Gate of God – ตอนที่ 992 คมดาบแห่งความตาย

　　ใกล้ขึ้นใกล้ขึ้นเรื่อยๆ!

　　ขณะที่ดาบของฟางเจิ้งจือใกล้ถึงหน้าผากของโจวฉีร่างของเขาพลันหายไปในทันที

　　มันแปลกมาก

　　ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่โจวฉีหายไปสภาพแวดล้อมรอบๆได้เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์ มันกลายเป็นสีขาวหิมะราวกับทั้งโลกเต็มไปด้วยหมอกควัน

　　เกิดอะไรขึ้น?

　　เขาอยู่ที่ไหน?

　　สองความคิดนี้ปรากฎขึ้นในใจของฟางเจิ้งจือทันทีจากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปแล้วพบว่าปิงหยางได้หายไป

　　นางหายตัวไป?!

　　เดี๋ยวก่อน!

　　มันต้องเป็นภาพลวงตา…ไม่! มันเป็นโลกของสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์!

　　ฟางเจิ้งจือจำได้อย่างรวดเร็วเขาเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน ตอนที่หยุนชิงวูขังเขาไว้นอกหมู่บ้านภูเขาทางเหนือนางก็ใช้วิธีนี้เหมือนกัน

　　ศิลาเซียนสามารถใช้สร้างเป็นค่ายกลได้ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นค่ายกลบนโลกความเป็นจริงที่ดูเหมือนภาพลวงตา

　　มีวิธีออกจากโลกนี้สองแบบหนึ่งคือไขปริศนาของมันเหมือนที่ฟางเจิ้งจือทำตอนโดนหยุนชิงวูขังเอาไว้ อีกวิธีคือใช้กล่องโลหะสีดำเก็บมันโดยตรง

　　ฟางเจิ้งจือเลือกวิธีที่สองเพราะเขาไม่รู้ว่าตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นด้านนอกบ้างถ้าเขาออกจากที่นี้ช้าเกินไปมันอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับปิงหยางได้

　　 เก็บ! ฟางเจิ้งจือตะโกน กล่องโลหะปราปกฎขึ้นบนมือของฟางเจิ้งจือ จากนั้นหมอกขาวรอบตัวเขาราวกับถูกกล่องโลหะดึงดูด มันค่อยๆไหลเข้ามาในกล่องอย่างรวดเร็ว　　เมื่อหมอกสีขาวหายไปโลกที่อยู่ด้านหน้าของเขาเป็นกลายเป็นดินแดนทะเลทรายพร้อมกับดวงอาทิตย์ที่สว่างจ้าบนท้องฟ้า

　　อากาศทั้งร้อนระอุและทะเลทรายอันรกร้างทอดยาวไปสุดสายตา

　　 หืม?เก็บอีกครั้ง!  ฟางเจิ้งจือกังวลเล็กน้อย เขาใช้เวลาไปมากในการเก็บศิลาเซียนหนึ่งชิ้น แต่โจวฉีใช้มันพร้อมกันถึงสองชิ้น

　　กล่องโลหะสีดำดูดทะเลทรายไร้สิ้นสุดเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

　　โจวฉีใช้สองฉากนั้นเพื่อขังฟางเจิ้งจือทั้งหมอกขาวและทะเลทรายรกร้างล้วนเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่

　　 เจ้าไร้ยางอายเจ้าเป็นอะไรไหม?!  หลังจากทหารเม็ดสุดท้ายถูกเก็บเข้าไปในกล่องโลหะสีดำ ฟางเจิ้งจือก็ได้ยินเสียงของปิงหยาง

　　 ข้าออกมาได้แล้ว! ฟางเจิ้งจือหันไปมองปิงหยางพร้อมกันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก  เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? 

　　 อื้อแต่ข้ารู้สึกว่าเหมือนถูกดูดเข้าไปอีกโลกหนึ่ง โลกที่มีหมอกสีขาว…แล้วก็อีกที่เป็นทะเลทรายไร้สิ้นสุด…แต่อยู่ดีๆมันก็หายไปในพริบตา  ปิงหยางตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนที่นางจะตอบออกมา

　　 ข้ารู้แล้ว ฟางเจิ้งจือพยักหน้า เขารู้ว่าปิงหยางเข้าไปในโลกของสามสิบหกแผนที่สู่สวรรค์เช่นเดียวกันกับเขา

　　เขาค่อนข้างโชคดี!

　　โจวฉีเลือกขังเขาไว้พร้อมกับปิงหยางไม่เช่นนั้นเขาไม่อยากคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับปิงหยาง

　　อย่างไรก็ตามน่าเสียดาย…

　　โจวฉีหายไปแล้ว!

　　เขาหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้แม้แต่น้อย

　　 เอ๋?โจวฉีอยู่ไหน? เขาหายไปได้ยังไง?  ปิงหยางได้สติหลังจากมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นโจวฉี

　　 เขาหนีไปแล้ว ฟางเจิ้งจือตอบ

　　 หนีไปแล้ว?แล้วพวกเราจะทำยังไงดี ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าแล้ว  สีหน้าของปิงหยางเปลี่ยนไป

　　 เราต้องพยายามไล่ตามเขาไป ฟางเจิ้งจือเองก็พูดอะไรไม่ได้มาก

　　ดูเหมือนมันจะเป็นแผนที่โจวฉีวางไว้เพื่อใช้หลบหนีหลังจากฟางเจิ้งจือหันไปสนใจปิงหยาง เขาก็ได้ใช้ศิลาเซียนสองชิ้นเพื่อขังฟางเจิ้งจือและปิงหยาง

　　แม้ว่าฟางเจิ้งจือจะใช้เวลาไม่มากในการออกมาจากโลกทั้งสองแต่เวลาแค่นั้นก็เพียงพอให้โจวฉีหนีไป

　　ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัสไม่มีทางที่เขาจะหนีไปได้ไกล

　　อย่างไรก็ตาม…

　　เขาจะหนีไปที่ไหนกัน?

　　ก่อนหน้านี้โจวฉีพยายามวิ่งลงไปจากหน้าผา

　　แล้วครั้งนี้เขาจะไปทางไหน?

　　ฟางเจิ้งจือขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองขึ้นไปด้านบนหน้าผา เขาอาจจะวิ่งขึ้นไปด้านบนหรือเปล่า? 

　　ความเป็นไปได้ค่อนข้างสูง

　　กลุ่มพันธมิตรของมนุษย์อยู่ด้านล่างขณะที่กองทัพปีศาจและอสูรอยู่ด้านบน

　　 รีบตามไปสิเจ้ารออะไรอยู่!  ปิงหยางเห็นความลังเลบนใบหน้าของฟางเจิ้งจือ นางรีบกระตุ้นเขาทันที

　　 ถ้าเจ้าเป็นเขาเจ้าจะไปทางไหน? ฟางเจิ้งจือถาม

　　 แน่นอนด้านล่างตอนนั้นข้าเห็นเขากำลังลงไปด้านล่าง..เดี๋ยวนะ! เจ้าถามแบบนี้ งั้นเขาอาจจะขึ้นไปด้านบนงั้นหรือ? 

　　 เจ้าคิดว่าแบบไหนมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า 

　　 เขาต้องขึ้นไปด้านบนซึ่งมีกองทัพอสูรและปีศาจอยู่แน่นอน! ปิงหยางตอบอย่างมั่นใจ

　　 ตอนนี้เจ้าพูดแบบนี้ข้าเริ่มคิดว่าเขาวิ่งลงไปด้านล่าง…ด้วยนิสัยหยิ่งยโสเช่นเขาข้าคิดว่าเขาไม่น่าต้องการให้อสูรและปีศาจเห็นอาการบาดเจ็บของเขา ยิ่งไปกว่านั้นเขาอาจจะคิดว่าพวกเราต้องตามเขาไปด้านบนแน่นอน การไปทิศทางตรงข้ามอาจจะมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า… 

　　 หยุดคิดอะไรมากมายเชื่อข้าเขาต้องขึ้นด้านบนแน่นอน ไม่มีใครไม่กลัวความตายรวมถึงโจวฉี เขาต้องขึ้นไปด้านบนแน่นอน ถ้าข้าเดาผิดข้ายอมนอนกับเจ้าเลย! 

　　 เจ้ามั่นใจ? 

　　 ข้ามั่นใจมาก! 

　　 ได้ข้าจะเชื่อใจเจ้าสักครั้ง!  ฟางเจิ้งจือต้องลองเสี่ยงดู มีความเป็นไปได้ทั้งสองทางเขาไม่สามารถเดาได้แน่นอน

　　ด้วยปีกสีดำฟางเจิ้งจืออุ้มปิงหยางและขึ้นไปถึงด้านบนหน้าผาอย่างรวดเร็ว

　　อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ตระหนักว่าบาดแผลที่หลังมือความของเขายังไม่ได้หายเป็นปกติเลือดสีเทายังคงไหลออกมาจากบาดแผล

　　…

　　ในชั่วพริบตาเมิ่งเทียนผู้ชั่วร้ายสองคนได้ปรากฎตัวขึ้นด้านหน้าศาลาเต๋าสวรรค์

　　 มอบตัวโจวฉีให้พวกเราบางทีเราอาจจะไว้ชีวิตพวกเจ้า! 

　　 หา?! ราชาอสูรทั้งหกและเหล่าทหารปีศาจที่ยืนอยู่บนหน้าผามองหน้ากันด้วยความสับสน

　　โจวฉี

　　เขาไม่ได้ลงไปด้านล่างแล้วหรอกหรือ?

　　เดี๋ยวก่อน!

　　พวกเขาทั้งสองคนกลับขึ้นมาทำไม?นั่นหมายความว่าเทพปีศาจแพ้ให้กับเมิ่งเทียนสองคนตรงหน้านี้?! 　　ท่าทีของราชาอสูรทั้งหกและทหารปีศาจเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากส่งสัญญานให้กันพวกเขาหันหลังและวิ่งหนีไปทันที

　　 วิ่ง! 

　　 หนีเร็วเข้า! 

　　 เมิ่งเทียนกลับมาแล้ว! 

　　เสียงตะกอนดังก้องกองทัพปีศาจและอสูรที่ยึดครองศาลาเต๋าสวรรค์ตกอยู่ในความวุ่นวาย

　　 … ปากของฟางเจิ้งจือกระตุกเมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้น แต่ราชาอสูรทั้งหกฉลาดมากพอที่จะวิ่งหนีไปยังทิศทางที่ต่างกันทำให้เขาไม่สามารถไล่ล่าได้

　　สำหรับทหารปีศาจพวกมันวิ่งหนีราวกับเป็นฝูงเป็ดน้อยที่วิ่งพล่านไปทั่ว

　　เขาจะไล่ล่าได้ยังไง?

　　เป็นไปไม่ได้!

　　นอกจากนี้เป้าหมายของเขาคือโจวฉี　　 ดูเหมือนว่า…เราคงมาผิดทางใช่ไหม? ฟางเจิ้งจือหันไปมองปิงหยางที่ตอนนี้สีหน้าของนางกลายเป็นว่างเปล่า

　　 ไม่มีทางโจวฉีต้องขึ้นมาด้านบนนี้ บางทีเขาอาจจะซ่อนตัวอยู่ หึ!…ใช่ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน!  ปิงหยางยังคงพูดออกมาอย่างมั่นใจ

　　 แล้ว? 

　　 ข้ายังไม่แพ้เจ้าเสียหน่อย! 

　　 เดี๋ยวนี้เจ้าเรียนรู้ที่จะปฏิเสธความพ่ายแพ้ของตัวเองแล้วงั้นรึ?เอ๊ะ? เดี๋ยวก่อนทำไม…ท้องฟ้าถึงหมุนติ้วแบบนี้..  ฟางเจิ้งจือที่กำลังจะทะเลาะกับปิงหยาง เขารู้สึกว่าโลกรอบตัวเขาหมุนวนไปมา สายตาของเขาพร่ามัว

　　เขากำลังจะเป็นลม!

　　 หมุน?อะไรหมุน? เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า!  ปิงหยางพบว่าฟางเจิ้งจือมีเหงื่อออกหน้าผากและเขากำลังเป็นลม　　จากนั้นร่างของฟางเจิ้งจือก็ล้มลงหน้าของเขาซุกอยู่ที่หน้าอกของปิงหยาง

　　 ตื่นขึ้นมาก่อน…เจ้าไร้ยางอายอย่าทำให้ข้ากลัว..ข้าจะยอมนอนกับเจ้าข้ายอมรับความพ่ายแพ้แล้ว…เจ้าไร้ยางอายเจ้าอย่าแกล้งข้าแบบนี้!  เสียงของปิงหยางดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ร่างของฟางเจิ้งจือไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

　　ราชาอสูรทั้งหกและทหารปีศาจต่างได้ยินพวกเขาหยุดเท้าและหันไปมอง

　　 เขาตายแล้วงั้นหรือ? 

　　 ไม่มีทางแม้เทพปีศาจยังแพ้ อยู่ดีๆเขาจะมาตายอย่างกระทันหันได้ยังไง? กับดักมันต้องเป็นกับดักแน่นอน! พวกมันกำลังล่อลวงพวกเรา! 

　　 มันต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน! 

　　 ข้าคิดว่าเราควรหลบไปก่อนนายน้อยกำลังจะเดินทางมาถึงในเวลาไม่ช้า เราจะต้อนรับนางและรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้นางรู้ จากนั้นพวกเราค่อยกลับมายึดศาลาเต๋าสวรรค์คืนก็ไม่สาย! 

　　 เจ้าพูดถูก! 

　　หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ในที่สุดราชาอสูรทั้งหกก็สามารถตัดสินใจได้ พวกเขาตัดสินใจวิ่งออกไปจากศาลาเต๋าสวรรค์พร้อมกับทหารปีศาจ

　　…

　　ที่ตีนเขาร่างสีดำกระโจนลงมาจากหน้าผาก่อนที่เขาจะล้มกระแทกเสียงดัง

　　 อั้ก…บัดซบ! ร่างนั้นกระอักเลือดออกมาพร้อมกับเอามือลูบหลังคอด้วยความไม่พอใจ

　　ตามที่ฟางเจิ้งจือคาดเดาไว้โจวฉีไม่ได้เลือกขึ้นไปด้านบน

　　เขาจะฝากชีวิตของเขาไว้กับพวกอสูรและปีศาจที่ไร้ประโยชน์ได้เช่นไร?

　　ต่อให้ด้านล่างมีกลุ่มมนุษย์อยู่แล้วมันยังไง?แค่มนุษย์ผู้อ่อนแอไม่มีทางทำอะไรเขาได้

　　แกร้ง!มีบางอย่างสีเทาปรากฎขึ้นในมือ　　ดาบแห่งความตาย!

　　มันเปื้อนด้วยเลือดสีเทา

　　จากนั้นโจวฉีก็หยิบขวดสัมฤทธิ์ออกมาพร้อมกับเทยาสีแดงเข้าไปในปาก

　　ดาบแห่งความตายไม่ใช่ดาบธรรมดาใครก็ตามที่ได้รับบาดเจ็บจากมันต่อให้เป็นตัวตนระดับเทพเจ้าก็ไม่สามารถรักษาบาดแผลจากปันด้วยพลังยุทธเพียงอย่างเดียว

　　ดังนั้นมีตัวตนระดับเทพเจ้ามากมายตายภายใต้คมดาบนี้

　　 ฟางเจิ้งจือต่อให้เป็นเจ้าก็ไม่มีทางรอดไปจากดาบนี้ได้!ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าคงตัดแขนทิ้งทันที น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้ว!  โจวฉียิ้มเยาะขณะมองขึ้นไปบนยอดเขา

　　เขามั่นใจว่าฟางเจิ้งจือคงยังพยายามตามหาตัวเขาและไม่ได้สังเกตุถึงบาดแผลที่หลังมือ

　　 ฮ่าฮ่า…แค่กแค่ก เจ้าต้องตายแน่นอน ตาย! ตาย! ฮ่าฮ่า…  เสียงหัวเราะอันชั่วร้ายดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในเวลาเดียวกันเขาก็กระอักเลือดออกมาด้วย

　　อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของตัวเองและยังคงหัวเราะต่อไปดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำมีเลือดสีแดงไหลนองที่พื้น

　　 มันตลกขนาดนั้นเลยงั้นรึ? ขณะที่เขากำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงอันเย็นชาดังขึ้นจากด้านหลัง

　　 หืม?! โจวฉีหยุดหัวเราะแล้วหันไปมองต้นไม้ด้านหลัง ร่างหนึ่งค่อยๆเดินออกมาช้าๆ

　　……………………………………..