อย่างไรก็ตาม เขาไว้ชีวิตเรา ผู้อาวุโสคนหนึ่งหันหันมองศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บ
คงใช่… ผู้อาวุโสอีกคนกล่าว เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็กลืนพวกมันกลับเข้าไป
พวกเขารู้ดีว่าแต่ละคนอยากพูดอะไร
อย่างไรก็ตามนั่นไม่สำคัญอีกต่อไป พวกเขาพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์
บางทีเขาอาจจะไม่ชอบการฆ่าฟันบางทีเขาอาจจะเป็นผู้ถูกเลือกที่แท้จริง! ทันใดนั้นเอง เสียงดังออกมาจากประตูของเก้าขุนเขา
ใครอยู่ตรงนั้น?! ผู้อาวุโสทั้งสี่ต่างตกตะลึงพวกเขามองไปยังทิศทางเดียวกัน
พวกเขาอยู่ในสภาพที่ย่ำแยพวกเขายังไม่พร้อมที่จะรับแขก ใครก็ตามที่พูดเช่นนั้นออกมา ไม่มีทางเป็นแขกแน่นอน!
ถ้าไม่มีหม้อหลอมทั้งเก้าเก้าขุนเขาจะมีความหมายอะไร? เสียงแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้งในเวลาเดียวกัน เงานับสิบก็ค่อยๆเดินออกมาจากหมอกขาว
เข้าประจำที่เตรียมพร้อมตั้งรับ! เมื่อผู้อาวุโสทั้งสี่เห็นเงานับสิบ สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป และออกคำสั่งอย่างไม่ลังเล
ฟุบ!
ฟุบ!ฟู่บ!
ดาบพุ่งเข้าหาร่างเงาเหล่าศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บต่างลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายจะสั่นเทาเพราะความเจ็บปวด
ตอนนี้เก้าขุนเขายังสามารถสู้ได้อีกหรือ? เงาที่อยู่หน้าสุดหยุดเดิน ราวกับไม่รีบร้อน และรออย่างเงียบๆ
สวะ!บอกชื่อเจ้ามา ถ้าไม่ล่ะก็ เก้าขุนเขาจะไม่ปราณี! ผู้อาวุโสทั้งสี่เดินไปอยู่ด้านหน้าเหล่าศิษย์ด้วยความรวดเร็ว ในขณะเดียวกัน พวกเขาพยายามเช็ดเลือดออกจากมุมปาก ร่างของพวกเขาทั้งสี่สั่นเทาสีหน้าของผู้อาวุโสที่เสียแขนไปข้างหนึ่งกลายเป็นสีเขียว แต่พวกเขายังคงยืนหยัด
หยุนชิงวู เงาที่อยู่ด้านหน้าค่อยๆถอดหมวกออก ผมที่ยาวสลวยของนางหล่นลงมาประบ่า
หยุนชิงวู?
ปีศาจ!
นายน้อยแห่งดินแดนปีศาจ!
ผู้อาวุโสทั้งสี่สั่นเทาหลังจากมองหน้ากันใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยว เพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกปีศาจไม่ใช่มิตรสหายอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงยืนหยัดต่อหน้า หยุน ชิงวู จากนั้นพวกเขาก็มองเงานับสิบที่ด้านหลังของนาง
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับพวกปีศาจข้าคิดว่าเจ้า ในฐานะนายน้อยของเผ่าปีศาจ คงจะรู้ดีใช่ไหม? หนึ่งในผู้อาวุโสพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ใช่ข้ารู้ หยุน ชิงวู พยักหน้า
งั้นทำไม? เมื่อผู้อาวุโสได้ยิน เขาจึงถามเพิ่มด้วยความโกรธ
ตามข้อตกลงปีศาจที่เข้ามาก่อสงครามในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ จะต้องถูกฆ่าอย่างไม่ยกเว้น ตอนนี้ ข้าอยู่ที่นี่ พวกท่านคิดว่าข้าจะสามารถออกไปได้ไหม? หยุน ชิงวู ไม่โกรธที่ผู้อาวุโสตะโกนแม้แต่น้อย นางถามคำถามกลับ
หยุนชิงวู พวกเรารู้ว่าเจ้าคือนายน้อยของปีศาจ ดังนั้น พวกเราตัดสินใจจะเมตตาเจ้า เจ้าอยากมาตายที่นี่จริงๆหรือ? สีหน้าของผู้อาวุโสทั้งสี่มืดมนลงในทนัที
ข้าพูดอะไรผิดงั้นหรือ? หยุนชิงวู ถาม
เจ้ากล้าดียังไง!เผ่าปีศาจมีกำลังน้อยกว่าแสนคน รวมถึงพ่อของเจ้า จักรพรรดิหยุน เจ้ามีทหารปีศาจที่เทียบเท่ามนุษย์ในระดับเซียนไม่เกินแปดคนเท่านั้น พวกเจ้าไม่สามารถ… ใช่แล้วถ้าหากสำนักทั้งห้าร่วมมือกัน พวกปีศาจจะมีชีวิตรอดถึงทุกวันนี้ได้ยังไง? ข้าเชื่อว่าปีศาจคงจะสูญพันธ์ไปตั้งแต่การต่อสู้ครั้งใหญ่เมื่อร้อยปีก่อนแล้ว ถูกไหม? หยุนชิงวู พูดขัดขึ้นมา จากนั้นนางก็แหงนหน้ามองดวงอาทิตย์และพูดขึ้น อย่างไรก็ตาม มันเป็นความอัปยศของสำนักทั้งห้าไม่มีวันเปลี่ยน แม้แต่ เมิ่งเทียน ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงกลลวงของพวกท่านได้!
เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน? ผู้อาวุโสสี่พูดด้วยความโกรธ
ใช่แล้วในตอนนั้น พวกท่านยังไม่ได้เข้าร่วมสำนักทั้งห้า จากนั้น ท่านจำการต่อสู้ที่ทะเลสาบสิบลี้นอกเมืองหลวงของอาณาจักรเซี่ยได้ไหม? หยุนชิงวู พูดหลังจากที่นึกบางอย่างได้
ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องการต่อสู้ที่ทะเลสาบสิบลี้เจ้าควรจะรู้ผลของการกระทำตัวเองด้วย! เจ้าต้องการก่อสงครามระหว่างมนุษย์และปีศาจรึ? ข้าไม่ต้องการก่อสงครามระหว่างมนุษย์และปีศาจ หยุนชิงวูพูดพร้อมส่ายหัว จากนั้นดวงตาของนางก็เป็นประกายและพูดต่อ ข้าต้องการก่อสงครามระหว่าง มนุษย์ ปีศาจ และอสูร!
อะไรนะ?!
การต่อสู้ระหว่างสามเผ่าพันธุ์เจ้าอยากจะ …
เป็นไปไม่ได้!เผ่าอสูรไม่มีร่วมมือกับเจ้า !
เมื่อผู้อาวุโสทั้งสี่ได้ยินต่างก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างในทันที ไม่มีใครอยากจะเชื่อ
โฮก! ทันใดนั้นเสียงคำรามของสัตว์อสูรก็ดังขึ้น
ในเวลาเดียวกันเงาทั้งห้าด้านหลังหยุนชิงวูก็พุ่งเข้าหาผู้อาวุโสทั้งสี่ สายลมพัดหมวกของพวกเขาออก เผยให้เห็นดวงตาพวกเขา ดวงตาที่มีสีต่างกัน อย่างไรก็ตาม จิตสังหารพวยพุ่งออกมาจากพวกเขา
อสูร!
ราชาอสูร!ราชาอสูรทั้งห้าตน!
เจ้ากล้าดียังไงหยุนชิงวู!
ดวงตาของเหล่าผู้อาวุโสเหลือกถลนมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เมื่อพวกเขาเห็นเช่นนั้น หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
พวกเขารู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุด!
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในห้าสำนักของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ผู้อาวุโสของเก้าขุนเขา ไม่ได้กลัวราชาอสูร ถ้าเป็นสถานที่หรือเวลาอื่น ราชาอสูรห้าตนไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ตอนนี้มันต่างกัน…
ตอนนี้การปรากฎตัวของราชาอสูรทั้งห้าไม่ใช่เรื่องที่จะรับมือได้ง่ายพวกเขาแต่ละคนสะบักสะบอม บาดแผลเต็มตัว
รีบส่งข่าวถึงสำนักทั้งสี่เผ่าอสูร … ฉึก! เสียงของเนื้อที่ถูกเฉือนดังชัดเจน
เลือดสีแดงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในพริบตาทั้งเก้าขุนเขาก็เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลนอง ราวกับที่ทะเลสาบสิบลี้ เลือดสีแดงส่องสว่างราวกับดวงอาทิตย์
ในขณะที่การสังหารหมู่เกิดขึ้นหยุนชิงวูยังคงยืนอยู่ที่เดิม นางมองไปบนท้องฟ้า และพึมพำเบาๆอีกครั้ง
บางทีเจ้าอาจไม่ชอบการฆ่าล้าง และเจ้าคือผู้ถูกเลือกที่แท้จริง
ข้าคิดว่า…เจ้าคงเกลียดข้าหลังจากได้ยินเรื่องนี้ เจ้าอาจต้องการฆ่าข้าก็ได้
ใช่ข้าหลอกใช้เจ้า แต่ข้าก็ให้โอกาสเจ้าแก้แค้นเช่นกัน
สงครามระหว่างเจ้ากับข้าไม่สามารถเลี่ยงได้…
ไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นมนุษย์และข้าเป็นปีศาจ…แต่เพราะเจ้าไม่เคยรู้ว่าทำไมโลกใบนี้ถึงเป็นแบบนี้! …
10วันต่อมา
ท้องฟ้ามืดครึ้ม
สายฝนสาดลงท่ามกลางหญ้าและดอกไม้
ดอกไม้เบ่งบานทั่วถึงพื้นที่รอบหอคอยหลิงหยุน
หอคอยหลิงหยุนเป็นหอคอยจริงๆ
อย่างไรก็ตามหอคอยแบ่งเป็นเก้าชั้น ชั้นล่างสุดปูด้วยอิฐสีขาว
ตั้งแต่ชั้นล่างสุดชั้นสองหรือชั้นสาม ก็เหมือนกันหมด ชั้นที่สี่ พื้นกระเบื้องสีเขียวกลายเป็นสีขาวหิมะ เหมือนกับหยกที่ส่องประกายระยิบระยับ
เมื่อเข้าสู่ชั้นที่เจ็ด…
กระเบื้องสีขาวเปลี่ยนเป็นสีทองราวกับเป็นแสงของดวงอาทิตย์ ฝนที่ตกลงมากระทบกระเบื้อง ค่อยๆไหลออกจากกระเบื้อง หอคอยหลิงหยุนไม่เหมือนสำนักอื่นๆที่นี่ไม่ได้มีศิษย์มากมาย ในประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน จะมีศิษย์เพียงสองร้อยคนอยู่ตลอดเวลา
ศิษย์ทุกคนอาศัยอยู่ในหอคอยหลิงหยุน
นอกจากพวกเขาหอคอยหลิงหยุนมีสมาชิกคนอื่นอีก พวกเขาเป็นคนรับใช้หรือไม่ก็เป็นแขก
ความจริงแล้วหอคอยหลิงหยุนไม่สามารถเทียบกับอีกสี่สำนักได้
อย่างไรก็ตาม…
หอคอยหลิงหยุนเป็นข้อยกเว้นของดินแดนศักดิ์สิทธิ์
มันอยู่ในสถานที่ห่างไกลจากสำนักอื่นศาลาเต๋าสวรรค์เป็นพันธมิตรกับหุบเขาฟู่ซี่ ศาลาหยินหยางเป็นพันธมิตรกับเก้าขุนเขา มีเพียงหอคอยหลิงหยุนที่อยู่สันโดษ
แน่นอนว่าเขตแดนของหอคอยหลิงหยุนนั้นกว้างใหญ่มันใหญ่กว่าเขตแดนของสำนักทั้งสี่เสียอีก สภาพอากาศน่ารื่นรมย์ กลิ่นหอมดอกไม้ลอยอบอวล
เป็นสถานที่ในฝัน
อย่างไรก็ตามตั้งแต่เริ่มก่อตั้งสำนักทั้งห้า ไม่มีใครพยายามบุกเข้าเขตแดนของหอคอยหลิงหยุนเลยสักครั้ง
เพราะที่นี่คือหอคอยหลิงหยุน!
สายตานับไม่ถ้วนจ้องมองไปที่หอคอยหลิงหยุนบางคนเป็นความหวัง บางคนเป็นความมั่นใจ บางคนเป็นความเคารพ
แน่นอนว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่ต่างออกไป
มันไม่ใช่ความหลงใหลหรือความคาดหวัง
ดวงตาที่สดใสราวกับน้ำบริสุทธิ์ดวงตาที่เต็มไปด้วยความความเย่อหยิ่ง
อย่างไรก็ตามวันนี้… สายตาของนางแสดงถึงการตัดสินใจ
แม้สายฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าดวงตาคู่นี้ยังคงจ้องมอง ราวกับไม่สนใจสายฝนแม้แต่น้อย เหนือหอคอยมีเมฆที่มืดครึ้มลอยอยู่ แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
ครึ่งปี!
เป็นเวลาครึ่งปีแล้วดวงตาคู่นี้ยังคงจ้องมองไปยังทิศทางเดิม
วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม กลุ่มเมฆลอยหนา แสงของดวงอาทิตย์ไม่สามารถเล็ดลอดมาได้แม้แต่น้อย
ไม่ว่านางจะพยายามเบิกตากว้างแค่ไหนก็ไม่สามารถเห็นแสงอาทิตย์ได้
นางกัดที่ริมฝีปากหมอกขาวเริ่มบดบังดวงตาคู่นั้น ฝ้าขาวที่ขึ้นบนดวงตาทั้งสองข้าง อาจเป็นเพราะจ้องมองอยู่นานเกินไป
อย่างไรก็ตามฝ้าขาวก็หายไปราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น
หลังจากจมอยู่ในความคิดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
เขาตายแล้วชีวิตแลกชีวิต เจ้าจะรอคนที่ตายแล้วอยู่คุกน้ำแข็งแบบนี้งั้นหรือ? ข้าจะรอ
แม้ว่าจะผ่านมาครึ่งปีแล้ว?
ข้าจะรอต่อไป!
แม้เขาจะไม่มา?เจ้าก็จะรอต่อไปหรือ?
ใช่!
…
ดวงตาที่สดใสค่อยๆปิดลงนั่นเพราะฝนตกกระทบลงบนดวงตาของนาง
จากนั้นดวงตาคู่นั้นก็เปิดขึ้นอีกครั้งและมองไปที่หอคอยสูงที่เริ่มถูกเมฆบดบัง
จนกระทั่ง…
ร่างๆหนึ่งปรากฎขึ้นจากที่ไกลๆร่างที่พร่ามัวค่อยๆเดินเข้ามาพร้อมกับร่มในมือ
ร่มธรรมดา!
มันทำจากกระดาษน้ำมันและมีสีเหลืองเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามร่างนั้นสวมชุดคลุมยาวสีน้ำเงินสายฝนตกลงเบาๆ ในขณะที่เดิน ชายเสื้อพริ้วไหวตามสายลม
ร่างที่เดินอย่างมั่นคงแม้ว่าสายลมจะพัดชายเสื้อ แต่ร่างนั้นไม่ได้เดินเหยียบดอกไม้แม้แต่ดอกเดียว
จนในที่สุดร่มก็ปรากฎขึ้นเหนือดวงตาของทั้งสอง บดบังหอคอยสูง ดวงตาที่มองไปยังแสงอาทิตย์ กลุ่มเมฆและสายฝน
อย่างไรก็ตามดวงตาคู่นั้นปล่อยให้ร่มได้บดบังทุกสิ่งที่อยู่เหนือหัว
สายฝนตกกระทบร่มเบาๆ
แปะแปะ
ร่างสองร่างอยู่ใกล้กันมากพวกเขายืนอยู่ใต้ร่ม ชุดสีน้ำเงินและชุดยาวสีแดงโบกสะบัดไปตามสายลม
……………………………………..
