Ch.1 – เกิดใหม่
Translator : Koel / Author
ที่ที่ไหนกัน?
เมื่อลืมตา สิ่งแรกที่เห็นคือความมืดมิดและความรู้สึกกระหายที่กระหน่ำภายในตัว
หิว
นั่นเป็นคำแรกที่ผมพยายามจะพูด แต่สิ่งที่ออกมากลับกลายเป็นเสียงอันแหบแห้ง
ผมพยายามที่จะข่มตาเพื่อหนีจากความเจ็บปวด
“กี๊ กี๊กี๊”
มีเสียงบางอย่างดังจากข้างนอก?
“กี๊”
เสียงนั้นค่อยๆใกล้เข้ามา ก่อนจะมีบางอย่างสัมผัสโดนตัวผม บางอย่างที่มีสัมผัสอ่อนนุ่มและส่งกลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียด นี่มัน…เนื้อ!
กลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียดนั่นกลับกระตุ้นความอยากของผม โดยไม่สนว่านั่นคือเนื้ออะไร ผมนำเข้าปากทันที
อร่อย! นี่มันโคตรอร่อยเลย
ถึงไม่รู้ว่านี่เป็นเนื้ออะไรก็ตาม แต่มันเป็นเนื้อที่อร่อยที่สุดในชีวิตผม
“กี๊ กี๊กีกี๊”
ไม่ทันได้รู้ตัว ผมกินพวกมันไปจนหมด
—–มากกว่านี้! ผมต้องการมันมากกว่านี้!
ไม่พอ! ผมต้องการมัน! มาก มากกว่านี้อีก!
ความอยากอันรุนแรงไม่ได้ลดลงเลย ในขณะที่คิดมีบางอย่างคว้ามาที่คอและยกตัวผมขึ้น
“กี๊”
ถ้าผมสามารถมองผ่านความมืดได้ ผมคงเห็นสิ่งมีชีวิตน่าเกลียดกำลังอุ้มผมออกมาข้างนอก ไม่นานหลังจากนั้นแสงสว่างค่อยๆส่องเข้ามาในตา
แสบ มันสว่างเกินไป
เหมือนกับมีแสงอาทิตย์จ่ออยู่ตรงหน้า ผมแทบจะมองอะไรไม่เห็นเลย
คงต้องปล่อยให้ค่อยๆชินกับมัน ผมถึงจะลืมตาได้
……
“กี๊ กี๊”
ในที่สุดผมก็พอมองได้ สิ่งแรกที่เห็นคือป่าหนาทึบ
ผมสงสัยว่ามันนานแค่ไหน ครั้งสุดท้ายที่โดนอุ้มแบบนี้ …20 ปี? ไม่สิ คงเป็นตอนที่ผมยังเด็ก
เอ่อ… จริงๆ ที่จะบอกคือตอนที่ยังเป็นมนุษย์น่ะ
ขณะที่สงสัยว่าใครเป็นคนอุ้มผมอยู่ ผมค่อยๆหันไปมองอย่างช้าๆ แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็น …สัตว์ประหลาดตัวสีเขียวขนาดยักษ์
“กี๊”
ไม่….มันไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าจะจะเรียกมันว่าอะไร นอกจาก…ก็อบลิน ใช่ มันคือก็อบลินแน่นอน ทั้งใบหน้าและผิวสีเขียวที่น่าเกลียดนั่น
ในขณะที่กำลังพึมพำกับตัวเองอยู่ มันค่อยๆหันมองมาทางผมช้าๆ
…ผมกำลังจะตาย
มอนสเตอร์นี่แทบจะฆ่าผมได้เพียงแค่การจ้องมองด้วยซ้ำ แต่อย่างไรก็ตามผมกลับโล่งใจที่มันทำแค่มอง ก่อนจะพาผมเดินต่อไป
มันพาผมเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ออกจากป่าก่อนจะโยนผมลงไปที่ทะเลสาบ
“อาหาร จับ ไม่ได้ ตาย”
เจ้านั่นพูดอะไรบางอย่างก่อนจะเดินจากไป ตอนที่มันหันหลังผมสังเกตเห็นว่ามันในมือมันมีอาวุธบางอย่างที่ทำมาจากไม้
อาหาร?
มันพูดถึงเนื้อนั่นหรือเปล่า? แต่มันคือเนื้ออะไรล่ะ? ในขณะที่ยังสับสน คงจะดีกว่าถ้าผมทำตัวเองให้สดชื่นขึ้นด้วยน้ำจากทะเลสาบ
น้ำนี่ ถ้าดื่มเข้าไป… คงไม่เป็นไรใช่มั้ย?
ผมก้มไปดื่มน้ำอย่างหิวกระหาย ก่อนจะคิดว่าควรจะทำอะไรต่อ
หาอาหาร? หรือหาทางหนีดี?
ในขณะที่ดื่มน้ำอยู่นั้น ผมเหลือบไปเห็นบางอย่าง
…บางอย่างที่ทำให้ความคิดของผมมันหยุดลงทันที
เอ๊ะ?
ทำไม? ใบหน้ามอนสเตอร์นั่น ถึงสะท้อนอยู่บนผิวน้ำล่ะ?
“จี๊ จี๊”
เอ๊ะ?
สิ่งที่ผมเห็น … ใบหน้าที่น่าเกลียดและผิวสีเขียวนั่น
เอ๊ะ?
มองไปยังเงาสะท้อน…มันเหมือนกับกระจก …
เป็นไปไม่ได้!
ผมพยายามจับไปที่ใบหน้าของตัวเอง การตอบสนองนั่น มันเหมือนกับผมไม่ผิดเพี้ยน
โดยไม่อาจยอมรับ ผมจุ่มมือลงไปในทะเลสาบ ระลอกคลื่นทำให้ภาพสะท้อนกระจายตัว
“จี๊ จี๊จี”
ผ-ผม? …ผมกลายเป็นก็อบลิน?
ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับ ผมก้มลงไปมองมือทั้งสองข้าง … ผิวสีเขียวที่น่าเกลียด สัมผัสที่ใบหน้าและมองไปที่ภาพบนผิวน้ำนั่นอีกครั้ง
“จี๊จี๊”
—-มอนสเตอร์
ไม่!! ผมหยิกหน้าตัวเอง ดึง บิด หรือทำอะไรก็ได้…เพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความจริง
“กู๊วววว”
——กู๊วววว กู๊ววว
“เคี๊ยกๆๆๆ”
——ฮ่าๆๆๆๆ
ทำได้แค่เพียงหัวเราะ นี่มันเรื่องบ้าอะไร มีใครสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้บ้าง?
‘ทำไม?’
ผมควรจะมีชีวิตปกติสุขแท้ๆ …อีกไม่กี่ปีผมก็ได้เริ่มทำงานแล้ว
‘ทำไม ทำไมกัน?’
สัตว์ประหลาด? ผมกลายเป็นมอนสเตอร์ไปได้ยังไง? หรือนี่เป็นความฝัน?
เสียงหัวเราะผมกลายเป็นแหบแห้งและสิ่งที่ปะทุต่อมาคือความโกรธ
ความโกรธที่ไม่มีเหตุผล
ผมละสายตาออกจากผิวน้ำ…ล้มลงไปบนพื้นเพื่อมองดูท้องฟ้า สิ่งที่ลอยอยู่บนนั้นกลับมีขนาดใหญ่กว่าสิ่งที่ผมจำได้ นอกจากนี้ยังมีถึงสองดวง
ผมนึกถึงสิ่งที่เคยอ่านจากนิยาย
…ต่างโลก
ในเรื่องมักมีผู้คนถูกพาตัวออกจากโลกของพวกเขาไปยังอีกโลกหนึ่ง พวกเขาได้รับพลังพิเศษแล้วกลายเป็นวีรบุรุษ ผู้ปราบราชวงศ์ชั่วร้ายหรือราชาปีศาจ ใช่ มันเป็นหนึ่งนิยายที่จบลงอย่างมีความสุข
ผมจำเรื่องราวได้ไม่มาก แต่ …
แม้แต่ความเป็นมนุษย์ ยังเอามันไปจากผม?
บ้าบอ! ไร้สาระ!
ทำไมผมกลายเป็นมอนสเตอร์ที่น่าเกลียดนี่กัน?
หิว
ในขณะที่ขบคิดถึงเหตุผล สัญชาตญาณกลับสะท้อนความรู้สึกหิวที่ไม่รู้จักพออีกครั้ง
ความหิวที่แทบจะทำให้ร่างกายของผมเป็นอัมพาต
มันมากจนทำให้ผมเริ่มว่ายน้ำไปรอบๆ เพื่อมองหาอาหาร…ผมควรจะดื่มน้ำพวกนี้ก่อน
เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันและคำถามที่ว่าผมจะสามารถกลับไปได้มั้ย ค่อยคิดถึงมันภายหลัง
ตอนนี้ความหิวของผมมันสำคัญกว่า
เนื้อ ผมต้องการเนื้อ
อยาก
ด้วยวิธีนี้ทำให้ผมสามารถขจัดความโกรธได้บ้าง
