Ch.20 – เกรย์วูล์ฟ II
Translator : Koel / Author
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 12
[คลาส] ดยุค, ราชันของกลุ่ม
[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<โลภะที่ไม่สิ้นสุด>><< การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >><<นักรบคลั่ง>>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย
[สัตว์เลี้ยง] โคโบล (เลเวล 9)
[สถานะผิดปกติ] เสน่ห์ของนักบุญ
◇◆◇
เกรย์วูล์ฟมีขนาดประมาณ 2 เมตร…มันมีขนาดร่างกายที่ใหญ่กว่าผม ขนสีเทาและรอยแผลเป็นที่สามารถเห็นได้ชัดกลับทำให้มันดูอันตราย
มีหมาป่าขนสีน้ำตาลรอบๆ พวกมันมีประมาณ 20 ตัว
ถึงแม้เราจะอยู่ภายในป่าที่มีต้นไม้ขึ้นอย่างแน่นหนา แต่พวกมันเลือกที่จะสู้กับพวกเราในที่โล่ง
ผมต้องซื้อเวลาสำหรับพวกก็อบลิน จนกว่าพวกเขาจะหนีไปได้
ผมไม่เคยสู้กับเกรย์วูล์ฟมาก่อน แต่ผมรู้ว่ามันแข็งแกร่ง! ความกดดันที่ผ่านผิวทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น
— แข็งแกร่ง? หวาดกลัว? ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ตาม สถานที่แบบนี้ไม่ใช่ที่ตายของผม!
ด้วยความคิดเหล่านั้นผมออกคำสั่งก็อบลิน
“ข้าจะเปิดทางให้ วิ่งไป! ”
พวกหมาป่าเริ่มโจมตีในขณะพวกเขาวิ่ง
“เสริมความแข็งแกร่ง(Sheild)”
ผมยันรับการโจมตีและร่ายเวทย์ชิลด์ปกคลุมร่างกายเพื่อลดความเสียหาย
จริงๆผมจะหลบการโจมตีทั้งหมดก็ได้ แต่พวกมันจะโจมตีกองกำลังหลักแทน
หมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้ามากัดที่ขาขวา อีกตัวหนึ่งพยายามกัดแขนซ้ายและอีกตัวก็เล็งไปที่คอ
ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา ขนาดที่เล็กของพวกมันทำให้ผมอยู่ในตำแหน่งอึดอัด
แม้กระนั้นผมก็ตอบโต้
ผมจึงฟันดาบไปยังหมาป่าตัวที่อยู่ตรงหน้า แต่มันไม่ได้หยุดลง แรงฟันตามวิถีดาบทำให้เกิดแรงลมอย่างรุนแรง พัดพาหมาป่าน้ำตาลที่เหลือกระเด็นขึ้นไป
[ทักษะ] << ความชำนาญการใช้ดาบ B – >> ได้โชว์ศักยภาพของมัน
ไม่ให้พวกมันได้ตั้งตัวผมตะโกนออกมาและใช้ [ทักษะ] << คำรามอย่างรุนแรง >>.
“GURUuuRUAA!”
ด้วยเหตุนี้ศัตรูของผมจึงหยุดลง พวกมันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
การฆ่าพวกหมาป่าน้ำตาลเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ปัญหาคือมีความเป็นไปได้ที่หมาป่าเหล่านี้จะทิ้งผมไป
ผมต้องแสดงให้เห็นถึงความแกร่ง เพื่อให้พวกมันตรึงกำลังไว้ที่นี่ เมื่อผู้นำของพวกมันคิดว่าไม่สามารถเอาชนะผมในการต่อสู้ตัวต่อตัว ถ้าเป็นเช่นนั้นเกรย์วูล์ฟจะไม่สั่งให้ลูกน้องจากไป
— ตอนนี้มันกำลังทำอะไร?
พวกหมาป่าน้ำตาลเร็วมาก แต่เกรย์วูล์ฟข้างหน้าจะยังไม่ขยับ
ประมาทไม่ได้
ผมต้องเช็คให้แน่ใจว่าได้ผมเว้นระยะห่างกับมันมากพอ
“UwooUUwooUu!”
หลังจากเสียงหอน ร่างของมันก็กลายเป็นภาพเบลอ
ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัว …ร่างกายของผมกลับลอยอยู่บนอากาศ
— เร็ว!
แม้ผมจะลดความเสียหายจากเวทย์ชิลด์ที่ร่ายไว้ก่อนหน้า แต่โอกาสในการชนะเหลือเพียงแค่ริบหรี่
ผมจะสู้กับมอนสเตอร์ที่เร็วจนมองไม่ทันได้ยังไง?
— ไม่ใช่ ตอนนี้เป้าหมายของผมไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการซื้อเวลา
ขณะที่ครุ่นคิด มันก็หายไปอีกครั้ง
รู้สึกถึงแรงปะทะ…ผมถูกส่งกระเด็นไปอีกครั้ง
—ไม่ดีแน่! ผมกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบ!
ใครเป็นผู้ล่า? ใครเป็นผู้ถูกล่า? ในขณะนั้นเกรย์วูล์ฟได้ตอบคำถามนี้อย่างชัดเจน
◆◆◆
หลังการฟาดฟันของดาบ กิกูวที่พึ่งฆ่าหมาป่าสีน้ำตาลได้หันไปมองข้างหลัง
…ราชันยังไม่ตามมา
ครั้งแรกที่กิกูวได้เจอ …ราชันแข็งแกร่งกว่ากิกูวมาก เขามีผิวสีฟ้าและร่างกายที่ใหญ่โต
สัญชาตญาณที่ทำให้เกิดความหวาดกลัวบ่งบอกความต่างชั้น
กิกูวได้กลายเป็นหัวหน้าเพียงเพราะความตายของผู้นำคนก่อน…ไม่มีก็อบลินแร์ตัวอื่นอีกนอกจากมัน
กิกูวเชื่อมั่นในพลังของตัวเองและหวังว่าจะไม่ผิดพลาดเหมือนผู้นำคนก่อน
ในฐานะหัวหน้าเขาหวังว่าจะสามารถรวบรวมอาหารและต่อต้านมนุษย์ได้มากขึ้น
แต่แล้วราชันก็มา … เป็นอีกครั้งที่กิกูวได้กลายเป็นลูกน้องของใครบางคน
แต่ครั้งนี้พวกเขามีจำนวนมากขึ้น อาหารของพวกเขาจัดสรรดีขึ้น มากพอที่พวกเขาจะไม่ลิ้มรสความอดอยากอีก
เป็นครั้งแรกที่กิกูวได้ลิ้มลองเนื้อออร์ค…มันเป็นรสชาติที่เขาจะไม่มีวันลืม
แต่ราชันก็ยังไม่พอใจ ไม่ !…เขามีความทะเยอทะยานที่น่ากลัว
ราชันปรารถนาที่จะปกครองก็อบลินทั้งหมด
ทุกครั้งที่กิกูวเห็นราชัน…ความปรารถนานั่นรุนแรงจนทำให้เขาหวั่นไหว
แต่ความรู้สึกเหล่านี้ …เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นความจงรักภักดีหรือความอิจฉา
แต่สิ่งเดียวที่กิกูวรู้ในตอนนี้
… ราชันยังไม่ได้ตามมา
” กิโก” กิกูวเรียกก็อบลินแรร์ที่เพิ่งมาใหม่
พวกก็อบลินกำลังดิ้นรนกับพวกหมาป่า พวกเขาต่อสู้เพื่อหาเส้นทางหลบหนี
แต่กิกูวเลือกทำสิ่งตรงกันข้าม
” เราต้องกลับไปช่วยราชัน! ”
◆◆◆
ยังไม่เผด็จศึก…มันแค่รอเวลาที่ผมจะหมดแรง
สไตล์การต่อสู้ที่ทำให้ผมไม่มีสามารถตอบโต้ …ผมอาจจะมีโอกาสที่จะชนะ ถ้าผมหยุดมันได้เพียงครั้งหรือสองครั้ง
แต่เกรย์วูล์ฟกลับกระหน่ำโจมตีผมอย่างไม่หยุดยั้ง …ด้วยความเร็วที่ไม่สามารถมองด้วยตาเปล่า
“GU, RUuuu … ”
ผมใช้ดาบแทนไม้เท้าในการพยุงตัวขึ้น
ผมรู้ว่าพวกมันกำลังพยายามทำให้ผมเหนื่อย แต่ผมก็ไม่สามารถละจากการร่ายเวทย์ชิลด์ได้ มิฉะนั้นหมาป่ารอบๆจะฉีกผมออกเป็นชิ้นๆ
มีอีกทางคือทิ้งเวทมนตร์ไปและพยายามฆ่าพวกหมาป่าให้ได้มากที่สุด
ทำยังไงดี ?
ขณะที่ผมคิดก็มีเสียงจากข้างหลังดังขึ้น
ผมเห็นกิกูวกำลังสู้พวกหมาป่า ฝ่าเข้ามาข้างๆผมพร้อมกำลังเสริม
“ราชัน ทางนี้” กิกูวกล่าว
ขอบคุณ…แต่ว่า
เพียงอย่างเดียว…ผมยังมีปัญหากับศัตรูพวกนี้
“เราจะถอย ขัดขวางพวกมันไว้! “ผมสั่ง
อย่างช้าๆเราถอยกลับอย่างระมัดระวัง เพื่อให้แน่ใจพวกหมาป่าจะไม่สามารถล้อมเราได้
หมาป่าอาจเลือกสถานที่ที่โล่งในการต่อสู้ ดังนั้นการถอยกลับไปที่ที่มีต้นไม้ชุม อาจจะเพิ่มโอกาสในการเอาชีวิตรอดได้
“UwoooUuUUu!”
เกรย์วูล์ฟหอนและสั่งให้พวกหมาป่าล้อมเราไว้
“กิกูว ให้ก็อบลินระวังหลัง ที่เหลือรีบเข้าไปในป่า!”
ผมจับดาบของและจ้องไปยังเกรย์วูล์ฟ ผมค่อยๆถอยขณะที่มันก็เข้ามาหาเราอย่างเงียบๆ
ตราบเท่าที่ยังรักษาสภาพนี้ไว้ เราจะสามารถหนีทันทีที่เราเข้าไปในป่า
แต่ตอนที่ผมคิดว่าเราจะผ่านไปได้ ผมกลับลดการป้องกันลง ในตอนนั้นเองที่เกรย์วูล์ฟโจมตี…การตอบสนองของผมช้าเกินไป พวกหมาป่าปิดทางหนีทันที
“UwoooUUun!”
เสียงคำรามที่ทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน
เบื้องหลังผมเป็นต้นไม้ แต่ข้างหน้าผมกลับเป็นเกรย์วูล์ฟ ในเวลาเดียวกันกับที่หมาป่าสีน้ำตาลกำลังล้อมจากทุกทิศทุกทาง
“กิกูววิ่ง! อย่าปล่อยให้ – ”
โดยไม่ทันได้ออกคำสั่ง คราวนี้เกรย์วูล์ฟโจมตีทะลุผ่านเวทย์ชิลด์ จนผมกระแทกลงไปที่ต้นไม้อย่างรุนแรง
“Gu, Ku … ”
ขณะที่ลุกขึ้น เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งต่อไป …แต่มันไม่เกิดขึ้น
เกรย์วูล์ฟและหมาป่าที่ล้อมเราไว้ พวกมันหันจากไป
— พวกมันปล่อยเราไป?
“UwoooUUun!” สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดลอยเข้ามาในหัว
— อย่าบอกนะว่า …
“กิกูว พวกมันกำลังมุ่งหน้าไปหาหน่วยหลัก!”
◆◇◇◆◆◇◇◆
สำหรับการขับไล่เกรย์วูล์ฟระดับของคุณเพิ่มขึ้น
[เลเวล] 12 -> 14
