Gate of God – ตอนที่ 617 เสียงคร่ำครวญ

แสงจันทร์ส่องสว่างสายลมกำลังพัดผ่านแสงสีทั้งเจ็ดหายไปอย่างสมบูรณ์ แต่มีแสงทั้งหกส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะไม่ได้เจิดจรัสเท่ากับแสงทั้งเจ็ด แต่มันยังคงสะกดสายตาเหล่าทหารเอาไว้เช่นเดิม
”เต๋าแห่งชีวิต!”
”ฟางเจิ้งจือ เข้าถึงเต๋าแห่งชีวิตแล้วจริงๆหรือ?!”
”เป็นไปไม่ได้!”
เหล่าทหารจากกองทัพคนเถื่อนต่างจับจ้องแสงที่คุ้นเคยนี้พวกเขาเห็น ฟาง เจิ้งจือ เคยแบกประตูชีวิตมา แต่พวกเขาก็ทำใจเชื่อไม่ได้อยู่ดี…
เต๋าแห่งชีวิต!สัญลักษณ์ของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์!
ทำไมฟาง เจิ้งจือ ถึงเข้าถึงเต๋าแห่งชีวิตได้?
”นั่นคือเต๋าแ่ห่งชีวิตจริงหรือ?!”
”ฟางเจิ้งจือ อยู่ในระดับจุติแล้วหรือ?”
”ไม่ข้าได้ยินมาว่าเขาอยู่ในระดับอภินิหารเท่านั้น”
กองทัพทลายภูผาและหยาน หยุนฉี เองก็ประหลาดใจ พวกเขาต่างโล่งใจที่เห็น ฟาง เจิ้งจือ ออกมาพร้อมกับประตูชีวิต แต่เมื่อพวกเขาเห็นเขาใช้เต๋าแห่งชีวิต …
มันให้ความรู้สึกที่แตกต่าง!
”เขาเป็นตัวอะไรกันแน่?เขาเรียนรู้มันได้ยังไงกัน?”ซิง หยวนกัว พอจะคาดเดาสถานการณ์เช่นนี้ไว้แล้ว แต่เขายังคงประหลาดใจกับแสงทั้งหกที่กำลังส่องสว่างอยู่ในมือของ ฟาง เจิ้งจือ
เขารู้ดีว่าความสามารถในการเรียนรู้ของฟาง เจิ้งจือ อยู่ในระดับที่ยอดเยี่ยม นอกจากนี้ฟาง เจิ้งจือ ยังเชี่ยวชาญการวิชาต่อสู้ขอกองตรวจการความมั่นคง และวิชาลับของกองตรวจการศักดิ์สิทธิ์อย่าง ‘ล้านคมดาบ’ ดังนั้นความสามารถในการเลียนแบบวิชาต่างๆของ ฟาง เจิ้งจือ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจนัก
ถึงอย่างนั้น…เต๋าแห่งชีวิตนั้นเป็นสิ่งที่ต่างออกไป
มันคือหนึ่งในหกเต๋าแห่งการจุติการเรียนรู้พวกมันทั้งหกไม่ใช่เรื่องง่าย มันต้องอาศัยทั้งเวลา ความรู้ ขีดจำกัดทางสายเลือด
นับตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษตระกูลเหยียนมีโอกาสได้ครอบครองเต๋าแห่งอาชูร่า พวกเขาได้จำกัดพื้นที่สำหรับการฝึกฝนโดยเฉพาะ เพื่อให้คนรุ่นต่อไปได้สืบสานวิชานี้ต่อไปจากนั้นนานหลายต่อหลายปี พวกเขาเริ่มจารึกอารมณ์ความรู้สึกและประสบการณ์ที่ได้ฝึกฝนวิชาเพื่อส่งผ่านไปยังรุ่นลูกรุ่นหลานเรื่อยมา
แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าทุกคนในคระกูลเหยียนจะสามารถเข้าถึงวิชาเต๋าอาชูร่าได้
แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงคนตระกูลเหยียนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาติให้เรียนรู้เต๋าแห่งอาชูร่า อย่างไรก็ตาก หากไม่มีการชี้แนะจากคนรุ่นก่อน มันคงเป็นเรื่องที่แทบจะไม่มีความเป็นไปได้
การควบคุมเต๋าแห่งอาชูร่าเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับผู้ที่ไม่ได้ความช่วยเหลือจากบรรพบุรุษ
ด้วยเหตุนี้เต๋าแห่งชีวิตเองก็เป็นการส่งผ่านวิชาจากรุ่นสู่รุ่นของจักรวรรดิศักดิสิทธิ์ แล้ว ฟาง เจิ้งจือ จะสามารถเข้าถึงเต๋าแห่งชีวิตได้ยังไงกัน?
มันไม่น่าเชื่อ
หรือว่าฟาง เจิ้งจือ อาจจะเป็นบุตรนอกสมรสของจักรวรรดิคนเถื่อน? หรือ ฟาง เจิ้งจือ แอบขโมยวิชานี้มา?
ซิงหยวนกัว ไม่เข้าใจ
แม้เขาจะเห็นฟาง เจิ้งจือ ยกประตูชีวิตได้ก็ตาม เขาไม่คิดเลยว่า ฟาง เจิ้งจือ เข้าถึงเต๋าแห่งชีวิตได้แบบนี้
แต่นั่นคือความจริง…
อักขระทั้งหกในมือของฟาง เจิ้งจือ กำลังส่องสว่างและที่สำคัญมันประทับลงบนหัวของราชาอสูรแล้ว
”ตูม!”การปะทะกันทำให้เกิดคลื่นพลังที่รุนแรงซัดถล่มทุกสิ่งทุกอย่างกระเด็นออกไปโดยที่ศูนย์กลางของคลื่นพลังอยู่ที่หัวของราชาอสูร
อักขระทั้งหกก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วพวกมันกลืนกินร่างของราชาอสูรเข้าไปอย่างสมบูรณ์
”ราชาอสูรไม่คิดจะหลบงั้นหรือ?”
เหล่าทหารและซิง หยวนกัวต่างมองที่ท้องฟ้า พวกเขาแทบจะไร้ความหวังกับการโจมตีอื่นๆ แต่… เต๋าแห่งชีวิตนั้นแตกต่าง
มันเป็นหนึ่งในวิชาของเต๋าสวรรค์ทั้งหก!
”เจ้าเข้าถึงเต๋าแห่งชีวิตได้จริงๆงั้นหรือ?ดูเหมือนการที่ยกประตูชีวิตขึ้นมาได้จะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!”ราชาอสูรพูดขึ้น
หลังจากนั้นอักขระทั้งหกก็สลายหายไปราวกับเกล็ดหิมะ
ร่างของเขาค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นจนเห็นเป็นเงาจางๆในฝุ่นควัน
”เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?!”
”เป็นไปได้ยังไง?”
”นั่นไม่ใช่วิชาเต๋าแห่งชีวิตงั้นหรือ?”
ทั้งกองทัพทลายภูผาและหยาน หยุนฉี ต่างประหลาดใจหลังจากได้เห็นร่างยักษ์ปรากฎขึ้น
”ฮ่าฮ่าฮ่า…เจ้าคิดว่าเต๋าแห่งชีวิตของคนอย่างเจ้าจะสะกดข้าได้งั้นหรือ?”ราชาอสูรหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหล่าทหารต่างสับสนและหวาดกลัว
เขาตกใจที่ในตอนแรกเห็นฟาง เจิ้งจือ ถือประตูชีวิตไว้ในมือ และเขาอย่างรู้ถึงความเกี่ยวโยงระหว่าง ฟาง เจิ้งจือ กับเต๋าแห่งชีวิต แต่ก็ไม่ได้อยากรู้มากนัก ดังนั้นมันจึงไม่เป็นปัญหาที่สำคัญนักสำหรับเขา
และแน่นอน…สิ่งสำคัญที่สุดคือ ฟาง เจิ้งจือ อยู่ในระดับอภินิหาร
แม้บางคนที่อยู่ในระดับอภินิหารจะเข้าถึงเต๋าแห่งชีวิตได้จริงๆแต่แล้วจะทำอะไรได้?
ไม่หลงเหลือข้อสงสัยอะไรอีกต่อไปโอกาสของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่เหลือแล้ว
ราชาอสูรทำลายพลังที่ฟาง เจิ้งจือ ใช้ออกมา เขาเชื่อว่าตอนนี้ ฟาง เจิ้งจือ หมดหนทางทุกอย่างแล้ว
”ตาย!”ราชาอสูรคำรามก้อง ก่อนที่ดึงพลังความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขาออกมาไว้ที่หางและเล็งไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ดีเท่าไรนักในตอนนี้ เขาบาดเจ็บเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นราชาอสูรเข้ามาเขาจะสามารถทำอะไรได้อีก?
เขาจะขอนั่งลงและพักอยู่เฉยๆได้ไหม?แน่นอนว่าไม่!
เขาทำได้แค่หลบหนี.ไอรีนโนเวล.
”ตูม!”
ฟางเจิ้งจือ รู้สึกราวกับตัวเองเป็นแมลงวันและกำลังถูกตบด้วยไม้ตบแมลงวันอยู่ แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลบหนี…เขาก็ไม่สามารถหลบการโจมตีได้ทั้งหมด
หางของราชาอสูรยังคงปะทะเข้าที่หลังของเขา
ฟางเจิ้งจือ พยายามวิ่งไปข้างหน้า แต่เพราะโดนหางของราชาอสูรโจมตีใส่ทำให้เขาเสียหลักล้มไปด้านหน้า
แน่นอนว่ายังมีคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขา…ปิงหยาง กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา
ปิงหยาง! ทำไมนางถึงไม่หนีไป?
ฟางเจิ้งจือ จ้องมอง ปิง หยาง ขณะที่ตัวนางเองก็จ้องมองกลับมา
ระยะห่างของทั้งคู่ลดลงอย่างรวดเร็วหรือก็คือตอนนี้หน้าของ ฟาง เจิ้งจือ กำลังล้มลงขณะที่ ปิง หยาง วิ่งเข้ามา
จากนั้น…ฟางเจิ้งจือ ก็เห็น ปิง หยาง กัดฟันแน่นและอ้าแขนออกเพื่อรับ ฟาง เจิ้งจือ โดยไม่คำนึงถึงความเร็วของ ฟาง เจิ้งจือ ที่กำลังวิ่งมา
ฟางเจิ้งจือ เข้าใจความต้องการของ ปิง หยาง แต่นางไม่คิดจะชะลอความเร็วเขาลงหน่อยหรือไง?
แต่ทันใดนั้นร่างกายของเขากลับหยุดนิ่งราวกับถูกแรงบางอย่างหยุดไว้
”อั้ก!”เลือดกระอักออกมาจากปากของ ฟาง เจิ้งจือ
ร่างของเขาไม่ได้ปะทะเข้ากับร่างกายของปิง หยาง แม้เขาต้องบาดเจ็บมากขึ้น แต่เขายังบังคับตัวเองให้หยุดในวินาทีสุดท้าย เพราะ ปิง หยาง เองก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน
หลังจากที่เขาฝืนให้ตัวเองไม่ล้มใส่ปิง หยาง ได้ เขาก็รีบหันไปมองทางราชาอสูรทันที
เขาเพิกเฉยต่อปิง หยาง ที่กำลังเป็นห่วงเขาอยู่
”ทำไมเขาไม่ให้ข้าเป็นเบาะให้เขา?”แขนของ ปิง หยาง ยังคงอ้าออกพร้อมกับมอง ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความว่างเปล่า ก่อนที่ใบหน้าของนางจะเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
นางต้องดูฟาง เจิ้งจือ ที่พยายามฝืนร่างกายตัวเอง จนสุดท้ายก็กระอักเลือดออก มันทำให้นางเต็มไปด้วยอันหลากหลาย เศร้า ผิดหวัง เสียใจ…
แน่นอนนางรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทั้งหมดเป็นเพราะนางถ้านางไม่วิ่งออกมาโดยไม่คิด ฟาง เจิ้งจือ คงไม่เป็นแบบนี้
”เป็นเพราะข้า…ข้าเองที่ทำให้เจ้าไร้ยางอายบาดเจ็บ! เขามาช่วยข้า…. แต่ข้าไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย แม้แต่ช่วยรองรับเขาตอนจะล้มข้าก็ทำไม่ได้ … ท่านปู่ก็ตายแล้ว! ข้าล้างแค้นให้ท่านไม่ได้…”
”ท่านพ่อยุ่งตลอดเวลาท่านป้าฮั่วเฟยก็เช่นกันมีท่านปู่ที่ดูแลข้ามากที่สุด ทุกครั้งที่ข้าอยู่คนเดียว ท่านปู่จะพาไปที่บ้านของท่าน แต่ตอนนี้ท่านปู่ตายแล้ว ตายทั้งๆที่ข้าทำได้แค่ยืนดูอยู่เฉยๆ ”
”ท่านแม่!ท่านแม่…ท่านอยู่ที่ไหน?!”
”ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่แข็งแกร่งมากทำไมท่านไม่มาช่วยข้า? ”
”ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่ยังไม่ตายท่านพ่อยังบอกอีกว่าท่านแม่คอยเฝ้าดูข้าอยู่ใกล้ๆ ถ้าข้าบาดเจ็บท่านต้องสังเหตุเห็นแน่นอน แต่ท่านกลับไม่มาช่วยข้าทั้งๆที่ข้าเกือบตาย?”
”ท่านแม่…ทานรู้ไหมว่าท่านพ่อบาดเจ็บอยู่?ท่านรู้ไหมว่าลูกสาวของตัวเองกำลังจะตาย? ท่านแม่อยู่ที่ไหน?”
”ท่านแม่ไม่สนใจลูกสาวของตัวเองแล้วงั้นหรือ?”
”ต่อให้ข้าตายท่านก็ไม่สนใจใช่ไหม?”
”ท่านแม่!”
”ข้ามันไร้ประโยชน์ช่วยท่านพ่อก็ไม่ได้ล้างแค้นให้ท่านปู่ก็ไม่ได้!”
”ท่านแม่… ข้าไม่ได้เห็นท่านมาตั้งแต่เด็กและในอนาคตข้าก็คงไม่ได้เห็น..ข้ากลัวว่าจะไม่ได้เจอท่าน แต่ไม่เป็นไร ต่อให้ท่านแม่ไม่คิดจะมาหาข้า แต่ข้าก็รักท่านมาก!”
”ท่านแม่ข้ารักท่านที่สุด!”
”ตูม!”
ขณะที่ฟาง เจิ้งจือ กำลังคิดหาวิธีเพื่อช่วย ปิง หยาง อยู่นั้นก็เกิดเสียงระเบิดดังก้อง จากนั้นก็เห็นรางสีแดงพุ่งออกไป
”ปิงหยาง?! นางคิดอะไรอยู่กันแน่?” ฟาง เจิ้งจือ ตกใจมาก แต่มันสายเกินไปแล้ว ปิง หยาง พุ่งออกไปพร้อมกับหอกฉีหลินในมือแล้ว
ทุกคนต่างเบิกตากว้าง
”ฝ่าบาท!”
”ปิงหยางอย่างเข้าไป!”
”ฝ่าบาทอย่าทำแบบนั้น!”
เหยียนซิว, ฉาน ยู่ และ ซิง หยวนกัว ต่างตะโกนใส่ แต่ ปิง หยาง กลับไม่ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย
ไม่มีใครรู้ว่าปิง หยาง ต้องการทำอะไร แต่ใบหน้าของนางกลับเต็มไปด้วยความเศร้า
นางตั้งใจจะสละชีวิตของตัวเองงั้นหรือ?!
ในไม่ช้าความคิดนี้ก็ปรากฏขึ้นในใจของทุกคนมันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยอยากจะคิดมาก่อน
ปิงหยาง องค์หญิงผู้เป็นที่รักมากที่สุด ทำไมนางถึงอยากตาย?
”หึ?เจ้าอยากตายมากสินะ? ข้าจะทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริงเอง” ราขาอสูรมองไปยัง ปิง หยาง ด้วยความแปลกใจ เป็นแค่มนุษย์อ่อนแอกลับกล้าโจมตีใส่เขาถึงสามครั้ง?
เขาเหวี่ยงหางออกไปหาปิง หยาง ด้วยความเร็วอันสูงสุดทันที ราวกับเคียวที่พร้อมจะคร่าชีวิต ปิง หยาง ทุกเมื่อ
”ท่านแม่… ” ปิง หยาง พึมพัม นางไม่หยุด นางไม่หลบ นางแค่หันกลับไปมอง ฟาง เจิ้งจือ ช้าๆ
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาจากขอบตาก่อนที่จะร่วงหล่นไปบนอากาศพร้อมกลับเปล่งแสงสีเงินจางๆใต้แสงจันทร์ จากนั้นนางก็หันกลับไปาราชาอสูรอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยการตัดสินใจอันแน่วแน่ไม่มีใครเกิน
นางพุ่งเข้าหาหางของราชาอสูรโดยมือของนางยังคงจับหอกแน่น ราวกับผีเสื้อที่พร้อมจะบินเข้ากองไฟ…
เธอพุ่งตรงขึ้น!