Gate of God – ตอนที่ 850 แต่งงาน?!

　　แม้เฉียนยู่จะดูเหมือนไม่ได้โกรธแต่สิ่งที่นางพูดมันทำให้เหล่าศิษย์ตกตะลึง

　　 นายหญิงเฉียนยู่จะลงโทษฟางเจิ้งจือที่บุกเข้ามายังหอคอยหลิงหยุนงั้นหรือ? ศิษย์ต่างมองหน้ากันและไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้

　　อย่างไรก็ตามพวกเขาตระหนักได้ว่านางทำเพื่อปกป้องเกียรติของหอคอยหลิงหยุนในฐานะผู้นำคนใหม่

　　เหล่าศิษย์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อหันมองฟางเจิ้งจือ

　　 ท่านแม่ฟางเจิ้งจือ …เขา  ปิงหยางอยากจะพูดบางอย่าง แต่นางรู้สึกว่ามีมืออยู่บนไหล่ ปิงหยางตกใจและมองไปที่ฟางเจิ้งจือ อย่างไรก็ตาม ฟางเจิ้งจือขยิบตาให้นางพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่สดใสออกมา ราวกับว่าเขาไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย　　เขาหยุดปิงหยางไม่ให้พูดต่อจากนั้นก็พูดอย่างสุภาพว่า  ท่านป้า รู้ได้ยังไงว่าข้าเอาดอกไม้ห้าสีไป? เท่าที่จำได้ตอนนั้นท่านยังยังอยู่ในผนึกไม่ใช่หรือ? 

　　 ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นที่ข้ารู้ข้ารู้เรื่องที่เจ้าทำกับหยางเอ๋อร์ที่คุกน้ำแข็งด้วย นั่นเพราะข้าอยู่ที่นั่นตลอดหลายปีที่ผ่านมา  เฉียนยู่ตอบกลับ

　　 คุกน้ำแข็ง?! ปิงหยางตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดและดูเหมือนจะนึกบางอย่างได้

　　 งั้นเงา …เงาที่ข้าเห็นที่คุกน้ำแข็ง จริงๆแล้วก็คือ…  

　　 ใช่ข้าเอง …ข้าเห็นเจ้าทุกวัน ข้าคือเงาที่คอยสอนเจ้าทั้งการเคลื่อนไหวร่างกายและวิชาต่างๆ  เฉียนยู่พยักหน้า ผมสีขาวของนางพริ้วไหวไปตามสายลม

　　 ถ้างั้นคังเยว่ก็รู้ …   ปิงหยางชงักแม้ว่าอยากจะพูดบางอย่างออกไป

　　 ใช่แล้วนางรู้ว่าข้าถูกผนึกไว้ที่คุกน้ำแข็งเพราะนางเองก็เคยเห็นเงาของข้ามาก่อน นางฉลาดพอที่จะเดาออกว่าข้าถูกผนึกไว้ที่คุกน้ำแข็ง  เฉียนยู่พยักหน้าอีกครั้ง

　　 เงาในคุกน้ำแข็ง? เมื่อฟางเจิ้งจือได้ยินเช่นนั้น ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าปิงหยางพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดเช่นนี้ได้ยังไงในเวลาเพียงแค่ครึ่งปี

　　คังเยว่…

　　ฟางเจิ้งจือไม่รู้ว่าควรยกโทษหรือเกลียดนางต่อไปดีอย่างไรก็ตาม นางได้จากไปแล้ว เขารู้ว่าควรที่จะปล่อยมันไป

　　เมื่อพูดว่า’ปล่อยมันไป’ ฟางเจิ้งจือหันมองปิงหยางและเฉียนยู่ เขารู้สึกไม่ดีที่ยืนอยู่ระหว่างพวกนางในขณะที่กำลังพูดถึงความทรงจำในอดีต

　　 ปิงหยางข้าขอตัวก่อน เจ้าก็คุยกับท่านป้าต่อไป 

　　 เดี๋ยวก่อน!เจ้าคิดว่าจะออกไปทั้งๆที่จะยังไม่รับโทษได้งั้นหรือ?  　　เฉียนยู่ไม่หลงกลฟางเจิ้งจือนางรั้งเขาไว้ในทันที

　　 งั้น…ท่านป้า ท่านหมายความว่า …ข้าจะไปได้ก็ต่อเมื่อรับโทษแล้วงั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือ บิดงอริมฝีปากลง

　　 แน่นอน! เฉียนยู่ตอบอย่างจริงจังแม้นางจะรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

　　 ท่านป้าแม้พวกเราจะได้พบกันเป็นครั้งแรก ทำไมเราต้องเป็นศัตรูกัน? นอกจากนี้ ท่านเองก็ยอมรับในตัวข้าตั้งแต่ตอนที่ยอมให้ข้าเรียกว่า ‘ท่านป้า’ แล้วนี่ ถูกไหม? 

　　 หุปปาก! เฉียนยู่ตะหวาดใส่ฟางเจิ้งจืออีกครั้งจากนั้นนางก็มองเขาและพูดว่า  ฟางเจิ้งจือ ข้าขอพูดกับเจ้าตรงๆ ดอกไม้ทั้งห้าเป็นสมบัติของหอคอยหลิงหยุน เจ้าจะเอามันไปไม่ได้ นอกจากนี้ ข้าก็ไม่สามารถปล่อยเรื่องที่เจ้าบุกเข้าหอคอยหลิงหยุนไปได้ 

　　 ท่านป้าอยากจะบอกอะไรข้า? 

　　 มันเป็นเรื่องง่ายๆแม้หอคอยหลิงหยุนจะไม่เคยยอมรับศิษย์ผู้ชาย แต่ข้าจะยอมอ่อนข้อให้เจ้า เพราะเจ้าได้ผ่านการทดสอบของพี่ข้าแล้ว ดังนั้นเจ้าสามารถพักอยู่ที่นี่ได้ นอกจากนี้ …เนื่องจากเจ้ามีความสัมพันธ์กับปิงหยาง เราก็ไม่ควรปล่อยเรื่องนี้ไป วันที่แปดในเดือนถัดไปเป็นวันที่เหมาะกับการแต่งงาน เจ้าสามารถจัดพิธีตามธรรมเนียมที่หอคอยหลิงหยุนได้ แล้วค่อยจัดงานแต่งงานในเมืองภายหลัง  เฉียนยู่ตอบอย่างเรียบง่าย

　　เหล่าศิษย์ตกตะลึงกับสิ่งที่นางพูดแม้แต่ปิงหยางเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

　　ไม่มีใครสามารถเข้าใจสถานการณ์เช่นนี้ได้แม้แต่น้อย

　　แต่งงาน?เฉียนยู่ไม่ได้จะฆ่าฟางเจิ้งจือเพื่อศักดิ์ศรีของหอคอยหลิงหยุนหรอกหรือ? งานแต่งงานหมายความว่ายังไงกัน? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

　　 ท่านป้าท่านบังคับให้ข้าแต่งงานกับปิงหยางงั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือประหลาดใจเล็กน้อย　　เขารู้ตัวว่าเป็นคนมีสเน่ห์และไม่ใช่ครั้งแรกที่เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเขา ดังนั้นเขาเตรียมใจไว้แล้ว

　　 เจ้าจะไม่แต่งงั้นหรือ? 

　　 เอ่อ…ข้าขอพูดตามตรง ข้ายังเด็กอยู่ บรรพบุรุษของพวกเรา เหล่าชายหนุ่มต้องมีความทะเยอทะยาน ดังนั้น คนจริงอย่างข้าควรจะต่อสู้อย่างสมเกียรติในสนามรบมากกว่า… 

　　 แม้ว่าจะแต่งงานกับหยางเอ๋อร์แล้วเจ้าก็ยังสามารถทำเช่นนั้นได้นอกจากนี้ หยางเอ๋อร์คือองค์หญิงของอาณาจักรเซี่ย ดังนั้นเจ้าจะกลายเป็นเขยขององค์จักรพรรดิ ข้าจะเสนอชื่อของเจ้าที่หอคอยหลิงหยุนด้วย ข้าจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นผู้นำคนต่อไปของหอคอยหลิงหยุนในอีกร้อยปี  เฉียนยู่โบกมือและขัดจังหวะเรื่องไร้สาระของฟางเจิ้งจือ

　　 เป็นความคิดที่ดี ฟางเจิ้งจือยิ้มและพยักหน้า

　　 หมายความว่าเจ้าเห็นด้วยกับข้อเสนอใช่ไหม? รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเฉียนยู่เป็นรอยยิ้มที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งที่กำลังละลาย

　　 ข้าชอบข้อเสนอแต่… 

　　 แต่อะไร?! 

　　 ข้าบอกแล้วไงว่าข้านั้นเป็นลูกผู้ชายตัวจริงดังนั้น ข้าอยากทำด้วยตัวเองมากกว่าใช้เส้นสายของท่าน นอกจากนี้ ยังมีเวลาอีกนานกว่าจะถึงวันที่แปดในเดือนหน้า ข้าไม่มีเวลามัวอยู่ที่นี่จนจะถึงวันนั้นหรอก  ฟางเจิ้งจือส่ายหัว

　　แก้มของปิงหยางกลายเป็นขาวซีดอย่างไรก็ตามนางยังคงเงียบและจ้องมองฟางเจิ้งจือ

　　 ไม่มีเวลางั้นเหรอ? ดูเหมือนเฉียนยู่จะไม่พอใจในคำตอบของเขา

　　 ใช่แล้วข้าต้องไปที่ศาลาหยินหยางเพื่อตามหาคน! ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า

　　 เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนและมันเป็นเวลาที่เพียงพอสำหรับการเตรียมงาน รอไม่ได้เลยงั้นหรือ? 

　　 รอไม่ได้ 

　　 ถ้าข้าอยากให้เจ้ารอล่ะ? 

　　 ท่านป้าความสัมพันธ์ที่เกิดจากการบังคับไม่ใช่สิ่งที่ดีหรอก 

　　 อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่เหลือความสัมพันธ์ต่อกันเลย 

　　 ท่านป้าเราพึ่งพบกันครั้งแรก เรายังไม่รู้จักกันดีเลย มันจะดีกว่าไหมถ้าเราทำความรู้จักกันมากกว่านี้ก่อนตัดสินใจ? 

　　 เจ้าพูดเองไม่ใช่หรือว่าเรา…ข้าเชื่อว่ามันเป็นชะตากรรมที่เราได้มาพบกัน 

　　 ฝ่าบาทยอมรับเรื่องนี้ได้หรือ? ฟางเจิ้งจือรู้สึกว่าตัวเองได้พบกับคนที่มีฝีปากพอกันเป็นครั้งแรก

　　 เขาย่อมฟังข้าอยู่แล้ว 

　　 ท่านป้าท่านต้องการเช่นนั้นจริงๆหรือ?  　　 ใช่แล้ว! 

　　 ท่านป้าแม้ว่าท่านจะแข็งแกร่ง แต่ท่านมั่นใจหรือว่าจะหยุดยั้งข้าได้? ฟางเจิ้งจือยิ้มอย่างมั่นใจ

　　 เจ้าพูดถูกข้าอาจจะหยุดเจ้าไม่ได้ อย่างไรก็ตามดูเหมือนเจ้าจะลืมอะไรบางอย่างไป  เฉียนยู่ยิ้มอย่างมั่นใจเช่นกัน

　　 อะไร…? 

　　 ตอนนี้เจ้าอยู่ในหอคอยหลิงหยุน 

　　 แล้วยังไง? ท่าทีของฟางเจิ้งจือเปลี่ยนไปเล็กน้อยเพราะเขาลืมเรื่องนี้ไปจริงๆ ที่สำคัญกว่านั้น เนื่องจากเฉียนยี่ตาย ดินแดนหลิงหยุนจึงสมบูรณ์แล้ว

　　 หยางเอ๋อร์ไปกันเถอะ! ในตอนที่เฉียนยู่พูด เขารู้สึกว่าร่างของปิงหยางหายวับไป นางหายไปแล้ว

　　และไม่ใช่แค่ปิงหยาง… เฉียนยู่ แม้แต่เหล่าศิษย์ทั้งหมดก็หายไปในพริบตา สิ่งเดียวที่ยังคงอยู่คือเทือกเขาสูง　　และสายลมที่เงียบสงบ

　　ดวงจันทร์แปดดวงบนท้องฟ้าหายไปเหลือเพียงดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงบนท้องฟ้า สาดสะท้อนเงาของฟางเจิ้งจือลงบนพื้นดิน

　　 … 

　　ฟางเจิ้งจือเหลือบมองรอบๆอย่างโดดเดี่ยวแม้เขาจะไม่ชอบการสาบถ แต่ตอนนี้เขาอยากทำแบบนั้จริงๆ  เชี่ยเอ้ย! 

　　…

　　ดินแดนส่วนหนึ่งปกคลุมด้วยหิมะขาวแม้จะอยู่ในฤดูร้อน แต่เกล็ดหิมะยังคงลอยในอากาศ

　　สุสานหนานกงสถานที่ปกคลุมไปด้วยหิมะตลอดทั้งปี

　　ไม่มีสิงใดอื่นนอกจากหินนับไม่ถ้วนที่ตั้งตระหง่านไม่มีใครรู้ว่าพวกมันตั้งอยู่นานแค่ไหนแล้ว

　　แน่นอว่ามีต้นไม้ยังตั้งอยู่หน้าสุสานหนานกงในขณะนี้　　ต้นไม้สูงจนเกือบถึงกลุ่มเมฆดอกไม้สีขาวเบ่งบานอยู่บนกิ่งไม้ กลีบดอกส่องสว่างด้วยแสงสีเงิน

　　 เจ้าเห็นนั่นไหม? 

　　ชายวัยกลางคนยืนอยู่ที่ใต้ต้นไม้และชี้ขึ้นไปเขาสวมชุดคลุมบาง ชายคนนี้คือหัวหน้าตระกูลหนานกง หนานกงเทียน

　　ผลไม้ที่ใส่ราวกับคริสตัลออกผลอยู่บนยอดไม้

　　สิ่งสำคัญที่สุดคือมันปล่อยบรรยากาศที่อุดมสมบูรณ์ออกมาตลอดเวลา

　　 … ชายที่ยืนอยู่หน้าหนานกงเทียนพยักหน้า ชุดสีฟ้าครามของเขาถูกหิมะปกคุลมเล็กน้อย และรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่ดูป่าเถื่อน อย่างไรก็ตาม ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่น

　　หนานกงมู่ผู้ที่ถูกตระกูลมองข้ามมาตลอดตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าต้นไม้

　　เขาไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่

　　อย่างไรก็ตามเขารู้ว่านี่เป็นชะตากรรมของเขาซึ่งมันติดตัวเขามาตั้งแต่เกิด เขาไม่สามารถต่อต้านได้

　　 เจ้าพร้อมแล้วจริงๆใช่ไหม? หนานกงเทียนจ้องที่หนานกงมู่และถาม

　　 ใช่แล้ว หนานกงมู่เพียงพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ความตั้งใจของไม่มีอะไรที่ส่งผลกระทบได้

　　 ถ้าเจ้ายังแข็งแกร่งไม่พอร่างของเจ้าจะระเบิดออกหลังจากกินผลไม้นั่น แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้ เจ้ามั่นใจหรือว่าจะเอาชีวิตรอดได้?  หนานกงเทียนถามขึ้นมาอีกครั้ง

　　 ใช่ หนานกงมู่ไม่ได้พยักหน้า แต่เขากัดฟันและปลดปล่อยจิตสังหารออกมาจากร่างกาย

　　 งั้นเจ้าจงทำหน้าที่ลูกหลานตระกูลหนานกงให้ดีต่อให้เจ้าไม่เก่งการเท่าพี่ของเจ้า แต่สายเลือดตระกูลหนานกงยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวเจ้า!  ราวกับตัดสินใจได้แล้ว หนานกงเทียนไม่คิดจะถามหนานกงมู่อีก

　　 ท่านพ่อ! ร่างของหนานกงมู่สั่นไหว เขาไม่สามารถรักษาความสงบได้อีกต่อไป เขากำหมัดแน่น หน้าขาวซีด

　　 มีอะไรงั้นรึ? หนานกงเทียนถามหนานกงมู่ด้วยความสับสนเล็กน้อย

　　 วันหนึ่งข้าจะเอาชนะพี่ชายของข้าให้ได้! 

　　ตูม!

　　หิมะบนต้นไม้ร่วงหล่นลงมาหลังจากเขาพูดจบ

　　มันทำให้หนานกงเทียนตกใจเล็กน้อย

　　เขาไม่ได้หลีกเลี่ยงหิมะที่ร่วงหล่นหรือกวาดมันไปเขาปล่อยให้มันตกกระทบใส่หน้าเขา

　　 เอาชนะเฮาเอ๋อร์? ริมฝีปากของหนานกงเทียนขยับเล็กน้อย ราวกับเขากำลังรู้สึกขัดแย้ง แต่เขาก็ตัดสินใจส่ายหัวและพูดออกมา  มันเป็นเรื่องดีที่เจ้ามีความทะเยอทะยาน อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะคนที่มีพรสวรรค์โดยธรรมชาติอยู่แล้ว ต่อให้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม… 

　　หิมะยังคงร่วงหล่น

　　หนานกงมู่จ้องมองไปที่ผลไม้ที่ใสราวกับแก้วเขาได้ยินที่หนานกงเทียนพูดชัดเจน เขามักจะได้รับคำตอบแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้ว

　　……………………………………..