Ch.17 – สัตว์เลี้ยง
Translator : Koel / Author
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 11
[คลาส] ดยุค, ราชันของกลุ่ม
[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<โลภะที่ไม่สิ้นสุด>><< การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >><<นักรบคลั่ง>>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย
◇◆◇
[ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>> ทำงาน
สายตาของผมถูกย้อมไปด้วยสีแดง ก่อนจะหลบหอกในระยะประชิด
“กว้าาา!”
ผมฟันดาบไปหาออร์คตัวแรก เลือดและเศษเนื้อกระจัดกระจายไปทั่ว ขณะที่สายฝนที่ตกลงมาตามตัว
“— ฮ่าฮ่าฮ่า ตาย ตาย ตายยยยย!”
ฝนจากเลือดพร้อมกับเสียงหัวเราะเหมือนฉากในหนังสยองขวัญ
— ผมกำลัง …ทำอะไร?
มองไปที่ภาพตรงหน้า แต่ปากของผมกลับบิดเบี้ยวไปด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยม
“กว้าาา!”
ผมฟันดาบลง …มีเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดตามมา …ออร์คตัวที่สองล้มลง ผมเหยียบไปที่หัวและเตะมันทิ้งไป
…หันไปหาออร์คตัวสุดท้าย
เมื่อผมเดินเข้าไปในระยะประชิด ผมตัดขาของมันออก จากนั้นก็ฟันไปที่ไหล่ …น้ำพุเลือดไหลไปตามพื้น
สุดท้าย …ผมบีบเพื่อบดขยี้ศีรษะของทัน
[ทักษะ] <<กบฏ>> ทำงาน
ผลกระทบทางจิตใจจากทักษะ<<นักรบคลั่ง>> ลดลง
—- ผมทำอะไรลงไป!?
◆◇◇
เมื่อสติของผมกลับมา ผมมองไปรอบๆ
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น …หลังจากผมอาละวาด
“น่าอายชะมัด”
เมื่อมองไปที่พื้น ทำยังไงกับซากพวกนี้ดี? …สำหรับอาหาร พวกเราได้มามากพอแล้ว แต่มีเรื่องทีควรจัดการก่อนหน้านั้น
ผมไปที่น้ำตกเพื่อล้างคราบเลือดออกจากร่างกาย
——–ได้แต่ถอนหายใจ ผมตระหนักดีว่าควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้… จะบ่นอะไรก็ตามแต่ผมก็ได้ทำไปแล้ว ผมควรจะใช้ประโยชน์จากมันให้เต็มที่
ผมไม่สามารถนำเนื้อทั้งหมดกลับไปได้ ผมจึงรวบรวมเนื้อบางส่วนใช้เป็นเหยื่อล่อ
ผมซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆ รอหลายชั่วโมงผ่านไป ผมเริ่มกังวลว่าจะเสียเวลาเปล่าและกำลังจะกลับ …แต่โชคดีที่มีเหยื่อมาติดกับ
ใบหน้าของมอนสเตอร์ที่คล้ายสุนัข ในมือมีหอกขนาดเล็ก ยืนด้วยสองขาเหมือนมนุษย์และด้านหลังมันมีหางสีน้ำตาล ความสูงของมันต่ำกว่าก็อบลินเล็กน้อย
ผมคิดว่าเคยเห็นพวกมันที่ไหนมาก่อน…น่าจะเป็นโคโบล
เท่าที่ฟังจากก็อบลินอาวุโสมาพวกมันอ่อนแอกว่าก็อบลิน …แต่ดูจะมีสติปัญญาอยู่บ้าง
ผมเข้าไปจับตัวโคโบลมาหนึ่งตัว
“แกพูดได้มั้ย?” ผมถาม
ด้วยการอยู่ภายใต้กำมือของผม มันแสดงท่าทีหวาดกลัว
บางทีมันอาจจะไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น
ผมตัดชิ้นเนื้อส่วนหนึ่งและยัดมันเข้าไปในปากของมัน ….ไร้ประโยชน์ เพราะมันทำแค่เคี้ยว
คิดว่าเสียเวลาเปล่า ผมโยนโคโบลทิ้งไป
หลังจากเดินทางไปได้สักพัก ผมมองไปด้านหลัง ตรงนั้นผมเห็นโคโบลตัวเดิมเดินตามมาห่างๆ
“อู อู” มันทำหน้าเหมือนกับว่าต้องการอะไรซักอย่าง
น้ำลายที่ไหลออกมาราวกับว่า “ฉันหิว” มันมองไปที่เนื้อของออร์คแล้วมองมาที่ผมสลับกัน เป็นการจ้องที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
“อูวว ~ อู” มันส่งเสียงอีกครั้ง
โคโบลที่ร้องขออาหารตอนนี้และไอโคโบลร้องอย่างหวาดกลัวก่อนหน้า …เป็นตัวเดียวกันใช่มั้ย?
ในกรณีนี้ผมจะไล่มันกลับไปก็ได้ …แต่ผมเลือกที่จะโยนเนื้อไปให้มันแทน
เหมือนสุนัขที่ผ่านการฝึก มันวิ่งไปหาเนื้อและทันทีที่ได้รับมันก็วิ่งกลับไปที่ข้างหลัง
แล้วแกต้องการอะไรอีก?
มันดูจะเป็นปัญหา ผมจึงกวักมือไล่มันกลับไป
เหมือนมันจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับสัญลักษณ์มือ มันพยักหน้าให้ผมด้วยแก้มที่เต็มไปด้วยอาหาร ผมควรจะโยนมันทิ้งไปตั้งแต่แรก เป็นเรื่องลำบากถ้ามันยังตามผมอยู่แบบนี้อยู่เรื่อยๆ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะเดินทางกลับ
.
.
.
.
แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้านอกจากผมเสียงสะท้อนมาจากในป่า
เมื่อผมหันกลับไปมอง ผมเห็นโคโบลตัวเดิมกำลังมองมาที่ผม มันแสดงท่าทีอยากรู้อยากเห็นและหันศีรษะไปข้างหลังของมัน
“เจ้าตามข้ามาทำไม?” ผมถาม
มันเอียงศีรษะ …ทำไมถึงทำหน้าแปลกๆ?
“แข็งแกร่ง” โคโบลชี้มาที่ผม
“ติดตาม” คราวนี้มันชี้ไปที่ตัวเอง
ด้วยความเหนื่อยล้าและไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดี ผมจึงเดินกลับไปยังหมู่บ้านทั้งอย่างนั้น
◇◆◆◇
พวกก็อบลินและมนุษย์ในหมู่บ้านจ้องมาที่ผม ไม่สิ ต้องบอกว่าพวกเขามองไปยังโคโบลข้างหลัง …โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ถามอะไร
“โอ้ คุณพาสิ่งที่น่าสนใจกลับมาด้วยนี่” เรเชียแสดงท่าสนใจเมื่อเห็นโคโบล
เหมือนจะมีเหตุผลบางอย่าง เธอจ้องมองอย่างไม่พอใจมาที่ผมสลับกับโคโบล มันกำลังสั่นหางของมันขณะนั่งอยู่ข้างๆ
“มีอะไร?” ผมตอบอย่างเหนื่อยหน่าย มันเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบาย
“ฉันก็อยากได้สัตว์เลี้ยงเหมือนกัน” เรเชียกล่าว
“เจ้าจะเอาโคโบลไปทำอะไรล่ะ”
เรเชียคงคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอไปแล้ว …เธอไม่แยกความแตกต่างระหว่างพวกผมกับมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ นี่เป็นหัวข้อบทสนทนาที่เราใช้เวลาพูดคุยเกือบหนึ่งชั่วโมง
ในช่วงเวลานั้นโคโบลก็เหยียดตัวลงนอน มันทำเหมือนที่นี่คือบ้านของมัน
“นี่ แกจะอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ!!”
◇◆◆◇◇◆◆◇
โคโบลได้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ
ระดับของคุณเพิ่มขึ้น
[เลเวล] 11 -> 12
หมายเหตุของผู้เขียน:
ดูเหมือนจะมีตำนานที่กล่าวว่าโคโบลและก็อบลินเป็นสิ่งเดียวกัน อย่างไรก็ตามผมตั้งใจจะเขียนให้พวกมันเป็นสัตว์ประหลาดคนละประเภท
ถ้าคุณได้เห็นมันในชีวิตจริงคุณอาจจะหลงเสน่ห์ของมันก็ได้
