ตอนที่ 478 เต่ดวงสุดท้าย
ออกมาจากแสงแห่งเซียนโดยมีชีวิตอยู่…
ฟางเจิ้งจือ สามารถทำมันได้ หลังจากเขาถอยออกมา เขาได้ไปยืนอยู่บนกิ่งไม้ขนาดใหญ่กิ่งหนึ่ง
”เจ็บปวดมาก!”ริมฝีปากของ ฟาง เจิ้งจือ กระตุกเล็กน้อย ความเจ็บปวดของเขารุนแรงจนถึงกระดูก
ราวกับร่างกายของเขาถูกเผาไหม้
นอกเหนือจากความเจ็บปวด…
เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาราวกับจะระเบิดออกมา
เขาสงสัยว่ามันเป็นผลจากสิ่งที่เขาทำงั้นหรือ?
”ข้าเข้าใจ!”เสียงของ คังหยาง ดังขึ้น ขณะที่แสงแห่งเซียนหายไป ก่อนที่มันจะไปรวมเข้าที่หน้าผากของคังหยาง
ดวงตาของเขากลับมาไร้ชีวิตชีวาเช่นเคยแต่ใบหน้าของเขายังคงซีดขาวเหมือนเดิม เมื่อเปรียบเทียบกับ ฟาง เจิ้งจือ แล้วนั้นอาการของเขาถือว่าหนักกว่ามาก
อย่างน้อยชุดของฟาง เจิ้งจือ ก็ยังไม่ฉีกขาด
ด้านล่าง…
ดวงตานับไม่ถ้วนยังคงจับจ้องไปด้านบนพวกเขาพยายามเข้าใจสิ่งที่คังหยาง พูด
ข้าเข้าใจ?
หรือว่า…
พวกเขาทุกคนรีบหันไปมองฟาง เจิ้งจือ
จากความตกใจ…
กลายเป็นความเคารพเจ็บปวด ยินดี และอื่นๆอีกมากมาย
”พี่เหยียนหรือว่า… ” ริมฝีปากของ ปิง หยาง กระตุก ขณะมองไปยังร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดบนท้องฟ้า
”ใช่เขาทำมัน!” ฉือ กูเหยียน พูดขัดขึ้นมา ก่อนที่ ปิง หยาง จะพูดจบเสียอีก ร่างกายของนางสั่นสะท้านเช่นกัน…
หยุนชิงวู ไม่ได้พูดอะไร แต่นางกำชายกระโปรงของนางแน่น
มันเป็นภาพที่งดงามแต่ก็น่าเศร้าเช่นกัน
ฟางเจิ้งจือ เองก็กำหมัดแน่น
เขาไม่ต้องการตายนั่นเป็นเหตุผลที่เขาใช้วิธีนี้ เขาไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง
แต่เขารู้สิ่งหนึ่ง…
ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้หนทางเดียวของเขาคือตาย ตายเท่านั้น!
คังหยางไม่มีทางปล่อยเขาไปอีกแล้ว
เขาจะสู้แม้ตอนจบจะขมขื่นก็ตาม!
ปีศาจสามารถดึงพลังจากดวงตาปีศาจมาใช้ได้ฟาง เจิ้งจือ เองก็ทำสิ่งเดียวกันอยู่
เขาไม่มีตาปีศาจ…
แต่…
เขามีผลไม้แห่งเต๋า
ผลไม้แต่ละลูกเต็มไปด้วยพลังงานอันมหาศาลดังนั้นเขาจึงตัดสินใจกินมันทั้งหมด!
”เจ้าอาจตายได้”คังหยาง มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
”ใช่แต่มันก็เป็นทางเลือกที่มีความเป็นไปได้ที่สุด แต่ใครจะรู้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง?”ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า
”อืมเจ้าพูดถูก” คังหยาง พยักหน้าหลังจากลังเลไปครู่หนึ่ง
ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้พูดอะไร
เขารอไม่ได้อีกแล้ว
เขาไม่สามารถรอได้
นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เขากินผลไม้นาฬิกาของเขาก็ได้เริ่มเดินแล้ว
เขากำหมัดแน่น
”ปัง!”
มันคือเสียงระเบิดที่เกิดจากกการชกหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกันแสงมากมายก็ส่องอยู่บนร่างกายของเขาเลือดในร่างกายของเขาไหลเวียนมารักษาบาดแผลที่เกิดขึ้นจากการที่เขาไปอาบแสงแห่งเซียนมา
ช่วงเวลาถัดไป…
ฟางเจิ้งจือ ได้พุ่งมาถึงหน้าคังหยางแล้ว เขาชกออกไปด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี
บนร่างของเขาเกิดแสงนับไม่ถ้วน…
แสงนั้นดูเป็นประกาย
คังหยางไม่ได้แปลกใจกับการโจมตีครั้งนี้ของ ฟาง เจิ้งจือ เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ยกหมัดขึ้น คังหยาง เองก็ยกหมัดขวาขึ้นมาเพื่อโจมตีเช่นกัน เขาได้คำนวณความเร็วของ ฟาง เจิ้งจือ ไว้แล้ว
”ตูม!”
แสงสีท่องส่องสว่างออกมาจากหมัดนั้น
พร้อมกับจิตสังหารที่พุ่งเข้าใส่ฟาง เจิ้งจือ
หมัดแยกออกจากกัน
จากนั้นก็มีร่างหนึ่งร่วงลงมาจากท้องฟ้า
ฝุ่นและเศษหินกระจายไปทั่ว
ในเวลาเดียวกันต้นไม้เริ่มสั่นสะท้านใบไม้นับไม่ถ้วนร่วงลงมาที่พื้น
”ไม่ความแตกต่างของพลังนั้นมากเกินไป!”
”ไม่ว่าเขาจะกินผลไม้ไปมากเท่าไรเขาก็ไม่สามารถชนะได้”
”ใช่…คู่ต่อสู้ของเขาคือเซียน มันไม่ใช่การต่อสู้ที่ยุติธรรมแต่แรกแล้ว!”
ทุกคนต่างคิดแบบเดียวกัน
ความแตกต่าง…
พวกเขาไม่เคยเห็นใครแข็งแกร่งเท่านี้มาก่อน
และเป็นสิ่งที่ฟาง เจิ้งจือ ไม่สามารถเอาชนะได้
”ครั้งนี้เขาต้องตายแน่นอน…”
เหล่าปีศาจต่างมองไปที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ด้วยความยินดี
อย่างไรก็ตาม…
ก่อนที่พวกเขาจะได้ชื่นชมกับชัยชนะ
พื้นดินก็สั่นไหว…
มีแขนยื่นออกมาจากพื้นมีเลือดและบาดแผลมากมายอยู่บนนั้น
”อั้ก…” เสียงสามารถได้ยินอย่างชัดเจน
จากนั้นแขนข้างนั้นก็พยายามดึงตัวเองออกมาแขนของเขาสั่นสะท้าน ขณะที่พยายามดึงร่างตัวเองขึ้นมา
แต่เขาก็พยายามฝืนทำมันต่อไป…
ด้วยความช่วยเหลือของหินเขาจึงสามารถดึงตัวเองออกมาได้
แสงรอบตัวของเขาได้หายไปแล้ว
”เขายังไม่ตายใช่ไหม?!”
เหล่าปีศาจต่างไม่สามารถเชื่อสายตาตัวเองได้ฟาง เจิ้งจือ สามารถรอดจากการโจมตีนั้นได้ยังไง?
คังหยางมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ เขาเองก็ค่อนข้างแปลกใจแต่ก็ได้สติอย่างรวดเร็ว
”ข้าไม่เคยคิดว่าเขาจะมีศักยภาพมากขนาดนี้!”คังหยาง พึมพัมกับตัวเอง
ในฐานะปีศาจ…
เขาเข้าใจสิ่งที่ฟาง เจิ้งจือ ทำ
ภายใต้สถานการณ์ปกติมนุษย์หรือปีศาจไม่สามารถเพิ่มศักยภาพของพวกเขาได้
อย่างไรก็ตามการดึงพลังออกมาใช้เพื่อเพิ่มพลังชั่วคราว
สำหรับปีศาจยิ่งในดวงตาปีศาจมีพลังเท่าไร พวกเขาก็สามารถเพิ่มพลังของตัวเองได้มากเท่านั้น
แม้ว่าฟาง เจิ้งจือ จะไม่มีดวงตาปีศาจ แต่เขาก็มีมิติพิเศษ มันก็เป็นวิธีที่คล้ายๆกัน
ตอนนี้…
ความสามารถของฟาง เจิ้งจือ นั้นมากกว่าปีศาจทั่วๆไปที่ดึงพลังออกมาจากดวงตาปีศาจแล้ว
แม้แต่คังหยางยังตกตะลึง
สำหรับฟาง เจิ้งจือ …
เขาไม่สนใจอะไรเลยตอนนี้พลังอันมากมายที่เขามีก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว
ราวกับร่างกายของเขาว่างเปล่า
”พลังหายไปแล้ว?”ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือไม่ แต่เมื่อเขามองไปยัง คังหยาง ที่อาบแสงแห่งเซียนอยู่นั้น
เขารู้…
เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
เขาต้องกินมากกว่านี้!
ฟางเจิ้งจือ ชอบเลข 108 มาก มันเป็นตัวเลขที่แสดงถึงพลังในโลกก่อนของเขา แม้ว่าเลขนั้นจะไม่ได้มีความหมายอะไรในโลกนี้ก็ตาม….
เขายังคงหยุดกินที่จำนวน108ลูก
เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้เทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นแต่อย่างใด
เชี่ยเอ้ยมันไม่มีความหมาย!
งั้นเขาจะกินให้มากที่สุด!
ผลไม้จำนวนมากบินออกมาจากต้นไม้และตกลงบนมือของฟาง เจิ้งจือ
นี่เป็นสิ่งเดียวที่เป็นข้อได้เปรียบของเขา
บางทีการผสานกลินกินโลกเข้ากับมิติพิเศษก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเท่าไรนัก
”อีกครั้งงั้นรึ?!”
ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งที่ฟาง เจิ้งจือ ทำ
พวกเขาไม่แปลกใจ…
พวกเขารู้ว่าฟาง เจิ้งจือ กำลังพยายามทำอะไร …
อย่างไรก็ตาม…
พวกเขายังรู้ว่าผลที่ตามมาคืออะไร…ฟางเจิ้งจือ รู้ผลที่ตามมาเช่นกัน แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น เขากำลังจะถูกฆ่า!
เขาต้องกินเพื่อพลัง!
แต่คังหยาง ไม่คิดจะให้ ฟาง เจิ้งจือ กินผลไม้มากไปกว่านี้แล้ว
ร่างกายของเขากายเป็นลำแสงสีทองก่อนที่จะพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าสัญลักษณ์บนหน้าผากของเขาเรืองแสงออกมาเล็กน้อย
คังหยางเร็วมาก…
แต่มีลำแสงอีกเส้นพุ่งมาใกล้เขา
มันเป็นแสงที่พุ่งออกมาจากแพงของเนินเขาเหล็กมันไม้เร็วเท่าคังหยาง แต่ก็พอจะตามทัน
ดังนั้น…
ลำแสงนั้นจึงเลือกที่จะป้องกันการโจมตีของคังหยางแทน
”ตูม!”
แสงสีม่วงตกกระทบกับพื้นทันทีที่รับการโจมตีนั้น
อย่างไรก็ตาม…
แสงสีม่วงนั้นก็พุ่งขึ้นมาบนท้องฟ้าอีกครั้งในชั่วพริบตา
”คังหยางต่อให้เจ้าจะเป็นเซียน ข้าก็ต้องหยุดเจ้าให้ได้!”
เขายืดหลังตรงมือข้างหนึ่งของเขาเต็มไปด้วยเลือด แต่ดวงตาของเขายังจับจ้องไปที่ คังหยาง
เขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย
เขาคือซิง หยวนกัว
”ท่านซิง!”
”เร็วพวกเรารีบช่วยเขา!”
”ซื้อเวลาให้ฟาง เจิ้งจือ!”
เสียงของพวกเขาดังขึ้นก่อนจะพุ่งออกไปในสนามรบพวกเขาเป็นทหารของอาณาจักรเซี่ย
ฉานหลิง กำมือแน่น
หัวหน้าถิ่นฐานมองไปที่ฮาน หลิง ที่ยืนนิ่งอยู่
”องค์รัชทายาทพวกเราจะยืนดูอยู่เฉยๆได้ยังไง?!”
”ใช่แม้แต่ฟาง เจิ้งจือ ยังเลือกที่จะต่อสู้เลย ฝ่าบาทโปรดออกคำสั่ง!”
”ฝ่าบาทสงครามใกล้จะสิ้นสุดแล้ว! เพื่อความอยู่รอดของดินแดนภูเขาทางใต้ พวกเราต้องซื้อเวลาให้ ฟาง เจิ้งจือ !”
หัวหน้าถิ่นฐานไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
”ฟางเจิ้งจือ ทำต่อไป…! ซื้อเวลาให้ ฟาง เจิ้งจือ เขาต้องกินผลไม้ทั้งหมด!” ฉาน หลิง กัดฟันแน่น
”รับทราบฝ่าบาท!” หัวหน้าถิ่นฐานตอบอย่างพร้อมเพรียง
…
ทหารจำนวนมากต่างพุ่งออกมาจากถิ่นฐานราวกับแมงเม่าที่กำลังบินเข้ากองไฟ
”พวกมนุษย์ไร้ยางอายใช้กำลังเพื่อต่อกรกับพวกเรางั้นหรือ?! พวกเรา…”
หัวหน้าดินแดนปีศาจต่างเตรียมจะพุ่งออกไป แต่เมื่อพวกเขาหันไปมอง หยุน ชิงวู…
พวกเขาลังเล
อย่างไรก็ตามความลังเลนี้ก็ไม่นานนัก…
เป็นเพราะว่า…
พวกเขาเห็นร่างสีดำปรากฎขึ้นเหนือหัวพวกเขาพวกมันลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้ง
”ฟางเจิ้งจือ!”หัวหน้าดินแดนปีศาจต่างรู้ดีว่าพวกมันคืออะไร
พวกเขาต้องการที่จะสบถสาปแช่งออกมา
แต่การทำแบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรพวกเขาก็ต้องต่อสู้กับร่างที่ลงมาอยู่ดี!
ทันใดนั้นแสงสีทองส่องประกายเจิดจ้าออกมา
เส้นแสงนับไม้ถ้วนพุ่งไปทางเหล่าร่างเงา
ในเวลาเดียวกันเหล่าทหารมนุษย์ก็พุ่งเข้าหาคังหยางนำโดยลำแสงสีม่วง
”ตาย!”
”ตาย!่
”…”
เสียงของการฆ่าฟันดังไปทั่วอากาศ
มันเป็นภาพที่น่าเกรงขามมาก
ด้านล่างนั้นมีเพียงคนเดียวที่พยายามยัดผลไม้เข้าปากอย่างต่อเนื่องยิ่งเขากินผลไม้เข้าไปมากเท่าไร สีสันต่างๆก็เริ่มเกิดขึ้นรอบตัวเขา
”ข้าจะกิน!”ฟาง เจิ้งจือ ตะโกนก่อนจะกินผลไม้เข้าไปอีก
เขารู้ว่าซิง หยวนกัว และคนอื่นๆไม่สามารถสู้คังหยางได้ พวกเขาจึงไม่สามารถต้านคังหยางไว้ได้นานมากนัก เขาต้องกินให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
เขากลืนผลไม้ลงท้องไปเรื่อยๆ
แต่ทันใดนั้น…
เขาก็หยุดกิน
