Gate of God ตอนที่ 481 ร่วมมือ
เหล่าปีศาจต่างมองไปที่ฟาง เจิ้งจือ พร้อมกับมือของพวกเขาที่สั่นสะท้าน พวกเขาไม่สามารถทำให้มือของตัวเองนิ่งได้
”เขายังเป็นคนอยู่อีกหรือ?”
ความคิดเดียวกันผุดขึ้นในใจของเหล่าปีศาจ
นอกจากนี้ยังมีอีกคำถามหนึ่ง
การโจมตีนั้นเกิดจาก…
ความบังเอิญ?
หรือเป็นเพราะพลังจริงๆ!
ถ้าเป็นเพราะพลังนั่นก็หมายความว่า ฟาง เจิ้งจือ สามารถ…
ไม่มีทาง!
พวกเขาลบความคิดนั้นออกไปทันที
มันต้องเป็นเรื่องบังเอิญ…
แต่มันบังเอิญมากเกินไป…
อย่างแรกหนานกง เฮา รบกวนประสาทสัมผัสโดยการใช้ดาบ จากนั้นเขาก็บังคับให้คังหยางดึงแสงแห่งเซียนกลับไปในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด
มันเหมือนเป็นกับดักเพราะเมื่อ คังหยาง เพ่งความสนใจไปที่หน้าผาก
…
โศกนาฏกรรมก็ได้เกิดขึ้น
”ไร้ยางอาย!ไร้ยางอายที่สุด!”
ปีศาจรู้ว่านั่นเป็นโอกาสของฟาง เจิ้งจือ แต่จะมีสักกกี่คนที่หาโอกาสเช่นนี้ได้
และต่อให้หาได้การโจมตีจะได้ผลงั้นหรือ?
เพราะคังหยางเป็นเซียน!
การจะลอบโจมตีเซียนได้นั้นเขาต้องสามารถโจมตีได้ในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะเป็นอย่างมาก…
ช่างน่ากลัวจริงๆ!
…
บนพื้น…
คังหยางคุกเข่าอยู่ ด้วยใบหน้าอันซีดขาว เขากัดริมฝีปากของเขา…
เขาพบเจอกับความเจ็บปวดอันน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก
เขาต้องการจะยืนขึ้นแต่ใครก็ตามที่เจอแบบเขาคงเข้าใจว่าการลุกขึ้นยืนนั้นยากขนาดไหน
แม้เขาจะเป็นเซียนแต่เขาก็ถึงกับเหงื่อตก
”อาจารย์!”หยุนชิงวู ตกใจมากเมื่อเห็น ฟาง เจิ้งจือ ก่อนจะหันมาหาคังหยาง ทันที…
ผู้ที่นางให้ความเคารพดั่งพ่อของตนเอง…
และตอนนี้…
เขากำลังพบกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส…
หยุนชิงวู สงสัยเหลือเกินว่ามันจะดีแค่ไหนถ้านางช่วยเขาแบ่งเขาความเจ็บปวดได้…
อย่างไรก็ตามเมื่อนางคิดถึงตรงนี้…
ร่างกายของนางก็สั่นเทา
แม้แต่ตัวนางก็ไม่อยากเจอกับความเจ็บปวดเช่นนั้น
นางรู้สึกผิดเล็กน้อยที่คิดแบบนั้น
แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่นางจะทนได้
คังหยางไม่ได้ตอบ หยุน ชิงวู เขาหันหน้าหนีไปจากนาง
เขาไม่อยากให้หยุน ชิงวู เห็นท่าทางของเขาในตอนนี้
เขากำหมัดแน่น
เส้นเลือดทั่วแขนของเขาปูดนูน
…
ร่างทั้งสองร่างเผชิญหน้ากันอยู่บนท้องฟ้า
หนึ่งในนั้นอยู่ในชุดนักปราชญ์สีขาว
อีกคน…
ทั้งร่างเปลือยเปล่าแต่ชุ่มไปด้วยเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้าจิตสังหารรอบๆตัวเขาราวกับเขาเป็นเทพเจ้าแห่งความตาย
ฟางเจิ้งจือ ไม่มีความสูงส่งเทียบเท่า หนานกง เฮา
อย่างไรก็ตามเขามีความป่าเถื่อนและจิตสังหารอันรุนแรง
ดวงตาของเขานั้นสำคัญที่สุด
มันแตกต่างจากปกติเป็นอย่างมาก
สำหรับฟาง เจิ้งจือ …
เขาไม่ได้สนอะไรมาก…
ความจริงเขารู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก ราวกับร่างกายของเขากำลังยืนอยู่บนไฟ ไฟที่เผาผลานออกมาจากข้างใน
มันร้อน…
ร้อนแรงจนเขาอยากจะถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด
แต่…ตอนนี้เขาก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเลือด ตอนนี้โลกที่เขาเห็นนั้นแปลกไป
มันเป็นสีแดงสีน้ำเงิน สีเขียว สีม่วง …
ที่สำคัญเขาสัมผัสได้ถึงความต้องการฆ่าในใจของเขา
มันทำให้เขาดูเหมือนจะสูญเสียเหตุผลไปแต่นอกจากนั้นในใจของเขายังมีความสงบอยู่เช่นกัน
หรือพูดให้ชัดเจน…
ความสงบที่ทำให้จิตสังหารของเขาเบาบางลง
ฟางเจิ้งจือ ไม่รู้ว่าเขามีพลังอยู่ในระดับไหนและรักษาระดับนี้ไว้ได้นานเท่าไร
อย่างไรก็ตามเขารู้สิ่งหนึ่ง…
เขาต้องกดดันฝ่ายตรงข้ามให้ได้
เขาพุ่งไปที่พื้นราวกับเหยี่ยวพุ่งใส่คังหยางที่คุกเข่าอยู่
เขาต้องการความได้เปรียบในสถานการณ์ในตอนนี้
ฟางเจิ้งจือ เร็วมาก เขามองไปยังดวงตาที่ไร้ประกายชีวิตของคังหยาง
ขณะที่ดวงตาของฟาง เจิ้งจือ ข้างหนึ่งเป็นสีม่วงแปลกๆ
”ตูม!”
เสียงระเบิดดังขึ้นเมื่อฟาง เจิ้งจือ ปะทะกับพื้น เขาเร็วจนทุกคนมองร่างของเขาไม่ชัด
”เร็วมาก!”
ปีศาจต่างมองด้วยความตกตะลึง
ฟางเจิ้งจือ กำลังเผชิญหน้ากับความตาย!
เขาไม่รู้หรือว่าการโจมตีครั้งก่อนหน้าที่ได้ผลเป็นเพราะโชคช่วยเท่านั้น?
ปกติ…
เราควรจะโจมตีซ้ำในเวลาที่ได้เปรียบแต่ คัง หยาง เป็นเซียน
เซียนผู้ทรงพลัง!
หากปราศจากหนานกง เฮา ที่สร้างการรบกวนประสาทสัมผัส การโจมตีของ ฟาง เจิ้งจือ ก็จะไม่เป็นผล
พวกเขารอดูฟาง เจิ้งจือ พ่ายแพ้อีกครั้ง ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีผลไม้เหลืออีกแล้ว เขาไม่สามารถฟื้นฟูตัวเองได้
ช่วงเวลาต่อมา…
ฝุ่นเริ่มเบาบางลง…
ร่างที่โชกเลือดสามารถมองเห็นได้ชัดเจน…
ไม่ไกลจากเขามีร่างในชุดสีฟ้ามือของเขายันไว้ที่พื้น ขณะที่ใบหน้าของเขาดูซีดเซียว
”เขาหลบ?!”
เหล่าปีศาจต่างไม่เชื่อพวกเขารู้ว่าคังหยาง สามารถหลบได้ แต่พวกเขาไม่คิดว่าคังหยาง จะหลบ
ทำไมเขาต้องหลบ?
คังหยางเป็นเซียน!ทำไมเขาต้องหลบการโจมตีของมนุษย์?!
ปีศาจมองไปที่คังหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า พวกเขาไม่เข้าใจ
จนกระทั่ง…
พวกเขาเห็นหัวหอกอยู่ในมือคังหยาง
มันเป็นหัวหอกที่หักแล้วปลายของมันมีหยุดเลือดไหลลงมา
”แกร้ง!”
ก่อนที่มันจะหล่นลงกับพื้น
ร่างกายของคังหยางดูเหมือนจะไม่สามารถทรงตัวไว้ได้
”หอก?มาจากไหนกัน?”
”ทำไมคังหยาง ถึงมีมันอยู่ในือ? และทำไมมันถึงหัก?”
”นอกจากนั้นมันยังเปื้อนเลือด… เลือดของใคร?”
ความคิดผุดขึ้นมาในใจของปีศาจทุกกตนใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยว
แน่นอนว่า…
พวกเขาโกรธแค้น
ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าทำไมคังหยาง ถึงหลบ
”เขาจริงๆแล้ว… ”
ปีศาจมองไปยังร่างที่ยืนอยู่หน้าคังหยางพวกเขารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
เป็นไปได้อย่างไร…
คนเราจะไร้ยางอายขนาดนี้ได้อย่างไร?!
เขากล้าใช้วิธีที่น่ารังเกียจเช่นนี้ได้ยังไง?
เขาไม่คิดจะรักษาศักดิ์ศรีตัวเองไว้บ้างหรือ?
เหล่าปีศาจไม่สามารถเชื่อสายตาตัวเองได้
หยุนชิงวู ตกตะลึง
นางแทบล้มไปกับพื้นหัวของนางว่างเปล่า
”เขา… เขา … เขาใช้หัวหอกจริงงั้นหรือ?!”
ปีศาจไม่ใช่คนเดียวที่อึ้งแม้แต่มนุษย์ก็เช่นกัน
”หัวหอก?จริง ๆ แล้วเขา … ”
”เลวมาก!่
”…”
มนุษย์ล้วนพูดไม่ออก
ฉือกูเหยียน, ปิง หยาง แม้แต่ หนานกง เฮา ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
”เอ่อ…”
”…”
ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยรอบๆ แต่เขาก็สามารถเดาความคิดพวกนั้นได้
สำหรับเขาแล้วเขาถูกบังคับ!
เขาทำอะไรอื่นได้งั้นหรือ?
ใช้เพียงนิ้วมืออย่างเดียวมันไม่แข็งแกร่งพอ!
โอกาสนี้…
หายาก…
เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะเข้าใกล้คังหยางได้เขาคิดจะแทงคังหยาง จากด้านหลัง
อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าลอง
คังหยางเป็นเซียน…
เขาไม่รู้ว่าร่างกายของเซียนแขงแกร่งเพียงใดเพราะการโจมตีก่อนหน้านี้ของเขาถูกป้องกันโดยแสงแห่งเซียนมาโดยตลอด
ดังนั้น…
เขาไม่อยากเสี่ยง
และเขาไม่รู้ว่าแทงคังหยางจากด้านหลังจะเกิดประโยชน์อะไรไหมเขาไม่มีทางเลือก มากนัก
เขาต้องโจมตีจุดที่คังหยางน่าจะป้องกันได้น้อยที่สุด
การโจมตีของฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่ได้ถึงตาย
สุดท้ายแล้วคังหยาง ก็ต้องเป็นผู้ชนะอยู่ดี
อย่างไรก็ตามฟาง เจิ้งจือ ยังคงพยายามอย่างถึงที่สุด
ฟางเจิ้งจือ ไม่ลังเลที่จะโจมตีอีกครั้ง เขาใช้ประโยชน์ในตอนที่คังหยาง บาดเจ็บ
”ตูม!”
เสียงระเบิดดังก้องอีกครั้ง
คังหยางกลิ้งไปด้านข้าง ใบหน้าของเขาซีดขาว บนพื้นมีคาบเลือดเปื้อนอยู่
”พวกเจ้ากำลังรออะไรอยู่?เข้ามาช่วยสิ!” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ หนานกง เฮา และเหล่ามนุษย์
เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
เวลาเป็นสิ่งสำคัญ
แต่คนพวกนี้ยังคิดจะยืนดูเฉยๆ?
คังหยางบาดเจ็บแล้ว! นี่คือเวลาที่จะโจมตี! พวกเขากำลังรออะไรอยู่?
ท่าทีของหนานกง เฮา เปลี่ยนไปทันที
ในฐานะตระกูลหนานกงเขามีศีลธรรมอันดีงามแม้ คังหยาง จะเป็นศัตรู แต่เขาก็นับถือคังหยาง ในฐานะผู้อาวุโสคนหนึ่ง
แต่….
เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจเรื่องเหล่านั้นมันเกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของดินแดนใต้ และอาณาจักรเซี่ย
ดาบสรรสิ่งกู่ร้อง
หนานกงเฮา ไม่ลังเล เขาพสานร่างเข้ากับหายุดาบ พร้อมพุ่งเข้าไปหา คังหยาง
ขณะที่หนานกง เฮา เคลื่อนไหว…
แสงสีม่วงพุ่งออกมาซิง หยวนกัว ก็โจมตีเช่นกัน
ชัยชนะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด!
ในสงครามทุกอย่างเป็นเกมที่ยุติธรรม
ถ้ามีโอกาสเช่นนี้ซิง หยวนกัว ก็อาจจะตัดสินใจแบบเดียวกับ ฟาง เจิ้งจือ…
เขาสามารถคิดได้ตั้งแต่แรก!
เสียงดาบดังขึ้นรอบตัวคังหยาง
”เปลี่ยนแปลงกฎ!”
ลำแสงสีม่วงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารก็พุ่งเข้ามาเช่นกันมันพุ่งเข้าหาหน้าผากของคังหยาง
นอกเหนือจากแสง…
มีผู้ชายหนึ่งคน…
ทั่วร่างปกคลุมไปด้วยเลือดดวงตาข้างหนึ่งของเขาเป็นสีม่วง
เวลาดูเหมือนจะหยุดลง
ทั้งปีศาจและมนุษย์ต่างมองไปที่จุดจุดหนึ่ง
นั่นคือจุดที่ทั้งสามร่างมาบรรจบกันตรงกลางเป็นผู้หนึ่ง
ผมสีเงินของเขาพัดไปตามสายลมดวงตาของเขาไร้แสงแห่งชีวิต
แต่เขายังกัดฟันแน่น
เขากัดฟันแน่นจนเห็นเส้นเลือดบนใบหน้าของเขา
