หลังจากเจ้าหน้าที่กฎหมายได้จากไป
ทุกอย่างเหมือนกลับมาอยู่ในความสงบ องค์จักรพรรดิได้แสดงเจตนาของตัวเองออกมาแล้ว แม้แม่ทัพบางคนจะไม่เห็นด้วยเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ไม่อยากหาเรื่องอันตรายใส่ตัวโดยคัดค้านความคิดเห็นขององค์จักรพรรดิต่อหน้าคนนับร้อย
แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่ควรเสี่ยง แต่แค่ทางผ่านภูเขาไม่มีทางทำให้เกิดอันตรายต่ออาณาจักรเซี่ยได้
รัฐมนตรีฝ่ายซ้าย ยู่ ยี่ปิง ที่ปกติมักจะเป็นผู้สรุปทุกอย่างในตอนท้าย แต่ตอนนี้เขากลับเงียบสนิท ทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อย่างไรก็ตามมันก็เป็นเพียงความอึดอัด
ไม่มีใครถกเถียงอะไรเพิ่มเติมหลังจากที่องค์จักรพรรดิได้ออกคำสั่งมาแล้ว
เจ้าหน้าที่แต่ละคนเริ่มเดินจากไป ขณะที่ ยู่ ยี่ปิง ค่อยๆเดินออกจากโถงบัลลังก์ อย่างไรก็ตามเขาเดินไปยังไม่ทันถึง 5 ก้าว ก็มีชายชราสวมชุดผู้รับใช้ในพระราชวังมาขวางเอาไว้
“ท่านยู่ ยี่ปิง องค์จักรพรรดิต้องการจะพบท่านที่ห้องทรงอักษร”
“โอ้ ขอบคุณมากขันทีผัน!” ยู่ ยี่ปิง หยุดทันทีก่อนจะพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็หยิบเหรียญเงินในกระเป๋าเสื้อออกมา
ขันทีชรารับมันไว้และยัดลงแขนเสื้อของเขาในทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม…
ในห้องทรงอักษร องค์จักรพรรดินั่งอยู่บนบัลลังก์ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันขณะที่ในมือพลิกอ่านรายงานซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างไรก็ตามสายตาของเขาดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก
“ฝ่าบาท รัฐมนตรีฝ่ายซ้าย ยู่ ยี่ปิง อยู่ที่นี่แล้ว” ทันใดนั้นเสียงของขันทีผันก็ดังออกมาจากด้านนอกห้องทรงอักษร
“เข้ามาได้”
ประตูถูกเปิดออก ยู่ ยี่ปิง นั้นสวมชุดของเจ้าหน้าที่สีแดง เดินเข้ามาด้วยความเคารพและเดินเข้าไปที่กลางห้องก่อนที่จะคุกเข่าลง
“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี ยี่ปิง การเดินทางครั้งนี้ไปที่ดินแดนภูเขาทางใต้ขององค์รัชทายาท ข้าคิดว่าเขาคงไม่ปิดบังเรื่องต่างๆเกี่ยวกับดินแดนภูเขาทางใต้ เจ้าคิดว่าการมอบของขวัญให้ตอนนี้จะเป็นการใจกว้างเกินไปหรือไม่?”
เมื่อ ยู่ ยี่ปิง ได้ยินเรื่องนี้ ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ความสัมพัน์ระหว่างเจ้าหน้าที่หลวงกับองค์รัชทายาทนั้นใกล้ชิดกันเกินไป ซึ่งจริงๆแล้วมันถือเป็นข้อห้ามในราชวงศ์
อย่างไรก็ตามองค์จักรพรรดิก็ไม่ได้มีท่าทีกับเรื่องนี้ชัดเจนเท่าไรนัก
ในตอนนี้ ถ้าเขายอมรับมันก็เท่ากับเขายอมรับว่าตัวเองมีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทไม่มากก็น้อย แต่ต่อให้เขาไม่ยอมรับ ด้วยความสามารถขององค์จักรพรรดิ เขาจะไม่สังเกตุเห็นเลยหรือ?
มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงที่จะโกหกองค์จักรพรรดิ อย่างไรก็ตามมันจะทำให้เขาสูญเสียความไว้ใจขององค์จักรพรรดิ
“ข้าเชื่อว่าการตัดสินใจขององค์จักรพรรดินั้นได้คิดมาเป็นอย่างดีแล้ว ดังนั้นคุณค่าของของขวัญนั้นไม่สำคัญ ฝ่าบาทได้พิจารณาและคิดถึงสถานการณ์ทั้งหมดดีแล้ว และคำแนะนำของข้าคงเทียบกับการตัดสินใจของท่านไม่ได้” ยู่ ยี่ปิง ตอบอย่างจริงจัง
“ฮ่า ฮ่า…ข้าค่อนข้างกังวลจริงๆ หลังจากที่ข้าได้ยินว่าเราเสียประตูผ่านภูเขาไปแล้ว” เมื่อองค์จักรพรรดิ ได้ยินสิ่งที่ ยู่ ยี่ปืง พูดออกมา คิ้วที่ขมวดเข้าหากันก็ดูเหมือนจะคลายออกบ้างเล็กน้อย
“ฝ่าบาทคงกังวลเกี่ยวกับทหารห้าแสนนายของอาณาจักรเซี่ย ที่ติดอยู่ในดินแดนภูเขาทางใต้ใช่ไหม?” เมื่อ ยู่ ยี่ปิง เห็นว่าองค์จักรพรรดิผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาเองก็สบายใจขึ้นเช่นกันและเริ่มคาดเดาอย่างระมัดระวัง
“ใช่ข้ากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ” องค์จักรพรรดิมองไปที่ ยู่ ยี่ปิง และสุดท้ายก็พยักหน้ายอมรับมัน
“ข้าคิดว่า ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้มากหรอก”
“โอ้เจ้าหมายความว่ายังไง?”
“อย่างที่ฝ่าบาทบอก ของขวัญขององค์จักรพรรดินั้นสำหรับดินแดนภูเขาทางใต้ เพราะมันเป็นสิ่งที่มีความหมายสำหรับดินแดนภูเขาทางใต้ แล้วมีสิ่งใดต้องกังวล?”
“ฮ่าฮ่า…ใช่เจ้าพูดถูกมาก วัฒนธรรมของดินแดนภูเขาทางใต้นั้นเรียบง่าย พวกเขาคงไม่บุกเข้ามาทำการฆ่าล้างหรือสังหารหมู่หรอก ดังนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องกังวล แต่ว่า…” เมื่อองค์จักรพรรดิได้ยินตอนแรกดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย แต่พอถึงท้ายประโยค ความกังวลก็ปรากฎให้เห็นในสายตาของเขา
“องค์จักรพรรดิทรงเป็นกังวลเกี่ยวกับองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ?”
“ถูกต้องแล้ว องค์รัชทายาทอายุยังน้อยและไม่มีประสบการณ์ด้านการทหารเท่าไรนัก ไม่เหมือนราชาต้วนที่ได้รับผิดชอบด้านการทหารมาหลายปีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เดินทางออกจากเมืองหลวง ข้ากังวลว่าเขาจะทำเรื่องผิดพลาดหรือไม่ ข้าเองก็ไม่ได้มั่นใจเต็มร้อย” เมื่อองค์จักรพรรดิพูดจบ เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
ในความเป็นจริงเหตุผลที่เขาส่งองค์รัชทายาทไปเนื่องจากเพื่อจะลดความสงสัยจากชาวดินแดนภูเขาทางใต้
หรือพูดตรงๆก็คือองค์รัชทายาทเหมือนเป็นเหยื่อล่อ
ถ้าเขาใช้ราชาต้วน ผลลัพธ์ที่ออกมาคงไม่ดีเท่าไรนัก อย่างแรกคือราชาต้วนนั้นควบคุมกองทัพมานาน ดังนั้นการส่งเขาไปจะทำให้ดินแดนภูเขาทางใต้เกิดความตื่นตัว อย่างที่สองต่อให้ราชาต้วนจะมีสถานะสูงแต่ก็เทียบไม่ได้กับองค์รัชทายาท
“ฝ่าบาท ต่อให้องค์รัชทายาทยังเยาว์วัย เขาก็เติบโตมาข้างๆฝ่าบาท เขาเรียนรู้สิ่งต่างๆรอบๆตัว ยิ่งไปกว่านั้นเขาทั้งฉลาดและมีไหวพริบ ต่อให้เกิดสถานการณ์ที่ไม่น่าไว้วางใจขึ้นมาข้าก็เชื่อว่าเขาคงไม่ทำเรื่องผิดพลาดขนาดใหญ่ที่จะส่งผลต่อสถานการณ์ทั้งหมด” รัฐมนตรี ยู่ ยี่ปิง ตอบด้วยความมั่นใจ
“ข้าเองก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” องค์จักรพรรดิหยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป แต่เขากลับมองออกไปนอกหน้าต่าง มีอีกเรื่องที่เขายังกังวลอยู่ในใจ
ฟาง เจิ้งจือ ได้ปรากฎตัวขึ้นที่ดินแดนภูเขาทางใต้
นอกจากนี่เขาได้จัดการ เฉิน เฟยยู่ และยึดครองถิ่นฐานราชสีห์คำรามเอาไว้ จากนั้นก็ใช้ เฉิน เฟยยู่ เป็นเหยื่อล่อให้ วู่ เฟิง เข้ามา จากนั้นก็ตัด วู่ เฟิง ออก
ความสำเร็จของเขานั้นน่าเหลือเชื่อมาก
อย่างไรก็ตามเป็นเพราะมันน่าเหลือเชื่อทำให้องค์จักรพรรดิเป็นกังวล
“อย่าบอกนะว่า เขาจะสามารถเอาชนะถิ่นฐานวานรน้ำแข็งได้จริงๆ? เป็นไปไม่ได้! เขาไม่มีทางเอาชนะถิ่นฐานวานรน้ำแข็งได้แน่นอน”
…
ภายในเมืองภูเขาเซียน ในพระราชวังสีขาว ที่ที่ราชาของดินแดนภูเขาทางใต้อาศัยอยู่
ชายหนุ่มอายุรายสามสิบปีนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังขนาดใหญ่ บนร่างกายของเขาสวมด้วยชุดขนสัตว์สีเงินตกแต่งอย่างปราณีต บนหัวของเขาประดับไปด้วยขนนกห้าสีและอัญมณีสีฟ้า
ฉาน หลิง!
บุตรชายคนที่สามของราชาดินแดนภูเขาทางใต้
ฉาน หลิง กวาดตามองที่ด้านล่างของเขา ทั้งสองด้าน ชายวัยกลางคนหกคนสวมชุดเกราะหวายและคลุมด้วยหนังสัตว์หลากหลาย รูปแบบ บนเกราะของพวกเขามีลายสลักที่แตกต่างกัน
บางรูปคล้ายกับสิงโตขนาดใหญ่ บางคนก็เหมือนกับอีกาที่บินอยู่บนกองไฟ
ชายทั้งหกคนเป็นผู้นำถิ่นฐานตัวจริง
สำหรับชื่อของพวกเขา ตามธรรมเนียมจะเรียกตามถิ่นฐานที่พวกเขาควบคุมอยู่
“เหยียน เยว่ ทหารกี่นายที่เจ้าใชเพื่อเข้ายึดประตูผ่านภูเขา?” หลังจากกวาดสายตาผ่าน สายตาของเขาก็ไปหยุดบนร่างของชายวัยกลางคนที่ค่อนข้างผอมบาง
“ฝ่าบาท ตามคำสั่งของท่าน มีทหารทั้งหมดแปดหมื่นนายซ่อนตัวอยู่ที่ถิ่นฐานเหยียน เยว่ และอีกสามพันนายเพื่อใช้เข้ายึดประตูผ่านภูเขา ใช้เวลาทั้งหมดสี่ชั่วโมงครึ่ง” เหยียน เยว่ ยืนขึ้นทันที และตอบออกมาด้วยความเคารพ
“สามพัน? อืม…การป้องกันที่ทางผ่านภูเขานั้นแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิดเขาไว้ ถึงแม้จะมีคนของพวกเราซ่อนอยู่ที่ถิ่นฐาน พวกเราก็ต้องสังเวยนักรบของดินแดนภูเขาทางใต้เพื่อจับกุมทหารของอาณาจักรเซี่ยกว่าห้าแสนนาย มันก็ยังนับว่าคุ้มค่าอยู่! จัดการทหารทั้งห้าแสนนายเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?” ฉาน หลิง พยักหน้าและบอกให้ เหยียน เยว่ นั่งลงได้
“ตามคำสั่งของฝ่าบาท ทหารทั้งห้าแสนนายได้ถูกแบ่งออกเป้นสองส่วน ส่วนแรกแยกไปที่ถิ่นฐานเหยียน เยว่ อีกส่วนถูกจับอยู่ที่ ฉือ ซุน เพื่อป้องกันสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน!” เหยียน เยว่ ยังคงพูดต่อ ขณะที่ค่อยๆนังลง
“แล้ว สถานการณ์ในด้านขององค์รัชทายาทล่ะ?” ฉาน หลิง พยักหน้าอีกครั้งและเลื่อนสายตาจาก เหยียน เยว่ ไปที่ชายอีกคนที่ร่างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
ชายคนนี้มีผิวออกสีเขียว ร่างของเขาเต็มไปด้วยรอยแตกร้าว องค์รัชทายาทไม่มีทางหลุดออกไปจากมือเราได้ เขาติดอยู่ที่หุบเขา และทหารทั้งหกหมื่นนายของเขาที่อยู่ที่ ฉือ ซุน ไม่มีทางใข้งานได้อีกต่อไป” ฉือ ซุน ตอบเรียบๆ
“เยี่ยมมาก ตอนนี้ คนเดียวที่เหลืออยู่คือ หนานกง เฮา และอีกคนคือ ฟาง เจิ้งจือ ที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง!” เมื่อ ฉาน หลิง พูดจบ มุมปากของเขาก็โค้งขึ้นเป็นร้อยยิ้ม
“ทั้งหนานกง เฮา และ ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล ทหารแปดหมื่นนายที่ซ่อนตัวอยู่ในถิ่นฐานราชสีห์คำรามได้เคลื่อนพลไปที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็งแล้ว ถ้ากองทัพจากวารนรน้ำแข็งและราชสีห์คำรามรวมกัน แค่เด็กสองคนไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้!” ชายร่างหนา ผมสั้นอีกคนลุกขึ้นยืนมาทันที ลายสิงโตสีม่วงบนร่างของเขาดูลึกลับเป็นอย่างมาก
