ทุกคนต่างใฝ่ฝันว่าอยากไปสวรรค์
ทุกคนต่างใฝ่ฝันว่าจะมีปีกที่หลังเป็นเทวดาตัวน้อยที่บินอยู่บนสวรรค์สูดดมอากาศที่สดชื่น
แต่พูดตามตรงแล้ว ..
แค่มีปีกก็ใช่ว่าจะได้เป็นเทวดาเสียหน่อย น่าจะเป็นมนุษย์นกมากกว่า
การเข้าใจกับสามารถใช้ได้นั้นมันมีข้อแตกต่างกันอยู่
มันเป็นปัญหาที่ ฟาง เจิ้งจือ กําลังเผชิญหน้าอยู่ เขาเข้าใจความหมายและส่วนสําคัญของเต่าแห่งสวรรค์ แต่เขาไม่สามารถใช้มันได้
มันเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาและการฝึกฝน
แค่ความเข้าใจนั้นไม่เพียงพอ มันต้องใช้การฝึกฝนและประสบการณ์ร่วมด้วย มันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เขาทําได้
มันไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจนั้นไร้ความหมาย
แค่เข้าใจก็เหมือนเขามีทางลัดแล้ว
เขาได้เส้นทางที่สุดเพื่อจะเข้าใจเตแห่งสวรรค์
แต่…
เขาต้องการเวลาเยอะมาก
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะทําสําเร็จไหม
เขาต้องเข้าใจกฎของดิน น้ำ ไฟ จากนั้นก็อาศัยร่างกายของเขาเพื่อปรับเปลี่ยนกฎเหล่านั้น
สุดท้าย …
เขาต้องทําลายและสร้างกฏขึ้น เพื่อให้ร่างกายของเขาควบคุมการสรรค์สร้างทุกอย่างได้
เต๋าสวรรค์…
มันเป็นกฎของธรรมชาติ
ก่อนหน้านี้ ฟาง เจิ้งจือ สามารถใช้เตาแห่งการสรรค์สร้างได้ เขาสามารถใช้ดาบเพื่อสร้างลมและควบคุมความเร็วของมันได้
นี่คือเต๋าแห่งการสรรค์สร้าง
อย่างไรก็ตามผู้ที่สามารถใช้เตสวรรค์ได้สามารถควบคุมได้มากกว่านั้น
ตัวอย่างเช่นทุกคนรู้ว่าเพชรเกิดจากคาร์บอน อย่างไรก็ตามคนที่มีคาร์บอนสามารถทําให้มันเป็นเพชรได้ง่ายๆงั้นหรือ?
แน่นอนว่าไม่
ถ้าทําได้ป่านนี้โลกคงเต็มไปด้วยเพชรแล้วแต่…
คนที่เข้าถึงเต๋าแห่งสวรรค์สามารถทําได้
เขาสามารถเปลี่ยนกฎของธรรมชาติ เขาสามารถเปลี่ยนกฎของธรรมชาติสร้างสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ให้เป็นไปได้ เช่นตามปกติไฟไม่น่าหลอมหินหรือเหล็กได้ แต่ถ้ามีเต๋าสวรรค์สามารถทําได้
เปลี่ยนกฎของธรรมชาติ
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทําไมเขาจึงโจมตี หยุน ชิงวู พลาดในตอนที่เขาสัมผัสแสงสีฟ้า
กฎมากมายได้ถูกเปลี่ยน
มันอาจจะเป็นแนวคิดเกี่ยวกับมิติอื่น
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่า คังหยาง ใช้วิธีไหน อย่างไรก็ตามถ้าเขาเข้าถึงเต๋าแห่งสวรรค์จริง การโจมตีธรรมดานั้นก็เปล่าประโยชน์
“เฉพาะผู้ที่เข้าถึงเตแห่งสวรรค์ถึงจะทําลายพันธนาการนี้ลงได้!” ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มอย่างขมขื่น
ยาก?
มันไม่ได้ยาก!
แต่มันเป็นไปไม่ได้!
ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็เข้าใจว่าทําไม หยุน ชิงวู ถึงบอกว่าเขาไม่สามารถทําได้ เขาเข้าใจว่าทําไมพวกปีศาจถึงหัวเราะเยาะเขา
เขาเข้าใจว่าทําไม ซิง หยวนกัว ถึงไม่มาช่วยเขา
มันไม่เกี่ยวกับความเก่งกาจของเขา ต่อให้เขาจะเก่งแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางช่วย ฟาง เจิ้งจือได้
มันเป็นไปไม่ได้
ฟาง เจิ้งจือ สิ้นหวัง
คําพูดของ หยุน ชิงวู ดังขึ้นในใจเขา นางต้องการให้เขาอ้อนวอนนางและใช้ชีวิตธรรมดาๆในเมืองเงาเลือด
เขาจะกลายเป็นนักโทษ
โอ้ ใช่…
หยุน ชิงวู บอกจะหาภรรยาให้เขาด้วย หรือนางจะหมายถึงตัวนางเอง?
นั่นคงบ้าบอเกินไป
ฟาง เจิ้งจือ ละทิ้งความคิดนั้น ไม่มีปีศาจตนไหนยอมให้ หยุน ชิงวู มาแต่งงานกับนักโทษเช่นเขา
ถ้ามิติพิเศษของเขาถูกผนึก
พลังของเขาทั้งหมดจะหายไป แม้แต่ทหารธรรมดายังสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกเย็นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง
เขาเริ่มคิดว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดได้ยังไงถ้ารับข้อเสนอของนาง ถ้าเข้าก้าวเขาไปยังเมืองเง เลือดแล้ว เขาก็จะกลายเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
เขาไม่สามารถเป็นศัตรูกับ หยุน ชิงวู ได้อีกต่อไป..
นอกจากนี้เขาไม่สามารถสร้างศัตรูกดดันใครได้ ถ้าเขาทําแบบนั้นเมื่อไร ชีวิตของเขาคงอยู่ได้ไม่นาน
คิดถึงเรื่องนั้น
งั้นเขาก็ต้องแต่งงานกับปีศาจที่ไม่มีใครต้องการและเป็นข้ารับใช้ไปตลอดชีวิต
น้ำตาเริ่มไหลคลอออกมาจากดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ
“นี่เป็นราคาที่ต้องแลกกับการมีชีวิตรอดงั้นรึ?”ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าคนเราต้องมีการเสียสละ อย่างไรก็ตามนี้มันมากเกินไป
เขาจะไม่มีวันไปที่เมืองเงาเลือด!
ฟาง เจิ้งจือ ตะโกนบอกตัวเอง ถ้าเขายอมรับข้อเสนอนี้ เขาจะต้องใช้ชีวิตในเมืองเงาเลือดตลอดไป ไม่สามารถบ่มเพาะพลัง ไม่สามารถหยิ่งยโสได้ไม่สามารถอวดอะไรได้อีก โหดร้ายเกินไปแล้ว
“พังไปซะ พัง!” ฟาง เจิ้งจือ กู้ร้อง นี่คือความพยายามครั้งสุดท้ายของเขาก่อนที่จะหมดหวัง
เขาไม่ต้องการตาย …
แต่เขาไม่อยากไปอยู่ที่เมืองเงาเลือดเช่นกัน
เขาต้องทํายังไง?
เขาต้องพยายามหลบหนีให้ได้ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง เขาถูกพันธนาการโดยกฎแห่งธรรมชาติ กฎแห่งเต๋า
“ตูม!”
คลื่นพลังมหาศาลทะลักออกมา ราวกับหินก้อนใหญ่ได้ตกลงไปในทะเล อย่างไรก็ตา มร่างกายของ ฟาง เจิ้งจือ ยังคงไม่ขยับไปแม้แต่นิ้วเดียว
“เกิดอะไรขึ้น?”ฟาง เจิ้งจือ ไม่อยากจะยอมรับ ข้าพึ่งเข้าสู้ระดับอภินิหาร เขายังไม่ได้เล่นสนุกกับพลังของเขาเลย
ถ้าเขารู้ว่าจะลงเอยอย่างนี้ คงไม่มาเหยียบที่นี่เด็ดขาด
ทําไมเขาต้องส่งตัวเองมาตายด้วย?
“ฮ่าฮ่าฮ่า สูญเปล่า!”
“ ข้าคิดว่าเขาจะยอมแพ้แล้ว เขาต้องการทําลายเตาแห่งสวรรค์งั้นรึ? !”
“ถือดีจริงๆ”
ปีศาจเริ่มเยาะเย้ยควมพยายามของ ฟาง เจิ้งจือ อีกครั้ง
แม้พวกเขาจะรู้ผลลัพธ์อยู่แล้วว่าจะเป็นยังไง
แต่มันก็น่าขันและสนุกมากที่ได้ดูความพยายามอันสูญเปล่าของ ฟาง เจิ้งจือ โดยเฉพาะหลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็งขึ้น
ต่อให้เก่งกาจแค่ไหนก็ไม่มีวันที่จะทําลายมันได้!
ฟาง เจิ้งจือ กัดริมฝีปากขณะฟังเสียงพูดคุยรอบๆ ปากของเขาเป็นเพียงส่วนเดียวที่เคลี่อนไหวได้
“เต๋าแห่งสวรรค์ส่งเสริมและส่องแสงให้แก่ทุกสิ่ง”
ในขณะนั้นเสียงอันงดงามก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง มันสงบและเยือกเย็นราวกับมหาสมุทรท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ แข็งค้างไปอีกครั้ง
เขาหันไปมองท้องฟ้า แสงสีเงินยังคงเจิดจ้า
“ฉือ กูเหยียน… ” ฟาง เจิ้งจือ มองดูแสงสีเงินด้วยความสับสน เขาไม่รู้ว่าทําไมนางถึงพยายามจะช่วยเขา
นางไม่รู้หรือว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทําลายเต่าสวรรค์?
นางพยายามจะพิสูจน์อะไร?
นางพยายามจะช่วยเขา?
หรือมันมีความหมายอื่น?
เขาเหมือนกับศพที่ไม่มีทางต้านทาน
คังหยางแข็งแกร่งเกินไป
“เต๋าแห่งสวรรค์ทําลายสิ่งชั่วร้ายส่งเสริมสิ่งดี”
“เต๋าแห่งสวรรค์นั้นรู้แจ้งทุกสิ่งเป็นดั่งพระเจ้า”
“ในช่วงฤดูใบไม้ผลิดอกไม้จะเบ่งบาน ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงเราจะเก็บเกี่ยว นี้คือกฎของธรรมชาติ “
เสียงพูดยังไม่หยุดนิ่ง มันยังดังต่อไปเรื่อยๆ
ฟาง เจิ้งจือ อยากบอกให้นางหยุด
แต่เขาไม่สามารถพูดออกไปได้
“หยุดพูดข้อความเหล่านี้ได้แล้ว! ข้าไม่เข้าใจพวกมัน ข้าต้องช่วยเขา!” ทันใดนั้นเสียงอันคม ชัดก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงอันหนักแน่นของร่างสีแดงที่ยืนอยู่ด้านหน้าของ ฟาง เจิ้งจือ
ฟาง เจิ้งจือ แปลกใจมาก เขาไม่เคยคาดฝันเรื่องนี้แม้แต่น้อย
ปิง หยาง จะมาช่วยเขาเนี่ยนะ!
นางไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจงั้นหรือ? หรืออยู่ดีๆอยากเป็นคนดีขึ้นมา?
ฟาง เจิ้งจือ นึกถึงสิ่งที่ ปิง หยาง เป็น เขายังคิดถึงความไร้เหตุผลของนางไม่มีสิ่งในในนางเลยที่เป็นด้านดี
แต่ในโลกแห่งเซียนนางก็รับการโจมตีให้เขา
มันเป็นการโจมตีจาก หยิง ซาน
ตอนนั้น ปิง หยาง อยู่ในระดับผนวกดาราเท่านั้น
ตอนนี้ก็เช่นกัน
แต่กระนั้นนางก็กระโดดออกมาต่อสู้?
ร่างสีแดงพุ่งไปอย่างรวดเร็วและก็ถอยกลับมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ในพริบตา ปิง หยาง กลับมายืนในจุดเดิมของนางพร้อมกับเลือดที่มุมปาก
เกราะเพลิง
หนึ่งในสมบัติด้านการป้องกันที่ดีที่สุด แต่ไม่สามารถแม้แต่ป้องกันการโจมตีของคังหยาง
คังหยาง โจมตีได้อย่างง่ายดาย
เขาไม่ขยับแม้แต่นิ้ว ที่เขาทําทั้งหมดคือมองไปที่ ปิง หยาง
แข็งแกร่งมาก!
ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ ปิง หยาง
ปิง หยาง เองก็มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ เขาเห็นสายตาดูถูกในดวงตาของนาง
“เชี่ยเอ้ย!” ฟาง เจิ้งจือ ทนไม่ได้
ปกติเขามักเป็นคนดูถูกนางเสมอ นางมีสิทธิ์มาดูถูกเขาตั้งแต่ตอนไหน?
เพราะพลังของคังหยาง ฟาง เจิ้งจือ น่าจะสิ้นหวังไปแล้ว
แต่มันกลับตรงข้าม เมื่อมองไปที่ ปิง หยาง เขาก็ตระหนักได้
ตอนนั้นเขาสามารถฆ่าหมาป่าเพลิงฟ้าได้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เข้าถึงกฎแห่งเต๋า
ตอนนั้นเขายังไม่ได้เป็นแม้แต่เจ้าหน้าที่ แต่สามารถสร้างรูโหว่ไว้ที่โอ่งบัลลังก์ได้
ตอนนั้นเขาไม่ได้อยู่ในระดับอภินิหาร แต่สามารถเอาชนะ หยิง ซาน ได้
และตอนนี้
เขาติดกับดัก
เขาจะยอมแพ้งั้นหรือ?
การจุติเต๋าแห่งสวรรค์
แล้วยังไงล่ะ? ทุกอย่างมีกฏที่ต้องทําตาม ต่อให้ทรงพลังแค่ไหนก็ไม่สามารถละเมิดกฏได้ เขาแค่ต้องคิดให้ออก
ฟาง เจิ้งจือ มองท้องฟ้าอีกครั้ง
ดาบแสงพุ่งใส่พื้นอย่างต่อเนื่อง ต่อให้พวกมันจะไม่สัมผัสตัว คังหยาง และ หยุน ชิงวู แม้แต่น้อย
ฉือ กูเหยียน ก็ไม่คิดจะหยุด
” พยายาม ตราบที่ไม่สิ้นความหวัง!” ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็เข้าใจทําไม ฉือ กูเหยียน ถึงเป็นอัจฉริยะลําดับต้นๆ
พรสวรรค์เป็นส่วนหนึ่งของมัน
แต่…
ฉือ กูเหยียน มีความมุ่งมั่นมาก ตอนที่คนอื่นยอมแพ้ นางยังอยู่ที่นั่น นางยังพยายามต่อไป
นั่นคือ ฉือ กูเหยียน
นางเป็นคนที่มีความสามารถอันยิ่งใหญ่ พรสวรรค์และความพยายาม
“ข้าเองก็แพ้ไม่ได้เหมือนกัน!” ดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ เปล่งประกาย
มันยากจนแทบเป็นไปไม่ได้!
ไม่มีทาง!
จะต้องมีวิธีในการทําลายมัน ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้! เขาอาจจะต้องคิดนอกกรอบ…
เดี๋ยวก่อน!
เขาพลาดบางสิ่งบางอย่างไป
เขาเข้าใจแล้ว!
ดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ สว่างจ้า มันเป็นสิ่งที่อยู่ข้างๆตลอด แต่เขาดันลืมมัน
” ทําลายสวรรค์? ไปสวรรค์? ไม่ข้านี่แหละคือสวรรค์!”
