ฟาง เจิ้งจือ อยากจะตะโกนออกมาให้สุดเสียงจริงๆ แต่เขาก็กลืนกลับเขาไปก่อนที่จะตะโกนออกมาสมองบอกเขาว่า ฉือ กูเหยียน รู้ตัวว่านางกําลังทําอะไรอยู่
ในใจของเขา…. ฉือ กูเหยียน ยังคงอยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์
ระดับพลังสะท้อนสวรรค์นั้นอ่อนแอ
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าเขาจะเอาชนะ ฉือ กูเหยียน ได้หรือไม่แต่เขามั่นใจว่าจะไม่แพ้
แม้ว่านางจะเอาชนะเขาได้ แต่เขาก็คงไม่แพ้แบบราบคาบแน่นอน
“ถึงเจ้าจะเป็นอัจฉริยะของรุ่นพวกเรา เจ้าก็เหมาะจะเป็นคนรับใช้ข้าอยู่ดี” ฟาง เจิ้งจือ คิดกับตัวเองถ้าเขาไม่สามารถออกไปจากสถาณ์นี้ได้ ฉือ กูเหยียน ก็ทําไม่ได้เช่นกัน
งั้น…
ฉือ กูเหยียน มาที่นี่เพื่อดู…
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เคยรู้สึกอับอายขายหน้าขนาดนี้มาก่อน
ตอนนี้เขาเป็นเชลยสงคราม!
เชลยที่ไม่มีใครใส่ใจ!
โดยปกติแล้วเชลยต้องได้รับการช่วยเหลือ!
นั่นคือประเด็นทั้งหมด!
ขณะที่เขากําลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ อินทรีย์เหมันต์ก็บินโฉบเข้ามา มันมีปีกขนาดใหญ่บดบังดวงอาทิตย์ทําให้เกิดพายุขนาดใหญ่พัดมาทาง ฟาง เจิ้งจือ
“เชี่ยย มัน… มันพยายามจะฆ่าข้าเหรอ?” ฟาง เจิ้งจือ ต้องการจะหลบไปด้านข้าง แต่เขายังค้างอยู่ที่จุดเดิม
หยุน ชิงวู มองดูพายุที่พุ่งเข้ามาหา
นางรู้ดีว่าการโจมตีนี้มีเป้าหมายที่ตัวนาง
นางไม่ได้หลบไปด้านข้าง
นางอยู่ที่เดิมและปล่อยให้พายุพัดเข้าหานาง นางกําลังถูกโจมตีโดยลมพายุ แต่นางยังคงใจเย็นอยู่เหมือนเดิม
นางจ้องไปที่ ฉือ กูเหยียน และ ปิง หยาง โดยไม่พูดอะไร นางทักทายพวกเขาแล้ว
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“ตูม!”
ลมพายุพัดเข้ามาทําให้หินและดินกระเด็นขึ้นไปบนท้องฟ้า
เนื่องจาก ฟาง เจิ้งจือ อยู่ใกล้กับ หยุน ชิงวู มาก เขาจึงได้โดนการโจมตีไปด้วยยิ่งไปกว่านั้น เพราะเขาติดกับดักเขาจึงไม่มีทางเลือก
ลมพายุหมุนวนรอบตัวเขา
ตามปกติแล้ว ฟาง เจิ้งจือ ควรจะหลับตาลงสวดอธิษฐานขอชีวิตแต่เขาไม่ได้ทํา
เพราะ… เขาเห็นบางอย่างแปลกๆ
เขารู้ถึงพลังของ หยุน ชิงวู ดี
นางอ่อนแอมาก!
อย่างไรก็ตาม หยุน ชิงวู ยืนอยู่ใจกลางลมพายุ ท่าทีของนางสงบเยือกเย็น ชุดกระโปรงของนางพริ้วไหวตามสายลม
สิ่งที่แปลกคือ….
ถ้า หยุน ชิงวู อยู่ในมิติอื่น ทําไมลมพายุถึงส่งผลต่อชุดกระโปรงของนางด้วย?
ฟาง เจิ้งจือ คิดไม่ออก
และที่แปลกกว่านั้นคือ ในตอนนี้อินทรีย์เหมันต์อยู่ตรงหน้าเขา
มันรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
“ฉือ กูเหยียน เจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยข้าจริงรึ?” ฟาง เจิ้งจือ จ้องไปที่อินทรีย์เหมันต์
เขาสามารถมองเห็นความกลัวในตาของอินทรีย์ตัวนี้ได้เลย
ในฐานะสัตว์ร้ายที่ทรงพลัง มันจะมีสัมผัสที่หกที่สามารถรับรู้ได้เพราะงั้นมันจึงสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของปีศาจในชุดดําดี
แต่มันยังคงบินลงมา
นั่นเพราะ
ฉือ กูเหยียน สั่งให้ลงมา มันจึงบินโฉบลงมาอย่างไม่ลังเล
นี่คือสัตว์ร้ายที่ซื่อสัตย์
ฟาง เจิ้งจือ มองดูหญิงสาวที่อยู่บนอินทรีย์เหมันต์ หญิงสาวในชุดสีชมพูจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว
“ฉือ กูเหยียน!” สายตาของ ฟาง เจิ้งจือ จับจ้องไปทางแขนที่ยื่นออกมาเขารู้ดีว่าผิวของนางนั้นนุ่มนวลแค่ไหน
ในตอนนั้นเอง ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกว่า ฉือ กูเหยียน เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยม แม้ว่านางจะหยิ่งเล็กน้อย แต่เขาก็ต้องยอมรับว่านางสวยจริงๆ
นางมีรูปร่างที่ดีและผิวพรรณของนางช่างสมบูรณ์แบบ นอกจากนี้นางยังเซ็กซี่อย่างไม่น่าเชื่อ
นางช่างสวยงามจริงๆ…
ถ้าเขาแต่งงานกับนาง…
ถุย!
เชลยสงครามมักจะรู้สึกหลงไหลผู้ที่มาช่วยเสมอ
และครั้งนี้ก็เป็น ฉือ กูเหยียน
เมื่อ ฉือ กูเหยียน ยื่นมือเข้ามา หัวใจของเขาก็เริ่มสั่นไหว
แต่ ฟาง เจิ้งจือ จะยื่นมืออกไปรับการช่วยเหลือราวกับหนังที่เขาเคยดูได้ยังไงเขาทําไม่ได้!
แต่งงานกับ ฉือ กูเหยียน?
ไม่มีทาง!
เขาไม่สามารถเอานางเป็นเมียได้! กับคนที่หยิ่งผยองและเจ้าบงการอย่าง ฉือ กูเหยียน เขาจะทําให้นางมาเป็นคนรับใช้ของเขาให้ได้!
“เจ้าไร้ยางอาย เจ้ามองอะไรอยู่? กระโดดขึ้นมา!”เสียงของ ปิง หยาง ขัดจังหวะความคิดของ ฟาง เจิ้งจือ นางดูโกรธและหงุดหงิดเล็กน้อยขณะที่มองมา
“กระโดด? เจ้าใช้อะไรคิดหา?!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างหยาบคาย
เขาต้องการกระโดดจริงๆ แต่เขาทําไม่ได้! ถ้าเขากระโดดได้เขาคงจะหนีไปนานแล้ว
“หึ!” ในขณะนั้นเสียงของชายชราก็ดังขึ้นอย่างไม่พอใจ
จิตสังหารแผ่กระจายไปทั่ว
มันทําให้อินทรีย์เหมันต์ตื่นตระหนกมันกระพือปีกและกลับขึ้นสู่ท้องฟ้า
แต่มันก็สายเกินไป
มันกรีดร้องของร่างของมันจะร่วงกับพื้น หัวของอินทรีย์เหมันต์เอียงไปด้านข้างราวกับถูกตบอย่างจัง
จากนั้นมันกระพือปีกอย่างแรง แต่ไม่มีประโยชน์ ร่างกายขนาดใหญ่กระแทกเข้ากับพื้นดิน
ขณะที่มันกระแทกพื้นดินลมพายุพัดไปทางปีศาจในชุดคลุมสีดํา
ใบหน้าที่แก่ชราถูกเปิดเผย
ผมสีเงินของเขาไหลลื่นและได้รับการดูแลอย่างดี ผิวหนังเหี่ยวย่นของเขาเป็นสีเหลือง แต่ก็ยังคงดูสุขภาพดี
ส่วนที่พิเศษที่สุดของเขาคือดวงตาของเขา
มันว่างเปล่า พวกมันดําสนิทเกือบจะเป็นหลุมดําสองจุดที่สามารถกลืนกินทุกสิ่งที่เข้ามาใกล้
มีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับเขา
นั่นก็คือ..
เขาไม่มีดวงตาปีศาจ!
สิ่งที่เขามีทั้งหมดคืออักขระบนหน้าผากของเขา มันเป็นอักขระที่เรียบง่าย แต่ทําให้ผู้คนรู้สึกแปลกๆ
ราวกับอักขระนั้นกลืนกินทุกอย่างบนโลกนี้เข้าไป
เขาคือคังหยาง ผู้ที่สร้างความหวาดกลัวในใจของทุกคน เขาเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดในโลก
ไม่มีใครคาดคิดว่าปีศาจที่ไร้ชนชั้นและตาบอดคนนี้จะสามารถใช้การจุตเต๋าแห่งสวรรค์ได้และกลายเป็นครึ่งเซียน
หาได้ยากที่ คังหยาง จะปรากฏตัว แต่เขาได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเขาคือปีศาจในระดับจุติที่ทรงพลังที่สุด
ฟาง เจิ้งจือ มองดูใบหน้าของชายคนนั้นและอินทรีย์เหมันต์
เขาตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้เห็น
เขาไม่รู้ว่าอินทรีย์เหมันต์ตัวนั้นเป็นสัตว์แบบไหน
อย่างไรก็ตาม ด้วยความรวดเร็วและว่องไวของมัน เขารู้ว่ามันไม่ใช่สัตว์ร้ายธรรรมดา ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะสามารถเอาชนะมันได้ในการต่อสู้
แต่…
ปีศาจชราที่ตามบอดสามารถเอาชนะมันได้แย่างสมบูรณ์
เขาเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกัน?
….
สายลมหยุดพัด
หญิงสาวในชุดสีชมพูร่อนลงบนพื้นแล้วลูบอินทรีย์เหมันต์ ในขณะที่นางกําลังทําเช่นนั้น ดวงตาของนางเปล่งประกาย
ข้างๆมีหญิงสาวในชุดเกราะสีแดงเพลิง
ดวงตาของนางนั้นใสราวกับสายน้ำ แต่เต็มไปด้วยความตกใจนางมองดูราวกับเป็นกระต่ายที่กําลังหวาดกลัว
“พี่เหยียน ชายตาบอดคนนี้เป็นใครกัน?” ปิง หยาง ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่นางไม่คิดจะพุ่งไปด้านหน้าด้วยหอกฉีหลินของนาง
นางเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับอินทรีย์เหมันต์
“ทั้งหยาง” ฉือ กูเหยียน ตอบอย่างใจเย็นขณะที่นางมองไปที่อินทรีย์เหมันต์และปิง หยาง
“คังหยาง?! ครึ่งเซียน?”ท่าทีของ ปิง หยาง เปลี่ยนไปเป็นความหวาดกลัว
“ใช่แล้ว” ฉือ กูเหยียน พยักหน้า
“พี่เหยียน พวกเราต้องหนีท่านพ่อเคยบอกข้าว่าถ้าข้าพบคนพวกนี้ ข้าควรหนี! เขาเป็นหนึ่งในพวกนั้น!”
“งั้น เจ้าไปหาท่านลุงชิงก่อน!”
“งั้นพี่ล่ะ”
“ข้าต้องช่วยเขา!” ฉือ กูเหยียน มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ที่ตัวแข็งอยู่ด้วยแววตาที่เปล่งประกาย
สายลมพัดผ่านไปทั่วสนามรบ
กระโปรงสีชมชมพูของ ฉือ กูเหยียน เองก็ถูกพัดไปตามแรงลมเล็กน้อย
