ฟาง เจิ้งจือ เคยเห็น เหยียน ซิว ใช้เต๋าแห่งอาชูร่ามาก่อน เขายังจำได้ถึงสีแดงจางๆรวมถึงจิตสังหารอันรุงแรง
อย่างไรก็ตาม มันต่างจาก เหยียน ซิว ในตอนนี้
หนานกง เฮา เองก็เคยเห็น เหยียน ซิว ใช้เต๋าแห่งอาชูร่ามาก่อน เขาเห็นมันพร้อมกับ เฉิน เฟยยู่, วู่ เฟิง และผู้เข้าสอบคนอื่นๆตอนประกาศผลการทดสอบด้านปัญญา
ตอนนั้น สิ่งที่ เหยียน ซิว ทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่ล้วนตกตะลึง
อย่างไรก็ตาม …
เขาสงบลงเพราะคำพูดขององค์จักรพรรดิ แต่วันนี้ใครจะเป็นคนห้ามปรามเขา?
ผู้เข้าสอบทุกคนต้องการจะหยุดเขา แต่ เหยียน ซิว เร็วเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นบรรยากาศที่ เหยียน ซิว ปลดปล่อยออกมานั้นทำให้พวกเขาหวาดกลัว
แน่นอน…
ไป่ ซิง นั้นไม่รู้จักความกลัว
แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ตกใจที่เห็นแสงสีแดงจางๆล้อมรอบตัวของ เหยียน ซิว อยู่
หลังจากการสู้รบบนภูเขาคังหลิง เขาได้ใช้เวลาทั้งหมดอยู่ที่ดินแดนภูเขาทางใต้ เขาสนใจแต่แผนการที่วางไว้ จนละเลยข่าวคราวต่างๆจ่างอาณาจักรเซี่ย
เหยียน ซิว ได้แสงให้ทุกคนเห็นถึงเต๋าแห่งอาชูร่า ณ วันประกาศผลการทดสอบ
แต่ ไป่ ซิง ไม่ได้รู้เรื่องนั้น
“เต๋า…อาชูร่า?!”ป่ ซิง อยู่ในระดับจุติ แน่นอนว่าเขารู้ว่าเต๋าแห่งอาชูร่าคืออะไร
แต่เขาไม่ได้หวาดกลัวมัน
อย่างไรก็ตาม อายุเพียงสิหกปี แต่สามารถใช้เต๋าแห่งอาชูร่าได้? มันหมายความว่าเขาได้เอาเท้าข้างหนึ่งเหยียบเข้ามาในระดับจุติแล้ว อัจฉริยะแบบนี้อย่างน้อยก็ปรากฎขึ้นร้อยปีครั้งหนึ่ง
“แต่พลังของเขาดูไม่เสถียรเท่าไรนัก!” ไป่ ซิง ยิ้มเยาะขณะมองไปที่ เหยียน ซิว
เต๋าแห่งอาชูร่านับว่าเป็นวิชาที่ดีวิชาหนึ่ง
อย่างไรก็ตามมั่นต่างจากเต๋าอื่นๆ เต๋าแห่งอาชูร่าเกิดจากความโกรธ ไป่ ซิง ไม่รู้ว่า เหยียน ซิว ฝึกเต๋าแห่งอาชูร่ามานานแค่ไหน
แต่เขารู้ว่าความโกรธของ เหยียน ซิว มาจาก…
ฟาง เจิ้งจือ!
ไป่ ซิง ผู้เป็นถึงหัวหน้าดินแดนปีศาจสามารถรู้เรื่องนี้ได้ง่ายๆ
เขาตัดสินใจที่จะทำให้ เหยียน ซิว โกรธกว่าเดิม
มันไม่ยากสำหรับเขาทีจะทำ เขาเข้าถึงระดับจุติมาสิบกว่าปีแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องแข็งแกร่งกว่า เหยียน ซิว
แสงสีเงินพุ่งไปบนท้องฟ้าและ ไป่ ซิง ได้หายตัวไป กลายเป็นสวนหนึ่งของแสงสีเงิน
ฟาง เจิ้งจือ เคยเห็นการต่อสู้ระหว่าง ซิง หยวนกัว และ ไป่ ซิง
ตอนนั้นการต่อสู้เต็มไปด้วยแสงสีม่วงและเงิน และแสงสีม่วงเป็นฝ่ายได้เปรียบ
เขาจำมันได้ดี แต่เขาเขาไม่เข้าใจว่ามันน่ากลัวขนาดไหน
อย่างไรก็ตาม เมื่อ ไป่ ซิง หายตัวไปอีกคร้้ง ฟาง เจิ้งจือ สัมผัสได้
“ระวัง!” ฟาง เจิ้งจือ ได้ยินเสียงจากข้างกายของเขา
ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่ามันมาจาก หนานกง เฮา แต่เขาไม่รู้ว่าเสียงนั้นส่งมาที่เขาหรือ เหยียน ซิว
แน่นอน…
เขารู้ได้ในทันที
พัดของ เหยียน ซิว มาปรากฏอยู่ที่หน้าเขาทันที พร้อมกับส่องแสงจางๆ
กลิ่นเลือดจางๆลอยขึ้นไปในอากาศ
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าทำไมพัดของ เหยียน ซิว ถึงพุ่งมาที่เขา แต่เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถหลบได้
เพราะเขามัวแต่สนใจ ไป่ ซิง เขาไม่คิดว่าตัวเองต้องป้องกัน เหยียน ซิว แม้แต่น้อย
“ตูม!“
ความเจ็บปวดอันรุนแรงส่งตรงไปถึงสมองของเขา เขารู้สึกเย็นยะเยือก เจ็บปวดราวกับถูกโยนลงไปในขุมนรก
ฟาง เจิ้งจือ ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของ ไป่ ซิง อย่างไรก็ตามเขากลับถูกโจมตีซ้ำด้วยการพลังที่ทรงพลังไม่แพ้กัน
เขาหมดสติไทันที
เลือดไหลออกมาจากปากเขาพร้อมกับขาที่เริ่มทรงตัวไว้ไม่ไหว
เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วและหยดลงบนดาบไร้ร่องรอย รอยสีม่วงยังคงขยายต่อไปเรื่อยๆขณะที่มันก็เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
…
ทั่วบริเวณมีแต่ความเงียบ
ทหารทุกคนมอง ฟาง เจิ้งจือ ที่ล้มลงด้วยความตกใจ
ไป่ ซิง ปรากฎตัว, เหยียน ซิว โจมตี, ฟาง เจิ้งจือ ล้มลงแทบจะทันที
เอกลักษณ์และดวงตาปีศาจของเขาสามารถเห็นได้ชัดเจน
ทหารทุกคนตกใจเมื่อเห็น ไป่ ซิง ปรากฎตัวขึ้นมาก จากนั้น ฟาง เจิ้งจือ สามารถป้องกันการโจมตีได้ มันทำให้พวกเขาตกตะลึงยิ่งกว่า เพราะมันเป็นการโจมตีระดับจุติ
พวกเขาทั้งหมดแทบตะโกนออกมาด้วยความยินดี
อย่างน้อย ฟาง เจิ้งจือ ก็มีชีวิตอยู่ เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่พวกเขาคาดหวังได้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคิดว่า ฟาง เจิ้งจือ จะถูกโจมตีอีกครั้งโดยไม่คาดคิด
ยิ่งไปกว่านั้น…
มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่มีทหาหรคนไหนคิดว่า ฟาง เจิ้งจือ จะถูกโจมตีด้วยพัดของ เหยียน ซิว
แม้แต่ วู่ เฟิง, เฉิน เฟยยู่ รวมถึงผู้เข้าสอบคนอื่นๆก็ไม่คาดคิด
แม้แต่ เหยียน ซิว และหนานกง เฮา เองก็ไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา หนานกง เฮา เห็น ไป่ ซิง จะโจมตี แต่เขาไม่ได้หยุดมัน
เหตุผลคือ
มีสามคนที่กำลังเผชิญหน้ากับ ไป่ ซิง เขา ฟาง เจิ้งจือ ที่บาดเจ็บและ เหยียน ซิว
ตัวเลือกนั้นง่ายๆ
เขาต้องหยุด ไป่ ซิง ไม่ให้โจมตีใส่ ฟาง เจิ้งจือ อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่า ไป่ ซิง จะใช้ เหยียน ซิว…
เช่นนั้น เมื่อ เหยียน ซิว โจมตี ฟาง เจิ้งจือ ด้วยพัดของเขา หนานกง เฮา จึงไม่สามารถหยุดได้ทัน
“ฟาง เจิ้งจือ!” ท่าทีของ หนานกง เฮา เปลี่ยนไปแสงสีทิงค่อยๆลอมรอบตัวเขากับ ฟาง เจิ้งจือ เอาไว้ทันที
เหยียน ซิว นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดยิ่งกว่า เหงื่อท่วมหน้าผากของเขา
“ข้า… ข้าฆ่า ฟาง เจิ้งจือ?!“เหยียน ซิว หลับตาลงขณะที่มอง ฟาง เจิ้งจือ เขารู้ดีว่าการโจมตีครั้งนี้รุนแรงมากแค่ไหน
ถ้าเป็นเขาที่โดนโจมตีแบบนี้คงนอนซมอยู่ที่บ้านไปกว่าครึ่งปีนอกจากนี้ ฟาง เจิ้งจือ ยังบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของ ไป่ ซิง มาก่อน
เขาถูกความเจ็บปวดและความโกรธกลืนกินในทันที
ความจริงแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเห็น ไป่ ซิง โจมตี ฟาง เจิ้งจือ เขาโกรธมาก
เขาไม่ได้โกรธ ไป่ ซิง
เขาโกรธตัวเอง
เขาตำหนิตัวเองที่ไม่ยืนหยัดต่อสู้เคียงข้าง ฟาง เจิ้งจือ เขาตำหนิตัวเองที่ยืนดูการต่อสู้และไม่คาดคิดเลยว่า ฟาง เจิ้งจือ จะถูกโจมตี
พวกเขาอยู่ที่ไหน?!
ดินแดนภูเขาทางใต้…
อันตรายมีอยู่ทุกหนแห่ง
อย่างไรก็ตามภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เขามัวแต่สนใจการต่อสู้ระหว่าง หนานกง เฮา และ ฟาง เจิ้งจือ จนลืมเรื่องอาจจะมีการลแบโจมตีไป
เขาประมาทเกินไป!
ปีศาจแฝงเข้ามาโดยที่ทุกคนไม่รู้สึกตัว
และตอนนี้
ขณะที่เขากำลังโกรธ การโจมตีของเขาก็ทำให้ ฟาง เจิ้งจือ บาดเจ็บสาหัส
เลือด…
พื้นดินถูกย้อมไปด้วยสีแดงของเลือด รวมถึงดวงตาของ เหยียน ซิว เช่นกัน ดวงตาของเขาเป็นสีแดงสนิท จนไม่สามารถมองเห็นสีขาวในดวงตาได้
ไป่ ซิง ปรากฎตัวขึ้น ดวงตาของ เหยียน ซิว ที่ถูกย้อมเป็นสีแดงจ้องมองไปที่ ไป่ ซิง
“ไม่เลว เป็นการโจมตีที่งดงามทีเดียว!“ไป่ ซิง ชี้ไปที่ ฟาง เจิ้งจือ และเผยยิ้มออกมา
…
“มันคือปีศาจ! ปีศาจระดับจุติ! ล้อมมันเอาไว้ อย่าให้มันหนีไปได้!“
“ฆ่า!“
“เร็วเข้า“
แม่ทัพเริ่มเคลื่อนไหว เมื่อต้องเผชิญกับปีศาจพวกเขามีเพียงภารกิจเดียวเท่านั้น ฆ่าปีศาจทุกตัวที่ได้เห็น
แล้วใครจะสามารถฆ่าปีศาจระดับจุติได้?
มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะตัดสินใจ ไม่ว่ายังไงพวกเขาต้องปิดล้อมปีศาจตนนั้นไว้ให้ได้ก่อน
ซิง ฉิงซุย เหลือบมอง ฟาง เจิ้งจือ และหันไปยิ้มเยาะเย้ย ไป่ ซิง
“นี่นะรึคือหัวหน้าของ 10 ดินแดนปีศาจ ไป่ ซิง!“ซิง ฉิงซุย ไม่เหมือนกับแม่ทัพคนอื่นๆ เขารู้ว่าแผนการคืออะไร
นอกจากนี้ เขายังรู้ถึงรูปลักษณ์ที่แท้จริงของ ไป่ ซิง…
นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!
อาจจะเป็นไปได้ว่าพวกปีศาจได้วางแผนซุ่มโจมตีเอาไว้ที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง?
ซิง ฉิงซุย มองไปด้านหน้าของถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง จากนั้นแววตาเขาก็แข็งค้าง เขาเห็นทหารกลุ่มหนึ่งในเกราะหวายยืนอยู่บนกำแพงของถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง
ไม่ใช่แค่มีทหารอยู่บนกำแพง แต่ที่ประตูถิ่นฐานวานรน้ำแข็งเองก็มีทหารเดินออกมาเช่นกัน
“ดินแดนภูเขาทางใต้ … พวกเขา! พวกเขาวางทัพทหารไว้ที่นี่เพื่อซุ่มโจมตีพวกเราจริงๆรึ?“ซิง ฉิงซุย กำหมัดแน่น
เขาจำได้ว่าคนพวกนี้คือทหารของดินแดนภูเขาทางใต้ เขาสามารถเดาได้ว่าทำไมพวกนั้นถึงมาที่นี่
จากนั้นเขาได้ยินเสียงที่คล้ายกันจากด้านหลังของเขา
“ท่าไม่ดีแล้ว ทหารที่อยู่ตรง เฟิง ซู่ ก็ถูกล้อมไว้เหมือนกัน!“
“มีทหารของดินแดงภูเขาทางใต้ล้อมพวกเราอยู่ทั้งสองด้าน!“
“เงียบซะ!“
ทหารทุกคนเงียบลงทันที และพวกแม่ทัพก็จ้องมาที่ ซิง ฉิงซุย
ซิง ฉิงซุย เป็นผู้สืบทอดของกองตรวจการความมั่นคง และนอกจากนี้เขายังมีตราขององค์จักรพรรดิอยู่ในมือ พวกเขาต้องทำตามต่อให้ ซิง ฉิงซุย จะสั่งให้ไปตายก็ตาม
“หยุดอยู่กับที่ อย่าเคลื่อนไหว!“ซิง ฉิงซุย ออกคำสั่่งอย่างไม่ลังเล เขารู้ดีว่าเมื่อเกิดความลังเล จะทำให้สูญเสียทหารนับร้อยชีวิต
“รับทราบ!“เสียงตอบกลับพร้อมเพรียง
…
หยุน ชิงวู เฝ้าดูสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจากด้านบนของหน้าผา อย่างไรก็ตามสายตาของนางไม่เคยเปลี่ยนไปจากตำแหน่งของ ฟาง เจิ้งจือ
ริมฝีปากของนางเปิดและปิด แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆออกมานางเฝ้ามองอย่างเงียบๆ ก่อนที่นางจะเอามือแตะผ้าคลุมหน้า
ไม่สามารถอ่านอะไรจากใบหน้านางได้ แม้จะเป็นความเจ็บ ความสนุก ความทรงจำ หรือความนึกคิด
จากนั้นนางก็มองไปที่กู่เจิ้งสีเขียวเข้ม
คนที่อยู่ด้านหลังของนางผงะไปเล็กน้อย หลังจากที่เห็น หยุน ชิงวู หยิบกู่เจิ้งออกมาอย่างไรก็ตามพวกเขาก็รีบทำตัวปกติอย่างรวดเร็ว
ด้วยการกระดิกนิ้วของเขา ชายคนหนึ่งก็ได้ควบคุมก้อนหินที่อยู่บนหน้าผา Prev Next
