Gate of God – ตอนที่ 851 โรงศพ

　　เพียงประโยคที่หนานกงมู่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของหนานกงเทียนได้

　　หนานกงมู่เลิกสนใจเรื่องนั้นเขาหันไปมองผลไม้แทน

　　เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วแม้จะอยู่ในหิมะแต่เขาก็ใช้เวลาสักพักกว่าจะไปถึงยอด

　　ผ่านไป10 นาที …

　　หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…

　　หนานกงมู่มองไม่เห็นคนที่ยืนอยู่ด้านล่างอีกต่อไป

　　ในทางกลับกันผลไม้ที่คมชัดกำลังเข้าใกล้ในทางกลับกันเขามองเห็นผลไม้ลูกนั้นชัดเจนมากขึ้น

　　หนานกงมู่หยุดยืนหลังห่างจากผลไม้ลูกนั้น10เมตรเพราะมีสัตว์ตัวหนึ่งอยู่ใกล้ๆผลไม้ ดวงตาสีเขียวของมันจ้องมองหนานกงมู่อย่างดุร้าย　　สภาพอากาศแบบนี้เป็นเรื่องยากมากที่นกแร้งสีทองจะปรากฎตัวขึ้น

　　อย่างไรก็ตามหนานกงมู่ไม่ได้แปลกใจนัก

　　เขารู้ดีว่าสัตว์บางทีมีประสาทสัมผัสที่คมชัดกว่ามนุษย์

　　ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันเขากำลังเสียเปรียบ

　　นกแร้งสามารถโจมตีเขาได้อย่างอิสระแต่เขาไม่สามารถออกห่างจากต้นไม้ไปได้มาก

　　อย่างไรก็ตามหนานกงมู่ไม่กลัวเขาค่อยๆดึงดาบคู่ของเขาออกมาและชี้ไปที่นกแร้งตัวนั้น

　　 หลีกไปหรือตาย! 

　　 แกว้ก! 

　　การสนทนาของทั้งสองจบลงในทันทีและการต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

　　เสียงดาบเหล็กปะทะเข้ากับกรงเล็บของนกแร้งตัวนะเน

　　หนานกงเทียนจ้องมองยอดต้นไม้จากด้านล่าง

　　เขามีท่าทางอันเฉยเมยปล่อยให้หิมะร่วงหล่นบนตัวของเขาโดยไม่ปัดออก

　　เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

　　หนานกงเทียนไม่ได้คำนวณว่าเวลาผ่านไปเท่าไรแล้ว

　　แต่ตอนนี้หิมะหยุดตกลงมาจากต้นไม้

　　ทันใดนั้นร่างขนาดใหญ่ร่วงลงมาจากท้องฟ้าปะทะเข้ากับพื้นหิมะ กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่

　　จากนั้นก้มีอีกคนร่วงลงมา

　　เป็นหนานกงมู่

　　ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเลือดรอยขีดข่วนเต็มไปทั่วร่างกายของเขา

　　อย่างไรก็ตามหนานกงมู่ไม่พูดอะไรสักคำเขาเพียงแค่จ้องมองผลไม้ในมือเงียบๆ　　 รักษาแผลของเจ้าซะผลไม้จะมีประสิทธิภาพมากสุดเมื่อถูกเด็ดจากต้นใหม่ แต่ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บมากเกินไป ประสิทธิภาพของมันไม่ลดลงมากในช่วงสามวันต่อจากนี้ เจ้าควรไปพักผ่อนก่อน…  หนานกงเทียนขมวดคิั้วมองอาการบาดเจ็บของหนานกงมู่ จากนั้นเขาก็ต้องแปลกใจ เพราะเขายังพูดไม่ทันจบ

　　หนานกงมู่ได้กลืนผลไม้ลงไปแล้ว

　　 มู่เอ๋อร์!! 

　　 อ้ากก!!! เขาคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

　　หนานกงเทียนรู้สึกขัดแย้งเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเขาไม่เข้าใจทำไมหนานกงมู่ถึงทำแบบนี้

　　แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นแล้ว

　　เขากลืนผลไม้เข้าไปและกำลังดิ้นทุรนทุกรายอยู่บนพื้น

　　 อ้าก!! ตอนนี้ทั้งตัวของเขาถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งโดยสมบูรณ์

　　หนานกงมู่หยุดเคลื่อนไหวหลังจากผ่านไปสักพักชั้นน้ำแข็งบนร่างกายของเขาหนาขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้มีสภาพคล้ายกับโรงศพน้ำแข็ง

　　 มู่เอ๋อร์… หนานกงเทียนจ้องมองโลงศพน้ำแข็งเงียบๆ

　　ไม่มีใครรรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่อยู่ดีๆน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา

　　ผู้นำตระกูลหนานกงคนปัจจุบันผู้ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องความไร้หัวใจ กลับมีน้ำคาไหลออกมาเมื่อมองร่างของหนานกงมู่

　　หนานกงเทียนไม่ได้เคลื่อนไหวหรือทำลายโลงศพน้ำแข็ง เพราะเขารู้ดีว่าเมื่อหนานกงมู่ทานผลไม้เข้าไปแล้ว น้ำแข็งจะเข้าปกคลุมทุกส่วนของร่างกาย ไม่เว้นแต่อวัยวะภายใน หนานกงมู่จะไม่กลับมามีชีวิตต่อให้เขาช่วยก็ตาม

　　เขาไม่ได้ช่วยหนานกงมู่แต่เขาก็ไม่ได้จากไป

　　เขาเพียงยืนเงียบๆจมอยู่ในความคิด

　　ในที่สุดท้องฟ้าก็เริ่มมืดแต่ร่างที่อยู่ใต้ต้นไม้ยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

　　 เห้อ… ในที่สุดหนานกงเทียนก็ถอนหายใจ จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินไปทางแผ่นหินที่ตั้งอยู่

　　รอยเท้าลากยาวไปตามพื้น

　　แม้แต่รอยเท้าของเขาก็ไม่สามารถปกปิดความเศร้าที่มีเอาไว้ได้

　　ดั่งคำพูดในอดีต เจ้าจะรู้ความสำคัญของมัน เมื่อสูญเสียมันไปแล้วจริงๆ 

　　อย่างไรก็ตามทันใดนั้นหนานกงเทียนได้ยินเสียงแตกเล็กน้อย

　　มันเบามากจนแทบไม่ได้ยิน

　　หนานกงเทียนหยุดยืนนิ่งริมฝีปากของเขากระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาแดงก่ำ

　　อารมณ์ของเขาพุ่งทะยานราวกับภูเขาไฟระเบิดแม้แต่อากาศหนาวก็ไม่สามารถหยุดมันได้

　　หนานกงเทียนหันหน้าไปมองโลงศพน้ำแข็งที่ถูกหิมะปกคลุมช้าๆตอนนี้มันมีรอยแตกปรากฎขึ้นเล็กน้อย

　　 มู่เอ๋อร์เจ้า…เจ้าทำมันได้แล้ว!  หนานกงเทียนกำมือแน่นและอุทานออกมา

　　มีรอยแตกเพิ่มขึ้นบนโลงน้ำแข็งเรื่อยๆจนสุดท้ายโลงน้ำแข็งก็แตกออก

　　ตูม!

　　เศษน้ำแข็งลอยกระจายไปทั่ว

　　ไม่มีอะไรเหลืออยู่บนพื้นยกเว้นชั้นน้ำแข็งบางๆ

　　ไม่นานร่างของชายคนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นอาการบาดเจ็บทั้งหมดของเขาได้หายไป ร่างกายของเขาดูแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อน

　　 ท่านพ่อข้าพร้อมแล้ว  ชายหนุมพูดออกมาเรียบๆ ดวงตาของเขาเปล่งประกาย

　　 เยี่ยม…เยี่ยมมาก! หนานกงเทียนอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาจากนั้นเขาก็ตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า  เหล่าบรรพบุรุษของตระกูลหนานกง เวลาที่พวกเรารอมาเป็นหมื่นปีได้มาถึงแล้ว! 

　　…

　　ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ศาลาเต๋าสวรรค์

　　ทั่วทั้งบริเวณตกอยู่ในความเงียบ

　　หนานกงเฮาสวมชุดสีขาวยืนอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสหกและศิษย์คนอื่นๆอย่างไรก็ตามทุกคนดูเหมือนจะอยู่ในความงุนงง ดวงตาไร้ชีวิต

　　รูม่านตาของพวกเขาหดลงพวกเขาไม่สามารถเห็นอะไรได้เลยนอกจากความเงียบ

　　เลือดไหลออกมาจากปากพวกเขาไหลมารวมกันที่พื้น

　　นี่เแต่มีบางอย่างที่แย่กว่านั้น…

　　สายเลือดขนาดใหญ่ไหลออกมาจากร่างของผู้อาวุโสหกและศิษย์ทุกคนก่อนจะเข้าไปรวมกันที่ร่างของหนานกงเฮา

　　สัญลักษณ์สีแดงบนใบหน้าของเขาเปล่งประกายขึ้นเรื่อยๆ

　　สัญลักษณ์วิชาสังเวยเลือดปรากฎขึ้นที่ตาขวาของหนานกงเฮาราวกับมันกำลังดูดกลืนเลือดอยู่

　　ในที่สุดกลิ่นเลือดที่แผ่กระจายก็หายไป

　　สัญลักษณ์สีแดงบนใบหน้าของหนานกงเฮา รวมถึงสัญลักษณ์วิชาสังเวยเลือดก็หายไป ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ

　　อย่างไรก็ตามมันเป็นความสงบที่อยู่ท่ามกลางความตาย

　　นั่นเป็นเพราะร่างไร้ชีวิตของผู้อาวุโสหกและศิษย์คนอื่นๆล้มลงบนพื้นอย่างรุนแรง

　　หนานกงเฮายืนมองเงียบๆราวกับเขาไร้หัวใจไปแล้วอย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง บนใบหน้าหน้าของเขาปรากฎร่องรอยของความเศร้าอยู่เล็กน้อย

　　ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ

　　หนานกงเฮาไม่ได้กล่าวอะไรเขาค่อยๆเดินไปที่หน้าผา　　เขารู้ว่ามีศิษย์มากมายที่นี่พวกเขาคอยปกป้องศาลาเต๋าสวรรค์อยู่

　　 หนานกงเฮาหยุดอยู่ตรงนั้น! 

　　 เจ้ากล้าฆ่าอาจารย์ได้ยังไง?!เจ้ารู้ถึงความผิดที่เจ้าได้ทำไปไหม? 

　　 เจ้าไม่กลัว… 

　　ศิษย์ทั้งสามคนพูดไม่จบเพราะพวกเขาไม่สามารถพูดได้อีกแล้ว จิตสังหารที่หนานกงเฮาปล่อยออกมา ทำให้พวกเขาขยับตัวไม่ได้

　　 ปีศาจ…เขาเป็นปีศาจฆ่าเขาซะ! 

　　 ตายซะ! 

　　การต่อสู้เกิดขึ้นชั่วพริบตาก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงอีกครั้ง

　　ร่างไร้ชีวิตจำนวนมากนอนอยู่บนพื้นทุกคนล้วนเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวทุกสายตาของพวกเขาเปิดกว้างที่เต็มไปด้วยความเสียใจ, ความน่ากลัวและความสิ้นหวังและสิ้นหวัง

　　… 　　ภูเขาสวรรค์

　　มันตั้งอยู่ชายแดนของศาลาเต๋าสวรรค์และหุบเขาฟู่ซี่ด้านบนยอดเขานั้นเป็นพื้นที่ราบเรียบถูกเรียกว่า’ยอดสวรรค์’

　　มีลานสีขาวอยู่บน’ยอดสวรรค์’ และมีรูปปั้นหินรูปมนุษย์สูงตระหง่านห้ารูปอยู่รอบๆลาน พวกมันใส่ชุดปละอุปกรณ์ที่แตกต่างกันห้าชุด

　　รอบๆเป็นที่นั่งล้อมรอบลานคล้ายสนามประลองแบบโบราณ

　　’การประชุมพันธมิตรสวรรค์’จะถูกจัดขึ้นที่นี่

　　แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมาถึงที่นี่ในตอนนี้เพราะภูเขาลูกนี้สูงกว่าเดิมเกือบสามเท่า เพราะเหตุกาณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นทั่วโลก

　　สัตว์ร้ายจำวนมากหากินอยู่บริเวณภูเขาแห่งนี้พร้อมกับป่าอันหนาทึบและสายลมอันรุนแรงตลอดปี

　　……………………………………..