Gate of God – ตอนที่ 642 หยุน ชิงวู ปรากฎตัว

มันอยู่ใกล้มาก!
ฟางเจิ้งจือ สัมผัสได้
เสียงเพลงนั้นราวกับกำลังเชิญชวนฟาง เจิ้งจือ เข้าไปหา
แต่ว่า…
ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคย?
ยิ่งก้าวเดินเข้าไปเท่าไรเขายิ่งรู้สึกคุ้นเคยมากเท่านั้น
เดี๋ยวนะ!
ร่างกายของฟาง เจิ้งจือ สั่นเล็กน้อย ก่อนจะหยุดนิ่ง
ที่ด้านหน้าของเขาปรากฎร่างหนึ่งที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ
ไม่นานฟาง เจิ้งจือ ก็เห็นทุกอย่างชัดเจน
มันทำให้เขาไม่เดินไปข้างหน้าอีกต่อไป
เขาหันหลังและรีบวิ่งกลับไปที่หมู่บ้านอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเล
”เจ้าจะรีบร้อนทำไมในเมื่อเจ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว?” เสียงพูดที่ดังข้างหลังเขาช่างนุ่มนวล ราวกับน้ำเย็นที่ราดเข้าสู๋จิตใจของเขา
ฟางเจิ้งจือ หยุดอีกครั้ง
เขาลังเล
ความจริงเขารู้แล้วว่าใครเป็นผู้บรรเลงเพลง
หยุนชิงวู
หญิงสาวที่ได้หลอกลวงใครหลายๆคนในอาณาจักรเซี่ยไปตอนที่นางไม่ได้มีความโกรธเคืองกับ ฟาง เจิ้งจือ นางก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเพื่อนเขาเช่นกัน
ครั้งแรกที่เขาพบนางเขายังรู้สึกสบายใจ
ตอนนั้นเขาได้เปิดผ้าคลุมหน้าของนางที่งานชุมนุมร้อยบุปผา
เขายังคงรู้สึกโล่งใจที่พบนางเป็นครั้งที่สอง
บนเรือของนางเขายังคงมั่นใจ
สำหรับครั้งที่สาม…
เขาไม่รู้สึกสบายใจอีกต่อไป
เพราะมีกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนางพวกเขาต่างอยู่ในระดับอภินิหารขึ้นไป รวมถึงเคารพนางเป็นอย่างมาก
ครั้งที่สี่ฟาง เจิ้งจือ แทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา
นั่นเป็นเพราะชายที่ชื่อคังหยางยืนอยู่ข้างๆนางเขาแทบจะจำไม่ได้ว่าตอนนั้นเขารอดชีวิตมาได้ยังไง
ที่จริงตอนเขาอยู่ในเมืองก็มีโอกาสพบนางมากมายแต่กลับไม่เจอ
จากนั้น…
การพบกันครั้งที่ห้า
ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้คิดจะหลบหนี แต่เขาไม่อยากเจอกันเป็นครั้งที่ห้าแล้ว
เขาไม่รู้ว่าครั้งนี้มีใครมากับนางอีก
แต่เขาก็ตระหนักถึงบางสิ่ง
หยุนชิงวู ไม่มีทางปรากฎตัวมาที่นี่ตามลำพังและปีศาจตอนอื่นจะยอมง่ายๆ
”ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาปรากฎตัวที่นี่ทำไมหรือวางแผนอะไรไว้ แต่เจ้าไม่คิดว่ามันสายไปแล้วงั้นหรือ?” ในที่สุด ฟาง เจิ้งจือ ก็พูดออกมา
ฟางเจิ้งจือ ไม่อยากจะต่อในสงครามกับเผ่าปีศาจอีก เวลาของเขาเหลือไม่มากแล้ว
”ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้ามาสายเกินไปล่ะ?” หยุน ชิงวู พูดออกมาด้วยความสงบอีกครั้ง
”เพราะข้าจะตายในไม่ช้าเจ้าไม่สามารถใช้หมู่บ้านภูเขาทางเหนือมาบีบบังคับข้าได้!” ฟาง เจิ้งจือ อธิบาย
”เจ้าคิดว่าข้าจะใช่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือมาเป็นเครื่องต่อรองงั้นหรือ?”หยุน ชิงวู ถามกลับ
นางดูสงบและทำตัวสูงส่งอยู่เสมอนางไม่สนใจเกี่ยวกับความเข้าใจผิดของ ฟาง เจิ้งจือ
นางยังคงอวดดีเช่นเดิม!
ฟางเจิ้งจือ ถอนหายใจ.ไอรีนโนเวล.
แน่นอนว่ามันเป็นเพียงนิสัยของนาง
ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้สนใจในสิ่งที่นางกำลังเป็นอยู่
ที่จริงเขาค่อนๆข้างชื่นชมในสิ่งที่นางแบกรับเอาไว้อยู่
มีผู้หญิงบางคนพยายามแสดงละครตลอดเวลาจนสุดท้ายมันกลายเป็นนิสัยของนาง
พูดง่ายๆว่ามันไม่ใช่การเสแสร้งอีกต่อไป
นั่นหมายความว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของนางอย่างแท้จริง
เห็นได้ชัดว่าหยุน ชิงวู เป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้น
ปากของฟาง เจิ้งจือ กระตุกโดยไม่รู้ตัว
เขาพยายามหยุด
เขาพยายามที่จะเอาชนะนาง
หยุนชิงวู ที่เปล่งประกายและงดงามอยู่เสมอ
รวมถึงความสามารถที่เหนือชั้น
นางได้รับความเคารพจากผู้คนเป็นอย่างมาก
แต่
หยุนชิงวู นั้นเป็นเหมือนของเสีย!
ไม่ได้หมายความว่านางไร้ประโยชน์แต่พลังของนางนั้นเปล่าประโยชน์
นางดูบริสุทธิ์และได้รับความเคารพจากคนรอบข้างเสมอ
ฟางเจิ้งจือ ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง เขาเพียงอยากหยุด หยุน ชิงวู จากการที่ต้องแสดงตลอดเวลา
มันเหมือนมีเสียงกระซิบอยู่ข้างหูเขาตลอด
ดึงนางออกจากท่าทีอันหยิ่งยโสนั้น
ทำให้นางปลดปล่อยตัวตนที่แท้จริง
”ราชาที่อายุน้อยที่สุดกำลังยืนอยู่ในดินแดนของตัวเองแต่กลับกลับเด็กหญิงอย่างข้า?”หยุน ชิงวู พูดออกมาหลังจากผ่านไปสักพัก
”เจ้าคิดว่าข้าจะหลงกลลวงง่ายๆของเจ้างั้นหรือ?”ฟาง เจิ้งจือ พูดอย่างเหยียดหยาม เขาไม่กลัว แต่เขาคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีที่เดินเข้าไปหานางในตอนนี้
นี่คือจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา
คนที่ตามหยุน ชิงวู มาต้องแข็งแกร่งมากแน่นอน
ก่อนหน้านี้ก็เป็นไป่ ซิง จากนั้นก็ คังหยาง
นอกจากนี้ข่าวที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงหยุน ชิงวู ก็รู้ทุกเรื่อง นางเรียกเขาว่าราชา?
เขาค่อนข้างแปลกใจจริงๆที่นางเรียกเขาแบบนั้น
เขาไม่สามารถเข้าใจจุดประสงค์ของการมาที่นี่ของหยุน ชิงวูได้
นางดูเตรียมการทุกอย่างไว้เป็นอย่างดี
”เจ้าคิดว่าข้ากำลังยั่วยุเจ้างั้นหรือ?”เสียงของ หยุน ชิงวู ถามออกมาอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง
”มันไม่ชัดเจนหรือไง?”ฟางเจิ้งจือ ถามกลับ
”อืมแต่ถ้าข้าบอกว่าไม่มีปีศาจอยู่กับข้าแม้แต่ตนเดียวตอนนี้ เจ้าจะเชื่อข้าไหม?” หยุน ชิงวู ตอบกลับ
”ข้าต้องเชื่องั้นหรือ?”ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่า หยุน ชิงวู ไม่มีทางโกหกเขา แต่ความจริงมันไม่น่าเชื่อเป็นอย่างยิ่ง
นายน้อยของเหล่าปีศาจ
นางได้แสดงตัวในอาณาจักรเซี่ยกลางดึกและพยายามทำตัวให้ดูแข็งแกร่ง
”เจ้าไม่เชื่องั้นหรืองั้นข้าคงไม่มีทางเลือกนอกจากสาบานด้วยนามของเทพอสูร ว่า ณ ที่นี่มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น!” หยุน ชิงวู พูดออกมาอย่างไม่ลังเลทันที
ท่าทีของฟาง เจิ้งจือ เปลี่ยนไป
เขารู้ว่าปีศาจนั้นนับถือเทพอสูรขนาดไหน
หรือนางจะมาคนเดียวจริงๆ?
ตาของฟาง เจิ้งจือ เป็นประกาย ความคิดบางอย่างผุดเข้ามาในใจของเขา
ถ้าหยุน ชิงวู อยู่คนเดียว …
เขาก็มีโอกาส……
ฆ่าหยุนชิงวู! จากนั้นก็ตัดหัวนางไปให้ หลิน มู่ไป่ เขาจะกลายเป็นวีรบุรุษได้รับความนับถือจากคนทั่วไป
แตเรื่องเหล่านี้มันก็ดูไม่มีความหมายอะไรกับเขามากนัก
เขาจะเอาอะไรอีกหลังได้เป็นดั่งราชาแล้ว?
หรือจะไม่ฆ่านาง?
แล้วเขาควรทำยังไงกับนาง?
จับตัวนางส่งเมืองหลวง?
มันฟังดูไร้สาระเล็กน้อย….
ฟางเจิ้งจือ เริ่มไตร่ตรอง มันเป็นโอกาสที่หายาก หยุน ชิงวู อยู่กับเขาในที่ปิดตามลำพัง
แต่ทุกอย่างสำหรับเขามันยังคงดูแปลกๆอยู่ดี
”มาคนเดียวแบบนี้เจาไม่กลัวตายงั้นหรือ?”ฟาง เจิ้งจือ หันกลับไปมอง หยุน ชิงวู
”ไม่กลัว”หยุน ชิงวู ตอบอย่างใจเย็น
ไม่มีคำอธิบายอื่นๆเพิ่มเติม
มันทำให้ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ทำไมนางถึงดูนิ่งสงบเช่นนี้?
นางต้องแสร้งทำแน่นอน!
”เฮ้เฮ้… ไม่กลัวตาย เจ้ายังจำสิ่งที่ข้าทำกับเจ้าในแดนใต้ได้หรือไม่?” ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ผู้ชายคนไหนที่เห็นรอยยิ้มนี้ล้วนเข้าใจความหมาย ก่อนที่ ฟาง เจิ้งจือ จะเดินเข้าไปหานาง
”ไร้ยางอาย!”หยุน ชิงวู เปลี่ยนท่าทีทันที ความสงบของนางหายไป
นางเกิดความผันผวนของอารมณ์เพียงครั้งเดียวเท่านั้นคือตอนที่อยู่ที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง
เวลานั้น…
มันเด่นชัดในความทรงจำของนางจนเกินไป
นางทั้งโกรธทั้งอายในเวลาเดียวกัน
”วันนี้แสงจันทร์ไม่ได้สว่างมากนักไม่มีทางที่ใครจะรู้ว่าข้าจะทำอะไรเจ้า เจ้ารู้ไหมว่าข้าจะทำอะรต่อไป?” ฟาง เจิ้งจือ เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกอันแปลกประหลาดกลับเพิ่มพูนขึ้นใจเขา
เขาไม่สามารถอธิบายได้
ฟางเจิ้งจือ หันกลับไปมองรอบๆทันที ที่นี่ยังคงเป็นภูเขาคังหลิงเช่นเดิม
ตรงนั้นคือด้านนอกหมู่บ้านแน่นอน!
ฟางเจิ้งจือ หันไปสังเกตุ หยุน ชิงวู แทน
นางยังคงสง่างามแต่นางกลับค่อยๆนั่งลงบนพื้น
เส้นผมของนางราวกับน้ำตกที่ไหลลงสู่แม่น้ำ
ชุดที่นางสวมวันนี้ต่างไปจากปกติ
ในครั้งนี้หยุน ชิงวู ไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า แสงจันทร์ส่องสะท้อนเผยใบหน้าที่งดงามของนาง
นางเงยหน้ามองขึ้นมาในเวลาเดียวกัน
ฟางเจิ้งจือ จ้องไปที่นาง
ทั้งสองมองหน้ากันราวกับเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้ไม่มีเสียงใดๆรบกวน มันเงียบสงบ แสงจันทร์ส่องลงมาที่พวกเขา ทำให้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน