…
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกประทับใจเล็กน้อยกับการต่อสู้ที่เขาแทบไม่มีโอกาสชนะนี้ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าย้อมแพ้
ที่สำคัญกว่าฝ่ายตรงข้ามคือ หนานกง เฮา
คนส่วนใหญ๋ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ อย่างไรก็ตามผู้ที่แข็งแกร่งกว่าจะรู้สึกพอใจที่เอาชนะผู้ที่อ่อนแอกว่าได้?
บางที่อาจจะมีบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก
อย่างไรก็ตาม … ถ้าสามารถจัดการผู้ที่มีชื่อเสียงและแข็งแกร่งได้นั้น … มันจะต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
หนานกง เฮา ผู้เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของอาณาจักร
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าทหารสี่หมื่นนาย เขากลับไม่สามารถเอาชนะ ฟาง เจิ้งจือ ได้อย่างง่ายดาย
ฟาง เจิ้งจือ ต้องการจะเข้าโจมตี หนานกง เฮา อีกสักหน่อย
แต่…
ขณะที่เขากำลังจะโจมตีนั้น เขาสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นจากด้านบนของเขา
“ลอบโจมตี?” ฟาง เจิ้งจือ มองขึ้นไปข้างบนทันที มันเป็นการตอบสนองจากร่างกายของเขา โดยเฉพาะการที่ตัวเขาเองเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการลอบโจมตี
อย่างไรก็ตามเขาไม่สังเกตุเห็นอะไร
สิ่งที่เขาเห็นมีแค่แสงอาทิตย์ มันสว่างบาดตามาก
จากนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หน้าอกของเขา
มันเหมือนถูกทิ่มด้วยเข็มหรือดาบ
ในความเป็นจริง ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้รู้ว่าตอนที่ตัวเองยกหัวขึ้นั้น แสงสีเงินได้มาถึงหน้าอกเขาแล้ว
ไป่ ซิง ไม่เคยให้เหยื่อของตัวเองรู้ว่ากำลังถูกลอบสังหาร
เมื่อเหยื่อรู้ตัว นั้นหมายเวลาของเขาได้จบลงแล้ว ดาบพุ่งไปทางเส้นทางของมัน
พลังของเขาถูกปกปิดเอาไว้จนกว่าเขาจะแทงดาบออกไป
ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าจะมีการลอบโจมตี แต่เขาไม่สามารถหลบได้ มันเร็วเกินไป
…
จิตสังหารอันเยือกเย็นแผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง ทำให้เหล่าฝุ่นผงกระจายไปทั่วอากาศ มันดูแปลกมาก
อย่างไรก็ตามถ้ามองดูใกล้ๆจะเห็นได้ว่า ฝุ่นเหล่านั้นปกคุลมไปด้วชั้นน้ำแข็งบางๆ มันไม่ใช่ฝุ่น มันเป็นน้ำแข็ง
หยุน ชิงวู มองสิ่งที่เกิดขึ้นเงียบๆบนหน้าผา ริมฝีปากของเธอแยกออกและห่อตัวขณะที่เธอเฝ้าดูฝุ่นที่กลายเป็นน้ำแข็ง ริมฝีปากของนางแยกออกเล็กน้อยขณะที่เห็นฝุ่นกลายเป็นน้ำแข็ง นางกำมือแน่น ราวกับอยากจะพูดบางอย่างออกมา
อย่างไรก็ตาม แม้แต่คนที่ยืนใกล้ที่สุดก็ไม่รู้ว่านางพูดอะไรออกมา
อาจจะเป็นเพราะเสียงของนางเบาไป แต่อีกหตุผลคือทุกคนกำลังใจจดใจจ่อกับภาพที่เกิดขึ้นด้านล่าง
ฝุ่นที่กลายเป็นน้ำแข็งค่อยๆตกลงมาจากท้องฟ้า…
มันใช้เวลาไม่ถึงสองวินาที แต่สำหรับ หยุน ชิงวู มันนานมาก เป็นการรอที่ทุกข์ทรมาร
ในความเป็นจริงมันก่อตัวตั้งแต่ ไป่ ซิง หายตัวไป
นางรอค่อยอย่างกังวลให้ดาบพุ่งใส่เป้าหมาย
แต่ตอนนี้…
ใบดาบปักลงไปที่ตรงกลางระหว่าง ฟาง เจิ้งจือ และ หนานกง เฮา พูดอย่างชัดเจน ดาบปัดเข้าไปที่หน้าอก ฟาง เจิ้งจือ อย่างที่นางคาดไว้
ทุกอย่างจบแล้วใช่ไหม?
น้ำแข้งตกลงมาราวกับสายฝน ก่อนที่ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบ
เสียงหายใจของเหล่าผู้เข้าสอบยังดังกว่าในตอนนี้
พวกเขาไม่เห็นลำแสงที่พุ่งลงมาจากท้องฟ้า แต่เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่เห็น ฟาง เจิ้งจือ ถูกโจมตี
ความเยือกเย็นปกคลุมไปทั่วหัวใจของผู้เข้าสอบ
พวกเขาไม่รู้ว่าลำแสงนั้นมาจากไหน อย่างไรก็ตามพวกเขารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน
“ฟาง เจิ้งจือ!“
เสียงหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางผู้คน เสียงที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น แต่เต็มไปด้วยความกังวลอย่างชัดเจน
ตอนที่ เหยียน ซิว เห็นลำแสง เขาไม่ได้ตกใจเหมือนคนอื่น สิ่งที่เขาคิดคือ ฟาง เจิ้งจือ จะเป็นยังไง?
…
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่า เหยียน ซิว คิดอะไร ถ้าเขารู้คงตอบกลับไปแล้วว่าไม่เป็นไร
ในความเป็นจริง ฟาง เจิ้งจือ นั้นมีมุมมองที่แตกต่างจากคนในโลกนี้
ถ้าเขาสามารถหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดได้ เขาคงหลีกเลี่ยงการต่อสู้แน่นอน เช่นตอนนี้ที่เขากำลังสู้และได้รับบาดเจ็บ ไม่ต้องถามเลยว่าเขาจะเป็นยังไง
คำตอบนั้นเห็นได้ชัดเจน
ฟาง เจิ้งจือ เคยเห็น ไป่ ซิง มาก่อน ดังนั้นเมื่อเขาเห็นร่างที่ปรากฎอยู่ด้านหน้าเขารวมถึง ดวงตาป๊ศาจสีแดง สิ่งที่เขาทำคือ…
“ไป่ ซิง ไปลงนรกซะเถอะ!“
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ค่อยสบถออกมาแบบนี้ ปกติเขาจะทำตัวสุภาพเสมอ
อย่างไรก็ตามครั้งนี้ต่อให้จะสบถหยาบคายแค่ไหน มันก็ไม่สามารถอธิบายความโกรธในใจของเขาได้
จากนั้นเขาก็ถ่มน้ำลายออกมา
เลือดสีแดงพุ่งออกมาในอากาศ มันดูราวกับดอกไม้สีแดงท่ามกลางหิมะ
ในความเป็นจริง ไป่ ซิง รู้สึกแบบเดียวกับ ฟาง เจิ้งจือ เขาอยากจะสบถออกมาเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ไป่ ซิง เป็นปีศาจ
สำหรับมนุษย ปีศาจเป็นเผ่าพันธุ์ที่ชั่วร้าย
อย่างไรก็ตาม พวกปีศาจถือว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูง พวกเขามีสิทธิ์ปกครองโลกอย่างชอบธรรม
ดังนั้นปีศาจจึงไม่คิดที่จะดูถูกใคร ตามปกติพวกเขาเลือกที่จะฆ่ามากกว่า
แต่ตอนนี้ ไป่ ซิง อยากจะสบถก่อนด่าออกมาเหลือเกิน
ไม่เพียงแต่ ฟาง เจิ้งจือ จะด่าเขาเท่านั้น แต่เขาแทงดาบเข้าจุดสำคัญแล้ว แต่ ฟาง เจิ้งจือ ยังไม่ตาย!
แม้ว่ามันจะยากกว่าที่เขาคาดไว้… เมื่อดาบพุ่งเข้าไปที่อก ฟาง เจิ้งจือ ดาบในมือของ ฟาง เจิ้งจือ ก็โผล่มาด้านหน้าเขาทันที
จากนั้นก็มีดาบแก้วพุ่งเป้ามาที่เขาเช่นกัน
อย่างไรก็ตามมันไม่พอที่จะหยุด ไป่ ซิง
ดาบของเขายังคงแทงเข้าเป้า
เขาปัดดาบของ ฟาง เจิ้งจือ และ หนานกง เฮา ออก อย่างไรก็ตามมันไม่ทำให้ดาบของเขามีทิศทางผิดไปจากเดิมนัก
แต่ตอนที่มันแทงเข้าไปในอก ฟาง เจิ้งจือ…
เขารู้สึกได้ว่ามันสัมผัสเข้ากับวัตถุแข็งๆบางอย่าง มันไม่เหมือนกับเนื้อของมนุษย์ มันเป็นเหล็ก เหล็กที่แข็งแกร่งพอจะป้องกันการโจมตีของเขา
แต่ ฟาง เจิ้งจือ สวมเพียงแค่ชุดหนังสัตว์บางๆ
โลหะนั่นมาจากไหน?
ถ้า ฟาง เจิ้งจือ สวมชุดเกราะ เขาอาจจะรอด
แน่นอน…
ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ความจริงก็คือ ไป่ ซิง ลอบสังหารล้มเหลว เป็นความจริงที่เขาปฏิเสธไม่ได้
หนานกง เฮา หันไปมอง ไป่ ซิง เขาไม่ได้มองไปที่ดาบของ ไป่ ซิง แต่มองไปที่ดวงตาปีศาจ
จากนั้นเขาก็เหวี่ยงดาบ
โดยไม่ลังเล
ตอนที่ต่อสู้กับ ฟาง เจิ้งจือ การโจมตีของเขามีแต่ความเงียบ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ ดาบของเขาส่งเสียงออกมาเล็กน้อยขณะที่ตวัดผ่านอากาศ
มันเป็นเสียงของมังกร เสียงที่มาจากการถูกปลดปล่อยจากการออมพลังเอาไว้
น้ำแข็งที่อยู่บนพื้นค่อยๆก่อตัวเพราะเสียงนี้ มันค่อยๆเคลื่อนไปหาดาบของ หนานกง เฮา ก่อนจะผสานเข้าด้วยกัน
พวกมันสร้างบรรยากาศอันเยือกเย็นราวกับขุมนรกออกมา
…
ไป่ ซิง รู้มาตลอดว่า หนานกง เฮา นั้นแข็งแกร่ง อย่างไรก็ตาม เขาตกใจเมื่อเห็นการโจมตีครั้งนี้
เขารู้ว่าต่อให้ตัวเองจะแข้งแกร่ง แต่ก้ต้องป้องกันการโจมตีนี้
“ตูม!“
ร่างกายของ ไป่ ซิง ถอยไปไกลกว่าสิบก้าว ก่อนที่เขาจะกลับมายืนอย่างมั่นคงและมองไปที่ หนานกง เฮา จากนั้นก็หันกลับไปมอง ฟาง เจิ้งจือ
เขาคิดเสมอว่าดาบของเขาเร็วมาก
มีเพียงตอนนี้เท่านั้นที่เขารู้ว่ามีคนที่อยู่ต่ำกว่าระดับจุติที่เร็วพอๆกับเขา เป็น หนานกง เฮา
ถ้าไม่ใช่เพราะตอนี้ หนานกง เฮา โจมตีเข้ามาขวาง เขาก็มั่นใจ ไม่ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะสวมชุดเกราะหนาเท่าไหร เขาก็ไม่มีทางรอดชีวิตไปได้
แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว
ไป่ ซิง คิดเสมอว่าการโจมตีของเขาไม่มีทางล้มเหลว แต่ ฟาง เจิ้งจือ สามารถกันมันได้ รวมถึง หนานกง เฮา ก็ได้โจมตีขัดขวาง สุดท้ายเขาถูกหยุดด้วยเกราะของ ฟาง เจิ้งจือ
เขาต้องยอมรับ …
มันค่อนข้างกระทบกับความมั่นใจของเขาอย่างจัง
นอกจากนี้ หยุน ชิงวู และชนชั้นสูงของเหล่าปีศาจกำลังมองเขาอยู่จากด้านบน แน่นอนว่าเขาต้องรู้สึกอัปยศ
แต่เขาตัดสินใจที่จะใช้โอกาสนี้
ฆ่าที้ง หนานกง เฮา และ ฟาง เจิ้งจือ ไปเลย
…
ดาบของ หนานกง เฮา ชี้ไปที่ ไป่ ซิง แต่สายตาของเขาไม่ได้มองไปทางนั้น แต่เขากลับมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
ตอนที่ ไป่ ซิง ปรากฎตัวออกมานั้น หนานกง เฮา รู้ว่าการทดสอบต้องถูกหยุดชั่วคราว ถ้าเขาเดาไม่ผิดสงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว
แน่นอนว่า ดาบของเขาไม่จำเป็นต้องชี้ไปที่ ฟาง เจิ้งจือ อีกต่อไป
“ไปก่อน!” เสียงของ หนานกง เฮา ไม่ดังมาก แต่มันมาจากการตัดสินใจที่แน่วแน่ อย่างไรก็ตาม เขาค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นแสงสีเงินจางๆที่ส่องออกมาจากโลหะ หลังจากที่ชุดหนังของ ฟาง เจิ้งจือ ถูกตัดขาด
เขารู้ว่าการโจมตีของ ไป่ ซิง นั้นรุนแรงเพียใด แม้เขาจะเข้าไปขวาง แต่ก็ทำได้แค่ลดทอนพลังมันเท่านั้น
หรือก็คือ…
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
สิ่งที่ป้องกันการโจมตีของ ไป่ ซิง นั้นมีสีเงินคล้ายกับกระจก
“นางให้มันกับเขาจริงๆ.. “
…
ฟาง เจิ้งจือ ต้องการที่จะไปจากตรงนี้เหมือนกัน แต่เขารู้ว่าไม่สามารถทำได้ เขาคือเป้าหมายของ ไป่ ซิง
เขารู้สึกดีมากที่ได้สบถด่า ไป่ ซิง ออกไป
แต่ความโกรธของเขาไม่มีทางหายไปเพราะคำสบถเพียงอย่างเดียวแน่นอน
ถ้าไม่ใช่ดาบไร้ร่องรอยขัดคำสั่งเขา… ถ้าไม่ใช่เพราะ หนานกง เฮา โจมตีไปที่ดาบของ ไป่ ซิง… ถ้าไม่ใช่เพราะกระจกป้องกันใจของ ฉือ กูเหยียน…
ที่สำคัญ ถ้า ไป่ ซิง ไม่เล็งมาที่หัวใจเขา…
เขาคงตายไปแล้ว
อย่างน้อยที่สุด เขาคงไม่มีทางมาตอบโต้อะไร ไป่ ซิง ได้
ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดสู้ในการต่อสู้ที่ไม่มีทางชนะ เขารู้ว่า ไป่ ซิง อยู่ในระดับจุติ
อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากกระอักเลือดออกมา หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
ดูเหมือนจะมาจากมือของเขา
ดูเหมือนจะมาจากดาบไร้ร่องรอย
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้สังเกตุเลยว่าเลือดของเขาที่หยดไหลออกมากำลังถูกรวมอยู่ที่ปลายดาบ มันถูกดูดซึมเข้าไปโดยรอยเลือดสีม่วง
รอยนั้นเริ่มขยายใหญ่ขึ้น
มันทำให้ ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกไม่ค่อยดีอย่างมาก อย่างไรก็ตาม แววตาของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง นัยตาของเขาเปล่งแสงออกมาเล็กน้อย
ทันใดนั้น…
ลำแสงสีแดงปรากฎขึ้นตรงหน้าของเขา มันเป็นสีของเลือด และมันค่อนข้างแตกต่างกับความรู้สึกที่เห็นลำแสงสีเงิน
มันเป็นความรู้สึกที่หนาวเหน็บราวกับขึ้นมาจากขุมนร
