ฉาน หลิง อยากถาม หนานกง เฮา ว่าเขาจะทําอะไร แต่ หนานถึง เฮา ไม่อยู่แล้ว
เขาไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย แม้แต่ก่อนกระโดดออกไป
จากนั้นมีบางสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าเดิมเกิดขึ้น
อีกร่างหนึ่งกระโดดตามออกไปจากกําแพง
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเช่นกัน
“ซิง หยวนกัว!” ฉาน หลิง ยืนอึ้ง
พวกเขาลงไปยืนที่พื้นด้านล่างอย่างสมบูรณ์
ไม่นาน ซิง ฉิงซุย และ หน่วยเกราะมังกรก็ตามไป
ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ฉาน หลิง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“ฝ่าบาท โปรดเปิดประตู กองทัพหลายภูผาพร้อมที่จะสู้แล้ว!”
“โปรดจงเชื่อมั่น!”
“เปิดประตู!”
เสียงของพวกเขาดังก้องอยู่ในหูของ ฉาน หลิง องค์หญิง ฉาน ยู่ รวมถึงชาวดินแดนภูเขาทางใต้ต่างไม่อยากจะเชื่อ
ฉาน หลิง ยืนนิ่ง
หากมีใครขอให้เขาเปิดประตูก่อนหน้านี้เขาจะประหารพวกมันทันที
แต่ตอนนี้
เขาทําไม่ได้
เขาไม่แม้แต่จะลงโทษพวกนั้น แต่เขากลับเชื่อฟังและเปิดประตู
อันที่จริงแล้วนี้ ไม่ใช่คําขอ แต่มันเป็นคําสั่งจากอาณาจักรเซี่ยที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
ฉาน หลิง มองไปที่องค์หญิง ฉาน ยู่ และทหารรอบๆ
ท่าทีของพวกเขาแตกต่างไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนหน้านี้ท่าที่ของทหารดินแดนภูเขาทางใต้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
แต่ตอนนี้
พวกเขารู้สึกละอายใจ
และค่อยๆเปลี่ยนแปลงเป็นความโกรธ พวกเขาจะทําทุกอย่างเพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีของพวกเขา
บนพื้นแผ่นดินบ้านเกิดของพวกเขา…
ทหารของอาณาจักรเชียแสดงความกล้าและต้องการที่จะสู้ พวกเขาจะยืนดูอยู่เฉยๆได้ยังไง?
กระโดดลงไป
มันดูเป็นเรื่องโง่เง่ามาก
แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่ทําให้ดินแดนภูเขาทางใต้มีใจสู้ขึ้นมา
“ถ้าอาณาจักรเซี่ย ยังกล้าและพวกเราจะยืนอยู่เฉยๆได้ยังไง?!”
“ตาย!”
“ฝ่าบาท ข้า ฉือ ซุน ไม่เคยอับอายเท่านี้มาก่อน! ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!” เสียงของ ฉือ ซุน ดังออกมา
เขากระโจนลงสู่สนามรบ
“ฮ่าฮ่าฮ่า รอข้าตัวย! ข้าต้องฆ่าพวกปีศาจทั้งหมดให้ได้!” ราชสีห์คํารามกระโจนตามออกไป
หัวหน้าถิ่นฐานทั้งสองคนได้เข้าร่วมการต่อสู้
พวกเขาทําตาม หนานกง เฮา และ ซิง หยวนกัว โดยไม่ลังเล แม้ยังไม่ได้รับความเห็นชอบ จาก ฉาน หลิง ก็ตาม
ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่เคารพ
เป็นเพราะพวกเขารู้ว่า ฉาน หลิง จะเห็นด้วยอย่างแน่นอน ถ้า ฉาน หลิง ไม่เข้าใจเขาก็ไม่สมควรเป็นองค์รัชทายาทอีกต่อไป
ดวงตาของ ฉาน หลิง เต็มไปด้วยความแน่วแน่และเยือกเย็น
“เปิดประตู!”
“รับทราบ ฝ่าบาท!”
การต่อสู้ที่เนินเขาเหล็กรุนแรงกว่าที่องค์หญิง ฉาน ยู่ คาดหวังไว้มากนัก
องค์หญิง ฉาน ยู่ รู้ว่า หนานกง เฮา กําลังทําอะไรอยู่
เพราะรู้ทําให้นางตกตะลึงมาก
สร้างขวัญกําลังใจ!
ขวัญกําลังใจเป็นสิ่งสําคัญยิ่งในการต่อสู้ ทุกคนที่ผ่านสงครามมามากย่อมรู้ดีว่ามันเป็นสิ่งสําคัญ
หยุน ชิงวู เข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี
นางใช้ตัวเองเป็นเป้าหมายเพื่อสร้างขวัญกําลังใจ
ทําให้พวกปีศาจต่อสู้อย่างแน่วแน่กว่าเดิม นางต้องการให้พวกปีศาจรู้ว่านางจะต่อสู้เคียงข้างกับพวกเขา
นี่เป็นหนึ่งในกลยุทธ์ที่ดีที่สุดที่องค์หญิง ฉาน ยู่ เคยเห็น
มันทําให้แม้แต่แม่ทัพมู่ ยังทําอะไรไม่ถูก ตั้งแต่เริ่มเขาถูกกดดันให้อยู่ในเมืองอย่างไม่มีทาง
เลือก
อย่างไรก็ตามมันยังมีวิธีโต้กลับ
ความกล้าหาญ!
มันเป็นวิธีเดียวที่เอาไว้โต้กลับกลยุทธ์ของ หยุน ชิงวู
พวกเขาไม่สามารถเอาชนะนางด้วยจํานวนได้!
พวกเขาไม่สามารถเอาชนะนางด้วยความสามารถได้!
ดังนั้นพวกเขาจะเอาชนะนางได้อย่างไร?
พวกเขาต้องใช้ความกล้าหาญทั้งหมดที่มี
หยุน ชิงวู ใช้ความกล้าหาญทั้งหมดของนางเพื่อสร้างขวัญกําลังใจ หากพวกเขาอยากเอาชนะนาง ก็ต้องกล้าหาญให้มากกว่านาง
คนที่กล้าหาญจะได้รับชัยชนะ
พวกเขาต้องทํามันให้ยิ่งกว่า!
“ตาย!”
เมื่อประตูเนินขาเหล็กเปิดออก กองทัพทลายภูผาก็พุ่งฝ่าพวกปีศาจออกมา
ทหารดินแดนภูเขาทางใต้นับไม่ถ้วนถือหอกและวิ่งออกมาตามหลัง
พวกเขาขว้างหอกใส่กองทัพปีศาจ หอกกับลูกธนูผสมกันเกิดเป็นห่าฝนตกลงมา
“ฆ่า! ปกป้องดินแดนใต้” องค์หญิง ฉาน ยู่ กระโจนเข้าสู่สนามรบราวกับเสือดาวตัวหนึ่ง
ลายเมฆปรากฏบนผิวของนางที่กลายเป็นสีดํา นางถือมีดสั้นไว้ในทั้งสองมือ
“ฟุบ ฟุบ ฟุบ!”
มือของนางปั่นมีดเป็นวงกลมตัดขาดร่างของเหล่าปีศาจ ทําให้เลือดกระจายไปทั่วอากาศ
ในที่สุดท่าที่ของ หยุน ชิงวู ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เมื่อนางเห็น หนานกง เฮา และ ซิง หยวนกัว กระโจนเข้าสู่สนามรบ นางรู้ว่าสถานการณ์ต้องเปลี่ยนไปแน่นอน
อย่างไรก็ตามนางไม่คิดว่ามันเป็นจะเปลี่ยนไปมากและรวดเร็วขนาดนี้
นางมีขุมพลังมากมายยืนอยู่ด้านหลัง หัวหน้าดินแดนปีศาจ รวมถึงปีศาจขั้นสูงนับร้อย
มีพลังมากพอที่จะทําลายดินแดนหนึ่งได้
แต่
ดินแดนใต้ไม่ได้อ่อนแอ
หัวหน้าถิ่นฐานทั้งห้าอยู่ในระดับจุติ ยิ่งไปกว่านั้น ซิง หยวนกัว, ฉาน หลิง และ หนานกง เฮา ก็ไม่สามารถประมาทได้
พวกเขาแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก
ฉาน หลิง มีพลังมากกว่าหัวหน้าดินแดนทั้งสิบสามคน ส่วน หนานกง เฮา ก็สามารถรับมือกับพวกเขาได้สบาย
นอกจากนี้ยังมีหน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผา
หยุน ชิงวู รู้ว่านางยังคงได้เปรียบอยู่ แม้ว่ามันจะเป็นชัยชนะที่ยากลําบาก
นางสามารถถอยได้งั้นรึ?
ไม่อย่างแน่นอน
สงครามครั้งนี้เป็นสิ่งที่นางเตรียมการมานานแล้ว นางไม่สามารถยอมแพ้ทั้งๆที่ชัยชนะอยู่แค่เอื้อมได้
สู้ นางเลือกที่จะสู้จนตัวตาย!
นั่นคือการตัดสินใจของ หยุน ชิงวู
“หัวหน้าดินแดน ไปจัดการกับผู้ท้าทายหน่อยสิ!” นางโบกแขนเบาๆ นี่เป็นครั้งแรกที่นางพูดขึ้นมาระหว่างการต่อสู้
“ รับทราบ!” ” คําตอบดังมาจากพวกปีศาจขั้นสูง พลังของพวกเขาน่ากลัวกว่าทหารนับแสนคน
ระดับจุติประมาณยี่สิบ พร้อมกับระดับอภินิหารมากกว่าร้อย นี่คือการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและพลัง
ไม่มีทหารธรรมดาที่สามารถเข้ามาสู้ด้วยได้
หยุน ชิงวู สนใจแต่การต่อสู้ที่ดุเดือดในสนามรบอันโหดร้าย นางมองดูตาบแสงที่พุ่งมาทางนาง
อย่างไรก็ตามนางไม่เคลื่อนไหว ดาบแสงปะทะเข้ากับแสงสีฟ้าและหายไป
การจุติเต๋าแห่งสวรรค์
ตราบใดที่นางยืนอยู่ในนั้น มันเหมือนกับนางยืนอยู่ในมิติอื่น นางจะไม่ได้รับผลกระทบจากสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆตัวนาง
ผ่านไป 15 นาที
หนึ่งชั่วโมง
สองชั่วโมง
ศพมากมายนอนยู่บนพื้น เลือดหลั่งรินไปทั่วพื้นจนกลายเป็นแอ่งเลือดขนาดย่อมๆ
ความเหนื่อยล้าเกาะกุมจิตใจของเหล่าทหาร
อย่างไรก็ตาม
การต่อสู้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง
ตราบใดที่การต่อสู้ยังดําเนินไป พวกเขาก็ไม่มีเวลาหยุดพัก พวกเขาต้องสู้ต่อไปจนกว่าสงครามจะจบ
ฉาน หลิง ถูกปกป้องโดยหัวหน้าถิ่นฐานที่ตอนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล อย่างไรก็ตามเขาไม่มีท่าทีที่จะออกไปจากการต่อสู้
“รายงาน! ฝ่าบาท บางสิ่งบางอย่าง มีบางสิ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้น! ประตูด้านหลัง…แตกแล้ว!” ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา
“อะไรนะ!? ประตูหลังถูกฟังแล้ว? เป็นไปได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าแม่ทัพไถ่อยู่ที่นั่นงั้นหรือ?” ฉาน หลิง หน้าซีด
เขามาจากเมืองภูเขาเซียนและเข้ามาที่นี่ผ่านประตูด้านหลัง
เขารู้ว่าแม่ทัพไถ่เป็นผู้ควบคุมทหารที่นั่น นอกจากนี้เขารู้ว่าปีศาจที่มาจากเมืองภูเขาเซียนต้องเข้าโจมตีประตูดังกล่าว
ดังนั้นเขาเลยไม่เรียกทหารที่ประตูหลังให้มาช่วยที่ประตูอื่น
แม้ว่าเขาจะเหลือทหารเพียง 5,000 คน
เขาเก็บทหารไว้กว่าสองหมื่นนายเพื่อป้องกันปีศาจที่เดินทางมาจากเมืองภูเขาเซียน
ฉาน หลิง ไม่เข้าใจเลยว่าทําไม
ที่สําคัญเขาเป็นคนออกคําสั่งอย่างชัดเจนให้แม่ทัพไถ่…
เขาไม่จําเป็นต้องโจมตี แค่ต้านไว้ให้ได้
” 15 นาทีก่อน มีปีศาจกลุ่มเล็ก ๆ ที่ประตูหลัง เขาอยากมีส่วนร่วมในการต่อสู้ ดังนั้น…เขาจึงสั่งให้เปิดประตูสุดท้าย… มันไม่ใช่ปีศาจแค่กลุ่มเล็กๆแต่เป็นทั้งกองทัพ เขาติดกับดัก… ” ทหารพูดออกมา
“กลุ่มเล็กอะไรกัน! ข้าบอกไปแล้วว่ามีปีศาจกว่าห้าหมื่นตนกําลังตรงไปหาเขา! ตอนนี้แม่ทัพไถ่อยู่ที่ใหน?” ฉาน หลิง โกรธเป็นอย่างมาก
“ หลังจากถูกซุ่มโจมตีเขา เขาหายไป”
“หายไป? ข้าจะลงโทษเขาให้สาสม สั่งให้ทหารอีกสองด้านที่เหลือไปช่วยป้องกันปีศาจที่เข้ามาจากด้านหลัง!” ฉาน หลิง รู้ดีว่ามันไม่ใช่เวลาที่ต้องถือโทษ แต่เขายอมรับความจริงนี้ไม่ได้
พวกเขาเสียสละเป็นอย่างมากเพื่อป้องกันประตูหน้าเอาไว้
ประตูที่ด้านหลังกับแตกแทน?
หากพวกเขาถูกโจมตีจากทั้งสองด้านมันจะเป็นการทําลายขวัญกําลังใจเป็นอย่างมาก
การดึงทหารมาจากฝั่งซ้ายและขวาเพื่อช่วยป้องกันที่ด้านหลังเป็นทางเลือกเดียวของเขา
“เวลา ทําไมผ่านไปข้าขนาดนี้! หรือว่า ดินแดนภูเขาทางใต้จะถึงจุดจบแล้ว?” ฉาน หลิง มองไปยังดวงอาทิตย์
หยุน ชิงวู อยู่ใกล้ ฉาน หลิง มาก นางได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดคุยกัน
“ดูเหมือนว่า….ตอนจบคงใกล้เข้ามาแล้วสินะ แต่ทําไมเขาถึงไม่มาที่นี่?” หยุน ชิงวู พึมพำกับตัวเอง
ด้านหลัง หยุน ชิงวู เป็นร่างในชุดคลุมสีดํา
ตําแหน่งนั้นก่อนหน้านี้เป็นหัวหน้าดินแดนและทหารปีศาจขั้นสูง
แต่ตอนนี้…
พวกเขาทั้งหมดเข้าร่วมการต่อสู้ มีเพียงร่างเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ราวกับเป็นเงาของนาง
การต่อสู้ที่ดุเดือดสองชั่วโมง
เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว
อย่างไรก็ตามไม่มีดาบแสงพุ่งไปที่เขาแม้แต่น้อย ราวกับทุกคนพยายามหลีกเลี่ยงเขา
แม้แต่ ซิง หยวนกัว ยังพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้
ทุกคนรู้ว่าเขานั้นน่ากลัวขนาดไหน แน่นอนไม่มีใครรู้ว่าทําไมเขาอยู่ที่นี่
เขามาที่นี่เพื่อปกป้อง หยุน ชิงวู งั้นรึ?
ปีศาจที่มาปกป้องนางก็มีมากมายแล้ว
แค่กองทัพปีศาจก็น่าจะเพียงพอแล้วด้วยซ้ำ
” พระอาทิตย์กําลังจะตกดินแล้วสินะ…”
