Gate of God – ตอนที่ 669 ความคิดของผู้อาวุโส

ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่าสถานการณ์ของเขา ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรแล้ว เขาจะต้องรับมือกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามา…
…
ด้านบนยอดเขาณ ศาลาเต๋าสวรรค์
ผู้อาวุโสห้ามองไปที่ผู้อาวุโสสามก่อนที่จะมองไปที่ยอดเขา ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและกังวล
”พี่สามโอกาสที่ดีแบบนี้ ทำไมท่านไม่เปิดเผยตัวตนของเจ้านั่นไปเลยล่ะ?”ผู้อาวุโสห้าไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก เพราะสถานการณ์อันเหมาะสมได้เกิดขึ้นแล้ว
ลูกศรนั้นยิงเมื่อไหร่ก็ได้
แต่เมื่อยิงออกไปแล้วมันจะไม่สามารถหยิบคืนมาได้
อย่างไรก็ตาม’ลูกศร’ ที่ผู้อาวุโสสามยิงได้ในตอนนี้ มันสามารถหยิบคืนมาได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังทิ้ง ฟาง เจิ้งจือ ไว้บนยอดเขาคนเดียว
”เจ้าไม่สงสัยหรือ?”ผู้อาวุโสสามเอ่ยถาม
”สงสัย?จะบอกว่าข้าไม่สงสัยนั่นสิถึงจะแปลก ข้าจึงคิดว่าเราควรที่จะเปิดโปงเขาก่อน”ผู้อาวุโสห้าไม่ค่อยเข้าใจ
”เจ้าเพลิงเขียวยังทำตามคำสั่งเจ้าคิดว่าเพราะอะไรกัน?”
”นี่…?พี่สามหมายความว่าอะไร?”
”เต๋าแห่งชีวิต!กลางอากาศ การควบคุมเจ้าเพลิงเขียวได้อย่างสมบูรณ์ นอกจากเต๋าแห่งชีวิตแล้ว ข้าก็นึกเรื่องอื่นไม่ออกเลย!”ผู้อาวุโสสามมั่นใจ
”แต่ว่าเต๋าแห่งชีวิตเป็นของจักรวรรดินักรบศักดิ์สิทธิ์… .. ”
”ถูกแล้วปกติแล้วก็ควรเป็นเช่นนั้น ตระกูลชั้นสูงของจักรวรรดินักรบศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่สามารถควบคุมเต๋าแห่งชีวิตได้ แต่เขาทำให้ ซี่หม่า เฟิง บาดเจ็บสาหัส ท่านคิดว่าเขาเป็นคนของจักรวรรดินักรบศักดิ์สิทธิ์งั้นหรือ?”
”ไม่!”
”ฮึ่มเรื่องครั้งนี้เกินกว่าที่พวกเราคาดคิด!”รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของของผู้อาวุโสสาม
”พี่สามวางแผนอะไรไว้?”
”ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนข้าให้อนุญาตให้เขาเข้าร่วมการทดสอบรอบที่สาม เพื่อดูว่าเขาจะช่วยอะไรเราได้บ้าง”ผู้อาวุโสสามส่ายหัว
”ใช่แล้วเขาเข้ามาในศาลาเต๋าสวรรค์แล้ว การคิดจะหนีออกไปเป็นไปได้น้อยมาก พี่สามคิดว่า เขาเป็นใครกัน?”ผู้อาวุโสห้าเอ่ยถาม
”ข้าก็ไม่แน่ใจตอนแรกข้ามั่นใจ 70% ว่าต้องเป็น ฟาง เจิ้งจือ แห่งอาณาจักรเซี่ย แต่ตอนนี้ข้าคิดว่าไม่ใช่!”
”ข้าเองก็คิดแบบเดียวกับท่านแม้ ฟาง เจิ้งจือ จะมีชื่อเสียงในความอัจฉริยะ แต่เขาอยู่ในระดับอภินิหารเท่านั้น แต่ถ้ามองถึงความสามารถ เห็นได้ชัดเลยว่าคนๆนี้ต้องอยู่ในระดับจุติ อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาไม่ใช่ ฟาง เจิ้งจือ ทำไมต้องช่วย เหยียน ซิว กับ หนานกง มู่ ด้วย?”ผู้อาวุโสห้าพยักหน้าพร้อมกับสงสัย
”คงเป็นเรื่องบังเอิญบางทีเขาคงเดาได้ว่าพวกเราเริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จึงปล่อยให้ เหยียน ซิว กับ หนานกง มู่ ผ่านได้ แต่ข้าไม่คิดเลยว่าเขาจะรู้ทันข้า ข้าล่อลวงเขาด้วยคำถาม แต่เขากลับตอบได้อย่างชำนาญ ถ้าไม่ใช่เพราะข้ารู้ถึงความสามารถของกงฉิงดีพอ ข้าอาจถูกเขาหลอกก็ได้!”ผู้อาวุโสสามถอนหายใจ
”พูดถึงความสามารถความเข้าใจและความรู้สึกถึงเต๋าของเจ้านี่ไม่ได้เหมือนกับ หนานกง เฮา งั้นหรือ?”ผู้อาวุโศห้าจ้องอมงไปที่ยอดเขา
”ฮึ่มด้วยความสามารถนั่น ถ้าเขามาจากสี่ดินแดน คงจะมีชื่อเสียงพอไม่น้อย ถ้าข้าเดาไม่ผิด มีโอกาส 90% ที่เจ้านั่นจะมาจากดินแดนอื่น!”ผู้อาวุโสสามมองด้วยสายตาเย็นชา
”ถ้าเจ้านั่นมาจากดินแดนอื่นไม่ว่าจะมาจากที่ไหน เขาต้องถูกลงโทษถึงตายที่กล้าเข้ามาหลอกลวงในการทดสอบของศาลาเต๋าสวรรค์!”
”ใช่แม้มันจะดูน่าสมเพช แต่โลกนี้ไม่ได้โง่ และถ้าพูดถึงความสามารถ ใครจะเทียบกับ ฉือ กูเหยียน ได้อีก?”
”ฮ่าฮ่าฮ่า… พี่สามเอาเจ้านั่นไปเทียบกับ ฉือ กูเหยียน ได้ยังไง? ฉือ กูเหยียน ผู้ถูกเลือก ใครจะมาเทียบกับนางได้?”
”จริงๆแล้วมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ข้ายังยอมอยู่เฉย” ท่าทีของผู้อาวุโสสามกลายเป็นความน่าเกรงขามในทันที
”พี่กำลังพูดถึงตอนที่เจ้านั่นก้าวถอยจากข้าไปงั้นหรือ?”
”ถ้าข้าเดาไม่ผิดเขาน่าจะเตรียมโจมตีอยู่!””ผู้อาวุโสสามพยักหน้าของเขา
”ข้าก็รู้สึกเช่นกันข้านึกไม่ถึงเลยว่าในศาลาเต๋าสวรรค์ของเราจะมีคนกล้าคิดโจมตีข้าด้วย? ถึงอย่างนั้น ก็ได้แค่คิด!”ผู้อาวุโสห้าพยักหน้าเช่นกัน
”เลิกคิดเรื่องเจ้านั่นจะโจมตีก่อนหรือไม่ดูจากนิสัยแล้ว ข้าต้องเปลี่ยนแผนอย่างช่วยไม่ได้ ข้าต้องเก็บมันเอาไว้ก่อน!”
”พี่สามหมายความว่า..?”
”อืมในสถานการณ์นั้นข้าไม่มีความมั่นใจเต็มร้อย!”
”ท่านหมายความว่าต่อหน้าพวกเราสองคนมีโอกาสที่เจ้านั่นจะหนีไปได้งั้นหรือ?”
”ในเมื่อเขากล้าตามเรามาที่ศาลาเต๋าสวรรค์มันต้องเป็นส่วนหนึ่งของแผนการเขาแน่นอน!”
“อืม… ” ผู้อาวุโสห้านิ่งเงียบพร้อมขมวดคิ้ว “ถ้าเราไม่สามารถจับเขาได้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเข้าสู่ระดับเซียนได้?”
”ระดับเซียน?คงต้องพึ่งโชคเท่านั้น…” ผู้อาวุโสามส่ายหัวก่อนจะพูดต่อ “แต่ถ้าเขาเข้าถึงระดับเซียนก็ยังมีคนที่พอจะควบคุมเขาได้ แต่ถ้าเขาอยู่ต่ออีกร้อยปี ข้าเกรงว่าแม้แต่ ฉือ กูเหยียน…”
”แม้แต่ฉือ กูเหยียน ก็คุมเขาไม่ได้?”
”เป็นไปไม่ได้!”
”หึหึ…แน่นอนว่า…พรุ่งนี้เป็นวันที่คำพยากรณ์มาถึง ข้าไม่มั่นใจว่า ฉือ กูเหยียน กลับมาแล้วหรือยัง?” ผู้อาวุโสห้ายิ้มและมองไปที่ขอบฟ้า
”ฉือกูเหยียน นางเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ นางต้องมาทันแน่นอน!”ผู้อาวุโสสามมั่นใจ
…
เนื่องจากบนยอดเขาไม่มีต้นไม้แม้แต่น้อยสภาพอากาศจึงค่อนข้างรุนแรง
อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ส่งผลต่อฟาง เจิ้งจือ มากนัก เขาหาที่นั่งที่สบายๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงเขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากหุบเขา
”มาถึงแล้ว?”ฟาง เจิ้งจือ เปิดตาขึ้นช้าๆ เขาเห็นร่าสองร่างเดินขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
การที่ใช้พลังกายอย่างเดียวในการขึ้นมาถึงที่นี่นับเป็นเรื่องที่หนักหนาพอสมควร
”หึ?นั่นมัน เฉียน วู่ ไม่ใช่หรือ?”ฟาง เจิ้งจือ ไม่แปลกใจที่เขาจะมาถึงเป็นคนแรกเพราะเขานั้นอยู่ในระดับจุติขั้นสูงสุด
แต่ความจริงกลับเป็นเด็กหนุ่มผิวดำสวมชุดสีเขียว
เขาอยู่ในวัยยี่สิบต้นๆแต่การแสดงออกของเขาดูป่าเถื่อนเป็นอย่างมาก
มันทำให้ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกตกใจเล็กน้อย
สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ…
คนที่ตามมาด้านหลังคือหนานกง มู่!
”หนานกงมู่ แข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรือ?” ฟาง เจิ้งจือ นึกถึงการทดสอบเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้น หนานกง มู่ อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์เท่านั้น
แต่ในช่วงเวลาสั้นๆเพียงสองปี เขาสามารถแซง เฉียน วู่ ได้แล้ว มันทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะเป็นที่หนึ่ง?
ฟางเจิ้งจือ ยิ้มบางๆ เขามองไปรอบๆก่อนจะเห็นหินที่พังทลายอยู่ใกล้ๆ
”หืมถึงเวลาเพิ่มความยากแล้ว!” ฟาง เจิ้งจือ เป็นคนที่ชอบช่วยเหลือผู้อื่น โดยเฉพาะเมื่อต้องเลือกระหว่างเพื่อนและคนแปลกหน้า ไอลีนโนเวล
เขาอุ้มก้อนหินขนาดใหญ่สองก้อนขึ้นมา
จากนั้น…
มันก็หลุดออกจากมือของฟาง เจิ้งจือ!
”ตุบตุบ!” มันหลุดออกจากมือของ ฟาง เจิ้งจือ โดยบังเอิญและกลิ้งไปทางเด็กหนุ่มชุดเขียว
สายตาของเด็กหนุมสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อเห็นหินตกลงมาจากนั้นเขาก็พบวา ฟาง เจิ้งจือ ยืนอยู่ที่ริมหน้าผา
”ไม่น่าแปลกใจ!”เขาไม่โกรธ ฟาง เจิ้งจือ เพราะเขาคิดว่านี่เป็นส่วนหนึ่งในการทดสอบ
เส้นเลือดที่กล้ามแขนของเขาปูดขึ้น
”ตูม!”ก่อนที่เขาจะเอามือข้างหนึ่งฝังแน่นลงไปที่หน้าผา
จากนั้นเขาก็เหวี่ยงร่างกายไปด้านข้างเพื่อหลบก้อนหินทั้งสองลูก
ฟางเจิ้งจือ อ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ
แน่นอนว่าหลังจากที่หินทั้งสองก้อนกลิ้งผ่านเด็กหนุ่มชุดเขียวไปแล้ว…
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากเหล่าผู้แข่งขันที่อยู่ด้านล่าง
”อ้ากใครกัน…ใครกลิ้งหินใส่ข้า?!” เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและหวาดกลัวดังขึ้น
แน่นอนว่ามันเป็นเสียงที่คุ้นเคยมาก
”เฉียนวู่? นี่… ถ้าข้าบอกไม่ตั้งใจเขาจะเชื่อข้าไหม?” ฟาง เจิ้งจือ พูดอไม่ออก มันคงต้องเรียกว่าโชคชะตา…