Goblin Kingdom – ตอนที่ 20

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 12

[คลาส] ดยุค, ราชันของกลุ่ม

[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<โลภะที่ไม่สิ้นสุด>><< การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >><<นักรบคลั่ง>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย

[สัตว์เลี้ยง] โคโบล (เลเวล 9)

[สถานะผิดปกติ] เสน่ห์ของนักบุญ

◇◆◇

เกรย์วูล์ฟมีขนาดประมาณ 2 เมตร…มันมีขนาดร่างกายที่ใหญ่กว่าผม ขนสีเทาและรอยแผลเป็นที่สามารถเห็นได้ชัดกลับทำให้มันดูอันตราย

มีหมาป่าขนสีน้ำตาลรอบๆ พวกมันมีประมาณ 20 ตัว

ถึงแม้เราจะอยู่ภายในป่าที่มีต้นไม้ขึ้นอย่างแน่นหนา แต่พวกมันเลือกที่จะสู้กับพวกเราในที่โล่ง

ผมต้องซื้อเวลาสำหรับพวกก็อบลิน จนกว่าพวกเขาจะหนีไปได้

ผมไม่เคยสู้กับเกรย์วูล์ฟมาก่อน แต่ผมรู้ว่ามันแข็งแกร่ง! ความกดดันที่ผ่านผิวทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น

— แข็งแกร่ง? หวาดกลัว? ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ตาม สถานที่แบบนี้ไม่ใช่ที่ตายของผม!

ด้วยความคิดเหล่านั้นผมออกคำสั่งก็อบลิน

“ข้าจะเปิดทางให้ วิ่งไป! ”

พวกหมาป่าเริ่มโจมตีในขณะพวกเขาวิ่ง

“เสริมความแข็งแกร่ง(Sheild)”

ผมยันรับการโจมตีและร่ายเวทย์ชิลด์ปกคลุมร่างกายเพื่อลดความเสียหาย

จริงๆผมจะหลบการโจมตีทั้งหมดก็ได้ แต่พวกมันจะโจมตีกองกำลังหลักแทน

หมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้ามากัดที่ขาขวา อีกตัวหนึ่งพยายามกัดแขนซ้ายและอีกตัวก็เล็งไปที่คอ

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา ขนาดที่เล็กของพวกมันทำให้ผมอยู่ในตำแหน่งอึดอัด

แม้กระนั้นผมก็ตอบโต้

ผมจึงฟันดาบไปยังหมาป่าตัวที่อยู่ตรงหน้า แต่มันไม่ได้หยุดลง แรงฟันตามวิถีดาบทำให้เกิดแรงลมอย่างรุนแรง พัดพาหมาป่าน้ำตาลที่เหลือกระเด็นขึ้นไป

[ทักษะ] << ความชำนาญการใช้ดาบ B – >> ได้โชว์ศักยภาพของมัน

ไม่ให้พวกมันได้ตั้งตัวผมตะโกนออกมาและใช้ [ทักษะ] << คำรามอย่างรุนแรง >>.

“GURUuuRUAA!”

ด้วยเหตุนี้ศัตรูของผมจึงหยุดลง พวกมันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

การฆ่าพวกหมาป่าน้ำตาลเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ปัญหาคือมีความเป็นไปได้ที่หมาป่าเหล่านี้จะทิ้งผมไป

ผมต้องแสดงให้เห็นถึงความแกร่ง เพื่อให้พวกมันตรึงกำลังไว้ที่นี่ เมื่อผู้นำของพวกมันคิดว่าไม่สามารถเอาชนะผมในการต่อสู้ตัวต่อตัว ถ้าเป็นเช่นนั้นเกรย์วูล์ฟจะไม่สั่งให้ลูกน้องจากไป

— ตอนนี้มันกำลังทำอะไร?

พวกหมาป่าน้ำตาลเร็วมาก แต่เกรย์วูล์ฟข้างหน้าจะยังไม่ขยับ

ประมาทไม่ได้

ผมต้องเช็คให้แน่ใจว่าได้ผมเว้นระยะห่างกับมันมากพอ

“UwooUUwooUu!”

หลังจากเสียงหอน ร่างของมันก็กลายเป็นภาพเบลอ

ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัว …ร่างกายของผมกลับลอยอยู่บนอากาศ

— เร็ว!

แม้ผมจะลดความเสียหายจากเวทย์ชิลด์ที่ร่ายไว้ก่อนหน้า แต่โอกาสในการชนะเหลือเพียงแค่ริบหรี่

ผมจะสู้กับมอนสเตอร์ที่เร็วจนมองไม่ทันได้ยังไง?

— ไม่ใช่ ตอนนี้เป้าหมายของผมไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการซื้อเวลา

ขณะที่ครุ่นคิด มันก็หายไปอีกครั้ง

รู้สึกถึงแรงปะทะ…ผมถูกส่งกระเด็นไปอีกครั้ง

—ไม่ดีแน่! ผมกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบ!

ใครเป็นผู้ล่า? ใครเป็นผู้ถูกล่า? ในขณะนั้นเกรย์วูล์ฟได้ตอบคำถามนี้อย่างชัดเจน

◆◆◆

หลังการฟาดฟันของดาบ กิกูวที่พึ่งฆ่าหมาป่าสีน้ำตาลได้หันไปมองข้างหลัง

…ราชันยังไม่ตามมา

ครั้งแรกที่กิกูวได้เจอ …ราชันแข็งแกร่งกว่ากิกูวมาก เขามีผิวสีฟ้าและร่างกายที่ใหญ่โต

สัญชาตญาณที่ทำให้เกิดความหวาดกลัวบ่งบอกความต่างชั้น

กิกูวได้กลายเป็นหัวหน้าเพียงเพราะความตายของผู้นำคนก่อน…ไม่มีก็อบลินแร์ตัวอื่นอีกนอกจากมัน

กิกูวเชื่อมั่นในพลังของตัวเองและหวังว่าจะไม่ผิดพลาดเหมือนผู้นำคนก่อน

ในฐานะหัวหน้าเขาหวังว่าจะสามารถรวบรวมอาหารและต่อต้านมนุษย์ได้มากขึ้น

แต่แล้วราชันก็มา … เป็นอีกครั้งที่กิกูวได้กลายเป็นลูกน้องของใครบางคน

แต่ครั้งนี้พวกเขามีจำนวนมากขึ้น อาหารของพวกเขาจัดสรรดีขึ้น มากพอที่พวกเขาจะไม่ลิ้มรสความอดอยากอีก

เป็นครั้งแรกที่กิกูวได้ลิ้มลองเนื้อออร์ค…มันเป็นรสชาติที่เขาจะไม่มีวันลืม

แต่ราชันก็ยังไม่พอใจ ไม่ !…เขามีความทะเยอทะยานที่น่ากลัว

ราชันปรารถนาที่จะปกครองก็อบลินทั้งหมด

ทุกครั้งที่กิกูวเห็นราชัน…ความปรารถนานั่นรุนแรงจนทำให้เขาหวั่นไหว

แต่ความรู้สึกเหล่านี้ …เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นความจงรักภักดีหรือความอิจฉา

แต่สิ่งเดียวที่กิกูวรู้ในตอนนี้

… ราชันยังไม่ได้ตามมา

” กิโก” กิกูวเรียกก็อบลินแรร์ที่เพิ่งมาใหม่

พวกก็อบลินกำลังดิ้นรนกับพวกหมาป่า พวกเขาต่อสู้เพื่อหาเส้นทางหลบหนี

แต่กิกูวเลือกทำสิ่งตรงกันข้าม

” เราต้องกลับไปช่วยราชัน! ”

◆◆◆

ยังไม่เผด็จศึก…มันแค่รอเวลาที่ผมจะหมดแรง

สไตล์การต่อสู้ที่ทำให้ผมไม่มีสามารถตอบโต้ …ผมอาจจะมีโอกาสที่จะชนะ ถ้าผมหยุดมันได้เพียงครั้งหรือสองครั้ง

แต่เกรย์วูล์ฟกลับกระหน่ำโจมตีผมอย่างไม่หยุดยั้ง …ด้วยความเร็วที่ไม่สามารถมองด้วยตาเปล่า

“GU, RUuuu … ”

ผมใช้ดาบแทนไม้เท้าในการพยุงตัวขึ้น

ผมรู้ว่าพวกมันกำลังพยายามทำให้ผมเหนื่อย แต่ผมก็ไม่สามารถละจากการร่ายเวทย์ชิลด์ได้ มิฉะนั้นหมาป่ารอบๆจะฉีกผมออกเป็นชิ้นๆ

มีอีกทางคือทิ้งเวทมนตร์ไปและพยายามฆ่าพวกหมาป่าให้ได้มากที่สุด

ทำยังไงดี ?

ขณะที่ผมคิดก็มีเสียงจากข้างหลังดังขึ้น

ผมเห็นกิกูวกำลังสู้พวกหมาป่า ฝ่าเข้ามาข้างๆผมพร้อมกำลังเสริม

“ราชัน ทางนี้” กิกูวกล่าว

ขอบคุณ…แต่ว่า

เพียงอย่างเดียว…ผมยังมีปัญหากับศัตรูพวกนี้

“เราจะถอย ขัดขวางพวกมันไว้! “ผมสั่ง

อย่างช้าๆเราถอยกลับอย่างระมัดระวัง เพื่อให้แน่ใจพวกหมาป่าจะไม่สามารถล้อมเราได้

หมาป่าอาจเลือกสถานที่ที่โล่งในการต่อสู้ ดังนั้นการถอยกลับไปที่ที่มีต้นไม้ชุม อาจจะเพิ่มโอกาสในการเอาชีวิตรอดได้

“UwoooUuUUu!”

เกรย์วูล์ฟหอนและสั่งให้พวกหมาป่าล้อมเราไว้

“กิกูว ให้ก็อบลินระวังหลัง ที่เหลือรีบเข้าไปในป่า!”

ผมจับดาบของและจ้องไปยังเกรย์วูล์ฟ ผมค่อยๆถอยขณะที่มันก็เข้ามาหาเราอย่างเงียบๆ

ตราบเท่าที่ยังรักษาสภาพนี้ไว้ เราจะสามารถหนีทันทีที่เราเข้าไปในป่า

แต่ตอนที่ผมคิดว่าเราจะผ่านไปได้ ผมกลับลดการป้องกันลง ในตอนนั้นเองที่เกรย์วูล์ฟโจมตี…การตอบสนองของผมช้าเกินไป พวกหมาป่าปิดทางหนีทันที

“UwoooUUun!”

เสียงคำรามที่ทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน

เบื้องหลังผมเป็นต้นไม้ แต่ข้างหน้าผมกลับเป็นเกรย์วูล์ฟ ในเวลาเดียวกันกับที่หมาป่าสีน้ำตาลกำลังล้อมจากทุกทิศทุกทาง

“กิกูววิ่ง! อย่าปล่อยให้ – ”

โดยไม่ทันได้ออกคำสั่ง คราวนี้เกรย์วูล์ฟโจมตีทะลุผ่านเวทย์ชิลด์ จนผมกระแทกลงไปที่ต้นไม้อย่างรุนแรง

“Gu, Ku … ”

ขณะที่ลุกขึ้น เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งต่อไป …แต่มันไม่เกิดขึ้น

เกรย์วูล์ฟและหมาป่าที่ล้อมเราไว้ พวกมันหันจากไป

— พวกมันปล่อยเราไป?

“UwoooUUun!” สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดลอยเข้ามาในหัว

— อย่าบอกนะว่า …

“กิกูว พวกมันกำลังมุ่งหน้าไปหาหน่วยหลัก!”

◆◇◇◆◆◇◇◆

สำหรับการขับไล่เกรย์วูล์ฟระดับของคุณเพิ่มขึ้น

[เลเวล] 12 -> 14