Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1634 การจากที่เจ็บปวดที่สุด (2)

ตอนที่ 1634  การจากที่เจ็บปวดที่สุด (2)
“ข้าจะกลับมาหาท่าน”จวินอู๋เสียสัญญา นางพูดคำหวานๆไม่เก่ง ไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจตอนนี้ออกมาได้ยังไง นางรู้แค่ว่าต่อให้ออกจากสำนักธาราเมฆไป นางก็ยังคงเป็นศิษย์ของซูหย่า นางยังมีอาจารย์ที่จะคอยปกป้องนาง ห่วงใยนาง และคนคนนั้นก็คือซูหย่า
ซูหย่าหัวเราะ“คนที่ออกจากสำนักธาราเมฆจะไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมาอีก วันหน้ายอดเขาภูเขาฝูเหยาจะไม่ต้อนรับเด็กอย่างเจ้าแล้ว”
นั่นเป็นกฎของสำนักธาราเมฆหลังจากจบการฝึกและไปจากที่นี่แล้ว พวกเขาจะไม่ใช่ศิษย์ของสำนักอีกต่อไป ทุกคนที่ออกจากสำนักธาราเมฆจะไม่สามารถกลับมาเยี่ยมที่นี่ได้
จวินอู๋เสียเม้มปากนางไม่ชอบแบบนี้ นางอยากเจอซูหย่าอีก
ความรู้สึกนี้แตกต่างจากที่นางรู้สึกต่อเยี่ยนปู้กุยอาจเป็นเพราะนางอยู่ที่นี่กับซูหย่าเป็นเวลานาน ความรู้สึกจึงค่อยๆผูกพันเหมือนเป็นครอบครัว
“เอาน่าอย่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้นซิ ข้ารู้ว่าเจ้ากตัญญูก็พอแล้ว ถ้าวันหน้ามีโอกาส ข้าจะไปหาเจ้าเอง เจ้าอยู่ที่วิหารหยกวิญญาณบนภูเขาฝูเหยาไม่ใช่หรือ?” ในที่สุดซูหย่าก็ทนบรรยากาศหดหู่ไม่ไหว นางยิ้มและรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
จวินอู๋เสียมองซูหย่า[นางรู้หรือว่าวิหารหยกวิญญาณอยู่ที่ไหน?]
ซูหย่าเห็นสีหน้าประหลาดใจของจวินอู๋เสียก็นึกขำอยู่ในใจ[เจ้าหนูนี่คิดอะไรอยู่ในใจก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด แบบนี้จะอยู่รอดในโลกภายนอกได้ยังไง?]
ซูหย่าไม่รู้เลยว่าจวินอู๋เสียแสดงออกเช่นนี้ต่อหน้าคนที่นางใส่ใจเท่านั้น
“เด็กโง่คิดจริงๆหรือว่าอาจารย์ไม่รู้น่ะ? ภูเขาฝูเหยาเป็นอาณาเขตของสำนักธาราเมฆนะ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์ใหญ่ เจ้าคิดหรือว่าวิหารหยกวิญญาณจะสามารถซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้? นี่เป็นการยินยอมพร้อมใจกันอยู่แล้ว” ซูหย่าลูบหัวจวินอู๋เสียอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีความสนิทสนมระหว่างศิษย์อาจารย์มากขนาดนี้ วันนี้ซูหย่าจึงอยากชดเชยทุกอย่างที่พลาดไป
“โลกภายนอกมันอันตรายสิบสองวิหารกับเก้าอารามก็ต่อสู้กันไม่หยุด เจ้าสร้างศัตรูกับคนของวิหารมารโลหิตที่สำนักธาราเมฆ ที่นี่ยังมีกฎของสำนักคุมพวกเขาไว้ ทำให้พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเจ้า แต่พอเจ้าออกไปจากสำนักธาราเมฆ จะไม่มีอะไรรั้งวิหารมารโลหิตไว้ได้อีกต่อไป ดังนั้นเจ้าต้องระวังให้มาก ยังดีที่เจ้าเป็นคนของวิหารหยกวิญญาณ เจ้าโง่นั่นจะต้องปกป้องเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าเองก็อย่าเที่ยวเล่นไปทั่ว อยู่ฝึกฝนในวิหารหยกวิญญาณให้ดี” มีคำพูดเป็นหมื่นล้านคำที่ซูหย่าอยากจะบอกกับจวินอู๋เสีย แต่รู้สึกว่าเวลามันช่างสั้นเหลือเกิน
จวินอู๋เสียฟังโดยไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าอย่างเงียบๆ ให้ซูหย่าใช้ช่วงเวลาสุดท้ายที่เหลืออยู่พูดทุกอย่างที่นางไม่เคยพูด
“การฝึกฝนพลังแห่งจิตวิญญาณสถานที่ที่ดีที่สุดคือโลกวิญญาณ แต่ที่นั่นไม่ต้อนรับคนอย่างเจ้า มันเป็นอาณาเขตของเหล่าวิญญาณ แต่ถ้ามีวันที่เจ้าไปที่นั่นได้ เจ้าต้องไม่พลาดโอกาสนั้นนะ” ซูหย่าพูดต่อไป จากนั้นก็ดึงกระเป๋ามิติของตัวเองออกค้นหาอะไรบางอย่าง
แต่พอจวินอู๋เสียเห็นกระเป๋ามิติของซูหย่านางก็ชะงักไปเล็กน้อย กระเป๋ามิติของซูหย่าเหมือนกับอันที่เยี่ยนปู้กุยให้นางเลย! ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือกลีบของดอกไห่ถังอันนั้นเป็นสีชมพูมากกว่าเล็กน้อย ไม่งั้นมันก็คงดูเหมือนกันทั้งหมด
เมื่อสังเกตเห็นสายตาของจวินอู๋เสียซูหย่าก็ยิ้มบางๆและถามว่า “มันดูคุ้นๆใช่ไหมล่ะ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
ซูหย่าดูเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างนางวางกระเป๋ามิติลงข้างตัวแล้วหยิบน้ำเต้าสุราขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ สายตาของนางมองผ่านประตูไกลออกไป