท่านไป!” แม่ทัพหวังหยิบกระดาษสีเขียวเข้มออกมาจากกระเป๋าขณะที่พูด

“ใช่ มันเป็นเวลาที่ข้าควรจะประทับลายนิ้วมือ … ” วู่ เฟิง มองไปยังกระดาษสีเขียวด้านหน้า แสประกายในตาของเขาพลันดับลงทันที  โดยไม่ลังเลเขากดนิ้วลงไปบนกระดาษแผ่นสีเขียว

ทันทีที่เขากดนิ้วลงไป มีแสงจางๆส่องออกมาจากกระดาษ

วู่ เฟิง มองไปยังแสงที่ส่องออกมาด้วยความปวดร้าว  เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ เป็นเวลาที่เขาต้องออกจากการทดสอบจริงๆแล้ว…