Gate of God – ตอนที่ 603 หรือว่า …?

มันเป็นภาพที่แปลกประหลาดอย่างมากเพราะลำแสงสีเขียวนี้พุ่งขึ้นมาจากพื้นในจุดที่ราชาอสูรยืนอยู่พอดี
ตรงกลางนั้นเป็นรอยแตกขนาดมหึมา
”ใครกัน?”ข้อสงสัยเดียวกันเกิดขึ้นในใจของทุกคนไม่เว้นแต่ราชาอสูร
จากนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฎขึ้นกลางรอยแตกสีดำ
เขาเป็นชายชราที่ดูร่างกายอ่อนแอดวงตาสีเทา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น เขาราวกับพร้อมจะถูกลมพัดปลิวตลอดเวลา
แต่เขากลับเดินออกมาจากรอยแตกสีดำเข้าไปในลำแสงสีเขียว
”ราชาหลี่ฉิน!”
”เป็นเขาจริงๆงั้นหรือ?!”
ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจแต่พวกเขาก็ยังคงกังวลเล็กน้อยเช่นกันเพราะ…
ราชาหลี่ฉินแก่แล้ว!
แม้เขาจะเคยช่วยกองทัพของอาณาจักรเซี่ยไว้มากมายแต่นั่นมันก็ในอดีต
ชายชราผู้ที่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับการเมืองการปกครองไม่เคยยุ่งเรื่องสภา แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงปรากฎตัวขึ้นมา
และเขาจะทำอะไรได้?
”ราชาหลี่ฉิน!เขายังคงแข็งแกร่งอยู่ใช่หรือไม่?” เฉียน วู่ เองก็สังเหตุเห็นราชาหลี่ฉิน เช่นกัน
เขาเคยได้ยินชื่อราชาหลี่ฉินมาก่อนเขาเคยเป็นตำนาน
อย่างไรก็ตามมันก็เป็นเพียงอดีตตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้ที่รอความตายเท่านั้น
นี่คือสิ่งที่เฉียน วู่ คิด คนอื่นก็เช่นกัน
ราชาต้วนเองก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง
”จะเป็นไปได้ยังไงการโจมตีนั้น…ทำไมถึงทรงพลังขนาดนี้?” ราชาต้วนกำหมัดแน่น วันนี้เกิดเรื่องที่เขาไม่ได้คาดคิดมากมาย
ราชาอสูรเองก็จับจ้องไปในดวงตาอันขุ่นมัวของราชาหลี่ฉินก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา
มันไม่ใช่รอยยิ้มของการดูถูก…มันเป็นรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้น
”ราชาหลี่ฉิน?ฮ่าฮ่า น่าสนุกจริงๆ!”ราชาอสูนกำหมัดแน่น เขาไม่คิดจะให้ราชาหลี่ฉิน ลอยลงมาถึงพื้น เพราะเขาไม่ชอบการรอคอย
”ตูม!”
ราชาอสูรพุ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว
เขามาถึงด้านหน้าของราชาหลี่ฉินดวงตาของเขาเปล่งประกายสีเขียวมากกว่าเดิม
การต่อสู้ระยะประชิด
มันเป็นสิ่งที่เห็นได้ยากในการต่อสู้ชั้นสูงแต่การที่ราชาอสูรเลือกใช้วิธีนี้ไม่ใช่เพราะเขาดูถูกราชาหลี่ฉิน แต่เป็นเพราะความเคารพ
การที่เขาจะวัดกับชายชราเช่นนี้…การดูที่ความรวดเร็วและการตอบสนองของร่างกายเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ว่าใครจะเหนื่อยก่อนกัน
ราชาอสูรง้างหมัดที่มีบอลพลังสีเขียวขึ้นก่อนจะชกไปที่ราชาหลี่ฉินอย่างไม่ลังเล
”ท่าไม่มีดีแล้ว!”
”ระวังท่านหลี่ฉิน!”
”อันตราย!”
ทหารองครักษ์และหน่วยเกราะมังกรต่างเต็มไปด้วยความกังวลไม่มีใครคิดว่าราชาอสูรจะโจมตีโดยไม่ทันให้ตั้งตัวแบบนี้
”ตูม!”
ฝ่ามืออันผอมบางยกขึ้นมาป้องกันมันผอมบางราวกับพร้อมจะถูกลมพัดไปได้ตลอดเวลา
มือของเขาจะถูกทำลายหรือไม่?
แต่เสียงกระดูกแตกหักกลับไม่เกิดขึ้น
ในทางกลับกันหมัดที่พุ่งเข้ามากลับถูกหยุดลงก่อนที่มันจะพุ่งเข้าเป้าหมาย
”ราชาอสูรเจ้าไม่ควรมาอยู่ที่นี่!” ราชาหลี่ฉินจ้องไปที่ราชาอสูร พลังที่ไม่ธรรมดาเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา
”อย่างนั้นรึ?ข้ายืนอยู่ตรงนี้แล้ว เจ้าทำอะไรได้ไหมล่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า…” เสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งดังออกมา จากนั้นราชาอสูรก็ดันมือไปข้างหน้าอีกครั้ง พร้อมเกล็ดสีดำที่ค่อยๆปรากฎขึ้นมาเป็นชั้นบางๆบนกำปั้นเขา
ในที่สุดท่าทีของราชาหลี่ฉินก็เปลี่ยนไป มือของเขาที่ถูกดันโดยราชาอสูรสั่นเล็กน้อย หน้าผากของเขามีเหงื่อออกเล็กน้อยเช่นกัน
”สิ่งที่อ่อนแอที่สุดของมนุษย์คืออายุขัย!”ราชาอสูรตะโกนออกมา ก่อนจะยกหมัดอีกข้างขึ้นมา
”ครืด!”
ในที่สุดทั้งคู่ก็แยกจากกัน
ราชาอสูรยืนอยู่ที่เดิมขณะที่ราชาหลี่ฉินกลับถอยออกมา
”แกรก”ราชาหลี่ฉินทรุดตัวลงบนพื้นทำให้เกิดรอยแตกขึ้นบนพื้นเล็กน้อย เขาพยายามยืนขึ้นอีกครั้งด้วยความยากลำบาก
”แค่กแค่ก…เจ้าเป็นราชาอสูรจริงๆ!”ราชาหลี่ฉินไอออกมา ก่อนที่เขาจะยืนขึ้น ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด
ทุกคนต่างถอดใจแค่การปะทะกันเพียงครั้งเดียว ก็ดูออกแล้วว่าใครเหนือกว่า
ต่อให้เพิกเฉยกับคำถามที่ว่าพลังของราชาหลี่ฉินสามารถเทียบกับราชาอสูรได้หรือไม่ปัญหาก็ยังคงเป็นเรื่องอายุอยู่ดี
”ท่านลุง!”หลิน มู่ไป่ ตะโกนขึ้นมา จากนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมา “อย่ามาสนใจข้า พา ปิง หยาง หนีไปเร็ว…”
”ปิงหยาง?!”…ไอรีนโนเวล
”แล้วปิง หยาง อยู่ที่ไหน?”
”ฟางเจิ้งจือ ก็ด้วยเขาหายไปไหน?”
ในที่สุดทุกคนก็รู้ว่าปิง หยาง และ ฟาง เจิ้งจือ หายไป
มันเป็นเรื่องแปลกมาก
ฟางเจิ้งจือ หนีไปได้ยังไง?
เขาไม่ได้ไร้พลังไปแล้วหรอกหรือ
ทุกคนมีข้อสงสัยเต็มหัวใจ
การที่ปิง หยาง จะหนีไปกับ ฟาง เจิ้งจือ นั้นเป็นไป่ไม่ได้แน่นอน โดยเฉพาะตอนนี้ที่ ฟาง เจิ้งจือ ไร้พลังไปแล้ว
แม้แต่การโจมตีแค่ครั้งเดียวของราชาอสูรยังทำให้เขาสลบไปเขาจะหนีไปไหนได้?
”ทุกคนกำลังหาข้าอยู่งั้นหรือ?”เสียงไม่ดังมาก แต่ทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างยิ่ง
”ฟางเจิ้งจือ!”
”เขา… เขาหนีไปจริงๆ!”
”เป็นไปได้ยังไงเขาโดนราชาอสูรโจมตีใส่ตรงๆ เขายังไม่ตายงั้นหรือ?”
ทุกคนมองไปยังทิศทางที่เสียงของฟาง เจิ้งจือ ดังขึ้นมา ไม่มีใครอยากจะเชื่อสิ่งที่พวกเขาเห็น
แต่…ความจริงยังคงเป็นความจริง
ฟางเจิ้งจือ อยู่ตรงนั้นพร้อมกับ ปิง หยาง
”เจ้า…เป็นไปได้ยังไง?!”ปิง หยาง มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ นางพูดไม่ออก
นางรู้ว่าฟาง เจิ้งจือ ช่วยชีวิตนางมาจากราชาอสูร แต่นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เพราะว่ามันเร็วมาก!
ในตอนนี้แรกที่นางสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันน่าหวาดกลัวนางก็เตรียมใจรับความตายแล้ว แต่ทันใดนั้น ฟาง เจิ้งจือ ก็ลืมตาขึ้น จากนั้นนางก็รู้สึกว่าแขนของนางถูกคว้าเอาไว้
และหลังจากนั้น…ไม่มีอะไรหลังจากนั้น
เพราะนางก็มายืนอยู่ตรงจุดนี้พร้อมกับฟาง เจิ้งจือ ที่หน้าซีดเล็กน้อย
”เจ้าถามข้างั้นหรือ?ข้าโดนโจมตีตรงๆ แต่เจ้ากลับมากอดข้าไว้เสียแน่น อยากให้ข้าตายหรือไง?” ฟาง เจิ้งจือ โพล่งออกมาโดยไม่ลังเล
มันเป็นความรู้สึกขมขื่นมาก
เห็นได้ชัดว่าการเผชิญหน้ากับราชาอสูรตรงๆไม่เป็นความคิดที่ดีเลยดังนั้น ฟาง เจิ้งจือ จึงล่อให้ราชาอสูรเข้ามาใกล้
และทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนของเขา
ตอนนั้นเองราวกับเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์แต่แล้วโศกนาฏกรรมก็เกิดขึ้น
แม้ว่าเขาประกาศว่าเขาจะเผชิญหน้ากับราชาอสูรคนเดียวแต่ เหยียน ซิว กับ ฉาน ยู่ กลับพุ่งเขาไปโดยไม่ให้สัญญานเขาแม้แต่น้อย
แต่นั่นก็ชั่งมันเถอะสำหรับ ปิง หยาง…นางเป็นบ้าอะไรกอดเขาเอาไว้แน่น
ตอนนั้นเขารู้สึกจะตายจริงๆหลังจากโดนราชาอสูรโจมตีใส่
หลังจากนั้นเขาก็แกล้งตายเพื่อรอโอกาสแต่…ปิง หยาง ก็กดและทับเขาเอาไว้อีกครั้ง
แม้ว่าตัวนางจะไม่หนักแต่นางกลับเหมือนปลาหมึกยักษ์ ที่ตรึงเขาไว้แน่น
เขาจะทำตามแผนได้อย่างไร?ไม่มีทาง!
และทันใดนั้นเองตอนที่องค์จักรพรรดิ เหยียน ซิว และ ฉาน ยู่ กำลังจะโจมตี มันได้ดึงดูดความสนใจของรชาอสูร เขาเห็นโอกาสอีกครั้ง
ถ้าเขาเตะเข้าไปที่จุดสงวนของราชาอสูรแค่คิดเขาก็รู้สึกดีมาก
แต่ทันใดนั้นรอยแกสีดำก็ปรากฎขึ้นเหนือตัวเขาก่อนที่จะมีลำแสงพุ่งออกมาจากรอยแตกนั้น
ฟางเจิ้งจือ งุนงง มีคนอื่นคิดจะลอบโจมตีราชาอสูรด้วยงั้นหรือ?
เมื่อเป็นเช่นนั้นฟาง เจิ้งจือ จึงเลือกที่จะหนีทันที
จากนั้นการลอบโจมตีของผู้มาใหม่นั้นกลับไม่สำเร็จราชาอสูรยังยืนสบายๆอยู่ที่เดิม
ไม่มีวิธีอื่นแล้วเขาไม่สามารถวิ่งเข้าไปใกล้ราชาอสูรแล้วบอกว่า “มาคุยกันก่อนเถอะ เอาหูเขามาใกล้ๆข้าหน่อย ใกล้อีกนิด…ใกล้เข้ามาอีกนิดเดียว … ”
ราชาอสูรคงฆ่าเขาตายเสียก่อน
ราชาอสูร!
เขามีความคล้ายคลึงกับพวกเซียนหรือไม่?
หัวใจของฟาง เจิ้งจือ สั่นเทาเมื่อนึกถึงเซียนคังหยางที่เขาเคยต่อสู้ด้วยในแดนใต้
ฟางเจิ้งจือ รู้สึกว่าถึงเวลาที่เขาควรจะเผ่นแล้ว
และคราวนี้เขาพร้อมจะหนีไปจริงๆอย่างไม่หันหลังกลับ เขาไม่คิดจะพูดถึงการฆ่าราชาอสูรเพื่ออาณาจักรเซี่ยแม้แต่น้อยนอกจากนี้ราชาหลี่ฉินก็มาถึงแล้ว
ในขณะที่เขาเตรียมหนี…ปิง หยาง ก็จับเขาไว้อีกครั้ง ใบหน้าของนางเป็นสีแดง พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความสดใสและความตื่นเต้น
”เจ้ายังไม่สูญเสียพลังไปใช่ไหม?เจ้าเหมือนเดิมทุกอย่างหลังจากสงครามแดนใต้ใช่ไหม? เจ้ายังมีความแข็งแกร่งนั้นอยู่ใช่ไหม? ต้องใช่แน่ๆ เยี่ยมเลย นั่นเยี่ยมมากๆรีบฆ่าราชาอสูรเร็วเข้า ข้าเชื่อในตัวเจ้า!”ปิง หยาง พูดด้วยเสียงที่สั่นไหวในขณะที่จับแขนของ ฟาง เจิ้งจือ เอาไว้โดยที่ไม่ได้ติดเรื่องที่หน้าอกของนางแนบชิดอยู่กับร่างของเขา
เหล่าทหารองครักษ์หน่วยเกราะมังกร หน่วยป้องกันเมืองและทหารแดนใต้ต่างได้ยินคำพูดของ ปิง หยาง และจ้องไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความตกใจ
”ฟางเจิ้งจือ ยังไม่สูญเสียพลัง?!”
”เป็นไปได้ยังไง?”
ระหว่างการต่อสู้ในแดนใต้เขาไม่ได้กินผลไม้แห่งเต๋าไปหมดแล้วอย่างนั้นหรือ?เขาจะยังมีพลังอยู่ได้ยังไง?
แค่การมีชีวิตรอดก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลงเหลือความแข็งแกร่งนั้นไว้อยู่
”แต่ถ้าเขาไม่มีพลังแล้วจริงๆเขาหนีรอดจากการโจมตีของราชาอสูรไดยังไง?”
”หรือว่าเขายังมีพลังอยู่?”
”พระเจ้าถ้านั่นเป็นความจริง ถ้างั้น …ในตอนนี้ เขามีพลังอยู่ในระดับไหนกัน?”
ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความไม่เชื่อ เพราะถ้า ฟาง เจิ้งจือ ยังคงมีความแข็งแกร่งของเขาอยู่ …มันก็ยังพอมีความหวัง
ฟางเจิ้งจือ ผู้ที่ลงดาบใส่ปีศาจคังหยางเมื่อหนึ่งปีก่อน พลังของเขาตอนนี้อาจจะเป็นพลังที่สั่นคลอนการต่อสู้ในครั้งนี้ได้อย่างแน่นอน