“มังกรหวนกลับ?“`ชายวัยกลางคนพึมพำกับตัวเอง การโจมตีนี้ปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งขนาดที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
แต่…
ทำไมวิชาที่แข็งแกร่งเช่นนี้ถึงมีชื่อว่า มังกรหวนกลับ?
กลับคืน?
กลับอะไรกัน?
ชายวัยกลางคนไม่เข้าใจ แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก
วู่ ยี่ ที่ยืนอยู่ข้างชายวัยกลางคนก็ไม่เข้าใจ แม้กระทั่งผู้เข้าสอบคนอื่นๆ ปีศาจหลายสิบตน หรือหน่วยเกราะมังกร…
แทบจะไม่มีใครรู้เลยว่าทำไมมันถึงถูกเรียกว่า มังกรหวนกลับ
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่เสียเวลาคิดเรื่องนี้อีก ความสนใจของพวกเขาถูกเบนไปทางรอยแตกลึกที่พื้นดิน
รอยแตกที่อยู่ใต้เท้าของชายวัยกลางคน
แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เกิดจากชายวัยกลางคน แต่มันเกิดจากสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ ทำอย่างเห็นได้ชัดการโจมตีเพียงครั้งเดียวทำให้เกิดรอยแตกลึกยาวกว่า 5 เมตร
นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน?!
นอกจากนี้ ฝ่ายตรงข้ามของ ฟาง เจิ้งจือ อยู่ในระดับจุติ
“มังกรหวนกลับ?!“
พวกปีศาจต่างหันมองหน้ากันด้วยความสับสน พวกเขาไม่เคยได้ยินวิชาที่เรียกว่า มังกรหวนกลับ
วิชาที่ทำให้คนที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์สามารถต่อกรกับปีศาจในระดับจุติได้
มันเป็นเพราะตัววิชา?
หรือ…
เพราะผู้ใช้กันแน่?!
ไม่มีใครรู้ว่าคำตอบคืออะไร วิชาอะไรที่แข็งแกร่งเช่นนี้ …
มีคนแบบนี้อยู่บนโลกได้ยังไง?
เขาจะยังเรียกว่าอัจฉริยะได้อยู่อีกไหม?
ไม่!
นี่มันร้ายกาจกว่านั้น!
หนานกง เฮา หยุดเคลื่อนไหวแล้วเงยหน้ามองฟ้า เม็ดฝนกระทบกับใบหน้าของเขา เขาไม่ได้คิดว่าทำไมวิชานี้ถึงมีชื่อว่า มังกรหวนกลับ เขาพยายามนึกถึงสิ่งที่เห็น
แสงสีเงินจากนิ้วของ ไป่ ซิง หายไปเช่นกัน เขาหันกลับไปหา หยุน ชิงวู ที่ยืนอยู่บนหน้าผา
เขามองเห็นความความสุขในดวงตของ หยุน ชิงวู
ทำไมนางถึงมีความสุข?
ไป่ ซิง ไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าคนแบบนี้ไม่สมควรให้มีชีวิตรอดต่อไป
เด็กหนุ่มที่เผชิญหน้ากับปีศาจระดับจุติได้ คนคนนี้ไม่สามารถปล่อยให้มีชีวิตต่อไปได้
นอกจากนี้เขายังเข้าถึงเต๋าได้ถึง 388 ดวงในมิติพิเศษ
“ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!“ไป่ ซิง ไม่ได้รอคำสั่งของ หยุน ชิงวู แม้แต่คำเดียว ไม่ใช่เพราะว่าเขาสงสัยในการตัดสินใจของ หยุน ชิงวู
อย่างไรก็ตาม …
ไม่ว่า หยุน ชิงวู ต้องการอะไรก็ตาม เขาต้องก็จะเช่นนี้เพื่ออนาคตของเผ่าพันธ์ุปีศาจ
การแสดงออกของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เขารู้ว่าสิ่งที่ ไป่ ซิง ต้องการคืออะไร ในความเป็นจริงเขาก็คิดเช่นเดียวกัน
“อ๊าก!”เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดท่วมท้นไปในอากาศ
จากนั้นพื้นดินทั้งหมดก็สั่นไหว นี่เป็นคลื่นสะเทือนที่น่ากลัว ราวกับว่ามันถูกยับยั้งเอาไว้เป็น 100 ปีเพื่อรอวันระเบิดออกมา
ทุกคนได้สติทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงสั่นสะเทือนที่รุนแรง ทุกคนต่างรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่พวกเขาเห็น
“เขา … เขาจะ?!“
“ปีศาจ … เขาจะใช้พลังทั้งหมด!“
ผู้เข้าสอบทุกคนไม่อยากจะเชื่อ พวกเขารู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามพวกเขาปฏิเสธความจริงที่ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
“ฉือ โข่ว… เจ้ากล้าดียังไง!“หยุน ชิงวู ตะโกนจากหน้าผา นางไม่ค่อยพูดไม่ว่ากับมนุษย์หรือปีศาจ
แต่ครั้งนี้นางตะโกนออกมา
นอกจากนี้…
น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความโกรธ
ปีศาจชั้นสูงทั้งหมด ทั้ง ไป่ ซิง ทั้ง วู่ ยี่ เต็มไปด้วยความตกใจและความชื่นชมกับสิ่งที่เห็นว่าชายวัยกลางคนกำลังจะทำอะไร
เขากัดริมฝีปาก ใบหน้าที่เจ็บปวด อย่างไรก็ตาม ลึกลงไปในความเจ็บปวดนี้คือรู้สึกปลดปล่อย
เขาคือ ฉือ โข่ว
หัวหน้าดินแดนปีศาจคนแรกของ 10 ดินแดนปีศาจ เขาอยู่ในระดับจุติขั้นต้น
เขามีชวิตอยู่ด้วยกฎข้อนึง ผู้ชนะเป็นผู้ตั้งกฎ ผู้แพ้มีเพียงความตาย
เขาไม่รู้ว่าถ้าเขาล้มเหลวขึ้นมาจริงๆจะเป็นยังไง อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าดาบของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆด้วยมือของเด็กหนุ่มที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ เขาไม่สามารถกลับไปยังดินแดนปีศาจได้อีกแล้ว
นี่เป็นเรื่องของศักดิ์ศรี
วิธีเดียวที่จะรักษาศักดิ์ศรีของเขาคือการฆ่ามนุษย์คนนี้ด้วยตัวเอง
อย่างที่ ไป่ ซิง พูด ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
ดวงตาปีศาจสีแดงอ่อน ที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของปีศาจในระดับจุติ กลับกลายเป็นสีดำสนิทในทันทีมันราวกับหลุมดำ และนั่นหมายความว่าดวงตาปีศาจได้หายไปแล้ว
ในตอนนั้นเอง ฉือ โข่ว ยิงลำแสงสีม่วงอมแดงขึ้นสู่ท้องฟ้า
…
“ท่าไม่ดีแน่!“หนานกง เฮา ตอบสนองได้เกือบจะทันที ด้วยการฝึกฝนของเขา มีไม่กี่อย่างบนโลกนี้ที่ทำให้เขาสับสน
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นดวงตาปีศาจของ ฉือ โข่ว เปลี่ยนเป็นสีดำ …
เขาสามารถเดาได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“หนานกง เฮา, เจ้าไม่สามารถยื่นมือเข้าไปได้หรอก! นี่เป็นการต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของ ฉือ โข่ว!“นิ้วของ ไป่ ซิง ขยับอีกครั้งและยิงลำแสงสีเงินไปทาง หนานกง เฮา
ดาบของ วู่ ยี่ ก็ตั้งขึ้นเช่นกัน เขาไม่ได้เล็งไปทาง ฟาง เจิ้งจือ แต่เขากลับเลือกหันไปทางหน่วยเกราะมังกร ตอนนี้ ฉือ โข่ว ตัดสินใจดึงพลังจากดวงตาปีศาจทั้งหมดมาใช้ เท่ากับ ฟาง เจิ้งจือ เป็นเหมือนคนตายที่เดินได้ไปแล้ว
เขาไม่คิดที่จะกังวลกับ ฟาง เจิ้งจือ อีก
สิ่งเดียวที่เขาต้องทำตอนนี้คือ …
ป้องกันคนอื่นๆไม่ให้เข้ามาแทรกแซง
ซิง ชิงซุย กำมือแน่น เขารู้ดีว่า ฉือ โข่ว จะทำอะไร แต่เขาอยู่ไกลจาก ฟาง เจิ้งจือ แม้ว่าเขาจะวิ่งไปเขาก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้ทัน
หน่วยเกราะมังกรดูจริงจังขึ้น
พวกเขาเป็นทหารที่ยอดเยี่ยมของจักรพรรดิ พวกเขาได้รับการแต่งตั้งและได้รับความเคารพในหลาย ๆ ด้าน อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องการโจมตีของ ฟาง เจิ้งจือ พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าความมีเกียรติของพวกเขาไม่สามารถทัดเทียมกับชายคนนี้ได้
เขาเข้ายึดถิ่นฐานราชสีห์คำราม
จากนั้นเขาสั่งให้กองทัพที่แข็งแกร่งทั้ง 50,000 คนโจมตีเมืองนี้
เขาเข้ายึดพื้นที่ส่วนใหญ่ได้ในการทดสอบการต่อสู้ จากนั้นก็ท้าทาย หนานกง เฮา โดยมี ทหาร 50,000 นายเป็นพยาน เขาต่อสู้กับ หนานกง เฮา ได้มากกว่า 10 กระบวนท่าทั้งที่มีระดับต่ำกว่า
ที่สำคัญที่สุดคือ…
ด้วย ‘มังกรหวนคืน’ เขาได้ทำลายดาบของปีศาจในระดับจุติลง
นี่ไม่ใช่แค่ความสำเร็จเท่านั้น นี่เป็นความมหัศจรรย์ ชายที่เป็นปาฏิหาริย์จะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของอาณาจักรเซี่ย
พวกเขาจะปล่อยให้คนอย่างนี้ตายได้อย่างไร?
“เราต้องช่วย ฟาง เจิ้งจือ ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม!”หนึ่งในสมาชิกตะโกนขึ้น
หน่วยเกราะมังกร พวกเขาปฏิบัติตามคำส่งขององค์จักรพรรดิเท่านั้น แม้ในครานี้พวกเขาจะเชื่อฟัง หนานกง เฮา ด้วยคำแนะนำจากองค์จักรพรรดิ
ในประวัติศาสตร์ทั้งหมดของพวกเขา …
พวกเขาไม่เคยทำอะไรโดยไม่มีคำสั่งโดยตรง
อย่างไรก็ตามในตอนนี้ แม้ หนานกง เฮา จะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม พวกเขาก็ตัดสินใจอย่างไมลังเล
หน่วยเกราะมังกร ก่อตั้งขึ้นจาก 13 กองตรวจการ พวกเขาทั้งหมดต่างมีเลือดเนื้อเชื้อสายของขุนนางและมีความแข็งแกร่ง อย่างไรก็ตามพวกเขายินดีที่จะเสียสละชีวิตของพวกเขาเพื่อช่วยชาวบ้านคนนี้ คนที่ชื่อ ฟาง เจิ้งจือ
…
ฟาง เจิ้งจือ คิดว่าเขาอยู่ในฝัน อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าฝันกลายเป็นจริงมากขึ้น ไม่ใชแค่สามารถมองเห็นการกระทำของคนรอบข้างเท่านั้น
เขายังได้ยินเสียงของพวกเขา
ที่สำคัญกว่านั้น…
ปีศาจในระดับจุติได้ตัดสินใจที่จะ “พลีชีพ”
เขาเคยเห็นมาก่อนแล้ว
ในโลกแห่งเซียน, หยิง ซาน ได้รับความอัปยศมากจนสูญเสียความเยือกเย็นไป และเลือกหนทางที่นำตัวเองไปสู่จุดจบ…
แต่ทว่า เกิดอะไรขึ้นกับ ฉือ โข่ว?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้พูดอะไรที่กวนเขาแม้แต่น้อย ทั้งหมดที่ทำก็คือการทำลายดาบของเขา ทำไมเขาถึงมาทำอะไรแบบนี้?
เดี๋ยวก่อน!
ทำไมการโจมตีของเขาถึงสามารถทำลายดาบของปีศาจระดับจุติจนแตกได้กัน?
เอาล่ะ …
นี่คือความฝัน ความฝันที่เขาควบคุมได้
ในความฝันของเขาเขาอาจจะสามารถเอาชนะเซียนได้เลย ถาเขาต้องการ เขาสามารถฟาดฟันดาบของเขาใส่ร่างทุกคนที่ขวางหน้าได้
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกเบาใจ
อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในความฝันของเขา
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาเห็น หยุน ชิงวู ที่ยืนอยู่บนยอดผา เขารู้อยู่แล้วว่า หยุน ชิงวู เป็นนายน้อยของเหล่าปีศาจ
เขาไม่ได้รู้สึกประหลาดใจที่เห็นปีศาจอยู่ข้าง หยุน ชิงวู
อย่างไรก็ตาม …
เขาเคยเห็นใบหน้าของ หยุน ชิงวู มาก่อน ทำไมนางยังต้องปิดหน้าอีกทั้งๆที่อยู่ในความฝันของเขา?
แม้แต่ในความฝันของเขานางยังคงชอบปกปิดตัวตนงั้นรึ?
ในเมื่อเป็นความฝัน เขาสามารถคิดอะไรก็ได้ เขาค่อนข้างไร้เดียงสานิดหน่อย จึงคิดอะไรที่สกปรกเล็กน้อย..
“นี่ หยุน ชิงวู เปลื้องผ้าให้ข้าดูหน่อย!” ฟาง เจิ้งจือ ตะโกน อย่างไรก็ตามเขาคิดว่าเขายังอยู่ในความฝันของตัวเอง
มีอะไรที่เขาไม่สามารถพูดได้?
เขาชี้ไปที่ หยุน ชิงวู พร้อมกระดิกนิ้วและยิ้มเยาะเย้ย
ฝนตกหนักขึ้น มันชะล้างสิ่งสกปรกออกจากชุดเกราะของเหล่าทหาร เกราะหวายของทหารดินแดนภูเขาทางใต้ก็หนัดขึ้นเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม …
พวกเขาไม่สนใจเรื่องฝนอีกต่อไป
ประโยคเดียวที่ยังดังก้องอยู่ในใจของพวกเขา
“หยุน ชิงวู เปลื้องผ้าให้ข้าดูหน่อย!“
“เปลื้องผ้า?!“
“เขาบอกให้ หยุน ชิงวู เปลืองผ้า?!“
ทหารทุกคนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาไม่คาดคิดเลยว่าประโยคแรกหลังจากที่ ฟาง เจิ้งจือ พูดคำว่า ‘ตาย!‘ ออกมาจะเป็นแบบนี้
