“จัดการหุบเขาสายลม?! หมาป่าเขาเงิน 20 ตัว?” เถิง ซือเซิง นั้นเป็นทหารที่ซื่อสัตย์ ตลอดมาเขามักจะฟังคำสั่งของผู้บัญชาการเสมอ
อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ เขาก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
ในฐานะคนของดินแดนภูเขาทางใต้ เขารู้ถึงความอันตรายของหุบเขาสายลมเป็นอย่างดี
อย่างไรก็ตาม ฟาง เจิ้งจือ กลับพูดออกมาอย่างธรรมดาๆว่าให้ผ่านหุบเขานี้ไป
ที่สำคัญที่สุดคือ
ใช้หมาป่าเขาเงินเพียงแค่ 20 ตัว?
มันเป็นไปได้งั้นรึ?
แน่นอนว่าไม่!
อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่ เถิง ซือเซิง คิดในใจ
“ไปกันเถอะ” หลังจากออกคำสั่งแล้ว ฟาง เจิ้งจือ ก็เดินตรงไปยังหุบเขาสายลมทันที
หลังจากที่อยู่ในความตกใจสักพัก ในที่สุด เถิง ซือเซิง ก็ได้สติ
“ทหารส่วนหนึ่ง ตามข้าไปที่หุบเขาสายลม!” เถิง ซือเซิง จำต้องพูดออกมาพร้อมกับความว่างเปล่าในหัวใจ
ทหารหมาป่าเขาเงินที่กำลังตาม เถิง ซือเซิง ไป ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
อย่างไรก็ตามพวกเขาเขาก็ให้ความสำคัญกับคำสั่งที่สุด ดังนั้นหลังจาก เถิง ซือเซิง ออกคำสั่ง ทหารหมาป่าเขาเงินแต่ละคนก็ตามออกมาทันที
พวกเขาตาม เถิง ซือเซิง ไปอย่างใกล้ชิด
เมื่อได้เห็นฉากที่เกิดขึ้น
เหล่านักปราชญ์ต่างยืนนิ่งอยู่กับที่
ในหมู่พวกเขาคนที่ดูจะสดใสที่สุกคงเป็น วู่ เฟิง เมื่อเขาเห็น ฟาง เจิ้งจือ ขี่ม้าออกไป หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ
อย่างไรก็ตาม…
ฟาง เจิ้งจือ ดูเหมือนจะไม่สนใจเขาอีกครั้ง
วู่ เฟิง ไม่รู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเขากี่ครั้งแล้ว หลังจากที่เขา ฟาง เจิ้งจือ ในครั้งแรก ก็ถูก ฟาง เจิ้งจือ ทำกับเขาแบบนี้โดยไร้เหตุผลมานับครั้งไม่ถ้วน
ทั้งทางเข้าของโรงเรียนหลวง ทั้งหอแห่งปัญญา หรือตอนนี้ที่อยู่ต่อหน้าทหารนับหมื่นก็ตาม
เขาถูกมองข้ามอีกครั้ง
เขาสามารถเข้าใจได้ถึงเหตุการณ์ในอดีตว่าทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงเมินเขา เพราะเขานั้นเหมือนกับเป็นศัตรูของ ฟาง เจิ้งจือ อย่างไรก็ตามในครั้งนี้ ฟาง เจิ้งจือ มีเหตุผลอะไร? ข้าอุตส่าห์แนะนำแผนให้เขาเชียวนะ!
เรื่องนี้ทำให้หัวใจของ วู่ เฟิง สั่นสะท้าน
ความหิ่งยโสหรือความมั่นใจ!
นี่เป็นสิ่งแรกที่ วู่ เฟิง คิด อย่างที่สองคือเกิดอะไรขึ้นกับสมองของชายคนนี้กันแน่? แค่หมาป่าเขาเงินเพียง 20 ตัวจะผ่านหุบเขาสายลมไปได้ยังไง?
แน่นอนว่านักปราชญ์คนอื่นๆและ เฉิน เฟยยู่ ก็คิดเช่นเดียวกัน หลังจากที่พวกเขาเห็น ฟาง เจิ้งจือ กลับมา พวกเขาก็คิดวา ฟาง เจิ้งจือ จะปรึกษากับ วู่ เฟิง
อย่างไรก็ตาม
สุดท้ายเขาก็ออกคำสั่งแบบนี้มา
นักปราชญ์แต่ละคนจ้องไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ที่กำลังขี่ม้าอย่างสบายๆไปที่หุบเขาสายลม พวกเขาไม่เข้าใจจริงๆว่า ฟาง เจิ้งจือ ไปเอาความมั่นใจผิดๆแบบนี้มาจากไหน
“จัดการหุบเขาสายลม!“
“ด้วยหมาป่าเขาเงิน 20 ตัว? เขาล้อเล่นงั้นรึ?“
“เขาคิดอะไรอยู่กันแน่”
เหล่านักปราชญ์ไม่สามารถเข้าใจได้ มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ปราการทางธรรมชาติจะถูกจัดการได้? มันสามารถทำได้แค่เพียงป้องกัน แล้วทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงใช้คำว่า ‘จัดการ’?
อย่าบอกนะว่าเขาคิดจะพุ่งเข้าไปในหุบเขาสายลมตรงๆ
ถูกต้อง!
ชายคนนี้ต้องการจะพาทหารหมาป่าเขาเงิน 20 คน ฝ่าหุบเขาสายลมเข้าไป จากนั้นก็ควบคุมหินที่ทางออก
แต่แผนแบบนี้จะไม่ไร้เดียงสาไปหน่อยหรือ?
หุบเขาสายลมนั้นเป็นเหมือนกับโล่โดยธรรมชาติของถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง พวกเขาจไม่มีการป้องกันอะไรเลยหลังจากมีคนฝ่าหุบเขาสายลมไปได้แล้วงั้นรึ? ถ้า ฟาง เจิ้งจือ ต้องการพุ่งผ่านไป ทำไมไม่พาทหารหมาป่าเขาเงินไปทั้ง 500 เลยล่ะ?
เหล่านักปราชญ์นั้นต่างไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ ทำ อย่างไรก็ตาม พวกเขามั่นใจว่า เป้าหมายของ ฟาง เจิ้งจือ คือหินก้อนใหญ่ที่อยู่ ณ ทางออกของหุบเขาสายลม
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พวกเขาคิดเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
เพราะว่าทันทีที่เขาถึงทางเข้าหุบเขาสายลม ฟาง เจิ้งจืออ ไม่ได้นำทหารทั้ง 20 นายฝ่าเข้าไปเลย แต่เขากลับเดินเล่นอยู่รอบๆทางเข้า
ราวกับว่า
เขากำลังหาบางอยู่
ในทางตรงกันข้าม ทหารหมาป่าเขาเงินทั้ง 20 นายก็ค่อยๆกระโดดลงมาจากหลังหมาป่าเขาเงินทีละคนทีละคน ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มเคาะไปที่ทั้ง 2 ด้านของภูเขา
“เขากำลังพยายามทำอะไรอยู่?“
“อย่าบอกนะว่าพวกเขาจะทำลายภูเขาทั้งลูกทิ้ง?“
เหล่านักปราชญ์ต่างไม่เข้าใจ
วู่ เฟิง และ เฉิน เฟยยู่ เองก็เช่นกัน อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นทหาร 20 นายกำลังเคาะทั้งสองด้านของภูเขา พวกเขาก็หัวเราะออกมาทันที
“เขาคิดจะเล่นตลกหรือไงกัน?“
“เลื่อนภูเขา?“
“มันจะไม่เกินจริงไปหน่อยหรือ? ถ้าเขาอยากจะเลื่อนมันจริงๆ ทำไมไม่พาทหารทั้งหมดไปเลยล่ะ? ทหารแค่ 20 คนจะทำอะไรได้!“
ทั้ง วู่ เฟิง และ เฉิน เฟยยู่ หัวเราะอย่างหยุดไม่ได้
หลังจากนั้นผ่านไปสักพักพวกเขาจึงจะสงบลงได้
พวกเขาสามารถคาดการณ์ได้ว่าหลังจากที่ ฟาง เจิ้งจือ เคาะภูเขาเสร็จ เขาจะต้องเดินกลับมาถามความคิดเห็นด้วยความเจียมตัวทันที เมื่อตอนนั้นมาแน่นอนว่าเงื่อนไขของพวกเขาต้องมีมากกว่าเดิมแน่นอน
แม้แต่ตัว เถิง ซือเซิง ที่ตาม ฟาง เจิ้งจือ มา เขาก็ไม่สามารถทำความเข้าใจกับสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ พยายามจะทำได้
คำสั่งของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นง่ายมาก
ขุดหิน!
นั่นคือทั้งหมดที่เขารู้
สำหรับต้องขุดหินมากเท่าไร หรือขุดแบบไหน ทั้งหมดที่ ฟาง เจิ้งจือ บอกคือให้ขุด ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ฟัง ฟาง เจิ้งจือ
“ผู้ส่งสารฟาง จริงๆแล้วข้ามีแผนที่ใช่ผ่านหุบเขาสายลมไป” หลังจากช่วงเวลาแห่งความลังเลใจ ในที่สุด เถิง ซือเซิง ก็พูดออกมา
ในหัวใจของเขา เหตุผลที่ ฟาง เจิ้งจือ เอาทหารมาแค่ 20 คน ไม่ใช่เพื่อขุดหินแน่นอน แต่คงเพราะต้องการจะปรึกษากับเขาแบบส่วนตัว
เขาเป็นชาวดินแดนภูเขาทางใต้
หุบเขาสายลมนั้นก็ราวกับปราการที่แข็งแกร่งของดินแดนภูเขาทางใต้
และต่อให้ ฟาง เจิ้งจือ จะมีเหรียญตราขององค์หญิง ฉาน ยู่ แต่เขาก็ยังเป็นคนจากอาณาจักรเซี่ยอยู่ดี ดังนัน เถิง ซือเซิง ไม่ควรจะแนะนำอะไรให้ ฟาง เจิ้งจือ ได้รู้
อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้ติดตาม ฟาง เจิ้งจือ มาสักพัก เขาก็เริ่มประทับใจในตัว ฟาง เจิ้งจือ ที่สำคัญ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ถามเขาถึงวิธีผ่านหุบเขาสายลมต่อหน้าทหารนับหมื่น
จริงๆแล้วมันหมายความว่า
ฟาง เจิ้งจือ เพียงต้องการจะผ่านหุบเขาสายลมไปและไม่คิดจะบอกวิธีให้คนอื่นได้รับรู้ มันแสดงให้เห็นถึงความจริงใจของเขาอย่างชัดเจน
“ข้ารู้” ฟาง เจิ้งจือ หันหน้ากลับมาและมองไปที่ เถิง ซือเซิง และหยักหน้าให้ จากนั้นเขาก็หันกลับไปมองที่กำแพงหินทั้งสองด้านของหุบเขาสายลมอีกครั้ง
“จริงๆแล้วมีความแตกต่างของความแรงลมในหุบเขาสายลมอยู่ ถ้าเดินทางไปยังเส้นทางที่ถูกต้องก็จะทำให้ไม่เกิดความสูญเสียมากนัก มีไม่กี่คนที่รู้เส้นทางนี้ แต่…” เถิง ซือเซิง เกิดความลังเลขึ้นมาและไม่ได้พูดต่อ
“มีทหารกว่า 4หมื่นคนที่นี่ แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เปิดเผยเส้นทางที่แท้จริงออกมา แต่ก็ต้องมีทหารบางคนที่สามารถจำเส้นทางได้แน่นอน เจ้าจะเปิดเยเส้นทางจริงๆออกมางั้นหรือ?” เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ได้ยิน เขาก็หันหน้ามามอง เถิง ซือเซิง
“ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้” เมื่อ เถิง ซือเซิง ได้ยินท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เจ้ารู้ไหม ทำไมข้าถึงเรียกเจ้ามาแทนที่จะเป็นทหารของอาณาจักรเซี่ย?” ฟาง เจิ้งจือ มองไปยังทหารหมาป่าเขาเงินที่กำลังวั่นวายอยู่
“เพราะ หน่วยหมาป่าเขาเงินแข็งแกร่งกว่า?” เถิง ซือเซิง คิดสักพักแล้วตอบออกมา
“แค่เคาะหินเท่านั้นเอง ต่อให้ข้าเลือกทหารของอาณาจักรเซี่ยมาก็ทำได้เ่ช่นกัน “
“งั้นน่าจะเป็นเพราะท่านต้องการให้พวกเราฝ่าหุบเขาสายลมไปกับท่าน จากนั้นก็ไปปรับหินที่ทางออก?” เถิง ซือเซิง ถามอีกครั้ง
“ถ้าข้าต้องการเคลื่อนหินนั่นจริงๆ จะพาทหารไปแค่นี้งั้นรึ คิดว่าจะไม่มีทหารคอยป้องกันอยู่ที่หินนั้นเลยงั้นรึ?”
“อืม” เถิง ซือเซิง พยักหน้าเบาๆ
เขาเดาไม่ออกจริงๆ เพราะว่า ฟาง เจิ้งจือ ได้พิจราณาสถานการณ์ในตอนนี้ทุกๆด้านแล้ว
“เพราะเจ้าเป็นชาวดินแดนภูเขาทางใต้!” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ เถิง ซือเซิง อีกครั้ง ดวงตาของเขามีความจริงจังเป็นอย่างมาก
“เพราะข้าเป็นชาวดินแดนภูเขาทางใต้?” เถิง ซือเซิง พอจะเดาได้บ้าง อย่างไรก็ตามเขาคงยังไมค่อยเข้าใจอยู่ดี
“ใช่ วันนี้ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอาชนะหุบเขาสายลมให้ได้ อย่างไรก็ตามข้าไม่ต้องการให้ดินแดนภูเขาทางใต้สูญเสียปราการทางธรรมาติไปเพราะเรื่องนี้ ดังนั้นจะดีที่สุดถ้ามีน้อยคนรู้วิธีที่จะเอาชนะหุบเขาสายลม”
“ท่านตั้งใจจะจัดการหุบเขาสายลมจริงๆ?!” เถิง ซือเซิง นั้นตื่นตะลึงอย่างแท้จริง
เขาคิดเสมอว่าการจัดการหุบเขาสายลมนั้นเป็นเพียงข้ออ้างหรือเรื่องล้อเล่นเท่านั้น อย่างไรก็ตามเขาไม่เห็นว่า ฟาง เจิ้งจือ แสดงท่าทางล้อเล่นออกมาแม้แต่น้อย
“ใช่” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า
