ตอนที่ 480 ช่างน่าเกลียดเหลือเกิน
”ข้าตาฝาดไปงั้นหรือ?”ฉาน หลิง ขยี้ตามองคนที่นอนอยู่
เขา…
ตายแล้วจริงเหรอ?
ขณะที่ฉาน หลิง กำลังคิดนั่นเอง ดาบของ หนานกง เฮา ได้มาถึงคังหยาง แล้ว
มันเป็นดาบโปร่งใส
มันชื่อว่าดาบสรรพสิ่ง
ปลายดาบเต็มไปด้วยไอเย็นหมอกหนาปกคลุมทั่วตัว หนานกง เฮา
ทุกคนมองไปที่หนานกง เฮา
และคังหยาง
แม้เขาจะมองไม่เห็นแต่เขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เพราะเขาคือ คังหยาง ที่ทรงพลัง ไม่มีอะไรสามารถเอาชนะเขาได้
แสงแห่งปราชญ์ยังคงเปล่งประกายระยิบระยับ
ดาบของหนานกง เฮา หยุดอยู่กลางอากาศ ราวกับถูกแสงเซียนหยุดไว้
มันไม่ใช่อะไรที่คนอื่นคาดเดาไม่ได้…
แต่ท่าทีของหนานกง เฮา เปลี่ยนไปราวกับทะเลสาบที่ถูกหินปาใส่
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์อันหลากหลาย
…
ก่อนที่หนานกง เฮา จะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
ราวกับเขาได้ใช้พลังทั้งหมดเพื่อดึงดาบออกมาจากแสงแห่งเซียน
มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก…
แต่มันเป็นเรื่องจริงดาบสรรพสิ่งถูกดึงออกมาจากแสงแห่งเซียน
เกิดเป็นเงาดาบนับไม่ถ้วน!
เงาที่เกิดขึ้นเหมือนดาบสรรพสิ่งอย่างกับแกะ
พวกมันเริ่มหมุนวนไปรอบๆคังหยางราวกับพายุลูกหนึ่ง ในเวลาเดียวกัน หนานกง เฮา ก็ได้หายไป
เสียงของดาวที่เคลื่อนไหวไปมาดังขึ้นอย่างชัดเจน
แสงแห่งเซียนพุ่งไปหาพายุนั้น
ทุกคนรู้ดีว่าแสงนี้ทรงพลังเช่นไร
อย่างไรก็ตามมีดาบเพียงส่วนหนึ่งที่ถูกทำลาย อีกส่วนหนึ่งก็กลับมารวมตัวกันเป็นพายุเช่นเดิม
มันดูรุนแรงมากยิ่งขึ้น
แสงแห่งเซียนดูอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด
มันเป็นภาพที่น่าตกใจมากยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพายุเข้าใกล้คังหยาง มันได้สร้างรอยๆเล็กๆบนชุดของคังหยาง
มันถูกตัดขาด
แม้จะเป็นรอยเล็กๆแต่ทุกคนสามารถเห็นได้ชัดเจน
”ว้าว!”
หน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผาต่างตกตะลึงหลังจากคังหยางเป็นเซียน มีเพียงหนานกง เฮา คนเดียวที่สามารถทำร้ายเขาได้
หรืออย่างน้อยที่สุดก็ทำให้เสื้อผ้าของเขาเป็นรอย!
ไฟในใจของเหล่ามนุษย์ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง
ฉานหลิง รู้สึกเย็นยะเยือกเป็นอย่างมากจนหน้าผากมีเหงื่อไหลออกมา
ในที่สุดเขาก็เข้าใจ่าทำไมหนานกง เฮา ถึงกล้าที่จะยืนอยู่ด้านหลัง และเขาใจว่าทำไม หนานกง เฮา ถึงกล้าท้าทาย คังหยาง
”หนานกงเฮา!่
…
”เป็นการโจมตีที่ดี!ใช้ดาบสรรพสิ่งเพื่อบิดเบือนกฎ!” ซิง หยวนกัว มองด้วยความชื่นชม
”ใช้ดาบสรรพสิ่งเพื่อบิดเบือนกฎ?”หน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผารู้ว่า ซิง หยวนกัว กำลังอธิบายวิชาของ หนานกง เฮา
แต่พวกเขาไม่เข้าใจความหมายของมัน…
แต่….
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ควรจะถาม
ฉือกูเหยียน มองไปที่ท้องฟ้าเช่นกัน ราวกับนางกำลังคิดบางอย่างอยู่
มีไม่กี่คนที่รู้ว่าหนานกง เฮา แข็งแกร่งขนาดไหน
หายากที่ใครบางคนจะสามารถกดดันให้หนานกง เฮา สามารถใช้ทุกอย่างได้
ฉือกูเหยียน เป็นหนึ่งในนั้น
ตอนที่นางสู้กับหนานกง เฮา เขาได้ใช้ทุกอย่างที่มีแล้วเช่นกัน แต่ก็ล้มเหลว
เขาพ่ายแพ้ฉือ กูเหยียน
”เขาประสบความสำเร็จหาใช่เพราะดาบสรรพสิ่งไม่ แต่เขาเล่นกับกฎ แม้แต่ข้าก็ไม่มั่นใจที่จะทำเช่นนั้น!” ฉือ กูเหยียน พึมพัม
”พี่เหยียนท่านพูดอะไร?”ปิง หยาง ไม่เข้าใจ
”ไม่มีอะไร”ฉือ กูเหยียน ส่ายหัว
…
บนท้องฟ้า…
ดาบยังคงหมุนวนอยู่ทั้งเสียงและสายลมถูกควบคุมด้วยพายุที่เกิดขึ้นจากดาบสรรพสิ่ง
คังหยางไม่เคลื่อนไหว เขายืนเงียบๆอยู่ที่จุดเดิม
ทันใดนั้น…
มีลำแสงหนึ่งพุ่งผ่านเขาไป…
ทำให้ชุดของเขาพัดขึ้นเล็กน้อย
และดูเหมือนดาบจะตัดผ่านหน้าท้องของเขาไปเล็กน้อยพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา
หน่วยกราะมังกรและกองทัพทลายภูผาต่างยินดี
”หนานกงเฮา!่”
”หนานกงเฮา!่”
”…”
ปีศาจตอบสนองแตกต่างกัน
พวกเขาต่างโกรธแค้นเขารู้ว่า หนานกง เฮา ใช้วิชาอะไร
คังหยางเป็นเซียน…
แต่เขาก็ยังเป็นคังหยาง
เขาแตกต่างจากเซียนคนอื่นเขาสามารถคำนวณทิศทางได้จากเสียงและคลื่นพลังเท่านั้น ตอนนี้ หนานกง เฮา กำลังรบกวนมันทั้งคู่
หรือก็คือ
หนานกง เฮา ทำให้ ดาบหายไปจากดวงตาของ คังหยาง
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าหนานกง เฮา ทำอย่างไร แต่พวกเขาไม่ยินดีแน่นอน
”น่ารังเกียจ!”
ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความแค้น
พวกเขาอยากจะสบถออกมาก่อนเหลือเกิน
แต่ในการต่อสู้
ผลลัพธ์คือสิ่งที่สำคัญที่สุด…
กระบวนท่าและวิธีที่ใช้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
…
”ไม่เลวตระกูลหนานกง ไม่ทำให้ผิดหวัง… ” เสียงของ คังหยาง ดังขึ้น ก่อนจะดึงแสงแห่งเซียนกลับมา
สัญลักษณ์บนหน้าผากของเขายังคงเรืองแสง
ปีศาจทุกคนตกใจที่เห็นสิ่งนี้พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไม คังหยาง ถึงทำแบบนี้
มันไม่เท่ากับเขาทิ้งการป้องกันของตัวเองไปงั้นหรือ?
เขาตาบอด…
การดึงแสงแห่งเซียนกลับมาจะเป็นเรื่องดีงั้นหรือ?
ปีศาจไม่สามารถเข้าใจได้
หยุนชิงวู กำมือแน่นด้วยความกังวล
ในขณะนั้นเอง…
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นกลางพายุ
เป็นร่างที่หลอมรวมเข้ากับพายุโดยสมบูรณ์เขาถือดาบใน มือ ของเขา
มันเป็นดาบที่อยู่ห่างจากหน้าผากของคังหยางเพียงไม่กี่นิ้ว
ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นมันไว้แม้แต่น้อย
มันทั้งเงียบและอันตราย
มันมีชื่อเรียกอยู่…
วิชารบมังกร!
ดวงตาของทุกคนจ้องเขม็งไปที่ดาบพวกเขาอยากจะตะโกนโห่ร้อง แต่พวกเขาไม่สามารถทำได้ ดาบนั้นเร็วมาก! มันไม่มีเวลาแม้แต่จะเกิดเสียงด้วยซ้ำ
”แกร้ง!”เสียงเบา ๆ ดังขึ้น
สองมือ…
ประสานกัน…
ระหว่างกลางนั้นมีดาบโปร่งแสงอยู่
ท่าทีของหนานกง เฮา เปลี่ยนไปทันที
”ผู้อาวุโสท่าน… ” หนานกง เฮา ไม่อยากจะเชื่อ เขาพยายามจะโจมตีครัง้ที่สอง
”เจ้ามีทางเลือกอื่นนอกจากโจมตีหน้าผากข้าไหม?”ท่าทีของ คังหยาง เต็มไปด้วยความสงบ
”อืมข้าเข้าใจแล้ว” หนานกง เฮา พยักหน้า
ทุกคนเงียบ
ปีศาจยิ้มเพราะความหวังของพวกเขาได้กลับมาใหม่อีกครั้ง
มนุษย์ต่างสิ้นหวังความหวังของพวกเขาถูกทำลายอีกครั้ง
คือมัน…
ทุกอย่างสูญเปล่า?
สงครามกำลังจะจบลงแล้วหรือ?
”เขาอาจไม่มีทางเลือกแต่ข้ามี!”
เสียงหนึ่งขัดความเงียบขึ้นมามันเป็นเสียงแปลกๆที่ดังขึ้นมาจากท้องฟ้า
มีเพียงสองร่างบนท้องฟ้า
คังหยางและ หนานกง เฮา
ไม่มีบุคคลที่สามอีก
แต่เสียงกลับมาจากฟากฟ้าหรือให้ชัดเจนกว่านั้นมันมาจากด้านหลังคังหยาง มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด
ท่าทีของคังหยางเปลี่ยนไปทันที
เขาหน้าซีด
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหวเขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อนในชีวิตของเขา
”เขาไม่มีทางเลือกแต่ข้ามี!”
เสียงดังก้องอยู่ในใจของคังหยาง
เขารู้สึกขมขื่นมาก
เขารู้อยู่เสมอว่าตัวเองมีจุดอ่อนอยู่ที่หน้าผาก…และเขาต้องคอยปกป้องมัน
เพราะมันเป็นเพียงจุดอ่อนเดียว
แต่ตอนนี้…
เขาตระหนักว่าเขามีจุดอ่อนอื่น
นั่นคือจุดที่ไม่มีใครรู้ได้
คังหยางดิ้นรนอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหน้าเกลียดหน้ากลัว
”ฟางเจิ้งจือ!” คังหยาง ตะโกนด้วยความอับอายและโกรธ
ในฐานะเซียน…
เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บในจุดนั้น
แต่ฟาง เจิ้งจือ …
ฟางเจิ้งจือ เล็งไปที่มันครั้งที่สองแล้ว ที่สำคัญเขาทำสำเร็จในครั้งนี้
ความโกรธและความอาย!
ร่างของพุ่งลงมาจากท้องฟ้าและกระแทกพื้นทันที
เงียบ
ความเงียบก่อนหน้านี้ตามมาด้วยความยินดี และความเศร้าตามลำดับ
แต่คราวนี้มันเป็นผลมาจากความกลัว…
เป็นเพราะว่า…
ทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
พวกเขาเห็นร่างที่ยืนอยู่ด้านหลังคังหยางเป็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือด
อย่างไรก็ตามท่าที่เขาทำอยู่นั้นทำให้ทุกคนหวาดกลัวไปจนถึงกระดูกสันหลัง
เขาประสานมือไว้ด้วยกัน…
มันคล้ายกับที่คังหยาง ตั้งรับดาบของ หนานกง เฮา แต่ ฟาง เจิ้งจือ ชูนิ้วชี้ขึ้นมาและประสานไว้ด้วยกัน
เพียงการเคลื่อนไหวในครั้งเดียว…
เขาแทงขึ้นไป…
ฟางเจิ้งจือ ใช้มันเพียงครั้งเดียว และไม่ลังเลที่จะใช้อีก คราวนี้เขาใช้พลังงานทั้งหมดที่เขามี
”โจมตี!”
เขารู้ว่ามันต้องได้ผล…
ทุกคนตกตะลึงพวกเขาไม่สามารถจินตนาการของผู้ที่โดนท่านี้เข้าไปได้
”เขายังไม่ตาย!”
”ฟางเจิ้งจือ ยังมีชีวิตอยู่!”่
”เขาไม่ได้ตายแล้วเหรอ?”
ไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่เห็นฟาง เจิ้งจือ เอาชีวิตรอดมาได้ยังไง?
มันเป็นผลไม้ลูกใหญ่
เขากินมันหมดได้ยังไง?
พวกเขาตกตะลึงกับการโจมตีอย่างไม่สนเรื่องมารยาทใดๆของฟาง เจิ้งจือ มาก
นั่นคือเซียน!
เขาใช้วิธีการที่น่ารังเกียจถึงสองครั้ง!ชายคนนี้หาญกล้าขนาดไหน?
อย่างไรก็ตามปีศาจไม่ได้คิดอย่างนั้น
”ไร้ยางอาย!”
”ไร้ยางอายมาก!”
”เขากล้าดียังไง?”
ปีศาจโกรธมาก!เซียนที่ผู้คนเคารพนับถือ แต่เขาพึ่งถูกแทง
เข้าจุดสงวน!
ที่สำคัญคือคังหยางล้มลงกับพื้น?
อย่างรุนแรง!
น่าอายมาก!
พวกเขาไม่สามารถทนได้!
ปีศาจต่างดึงธนูให้ตึงพวกเขาตัดสินใจยิง ฟาง เจิ้งจือ ให้ร่วงลงมา
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้ปล่อยธนู
เป็นเพราะว่า…
พวกเขาเห็นดวงตาคู่หนึ่ง
มันเป็นดวงตาที่แปลกมากดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ ข้างหนึ่งเป็นสีม่วง ดวงตาอีกข้างเต็มไปด้วยสีสันมากมาย
แดง,เหลือง, น้ำเงิน, เขียว …
พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อน
