Gate of God ตอนที่ 473 ฝนสีดํา
ฉาน หลิง โกรธมาก
เขาเกือบจะชนะอยู่แล้ว! แต่เกิดอะไรขึ้น? เขาถูกฟางเจิ้งจือหักหลัง
เดี๋ยวก่อน
หรือว่า…
ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปทันที เหมือนเขาจะลืมเรื่องบางอย่างไป
เขาคิดว่าเขาสามารถปกป้องดินแดนภูเขาทางใต้และทําลายฟางเจิ้งจือได้พร้อมกัน แต่เขาลืมนึกถึงสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือคิด
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหาก ..
ฟาง เจิ้งจือ คิดแบบเดียวกัน?
มันน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
ฉาน หลิง มองไปที่หัวหน้าถิ่นฐานรอบๆตัวเขา เขาพบว่าสถานการณ์ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมได้อีกแล้ว
“เดี๋ยวทําไม.ซิง หยวนกัว ถึงอยู่ที่นี่?” ฉาน หลิง เห็นร่างหนึ่งที่หางตา
เขาตกใจมาก
เขาเข้าใจที่ ฟาง เจิ้งจือ จะนําทหารแดนใต้เข้ามาในกลืนกินโลก แต่ทําไม ซิง หยวนกัวและหน่วยเกราะมังกรรวมถึงกองทัพทลายภูผาถึงเข้ามาอยู่ในนี้ด้วยล่ะ?
เกิดอะไรขึ้นกัน?
หรือเขาเป็นกบฏ?
ต่อให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาก็ไม่น่าทําแบบนี้
ฉาน หลิง มองไปที่ ซิง หยวนกัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคําถาม
ซิง หยวนกัว ส่ายหัวด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อบ เขารู้ว่าเขาอยู่ในกลืนกินโลก
และเขาค่อนข้าง
อับอาย
“ข้าคิดว่าความเข้าใจของ ฟาง เจิ้งจือ คงมีปัญหาเล็กน้อย!” ซิง หยวนกัว ไม่รู้จะพูดออกมายังไงดี
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาถูกพาเข้ามาในกลืนกินโลก อย่างไรก็ตามตอนนี้มันต่างออกไป
ซิง หยวนกัว มองไปยังต้นไม้สูงกลางสนามรบที่เต็มไปด้วยศพ
สถานการณ์ตอนนี้ต่างออกไป
ปกติ…
การเปิดใช้งานกลืนกินโลกจะมาพร้อมตัวเลือก
ตัวอย่างที่ภูเขาดังหลิง ปีศาจ เลือกที่จะดูดกลืนผู้คนและสัตว์เข้าไปในภูเขาดังหลิง
อย่างไรก็ตามภูเขายังคงอยู่
มันไม่ได้ถูกดูดกลืนเข้าไปด้านใน
แต่ตอนนี้ต่างออกไป ฟาง เจิ้งจือ ดูดกลืนทั้งสนามรบ ทั้งถิ่นฐานเนินเขาเหล็กเข้ามา
ผลลัพธ์คือ …
ขอบเขตของมันนั้นมีจํากัด
กล่าวให้ชัดเจนคือกลืนกินโลกสามารถกลืนกินกองทัพปีศาจทั้งหมดเข้ามาได้ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถดูดกลืนกองทัพทั้งหมดได้
ผลที่ได้ก็ชัดเจน
มีปีศาจเพียงแสนตนอยู่ในกลืนกินโลก
ทหารฝ่ายมนุษย์ก็ถูกดูดกลืนมาเหมือนกัน
แต่ตอนนี้
พวกเขาจะทําอะไรได้ล่ะ?
ต่อสู้กันอีกครั้ง?
ซิง หยวนกัว อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาพูดไม่ออก เขาสามารถอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ทหารของอาณาจักรเซียได้ แต่ทหารของดินแดนภูเขาทางใต้ล่ะ?
บอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด?
ใครจะเชื่อเขากัน?
“ข้าขอโทษ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!” ทันใดนั้นได้เกิดเสียงดังขึ้นบนท้องฟ้า อย่างไรก็ตามคําขอโทษนั้นไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย
ในความเป็นจริง
เสียง ฟาง เจิ้งจือ ดูตื่นเต้นมาก
เขาไม่ได้กังวลเรื่องที่ปีศาจและมนุษย์ถูกดูดกลืนเข้ามาแม้แต่น้อย
ความคิดเดียวที่เขามีคือ
สิ่งที่เขาต้องทํานั้นเสร็จสิ้นแล้ว
เพราะตอนนี้
ไม่มีใครทําอะไร ฟาง เจิ้งจือ ได้
นี่คือความคิดของ ฟาง เจิ้งจือ ในตอนนี้
ฉาน หลิง เองก็ได้ยินเสียงของ ฟาง เจิ้งจือ เขาอยากจะสาปส่งออกมา
“ไม่เป็นไรในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิด ข้าจะฟังแผนของเจ้าหน้าที่ฟาง” ฉาน หลิง ไม่กล้าจะด่าฟางเจิ้งจือตอนนี้
หัวหน้าถิ่นฐานต่างตกตะลึง พวกเขามองหน้ากันด้วยความสับสนก่อนจะตระหนักได้ว่าฉานหลิงทําอะไรอยู่
“เราจะทําตามที่เจ้าต้องการ เจ้าหน้าที่ฟาง!” พวกเขาพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียง
ซิง หยวนกัว รู้สึกแปลกใจที่ได้ยินเรื่องนี้ เขายิ้มอย่างขมขื่น
“เจ้าหน้าที่ฟาง? ท่านองค์รัชทายาท ท่านไม่สบายหรือเปล่า? ข้าจําได้ว่าตอนที่อยู่เมืองภูเขาเซียน ท่านยังพยายามจะฆ่าข้าอยู่เลย” เสียงของ ฟาง เจิ้งจือ ดังขึ้น
“เข้าใจผิดฮ่าฮ่า … นั่นมันก็เป็นความเข้าใจผิดด้วย!” ฉาน หลิง กัดฟันแน่น
“อ๋อเข้าใจแล้ว ในเมื่อมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด งั้นก็ไม่ต้องไปใส่ใจมันละกัน” ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างใจกว้าง
” ขอขอบคุณ เจ้าหน้าที่ฟาง มาก!” ขาของ ฉาน หลิง กระตุกเล็กน้อย ในตอนแรกเขาจะขอบคุณฟางเจิ้งจือที่ใจกว้างแต่เขาก็ได้สติเสียก่อน
“ไม่จําเป็นหรอก ท่านอาจจะมอบพวกอัญมณีหรือไข่มุกให้ข้าแทนก็ได้!” ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมา
“แน่นอน!”แววตาของ ฉาน หลิง แดงกํา
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ฟาง เจิ้งจือ เป็นคําทําให้เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้ แต่เขาต้องมาขอโทษฟางเจิ้งจือไร้ยางอายสิ้นดี!
เขายังพยายามข่มขู่เอาของจากข้า!
เขาเป็นองค์รัชทายาท!
แต่ตอนนี้ เขาไม่ได้อยู่ในตําแหน่งที่จะปฏิเสธ ฟาง เจิ้งจือ ได้
เสียงของ ฟาง เจิ้งจือ ดังก้องไปทั่ว แม้แต่พวกปีศาจ รวมถึง หยุน ชิงวู และ คังหยาง เองก็ได้ยินเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม หยุน ชิงวู และ ค้งหยาง ไม่ได้ทําอะไร
ดังนั้น
หัวหน้าดินแดนปีศาจก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเช่นกัน
พวกเขารอคําสั่งอย่างอดทน พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็ทําได้แค่รอ
พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น
กลับกัน ปิง หยาง ได้หมดความอดทนแล้ว
“ฟาง เจิ้งจือ เจ้าไร้ยางอาย รออะไรอยู่ รีบมาช่วยข้าเร็วเข้า! เจ้าลืมไปแล้วหรอ ว่าข้าได้เสีย งชีวิตช่วยเจ้าไว้? ” ปิง หยาง ยึดฮัดอย่างไม่พอใจ
แต่มันก็ไม่สําคัญ
นางสามารถพูดอะไรก็ได้ที่นางต้องการ
“ถ้าเจ้าหุบปาก ข้าจะลองคิดดู” ฟาง เจิ้งจือ ตอบแต่ไม่ได้ทําอะไร
“ไม่แน่นอน! เจ้าจะทําอะไร? เจ้ากล้าดูหมิ่นข้างั้นหรือ? เจ้าต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมแน่อน ถ้าข้ากลับไปเมื่อไร จะรีบรายงานท่านพ่อทันที่แน่นอน ให้เอารางวัลของเจ้าทิ้งไปซะและเจ้าจะเป็นได้แค่เจ้าหน้าที่ระดับสีไปตลอดชีวิต” ปิง หยาง ขู่
“อ้อ เป็นอย่างนั้นหรอกหรอ? ก็ฟังดูดีอยู่นะ ข้าชอบตําแหน่งเจ้าหน้าที่ระดับสี่นี้มาก” ฟางเจิ้งจือพูดออกมาพร้อมหัวเราะเบาๆ
“เขาจะทําให้เจ้าถูกลดตําแหน่งเป็นระดับห้าไม่ก็หกให้ได้แน่นอน! เจ้าจะถูกไล่ไปประจําที่ชายแดน!” ปิง หยาง ยังคง หยายามขู่ต่อไป
“เมืองชายแดน? นั่นก็ไม่เลวเหมือนกัน! ข้าจะได้เก็บค่าผ่านทาง!” ฟาง เจิ้งจือ ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“จะ เจ้า เจ้าไร้ยางอายช่วยข้า! ช่วยข้า…ไม่อย่างนั้น ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!” ปิง หยาง เดือดดาลเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตามน้ําเสียงของนางเปลี่ยนไป ไม่ได้หยิ่งยโสเหมือแต่ก่อน
” ทําไมไม่ให้ข้าอ่านกฎแห่งเต๋าให้เจ้าฟังล่ะ? เจ้าอยากฟังบทไหนล่ะ?” ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างใจเย็น
ฉือ กูเหยียน เองก็ใจเย็นเช่นกัน
แม้ว่าร่างกายของนางจะสั่นเทาเล็กน้อย แต่นางก็สงบกว่า ปิง หยาง
แสงสีเงินได้หายไปแล้ว
ฉือ กูเหยียน ไม่ได้ถาม ฟาง เจิ้งจือ ว่าเมื่อไรเขาจะช่วยชีวิตพวกนาง นางมองไปบนท้องฟ้าด้วยความคิดอันล้ําลึก
ดวงดาวเป็นประกายบนท้องฟ้า
ทันใดนั้นดูเหมือนจะมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงบนท้องฟ้า มันเกิดขึ้นแปปเดียวราวกับก้อนเมฆแค่ลอยไปมาแต่พวกมันไม่ใช่เมฆ
มันให้ความรู้สึกแปลกๆราวกับฝนกําลังตก อย่างไรก็ตามสิ่งที่ตกลงมาไม่ใช่ฝน มันบดบังแสงดาวที่ส่องลงมา
มันให้ความรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก
และทันใดนั้นมันก็ตกลงมาที่พื้น
ราวกับอุกาบาตนับไม่ถ้วนกําลังตกลงมา แต่อุกาบาตทุกลูกกลับเป็นสีดํา
“ในที่สุดมันก็มาแล้ว!” หัวหน้าดินแดนปีศาจมองไปที่ฝนสีดําด้วยดวงตาอันเป็นประกาย
พวกเขาจับอาวุธในมือแน่น
พวกมันใกล้เข้ามา
ยิ่งมันใกล้เข้ามาเท่าไร มันก็ยิ่งแผ่ความกดดันออกมามากเท่านั้น
“ตาย!” กองทัพปีศาจตะโกน พวกเขาถูกครอบงําด้วยความกลัว แต่พวกเขาเลือกที่จะสู้
พวกเขารู้
ไม่มีทางถอยให้พวกเขา
บนกําแพงของถิ่นฐานเนินเขาเหล็ก ..
ซิงหยวนกัว มองวัตถุสิดําที่ตกลงมาใส่พวกปีศาจ พวกเขาค่อนข้างรู้สึกสับสน
พวกเขาเคยเผชิญหน้ากับกองทัพเงานี้มาก่อน
ตอนนั้นเพราะพวกมันทําให้หน่วยปีกสีชาดและกองทัพทลายภูผาพบกับความสูญเสียจํานวนมากตอนนี้
สิ่งที่คล้ายกันเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตามครั้งนี้เป้าหมายของพวกมันคือปีศาจ
ฉาน หลิง จับจ้องไปที่กองทัพเงา เรื่องของกลืนกินโลกไม่ใช่ความลับ
มันเป็นเรื่องที่คนทั่วไปก็รู้
เช่นนั้นเขาจึงไม่ควรโกรธ ฟาง เจิ้งจือ เขาพยายามระงับความโกรธของตัวเองไว้
เหล่าหัวหน้าถิ่นฐานก็ข่มความโกรธและความกลัวของตัวเองเอาไว้เช่นกัน พวกเขากลัวกองทัพเงาเหล่านั้น
สําหรับ หนานกง เฮา
เขาหลับตาลงขณะที่ชุดของเขาพริ้วไหวไปตามสายลม เขาพลับตาตั้งแต่ที่เขาถูกดูดเข้ามาในกลืนกินโลก
เขาไม่แม้จะใส่ใจว่าสายลมนั้นพักมาจากไหน
ร่างสีดําร่วงลงมาจากท้องฟ้าราวกับเม็ดฝน
ทุกคนรู้ว่าการต่อสู้นองเลือดกําลังรอพวกเขาอยู่ เมื่อกองทัพเงาลงมาถึงนั่นคือจุดเริ่มต้นของการสังหารหมู่
” ตาย
“ตาย
เงาสีดําลงมาถึงแล้ว
พวกมันบดบังแสงอาทิตย์เอาไว้ทั้งหมด
“ยิ่งได้!”
ทั่วอากาศเต็มไปด้วยลูกศรเพลิงพุ่งเข้าไปสู่ร่างเงา
อย่างไรก็ตามพวกมันไม่สร้างแม้แต่รอยขีดข่วน พวกมันทะลุร่างเงาไปและตกลงมาบนพื้นอีกครั้ง
ดาบปะทะกันเกิดเสียงดังกลางอากาศ
หยุน ชิงวู ใบหน้าของนางตอนนี้ซีดขาว นางไม่เคยรู้สึกกลัวมาก่อนตลอดชีวิต ต่อให้นางจะถูกจับตัวโดยฟางเจิ้งจือ
แต่คราวนี้
ใบหน้าของนางไร้สี
นางไม่สามารถซ่อนความเจ็บปวดและความเศร้าเอาไว้ได้ นางไม่พูดอะไรออกมา ได้แต่ตัวสั่นอยู่เงียบๆ
นางกําลังรอ…
