Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1725 – 1726

ตอนที่ 1725  ไม่ไว้ใจ (1)
“เจ้ายังตกใจอยู่หรือ?”กู่อิ่งเอียงคอมองจื่อจิน
จื่อจินก้มหน้าลงแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย
กู่อิ่งหัวเราะเบาๆและพูดว่า “รีบกลับไปเถอะ”
จื่อจินเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มสดใสของกู่อิ่งด้วยแววตาลังเลขณะที่นางสบตากับกู่อิ่งนั้นเอง หัวใจของนางก็หวั่นไหว นางรีบก้มหน้าลงและวิ่งหนีไป
กู่อิ่งยังคงยืนอยู่ที่เดิมเขามองจื่อจินที่วิ่งหนีไปอย่างลนลาน รอยยิ้มสดใสอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด
“วิหารเงาจันทรา……”
หัวใจของจื่อจินเต้นแรงไปตลอดทางที่วิ่งกลับห้องความรู้สึกแปลกๆในหัวใจยังคงไม่หายไป เมื่อนึกได้ว่านางออกไปเพื่อเอาอาหารมาให้เยว่อี้และสุดท้ายก็กลับมามือเปล่า นางจึงเดินต่อไปที่ห้องเยว่อี้ด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน
ภายในห้องของเยว่อี้จวินอู๋เสียเพิ่งเสร็จสิ้นการรักษาเบื้องต้นสำหรับเยว่อี้
เมื่อจื่อจินเห็นจวินอู๋เสียหัวใจนางก็เต้นผิดจังหวะ แต่ความรู้สึกที่นางเคยมีต่อจวินอู๋เสียเมื่อก่อนนี้ได้หายไปโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่อยู่ในหัวใจของนางตอนนี้กลับมุ่งไปที่เด็กหนุ่มซึ่งนางบังเอิญเจอที่สวน
จื่อจินอาศัยอยู่ในวิหารหยกวิญญาณมาตั้งแต่เล็กเพราะวิหารหยกวิญญาณ นางจึงมีความเกลียดชังต่อศิษย์ของสิบสองวิหาร แต่ไม่รู้ทำไม สำหรับเด็กหนุ่มที่งดงามเจิดจ้าคนนั้น นางไม่สามารถทำให้ตัวเองรู้สึกไม่ชอบเขาได้เลยสักนิด นางยังจำได้ ตอนที่นางพบกู่อิ่งครั้งแรก กู่อิ่งไม่ถูกกับจูเก๋ออิน ทำให้นางอดคิดไม่ได้ว่า สิบสองวิหารก็ใช่ว่าจะไม่มีคนดีอยู่เลย
“เรื่อง……ข้าวต้ม……ไม่มีคนอยู่ในครัวเลย”จื่อจินไม่กล้าสบตาจวินอู๋เสีย จึงได้หลบตา นางไม่อยากให้จวินอู๋เสียรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในสวนเมื่อครู่ เนื่องจากสิ่งน่ารังเกียจที่จูเก๋ออินทำไว้ และในขณะเดียวกันนางก็ไม่อยากให้จวินอู๋เสียรู้ว่านางพบกับกู่อิ่ง
ถึงยังไงกู่อิ่งก็มาจากวิหารมารโลหิต และจวินอู๋เสียก็เห็นคนของสิบสองวิหารเป็นศัตรู
“ข้าให้คนไปเตรียมแล้ว”จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยชา ไม่แสดงปฏิกิริยาตอบสนองต่อคำพูดของจื่อจินมากนัก
อาการของเยว่อี้ในตอนนี้เพื่อให้เขาหายดีให้เร็วที่สุด จึงจำเป็นต้องใช้อาหารยา และอาหารยาที่จวินอู๋เสียคิดขึ้นนั้น นอกจากตัวนางเองแล้ว ก็มีเพียงเย่ฉาและเย่เม่ยที่รู้วิธีทำ ทั้งสองคนได้รับการสอนทีละขั้นตอนจากจวินอู๋เสีย
“อ๊ะ?อ๋อ” จื่อจินชะงักเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าเงียบ ความรู้สึกแปลกๆเข้ามาในใจนาง
ในเวลาไม่นานเย่กูก็เดินถือชามข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมออกมา กลิ่นนั้นแตกต่างจากข้าวต้มธรรมดาทั่วไป มันมีกลิ่นขมเจืออยู่เล็กน้อย
เมื่อจื่อจินได้กลิ่นนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่ชามข้าวต้มทันที
เย่กูไม่ได้สนใจสายตาของจื่อจินเขาเดินไปที่ข้างเตียงของเยว่อี้ จากนั้นก็มองไปที่จวินอู๋เหยาซึ่งนั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้ แล้วหันไปมองจวินอู๋เสียที่อยู่ข้างๆจวินอู๋เหยา เขาถอนใจอยู่ในใจและยกชามข้าวต้มขึ้นอย่างยอมจำนน เขานั่งบนขอบเตียงของเยว่อี้และหยิบช้อนขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่ “พี่เลี้ยงเด็ก”
“เดี๋ยวก่อน!”ทันใดนั้น จื่อจินก็ตะโกนออกมา
เย่กูหันไปมองจื่อจินอย่างงุนงง
สายตาของจื่อจินจ้องเขม็งไปที่ชามข้าวต้มข้าวต้มนี้ค่อนข้างพิเศษ มันไม่ได้ทำจากธัญพืชทั่วไป สีข้าวต้มเป็นสีเขียวจางๆ ทำให้จื่อจินรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
“นี่คืออะไร?”จื่อจินเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาสงสัยและแข็งกร้าวเล็กน้อย
จวินอู๋เสียหรี่ตาเมื่อเห็นสายตาของจื่อจินดูแตกต่างออกไป นางก็เอ่ยถามขึ้นช้าๆว่า “เจ้ากังวลเรื่องอะไร?”