Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1679 – 1680

ตอนที่ 1679  เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3)
“เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ?”จวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่กลางทะเลดอกไม้กางแขนออก มุมปากยกยิ้มอย่างเอาใจ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในฉากชวนฝันนั้นดูราวกับเป็นความฝันมากกว่าความจริง
จวินอู๋เสียยืนตะลึงค้างอยู่กับที่และยังไม่ได้สตินางจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น แล้วค่อยๆยกเท้าขึ้น นางก้าวเดินช้าราวกับหอยทาก เท้าที่เหยียบย่างลงเบาๆในทะเลดอกไม้นั้นทำให้กลีบดอกบัวปลิวว่อน
ทีละก้าวทีละก้าว แล้วทันใดนั้นฝีเท้าของนางก็ค่อยๆเร็วขึ้น แต่ละก้าวของนางทำให้กลีบดอกไม้หมุนวนขึ้นอีกรอบ พวกมันเรืองแสงอ่อนๆตามติดฝีเท้าที่เร่งรีบของนางก่อให้เกิดฝนดอกไม้โปรยปราย
ระลอกคลื่นสีแดงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับจวินอู๋เสียภายในทุ่งดอกไม้สีขาว ดอกบัวบานเป็นสีชมพูสวยงาม
ร่างเล็กที่มาพร้อมกับกลีบดอกบัวกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดกว้างและอบอุ่นทันทีที่จวินอู๋เหยาสัมผัสกับร่างเล็กนั้น เขาก็โอบกอดนางเอาไว้แน่น
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแสงอ่อนๆของดวงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุ่งดอกไม้กลีบดอกไม้ปลิวไปตามลมและโปรยปรายอย่างนุ่มนวลชวนให้หลงใหล กลีบดอกไม้หมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสองที่กอดกันแน่น
ทั้งหมดนั้นงดงามราวกับภาพวาด
จวินอู๋เสียเอื้อมมือออกมาสัมผัสหน้าอกอันอบอุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัวความอุ่นส่งผ่านนิ้วมือของนางขับไล่ความหนาวเย็นในตอนกลางคืนออกไป
เขาไม่ใช่ภาพลวงตาเขามาที่นี่จริงๆ
“ทำไม……ท่านถึงอยู่ที่นี่?”จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองใบหน้าหล่อเหลาจนเหลือเชื่อพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง
ตั้งแต่แยกกันที่อาณาจักรล่างครั้งสุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้พบกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว
จวินอู๋เหยาก้มหน้ามองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้มรอยยิ้มนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของจวินอู๋เสีย ในดวงตาของนางเห็นเพียงแต่เขาที่กลมกลืนไปกับท้องฟ้ามยามราตรีที่งดงาม
“ข้าคิดถึงเจ้า”เสียงของจวินอู๋เหยาเต็มไปด้วยความสุข
คิดถึงนาง
แค่คิดถึงนางเท่านั้น
จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อยมุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว
แค่เพราะเขาคิดถึงนางเขาก็เดินทางข้ามอาณาจักรเพื่อมาหานาง เพียงเพื่อจะได้พบกับนางเท่านั้น
จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียเอาไว้ราวกับกอดทุกสิ่งทุกอย่างในโลกไว้ในอ้อมแขนของเขาการได้สวมกอดเด็กน้อยสร้างความพึงพอใจให้เขามากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมาตลอดชีวิต ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกก็เทียบไม่ได้กับกลิ่นหอมสมุนไพรในเส้นผมของนาง เทียบไม่ได้กับรอยยิ้มบางที่มุมปากของนาง
จวินอู๋เหยาค่อยๆก้มหน้าลงมาและบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของจวินอู๋เสียราวกับนางเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุด ยามที่ริมฝีปากอุ่นของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของนาง ก็เกิดอาการสั่นสะท้านเบาๆ
ไม่รู้ว่าเกิดจากการที่ต้องรั้งมันเอาไว้หรือเป็นเพราะต้องข่มกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน
เพียงแค่ชิมเบาๆแล้วหยุดจวินอู๋เหยาไม่อยากปล่อยสัตว์ร้ายในอกของตนที่ใกล้จะหลุดออกมา แล้วทำให้เด็กน้อยต้องหวาดกลัว แต่สีดำในดวงตาของเขาได้จางหายไป เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงปีศาจขณะที่จ้องมองใบหน้าเล็กๆของนาง
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ?” จวินอู๋เหยาถามด้วยรอยยิ้ม และแสร้งทำสายตาเจ็บปวด
ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วทันใดนั้นนางก็เอื้อมมือออกมาโอบรอบคอจวินอู๋เหยา ก่อนที่จวินอู๋เหยาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็โน้มคอเขาลงมาพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากที่ยังคงยิ้มอยู่ของจวินอู๋เหยา
การเคลื่อนไหวที่เงอะงะซึ่งเพิ่งเรียนรู้จากจูบครั้งก่อนของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และเร่าร้อนจวินอู๋เหยาเปิดปากออก ไฟที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่เป็นน้ำแข็งพุ่งเข้ามาในปากของเขาราวกับกำลังประกาศความเป็นเจ้าของ ลมหายใจของนางรินรดอยู่ในช่องปากของเขา
จวินอู๋เสียจูบอย่างจริงจังรุกล้ำเข้าไปทีละนิด จวินอู๋เหยาได้แต่ยืนนิ่งเผยอปากให้นางรุกเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง
ตอนที่1679 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (3)
“เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ?”จวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่กลางทะเลดอกไม้กางแขนออก มุมปากยกยิ้มอย่างเอาใจ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในฉากชวนฝันนั้นดูราวกับเป็นความฝันมากกว่าความจริง
จวินอู๋เสียยืนตะลึงค้างอยู่กับที่และยังไม่ได้สตินางจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น แล้วค่อยๆยกเท้าขึ้น นางก้าวเดินช้าราวกับหอยทาก เท้าที่เหยียบย่างลงเบาๆในทะเลดอกไม้นั้นทำให้กลีบดอกบัวปลิวว่อน
ทีละก้าวทีละก้าว แล้วทันใดนั้นฝีเท้าของนางก็ค่อยๆเร็วขึ้น แต่ละก้าวของนางทำให้กลีบดอกไม้หมุนวนขึ้นอีกรอบ พวกมันเรืองแสงอ่อนๆตามติดฝีเท้าที่เร่งรีบของนางก่อให้เกิดฝนดอกไม้โปรยปราย
ระลอกคลื่นสีแดงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับจวินอู๋เสียภายในทุ่งดอกไม้สีขาว ดอกบัวบานเป็นสีชมพูสวยงาม
ร่างเล็กที่มาพร้อมกับกลีบดอกบัวกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดกว้างและอบอุ่นทันทีที่จวินอู๋เหยาสัมผัสกับร่างเล็กนั้น เขาก็โอบกอดนางเอาไว้แน่น
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแสงอ่อนๆของดวงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุ่งดอกไม้กลีบดอกไม้ปลิวไปตามลมและโปรยปรายอย่างนุ่มนวลชวนให้หลงใหล กลีบดอกไม้หมุนวนอยู่รอบตัวคนทั้งสองที่กอดกันแน่น
ทั้งหมดนั้นงดงามราวกับภาพวาด
จวินอู๋เสียเอื้อมมือออกมาสัมผัสหน้าอกอันอบอุ่นนั้นโดยไม่รู้ตัวความอุ่นส่งผ่านนิ้วมือของนางขับไล่ความหนาวเย็นในตอนกลางคืนออกไป
เขาไม่ใช่ภาพลวงตาเขามาที่นี่จริงๆ
“ทำไม……ท่านถึงอยู่ที่นี่?”จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองใบหน้าหล่อเหลาจนเหลือเชื่อพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง
ตั้งแต่แยกกันที่อาณาจักรล่างครั้งสุดท้ายพวกเขาก็ไม่ได้พบกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว
จวินอู๋เหยาก้มหน้ามองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้มรอยยิ้มนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของจวินอู๋เสีย ในดวงตาของนางเห็นเพียงแต่เขาที่กลมกลืนไปกับท้องฟ้ามยามราตรีที่งดงาม
“ข้าคิดถึงเจ้า”เสียงของจวินอู๋เหยาเต็มไปด้วยความสุข
คิดถึงนาง
แค่คิดถึงนางเท่านั้น
จวินอู๋เสียหน้าแดงเล็กน้อยมุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ
คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว
แค่เพราะเขาคิดถึงนางเขาก็เดินทางข้ามอาณาจักรเพื่อมาหานาง เพียงเพื่อจะได้พบกับนางเท่านั้น
จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียเอาไว้ราวกับกอดทุกสิ่งทุกอย่างในโลกไว้ในอ้อมแขนของเขาการได้สวมกอดเด็กน้อยสร้างความพึงพอใจให้เขามากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมาตลอดชีวิต ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกก็เทียบไม่ได้กับกลิ่นหอมสมุนไพรในเส้นผมของนาง เทียบไม่ได้กับรอยยิ้มบางที่มุมปากของนาง
จวินอู๋เหยาค่อยๆก้มหน้าลงมาและบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของจวินอู๋เสียราวกับนางเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุด ยามที่ริมฝีปากอุ่นของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของนาง ก็เกิดอาการสั่นสะท้านเบาๆ
ไม่รู้ว่าเกิดจากการที่ต้องรั้งมันเอาไว้หรือเป็นเพราะต้องข่มกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน
เพียงแค่ชิมเบาๆแล้วหยุดจวินอู๋เหยาไม่อยากปล่อยสัตว์ร้ายในอกของตนที่ใกล้จะหลุดออกมา แล้วทำให้เด็กน้อยต้องหวาดกลัว แต่สีดำในดวงตาของเขาได้จางหายไป เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงปีศาจขณะที่จ้องมองใบหน้าเล็กๆของนาง
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ?” จวินอู๋เหยาถามด้วยรอยยิ้ม และแสร้งทำสายตาเจ็บปวด
ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วทันใดนั้นนางก็เอื้อมมือออกมาโอบรอบคอจวินอู๋เหยา ก่อนที่จวินอู๋เหยาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็โน้มคอเขาลงมาพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากที่ยังคงยิ้มอยู่ของจวินอู๋เหยา
การเคลื่อนไหวที่เงอะงะซึ่งเพิ่งเรียนรู้จากจูบครั้งก่อนของนางนั้นช่างบริสุทธิ์และเร่าร้อนจวินอู๋เหยาเปิดปากออก ไฟที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผิวหน้าที่เป็นน้ำแข็งพุ่งเข้ามาในปากของเขาราวกับกำลังประกาศความเป็นเจ้าของ ลมหายใจของนางรินรดอยู่ในช่องปากของเขา
จวินอู๋เสียจูบอย่างจริงจังรุกล้ำเข้าไปทีละนิด จวินอู๋เหยาได้แต่ยืนนิ่งเผยอปากให้นางรุกเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง