Gate of God – ตอนที่ 996 ข้าทนรอไม่ไหวแล้ว เร็วเข้า!

ตอนที่ 996 ข้าทนรอไม่ไหวแล้ว เร็วเข้า!

　　’ดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง?’

　　หมายถึงอะไร?

　　ปิงหยางรู้ว่ามันเป็นเสียงของฉินเซียนแต่นางไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดนั้น

　　เขาต้องการให้ดอกไม้ในมือบานอีกครั้ง?แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ดอกไม้จะบานในช่วงใกล้ฤดูหนาว

　　แต่ทันใดนั้นเองดวงตาของนางต้องเบิกกว้าง

　　นั่นเป็นเพราะเมื่อฉินเซียนพูดจบประโยคดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งก็บานขึ้นมาอีกครั้ง

　　ยิ่งไปกว่านั้นมันบานอย่างแปลกประหลาด

　　แสงส่องออกมาอ่อนๆจากดอกไม้ก่อนที่มันจะเติบโตอย่างบ้างคลั่งจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนใหญ่เท่ากับหัวคน　　ตูม!ค้อนของโม่ฉานฉือในที่สุดก็ถึงเป้าหมาย แต่มันกลับกระทบเข้ากับดอกไม้ป่า

　　โครงสร้างที่เหมือนกับเกสรพันรอบค้อนยักษ์สีดำราวกับพวกมันมีชีวิตจากนั้นมันก็ค่อยๆคลืบคลานไปยังแขน คอและหัวของโม่ฉานฉือ

　　ปัง!

　　กลีบดอกขนาดใหญ่ปกคลุมทั้งร่างของโม่ฉานฉือ

　　 ฮ่าฮ่าข้าไม่ชอบเลือดเท่าไรนัก  ฉินเซียนหัวเราะ จากนั้นเขาก็เอามือดันดอกไม้ที่ปกคลุมร่างของโม่ฉานฉือ

　　มันล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว

　　 … 

　　 … 

　　ความเงียบเข้าปกคลุมเหล่ามนุษย์ไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้

　　โม่ฉานฉือ! 　　ผู้นำหุบเขาฟู่ซี่หนึ่งในเซียนที่ทรงพลังที่สุดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์!

　　พลังของเขาอยู่ในระดับเซียนขั้นสูงสุดแต่เขากลับพ่ายแพ้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ไม่มีมนุษย์คนไหนอยากจะเชื่อ

　　 มั่นใจได้เขายังไม่ตาย ไม่ต้องกังวลขนาดนั้น พวกเจ้าสามารถสู้ต่อไปได้ ข้าไม่ได้รีบร้อน  ฉินเซียนอธิบายเพื่อทำลายความเงียบ ในเวลาเดียวกันเขาก็เตะดอกไม้ไปยังกลุ่มมนุษย์

　　ตูม!ดอกไม้กระเด็นออกไปและหล่นลงบนพื้นอย่างรุนแรง

　　ขณะเดียวกันเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเบาๆ

　　ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโม่ฉานฉือ

　　 ดูสิเห็นไหมเขายังไม่ตาย อย่าพึ่งรีบยอมแพ้สิ เร็วช่วยแสดงความพยายามให้ข้าเห็นหน่อย เข้ามาช่วยท่านผู้นำหุบเขาฟู่ซี่ของพวกเจ้าสิ!  ฉินเซียนถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของโม่ฉานฉือ

　　อย่างไรก็ตามสำหรับกลุ่มพันธมิตรแล้วนั้นมันแปลกมาก

　　อย่ายอมแพ้?

　　เขายังไม่ตาย?

　　เข้ามาช่วยผู้นำหุบเขาฟู่ซี่?

　　นอกจากเหล่าศิษย์แล้วแม้แต่เซียนหรือผู้นำสำนักอื่นๆสีหน้าของพวกเขาล้วนเปลี่ยนไป

　　ใบหน้าของพวกเขาซีดขาวมาก

　　ตัวตนระดับเทพเจ้าสี่คนและหลินยู่ที่ยืนอยู่ข้างๆหยุนชิงวูมีท่าทีที่แตกต่างกันออกไป

　　หลินยู่ไม่ชอบสิ่งที่ฉินเซียนทำแต่เขาไม่สามารถหยุดสิ่งแปลกๆที่ฉินเซียนทำได้

　　ตัวตนระดับเทพเจ้าอีกสี่คนบ้างก็หัวเราะบ้างก็หันหน้าหนีเพื่อหลีกเลี่ยงฉากนั้น

　　แน่นอนว่าบางคนใช้โอกาสนี้เพื่อฆ่า

　　 พวกเจ้ายืนนิ่งทำไมกัน?นี่เป็นโอกาสชั้นยอด ฆ่าพวกมันเร็ว!  เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับศิษย์ฝ่ายมนุษย์อีกสองคนที่นอนจมกองเลือดทันที

　　ความเงียบถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวแม้มนุษย์จะรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะมีผู้ล้มตายจำนวนมาก แต่เมื่อเห็นฉากตรงหน้าพวกเขาก็อดรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้อยู่ดี

　　แต่พวกเขาไม่มีทางเลือก

　　 โจมตี! 

　　 พวกเราต้องช่วยผู้อาวุโสเมิ่งเทียนต่อให้พวกเราจะต้องตายก็ตาม! 

　　 ยังไงข้าก็จะตายอยู่แล้วข้าขอตายอย่างมีศักดิ์ศรี! 

　　กลุ่มพันธมิตรมนุษย์ตะโกนออกมามันต่างจากก่อนหน้านี้ พวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังและไม่มีทางเลือก บางคนมีน้ำตาไหลออกมา

　　ด้านฉินเซียนกลับเหยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสงครามดำเนินต่อไปจากนั้นเขาหันไปมองปิงหยาง

　　 อย่ากลัวไปเลยข้าต่างจากอสูรและปีศาจเหล่านั้น ข้าไม่อยากฆ่าใครเท่าไร  ฉินเซียนเดินไปหาปิงหยางด้วยรอยยิ้ม

　　 แล้วท่านชอบอะไร? ปิงหยางสูดหายใจเข้าลึกๆขณะเดินถอยหลัง

　　 ดอกไม้ไม่เพียงแต่ข้าจะทำให้ดอกไม้ที่เหี่ยวเฉากลับมาบานอีกครั้ง แต่ข้าสามารถทำให้ดอกไม้ที่ตายไปแล้วกลับมามีชีวิตได้ เจ้าคิดเช่นไรถ้าโลกนี้เต็มไปด้วยดอกไม้ที่บานสะพรั่งตลอดสี่ฤดู?  ฉินเซียนพูดด้วยความต้องการอันแรงกล้า

　　 มันคงงดงามท่านสามารถสอนข้าให้ทำเช่นนั้นด้วยได้ไหม?  ปิงหยางหยุดถอยหลัง

　　 ฮ่าฮ่า.. ฉินเซียนยังคงยิ้มจากนั้นเขาก็มองกวาดตั้งแต่หัวจรดเท้าของปิงหยางและหยุดลงที่ดวงตาของนาง  หืม? ดวงตาของเจ้าช่วงงดงาม 

　　 แน่นอนมันงดงามกว่าของท่านเสียอีก ปิงหยางพยักหน้า

　　 น่าเศร้าที่ข้าไม่ชอบสิ่งที่งดงามกว่าข้า ข้าจะใช้ดวงตาของเจ้าเป็นปุ๋ยสำหรับดอกไม้ พวกมันจะเติบโตขึ้นอย่างงดงาม  ฉินเซียนพยักหน้าอย่างจริงจัง

　　 ท่านกำลังโกหก! ปิงหยางกล่าว

　　 โอ้?บอกทีว่าข้าโกหกตรงไหน?  ฉินเซียนหยุดห่างจากปิงหยางประมาณสองก้าว

　　 ดวงตาของหยุนชิงวูเองก็งดงามกว่าท่านเช่นกัน? ปิงหยางชี้ไปที่หยุนชิงวู

　　 หยุนชิงวู? รอยยิ้มของฉินเซียนแข็งค้างขณะมองไปยังทิศทางที่ปิงหยางชี้

　　อย่างที่นางกล่าวดวงตาของหยุนชิงวูเองก็งดงามเช่นกัน มันส่องประกายจางๆ แม้จะไม่ได้สดใสมากแต่มั้นให้ความรู้สึกสงบและเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน

　　 ฉินเซียนเจ้ากำลังมองอะไรอยู่?  หลินยู่รู้สึกเสียวกระดูกสันหลังทันทีเมื่อเห็นฉินเซียนมองไปที่หยุนชิงวู เขากระโดดออกไปบังนางเอาไว้ทันที

　　อย่างไรก็ตามหยุนชิงวูกลับโบกมือและเดินออกมาด้านหน้า

　　 ถ้าเจ้าฆ่าเมิ่งเทียนได้ข้าสามารถให้ดวงตาของข้าเป็นปุ๋ยสำหรับดอกไม้ของเจ้า  หยุนชิงวูกล่าวอย่างสงบ

　　 อะไรนะ?! 

　　นอกจากหลินยู่รวมถึงตัวตนระดับเทพเจ้าทั้งสี่แล้วแม้แต่กลุ่มพันธมิตรฝ่ายมนุษย์เองก็ตกตะลึง

　　หยุนชิงวูพูดออกมาจริงๆ

　　มันเป็นสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดความพยายามของปิงหยางเพื่อสร้างความขัดแย้ง ด้วยสถานะปัจจุบันของหยุนชิงวูนางไม่จำเป็นต้องตกลงด้วยซ้ำ

　　มันเป็นถึงดวงตาของนาง!

　　 ฮ่าฮ่า…นายน้อยท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ๆ ข้าจะทำเรื่องที่เป็นการลบหลู่ท่านเช่นนั้นได้เยี่ยงไร?  ในที่สุดฉินเซียนก็ยิ้มออกมาหลังจากมองดวงตาของหยนชิงวูเป็นเวลานาน

　　 เหอะ ปิงหยางยิ้มเยาะ

　　 ฉินเซียนหยุดพูดไร้สาระฆ่านางเดี๋ยวนี้!  หลินยู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

　　 หืมข้าขอคิดก่อน ข้าควรฆ่านางให้ตายแบบไหนให้ดูงดงามดี…โอ้ ให้เจ้ากินเมล็ดพันธุ์เข้าไป จากนั้นร่างของเจ้าก็จะเต็มไปด้วยดอกไม้ที่เบ่งบานออกมา ข้าสัญญาว่าจะทำให้เจ้าดูสวยงามที่สุด  ดวงตาของฉินเซียนเป็นประกาย

　　เหล่าศิษย์ฝ่ายมนุษย์ต่างตกใจเมื่อได้ยินที่ฉินเซียนพูด

　　ปล่อยให้ดอกไม้โตบนร่างมนุษย์?

　　มันเป็นเรื่องน่าสยดสยองมากแต่ฉินเซียนกลับบอกว่ามันดงงาม

　　เขาเป็นคนที่แปลกมากจริงๆ

　　นอกจากพวกเขาแล้วแม้แต่ตัวตนเทพเจ้าบางคนยังถึงกับดวงตากระตุกเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉินเซียนพูด

　　ฉินเซียนกำลังตื่นเต้นจนตัวสั่น

　　 ข้าทนรอไม่ไหวแล้วรีบกินเมล็ดเหล่านี้เข้าไป!  ฉินเซียนหยิบเมล็ดพันธ์ุหนึ่งกำมือออกมาและส่งมันให้ปิงหยาง

　　 กินสิ่งนี้แล้วดอกไม้จะเติบโตบนร่างของข้า? ปิงหยางกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา

　　 แน่นอน ฉินเซียนพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น

　　 พวกมันเป็นดอกอะไร? 

　　 เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนั้นข้าสัญญาว่าพวกมันจะงดงามที่สุด 

　　 เมล็ดพวกนี้อร่อยไหม? 

　　 แน่นอน 

　　 งั้นข้าจะเชื่อใจท่านสักครั้ง ในที่สุดปิงหยางพยักหน้าและรับเมล็ดเหล่านั้นมา

　　ฉากนี้ทำให้เหล่าศิษย์ฝ่ายมนุษย์และตัวตนระดับเทพเจ้าบางคนตกตะลึง　　นางรับเมล็ดนั้นมาจริงๆ?

　　นางโง่พอที่จะกินมันเข้าไปงั้นหรือ?

　　 ข้าจะกินมันแล้วนะ ปิงหยางมองเมล็ดพันธุ์ในมือจากนั้นนางก็ยกมันขึ้น

　　 หืมกินมันเลย ข้าอยากเห็นใจจะขาดแล้ว  ฉินเซียนพยักหน้าด้วยความเร่งรีบ

　　โดยไม่ลังเลปิงหยางกลืนน้ำลาย ยกมือขึ้นเตรียมจะกินเมล็ดเหล่านั้นลงไป

　　 นางจะกินมันจริงๆ?! 

　　 บ้าไปแล้ว! 

　　ผู้คนรอบๆต่างเบิกตากว้าง

　　อย่างไรก็ตามขณะที่เมล็ดกำลังจะเข้าปากปิงหยางกลับหยุด

　　 เดี๋ยวข้าลืมบางอย่าง  ปิงหยางกล่าวพร้อมเงยหน้าขึ้น

　　 อะไร? ฉินเซียนเริ่มหมดความอดทน

　　 ข้าจะกินมันได้ยังไงถ้ายังสวมหน้ากากอยู่? ปิงหยางชี้ไปที่หน้ากากสีดำบนใบหน้า　　 ก็ถอดมันออกเสียสิ ฉินเซียนกล่าว

　　 ไม่ได้ข้าอุ้มเทพสงครามเมิ่งเทียนอยู่ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ถือเมล็ดพันธุ์ ข้าจะถอดมันได้ยังไง? ท่านช่วยข้าหน่อยได้ไหม  ปิงหยางส่ายหน้า

　　 ช่วย?แน่นอน  ฉินเซียนมองไปที่ปิงหยางและพบว่านางไม่สามารถถอดหน้ากากได้จริงๆ

　　 ฉินเซียนระวังมันอาจจะเป็นกับดัก!  หลินยู่รู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นฉินเซียนยื่นมืออกไปที่ใบหน้าของปิงหยาง

　　อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเกิดขึ้น

　　ปิงหยางไม่ได้หลบหรือโจมตีนางเพียงเงยหน้าขึ้นและให้ฉินเซียนดึงหน้ากากของนางออกช้าๆ

　　 ตอนนี้เจ้าก็…หืม?! รอยยิ้มของฉินเซียนหายไปทันที

　　……………………………………..