แสงสว่างขึ้นท่ามกลางบ้านหิน ขณะที่กระดาษสีทองในมือของรัฐมนตรีกรมพิธีการส่องสว่าง
สารนั้นเป็นตัวแทนขององค์จักรพรรดิ
การต่อต้านมันหมายถึงการต่อต้านคำสั่งของจักรพรรดิ
เหยียน ชิง กำมือแน่น ต่อให้เขาจะเป็นหัวหน้าหน่วยเกราะมังกร เขาก็ไม่คิดจะต่อต้านความปรารถนาขององค์จักรพรรดิ
มันไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่จะมีชีวิตอยู่หรือตาย มันเป็นเรื่องของชื่อเสียงและเกียรติยศของสิบสามกองตรวจการ
แต่…
เขาไม่อยากจะยืนดูโอกาสดีๆหายไปเฉยๆ มันเกี่ยวของกับความอยู่รอดของทหารนับแสนของอาณาจักรเซี่ย
“รัฐมนตรี ถ้าความล่าช้านี้ทำให้เกิดอะไรขึ้นกับทหารของพวกเรา ท่านจะรับผิดชอบได้หรือไม่?“เสียงของ เหยียน ชิง เต็มไปด้วยความเยือกเย็น
“ถ้าพวกเราล้มเหลวที่จะเจiจา ข้ายินดีรับผิดชอบด้วยชีวิต!“รัฐมนตรีมีความมุ่งมั่นและแน่วแน่
จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดต่อ “การเจรจาต่อรองควรมาก่อนเป็นอันดับแรก”
“แล้วนอกจากนี้ล่ะ?“
“ไม่มีคำสั่งอื่นอีก ผู้นำของประเทศควรใช้การฑูตเพื่อแสดงความเก่งกาจของเขา”
“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะมั่นใจได้ว่าบัลลังก์ยังคงอยู่ในมือของเขา”
“สงคราม!“
“สงครามเป็นวิธีในการแก้ไขความขัดแย้งอย่างแน่นอน”
“อย่างไรก็ตามวิธีที่ดีที่สุดคือได้รับชัยชนะโดยไม่สูญเสียทั้งสองฝ่าย พวกเราควรพยายามเจรจาก่อน”
“ถ้าเราใช้กำลังโดยไม่คิดจะต่างกับพวกคนเถื่อนยังไง?“
รัฐมนตรียืนหลังตรงขึ้นหลังจากพูดจบ แม้ว่าเขาจะแก่ก็ตาม แต่ดวงตาของเขายังคงเป็นประกาย
“ดื้อดึงเหลือเกิน!” เหยียน ชิง ก้มหน้าลงเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขารู้สึกถึงความโกรธที่ค่อยๆเพิ่มพูนขึ้นในใจของเขา
รัฐมนตรีมีจุดยืนของเขาชัดเจน
แม้แนวคิดของเขาจะดูดี…
แต่นี่คือสนามรบ…ไม่มีความเมตตาใดๆทั้งสิ้น
มีหลายสิ่งที่ไม่สามารถใช้ได้จริงจากทฤษฏี รัฐมนตีกรมพิธีการคิดว่าชัยชนะที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็งจะทำให้พวกเราได้เปรียบในการต่อรอง
อย่างไรก็ตามมั่นไม่ได้ส่งผลอะไรมากนักในสงคราม ดินแดนภูเขาทางใต้ยังคงถือความได้เปรียบอยู่
พวกเขาจะคิดต่อรองงั้นรึ?
นอกจากนี้ยังมีปีศาจ พวกนั้นจะไม่มีทางให้การต่อรองเกิดขึ้นแน่นอน!
ดื้อดึง!
เหยียน ชิง ไม่สามารถหาคำอื่นใดมาอธิบายดวงตาอันเปล่งประกายของรัฐมนตรีกรมพิธีการได้อีกแล้ว
พวกเขานั้นมีทัศนคติต่างกันมากเกินไป
พวกเขามีจุดยืนของตัวเองและแผนอย่างชัดเจน ซึ่งมันยังไม่สามารถสรุปอะไรได้ตอนนี้ เป็นเหตุผลให้ เหยียน ชิง หงุดหงิด
“ไม่สำคัญว่าเจ้าจะเรียกข้าว่ายังไง ข้ายืนยันชัดเจน นอกจากนี้นี่เป็นความต้องการขององค์จักรพรรดิเจ้าคิดจะเพิกเฉยอย่างงั้นหรือ?“รัฐมนตรีไม่สนใจคำพูดของ เหยียน ชิง
ความประสงค์ของจักรพรรดิ?
ซิง หยวนกัว ขมวดคิ้ว
ซิง หยวนกัว ใช้เวลาทั้งชีวิตพูดคุยกับองค์จักรพรรดิมาหลายครา
องค์จักรพรรดิมีจุดอ่อนของเขา
เขาเอาใจ ปิง หยาง เกินไป และบางครั้งเขาใช้กลยุทธ์ที่แปลกๆ
แต่…
องค์จักรพรรดิไม่เคยสร้างความผิดพลาดแม้แต่น้อย
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาสามารถสร้างให้อาณาจักรเซี่ยยิ่งใหญ่มาถึงทุกวันนี้
ต้องมีบางอย่างผิดปกติ!
ซิง หยวนกัว ขมวดคิ้ว โดยปกติข่าวของสิ่งที่เกิดขึ้นในดินแดนภูเขาทางใต้จะส่งไปถึงเมืองหลวงจะช้าไปไม่มาก
หนึ่งหรือสองวันนั้นคือมากที่สุด
เช่นนั้น การกระทำของ ฟาง เจิ้งจือ ที่ถิ่นฐานราชสีห์คำรามน่าจะถึงหูขององค์จักรพรรดิแล้ว
ดังนั้น…
องค์จักรพรรดิต้องคาดการณ์ได้ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะเข้าโจมตีถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง!
เมื่อเกิดการต่อสู้ขึ้น แผนของเขาต้องถูกเปิดเผยแน่นอน
องค์จักรพรรดิต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน
นอกจากนี้การเสียประตูผ่านภูเขาไปเกิดขึ้นเมื่อหลายวัยก่อน แต่องค์จักรพรรดิไม่ส่งคนมายึดมันคืน แต่เลือกที่จะส่งรัฐมนตรีกรมพิธีการมา
เป้าหมายคืออะไร?
“รัฐมนตรี ข้าขอดูสารหน่อยได้หรือไม่?” ซิง หยวนกัว พูดขึ้นมาด้วยท่าทีอันนิ่งสงบอีกครั้ง
“สารของจักรพรรดิ? เอ่อ … ถ้าท่านต้องการ!” รัฐมนตรีลังเลเล็กน้อยก่อนจะวางสารลง
ซิง หยวนกัว
ผู้บัญชาการของกองทัพทลายภูผา ผู้นำของสิบสามกองตรวจการ เสาหลักของอาณาจักรเซี่ย แม้แต่องค์จักรพรรดิยังเคารพและเชื่อถือชายคนนี้
ไม่อย่างนั้นรัฐมนตรีคงไม่รีบมาที่นี่เพื่อหยุดการโจมตี
ซิง หยวนกัว ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาพยักหน้าและเริ่มตรวจสอบสาร
คำมากมายเรียงรายอยู่บนกระดาษสีทอง
ด้านล่างเป็นตราประทับขององค์จักรพรรดิ
ส่วนสำคัญของมันคือองค์จักรพรรดิต้องการยื่นข้อเสนอและเงื่อนไขให้ดินแดนภูเขาทางใต้ เขาให้รัฐมนตรีเป็นคนพูดเรื่องนี้ด้วยตัวเองเพื่อแสดงความจริงใจ
หลังจากอ่านแล้ว ซิง หยวนกัว ก็ขมวดคิ้วและอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ
บรรยากาศภายในบ้านตึงเครียด คำสั่งนั้นสั้นๆ แต่ ซิง หยวนกัว อ่านมันเกือบชั่วโมง
ความอดทนของรัฐมนตรีมีไม่มาก
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
เพราะ…
เขากำลังเผชิญหน้ากับ ซิง หยวนกัว ที่ราวกับเป็นพี่น้องกับองค์จักรพรรดิ
เหยียน ชิง ไม่ได้พูดเช่นกัน
แม้เขารู้ว่ายิ่งเวลาผ่านไปการต่อสู้ยิ่งอันตราย โอกาสลอบโจมตีของพวกเขาจะลดลง
เหตุผลก็เหมือนกัน คนที่อยู่ข้างหน้าเขาคือ ซิง หยวนกัว
เขาสามารถรักษาความเยือกเย็นได้ในทุกสถานการณ์ เขามีชื่อเสียงมากกว่าราชาต้วนเสียอีก
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สงบอย่างเท่าเทียมกัน เป็น หนานกง เฮา เขาเองก็กำลังตรวจสอบสารจากองค์จักรพรรดิเช่นกัน
“ข้าเข้าใจแล้ว!” เสียงของ ซิง หยวนกัว ดังขึ้นทำลายความเงียบในห้อง ในเวลาเดียวกันก็ส่งสารคืนรัฐมนตรีกรมพิธีการด้วยความเคารพ
ปากของรัฐมนตรีกระตุกเล็กน้อย เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่ได้พูด เขากำลังรอการตัดสินใจของ ซิง หยวนกัว
“รัฐมนตรีมันคงเป็นเรื่องยากสำหรับท่าน ข้าจะส่งทหารห้าร้อยนายไปกับท่านด้วยเพื่อความปลอดภัย!“ซิง หยวนกัว พูดเพิ่มเติม
“นั่นหมายความว่า… ซิง หยวนกัว… วางแผนที่จะ … “รัฐมนตรีมีความสุขมาห แต่เขาก็ยังคงระวังตัวอยู่ดี
“ทำตามคำสั่ง!“
“ท่านฉลาดมาก ข้าจะรีบตรงไปยังเมืองภูเขาเซียนเพื่อแสดงเจตจำนงค์ขององค์จักรพรรดิ!“
“ซิง ฉิงซุย หาทหารชั้นยอดห้าร้อยนายตามรัฐมนตรีไป!” ซิง หยวนกัว หันไปหา ซิง ฉิงซุย
“ท่านพ่อนี่ … ” ซิง หยวนกัว ไม่เต็มใจที่จะยอมรับผลลัพธ์เท่าไรนัก
“นี่คือคำสั่ง!“
“รับทราบ ท่านพ่อ!” ท่าทีของ ซิง ฉิงซุย เปลี่ยนไปทันที เขากัดฟันแน่นก่อนจะเดินออกไปพร้อมรัฐมนตรี
ดูทั้งสองออกไป …
ท่าทีของ เหยียน ชิง ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เขากัดริมฝีปากและกำหมัดแน่น ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เราจะไปเมื่อไรล่ะ?” หนานกง เฮา ยืนขึ้นและเอามือไปวางบนบ่าของ เหยียน ชิง เพื่อให้เขาสงบลง
ซิง หยวนกัว ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขามองไปยังนอกหน้าต่าง มองไปยังหน้าผาที่แหว่งจากการต่อสู้
ค่ำคืนยังคงเงียบสงบ ลมพัดผ่านไปทั่ว มันหอบกลิ่นเลือดอันคละคลุ้งไปกับมันด้วย
มีดาบที่ส่องแสงออกมาอ่อนๆปักอยู่บนหน้าผา
มันคือไร้ร่องรอย
ดาบของเทพเซียนสงคราม เมิ่ง เทียน
ฟาง เจิ้งจือ ถูกเตะลงหน้าผาโดย หยุน ชิงวู เขาไม่มีแม้แต่โอกาสเก็บดาบด้วยซ้ำ
แม้ว่า หยุน ชิงวู จะมี ไป่ ซิง ทั้ง วู่ ยี่ และ ฉือ กูเหยียน ที่ยืนอยู่บนหน้าผา นางก็ไม่สามารถเอาดาบไปได้เช่นกัน
สำหรับ ฉือ กูเหยียน…
นางไม่คิดแม้แต่จะมองไปที่ดาบเล่มนั้นด้วยซ้ำ
มันเป็นดาบทีซ่อนอยู่ในมิติพิเศษของ เมิ่ง เทียน มันเป็นดาบที่ทุกคนปรารถนา
ตอนนั้นแม้แต่ องค์รัชทายาท ราชาต้วน ก็ปรารถนามัน
แต่ตอนนี้ดาบปักอยู่บนหน้าผา มันมองโลกเบื้องล่างจากด้านบนนั้น แต่ ไม่มีใครสามารถเอามันออกไปได้
มันไม่คิดจะไปไหน
เพราะมันทั้งแข็งแกร่งและเย่อหยิ่ง
มีพลังมากพอที่จะทำทุกอย่าง
แต่ มีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง…
มันกำลังรอคอยอยู่!
