Gate of God – ตอนที่ 378

ข่าวเรื่องทหารผู้ส่งเหล้าถูกจับตัวไป แน่นอนว่าต้องถูกรายงานจากทหารที่ ฟาง เจิ้งจือ มอบงานที่สำคัญมา ยิ่งกว่านั้นเขายังได้ถ่ายทอดข้อความเพิ่มเติม

“ฟาง เจิ้งจือ เรียกร้องให้นายน้อยหนานกง ทำตามข้อสัญญาที่ให้ไว้ทั้งหมดตามที่พนันไว้ส่งถังเหล้าไปอีก 900 ถัง!“

เมื่อชายวัยกลางคนทั้ง 4 คนได้ยิน พวกเขาถึงกับพูดไม่ออก  เมื่อไม่นานมานี้พวกเขาพึ่งกล่าวชื่นชม หนานกง เฮา ว่าได้คิดแผนอันสมบูรณ์แบบขึ้นมา

อย่างไรก็ตามในพริบตา…

เหล้าของพวกเรากำลังจะถูกปล้นไปทั้งหมด  ที่สำคัญ หนานกง เฮา ยังถูกกล่าวหาแปลกๆ  อะไรคือการแพ้พนัน?

“ความไร้ยางอายของชายคนนี้นั้นช่างเหลือเกินจริงๆ  ข้าไม่เคยเห็นใครจับตัวผู้ส่งสารมาก่อน  นอกจากนี้เขายังพูดโกหกได้โดยไม่อับอายแม้แต่น้อย!  อย่าบอกนะว่าเขาไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย?“

“ข้าสามารถพูดได้เลยว่าการกระทำของชายคนนี้นั้นคาดเดาไม่ได้แม้แต่น้อย!“

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าแผนการโจมตีด้านจิตใจของทหารจะถูก ฟาง เจิ้งจือ ทำลายลงแบบนี้”

ชายวัยกลางคนทั้งสี่ส่ายหัวเบาๆ  แผนการโจมตีด้านจิตใจที่ หนานกง เฮา คิดขึ้นมานั้นเป็นแผนที่ดี อย่างไรก็ตามเมื่อเจอกับคนแบบ ฟาง เจิ้งจือ มันจึงกลายเป็นปัญหาขึ้นมาทันที

ทุกคนมองไปที่หนานกง เฮา ที่ยังคงนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ

ในทางกลับกัน หนานกง เฮา ยังคงนิ่งเงียบ  เขาไม่พลิกหน้ากระดาษของหนังสือโบราณอีกต่อไป แต่ดวงตาของเขากลับเป็นประกายและดูเหมือนกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด

เขากำลังคิดหนักอย่างมาก

เพราะแม้เขาจะตกใจเล็กน้อยจากสิ่งที่ทหารบอกมา แต่เขาก็ได้เตรียมการไว้แล้ว

“เขาเป็นคนที่ไร้ยางอายก็จริง  แต่ข้าสงสัยว่าเขามีความสามารถในศาสตร์ด้านกลยุทธ์แค่ไหนกัน?” หนานกง เฮา วางหนังสือลง ก่อนจะค่อยลุกขึ้นยืนช้าๆ…

…

ฟาง เจิ้งจือ รู้ดีว่า หนานกง เฮา ไม่มีทางส่งเหล้ามาเพิ่มแน่นอน  เพราะว่าใครกันที่จะส่งอ้อยให้เข้าปากช้าง  นอกจากนี้ถ้าเขาส่งมานั่นก็หมายความว่าเขายอมรับว่าตัวเองแพ้พนัน

ดังนั้น

การต่อสู้ในครั้งนี้จึงจบลงด้วยดี

แม้เหล่าแม่ทัพไม่ต้องการจะเชื่อ แต่ในใจของพวกเขาก็เข้าใจดี สงครามประสาทในครั้งนี้ ฟาง เจิ้งจือ เป็นฝ่ายที่อยู่เหนือกว่า

และแน่นอนว่าเป็นเพราะ ฟาง เจิ้งจือ ไร้ยางอาย!

อย่างไรก็ตามการเอาชนะสงครามประสาทนั้นไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นผู้ชนะสงครามในครั้งนี้ เพราะไม่ว่าขวัญกำลังใจของทหารจะมีมากมายแค่ไหน

แต่ก็ไม่สามารถออกไปจากหุบเขาได้อยู่ดี!

แล้วประโยชน์ของการทำแบบนี้คืออะไร?

ถ้าออกไปไม่ได้ ทุกสิ่งก็ไร้ความหมายอยู่ดี

แม่ทัพรู้เรื่องนี้ดี  อย่างไรก็ตามคำสั่งของ ฟาง เจิ้งจือ คือรอ  ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือรอ  ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาต้องรออีกนานแค่ไหน!

ฟาง เจิ้งจือ ทำหลายอย่างสำเร็จในช่วงเวลาสั้นๆ  ตัวอย่างเช่น เขากินเนื้อย่างเสร็จและตามด้วยน้ำสะอาดอีกสองแก้วใหญ่ รวมถึงประกาศออกไปว่าตัวเขาได้พนันกับ หนานกง เฮา ผ่านทางจดหมาย

อย่างไรก็ตาม สายตาของเขายังคงจ้องไปที่ วู่ เฟิง และ เฉิน เฟยยู่ รวมถึงนักปราชญ์จำนวนที่กำลังต่อสู้อยู่  แม้กระทั่งหลังจากเขาดูทหารที่ขนเหล้ามาเสร็จแล้วเขาก็หันกลับไปดูพวก วู่ เฟิง อีกอยู่ดี

และตอนนี้

ในเมื่อเขากินอาหารเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาเคลื่อนไหวอย่างแท้จริงเสียที

“เถิง ซือเซิง!” ทันใดนั้น ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็พูดขึ้นมา

“มีอะไรหรือผู้ส่งสารฟาง!” เถิง ซือเซิง ที่นั่งอยู่ข้างๆกองไฟลุกขึ้นยืนทันที

“แม่ทัพหลี่ แม่ทัพเฉิน แม่ทัพหวัง… “

“รับทราบ!“

“รับทราบ!“

“…”

เมื่อพวกเขาได้ยินคำสั่งจาก ฟาง เจิ้งจือ พวกเขาจึงตื่นเต้นขึ้นมาทันที  พวกเขาไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะทำอะไร แต่พวกเขาก็สัมผัสได้จางๆ

ถึงเวลาแล้ว

“เตรียมหอกธนูและลูกศรให้พร้อม” ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้อธิบายอะไรออกมาเพิ่มเติมอีก

“รับทราบ!“

เถิง ซือ เซิง และเหล่าแม่ทัพตอบรับขึ้นมาอีกครั้ง

พวกเขาไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ต้องการทำอะไร อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาได้ยินว่า หอกและธนู หัวใจของพวกเขาก็รู้สึกยินดีขึ้นมา

“หมาป่าเขาเงินดูธงในมือข้าให้ดี เมื่อใดก็ตามที่ธงของข้าชี้ไปทางไหนให้ขว้างหอกไปทางนั้น  แต่ละครั้งให้ขว้างไป 10 หอก!“ขณะที่ ฟาง เจิ้งจือ พูด เขาได้หยิบธงเล็กๆขึ้นมา

“รับทราบ!“

“ธนูต้องเล็งไปที่บริเวณเดียวกับหอกตก ไม่สามารถคลาดเคลื่อนได้แม้แต่น้อย พวกเจ้าทำได้ไหม?“

“ได้แน่นอน!”

“งั้น… เรามาเริ่มกันเถอะ!“ดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ เป็นประกายจางๆ  ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เป็นแม่ทัพในสนามรบ

ถึงแม้ว่าคำสั่งเหล่านี้จะดูเด็กๆ และไม่ได้มาจากแม่ทัพที่มากประสบการณ์

ยิงไปตามจุดที่เขาบอก!

อย่างไรก็ตาม…

มันก็ไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่ทหารทั้งหมดต้องเข้าใจ?

ฟาง เจิ้งจือ ไม่สนใจว่าคำสั่งของเขาจะสละสลวยหรือไม่ สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดคือ เถิง ซือเซิง และเหล่าแม่ทัพทั้งหมดเข้าใจคำสั่งของเขา

“ฟุ้บ!“

นักธนูบางคนท่ามกลางทหาร 40,000 คน เดินออกมาและดึงสายธนูเตรียมเอาไว้

อีกด้าน ทหารหมาป่าเขาเงินยืนเรียงกันเป็นแถว 10 แถว ใกล้กับ ฟาง เจิ้งจือ และเหล่าแม่ทัพ พวกเขาถือหอกสีดำขึ้น พร้อมกับดวงตาอันคมกริบ

ทันใดนั้น วู่ เฟิง และ เฉิน เฟยยู่ ก็เห็นความเปลี่ยนแปลงที่ฝั่งของ ฟาง เจิ้งจือ

พวกเขาทุกคนสับสนเล็กน้อย

ฟาง เจิ้งจือ กำลังพยายามจะทำอะไร?

หอกและธนู หรือเขาคิดว่า…

ฆ่าทหารนับพันนายรวมถึงพวกเขาไปด้วย?

ถ้าเป็นในกรณีนี้!

“ฟาง เจิ้งจือ ข้าไม่มีทางยกโทษให้เจ้าเด็ดขาด ต่อให้ข้าตายก็ตาม !“

แน่นอนว่า วู่ เฟิง และ เฉิน เฟยยู่ ก็ต้องรู้เรื่องที่ ฟาง เจิ้งจือ สังหารหมู่ทหารที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ  อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่อยากจะเชื่อว่า ฟาง เจิ้งจือ จะทำแบบนั้นที่นี่

การทดสอบด้านการต่อสู้ นั้นเป็นเหมือนการซ้อมรบของกองทัพ

อาณาจักรเซี่ยนั้นมีอยู่หลักการหนึ่ง  ถ้าทหารคนไหนยังไม่เคยเห็นเลือดมาก่อน ก็ไม่ถือว่าเป็นทหารที่ดี  ดังนั้นการเสียชีวิตและการบาดเจ็บถือเป็นเรื่องที่ธรรมดามากในการทดสอบด้านการต่อสู้

อย่างไรก็ตามการเสียชีวิตและการบาดเจ็บเป็นเรื่องหนึ่ง  แต่การถูกสังหารหมู่ภายใต้ห่าธนูและหอกมันก็ออกจะเกินไปหน่อย

ฟาง เจิ้งจือ ไม่สนใจว่า เฉิน เฟยยู่ และ วู่ เฟิง จะคิดยังไง  ในตอนนี้สายตาของเขาไม่ได้จับจ้องอยู่ที่ วู่ เฟิง กับเหล่านักปราชญ์อีกแล้ว

ทันใดนั้นธงในมือของเขาก็เคลื่อนไหว

“ตรงนั้น ห่างออกไป 95 ก้าวทางทิศตะวันออกเฉียงใต้!” ฟาง เจิ้งจือ อธิบายระยะห่างพร้อมกับชี้ตำแหน่ง

มีคำพูดโบราณอยู่คำพูดหนึ่ง

100 ก้าวสามารถเป็นได้ทุกอย่าง!

นั่นหมายความว่าภายในระยะ 100 ก้าว ลูกธนูไม่มีทางพลาดเป้า

ในประวัติศาสตร์โลกก่อนของเขา มีแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่นามลิโป้  เขาสามารถยิงโดนกิ่งไม้เล็กๆที่ห่างออกไปได้ถึง 150 ก้าว และแน่นอนว่าเขาได้รับความเคารพอย่างมาก

ในโลกนี้

ในแง่ของความแข็งแกร่งมันมากกว่าโลกที่เขาจากมา

ไม่ว่าพวกเขาจะยิงให้ถูกเป้าใน 100 ก้าว หรือ 150 ก้าว ฟาง เจิ้งจือ เองก็ไม่รู้  อย่างไรก็ตามเพื่อให้ปลอดภัยเขาจึงเริ่มที่ 95

“ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ … “

เมื่อคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ ดังขึ้น หอก10เล่มพุ่งผ่านตัวเขาไปเป็นมุมโค้งสวยงานในอากาศ

สุดท้าย…

“… “

หอกดำปักลงไปในพื้นดิน ทำให้เกิดเป็นพื้นที่วงกลมขนาด 5 เมตร

ฟาง เจิ้งจือ เคยเห็นความสามารถในการขว้างหอกของทหารหมาป่าเขาเงินมาก่อน ตอนนั้นเขาถูกขังโดยหอกเหล่านี้อย่างไร้ปราณี

ตอนนี้เขาได้เห็นมันอีกครั้ง

ความรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

หอกสีดำปักลงบนพื้น

และทันใดนั้น ลูกศรสีขาวก็ถูกยิงออกไปทั่วท้องฟ้า  ลูกศรนับร้อยลอยอยู่บนท้องฟ้าราวกับลูกเห็บสีขาวที่ตกลงมา

“ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ … “

การเคลื่อนไหวเหล่านี้ทำให้ทหารนับพันตื่นกลัวอย่างมาก

ตอนที่เขาเห็น ฟาง เจิ้งจือ นำกองทัพมา ตอนแรกพวกเขาไม่ได้กังวลมากนัก  เพราะ ฟาง เจิ้งจือ พักอยู่ด้านในโดยไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

เขาแม้แต่ทำอาหารกินด้วยซ้ำ

เรื่องนี้ทำให้พวกเขาลดการป้องกันลงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้พวกเขาตื่นตัวอีกครั้ง  นั่นเป็นกองทัพที่มีทหาร 40,000 นาย มันเป็นพลังที่น่ากลัวมาก

ลูกศรที่ยิงออกมาปักลงมาที่พื้นดิน

ทหารบางคนที่ยืนอยู่ใกล้กับหอกสีดำรีบหลบหนีอย่างรวดเร็ว  วงกลมจากหอกสีดำขยายวงกว้างขึ้นอย่างน้อยสองเท่าทันที

ในเวลาเดียวกัน ทหารที่ยืนอยู่รอบๆวงกลมก็พบกับความกดดันบางอย่าง มันไม่ได้มาจากธนูสีขาวและหอกสีดำ

แต่มันมาจากทหารที่อยู่รอบๆตัวพวกเขาเอง!

ความตกตะลึงปรากฎขึ้นบนใบหน้าของพวกเขาทันทีที่สัมผัสได้ถึงความกดดันรอบๆตัว

จริงๆแล้วมันเป็นเรื่อที่เข้าใจได้งายมาก  เพราะเมื่อมีตะปูขนาดมหึมาตกลงมาจากท้องฟ้าใส่กองทัพที่มีการจัดเป็นอย่างดีแล้วนั้น แน่นอนว่าพวกเขาต้องหลบ

และทันใดนั้นเองช่องว่างขนาดใหญ่ก็จะปรากฎขึ้น  พื้นที่อันว่างเปล่านี้แน่นอนว่ามันต้องส่งผลกระทบกับกองทัพทั้งหมดแน่นอน

กลยุทธ์ที่สมบูรณ์แบบไม่เพียงแค่ต้องฝึกฝนเพื่อให้ทหารมีคุณภาพเท่านั้น มันยังต้องอาศัยผู้นำที่มีความสามารถด้วยเช่นกัน

แน่นอนว่า กลยุทธ์ที่ หนานกง เฮา วางไว้นั้นสมบูรณ์แบบ

ดังนั้นหลังจากเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม่ทัพของหนานกง เฮา จึงโบกธงในมือด้วยความโกรธเกรี้ยวพร้อมตะโกนสั่งออกมาทันที

เขาต้องการให้ตำแหน่งของทหารกลับไปเป็นเหมือนเดิมเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้