Goblin Kingdom – ตอนที่ 22

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 14

[คลาส] ดยุค, ราชันของกลุ่ม

[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<โลภะที่ไม่สิ้นสุด>><< การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >><<นักรบคลั่ง>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย

[สัตว์เลี้ยง] โคโบล (เลเวล 9)

[สถานะผิดปกติ] เสน่ห์ของนักบุญ

◇◆◇

สามวันผ่านไปนับตั้งแต่พวกก็อบลินมาถึงหมู่บ้าน

ผมพาพวกเขาไปสอนถึงวิธีติดตั้งกับดัก ตอนแรกพวกเขาดูสับสน แต่หลังจากได้เห็นผลลัพธ์ พวกเขาสามารถล่าได้อย่างปลอดภัยมากขึ้นและดูเหมือนจะชื่นชมมัน

ผมสั่งให้พวกก็อบลินมุ่งการขยายไปพื้นที่ทางทิศตะวันออกและตะวันตก ในเวลาเดียวกันก็เตือนไม่ให้ทำร้ายพวกโคโบล

ถ้าล่ามากเกินไปจะทำลายกำแพงที่ปกป้องเราจากมนุษย์

ผมยังเตือนให้พวกเขาหนีทันทีที่เจอกับออร์คและพวกแมงมุมยักษ์

แน่นอนว่าพวกก็อบลินแรร์ยังคงทำงานแม้ผมไม่ได้สั่ง ผมได้ยินว่ากิกิได้ท้าทายสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ ผมต้องทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรโง่ๆ

หลังจากที่แน่ใจว่าพวกก็อบลินสามารถทำงานได้ดีพอ ผมจึงมุ่งหน้าไปหาก็อบลินอาวุโส

ตอนนี้สิ่งที่ผมทำทุกวันคือการรวบรวมข้อมูลสำหรับหมู่บ้านก็อบลินรอบๆ

“มีพวกก็อบลิน…อีกทางโน้น” ก็อบลินอาวุโสดูลังเล

“แต่ พวกเขาค่อนข้างอันตราย”

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น

“ไม่เป็นไร ข้าจะทำให้พวกเขาสยบโดยไม่ทำร้าย “ผมตอบ

ผมต้องการที่จะล้างแค้นพวกเกรย์วูล์ฟ ดังนั้น…เป้าหมายของผมในตอนนี้คือการรวบรวมผู้ที่แข็งแกร่ง ไม่ใช่คนอ่อนแอ

“มีหมู่บ้านก็อบลินอยู่ฝั่งตรงข้ามและมีดรูอิดที่อาศัยที่นั่น” ก็อบลินอาวุโสกล่าว

หรือก็คือหมู่บ้านปกครองโดยผู้ใช้เวทมนตร์

“ดรูอิด?” ผมพึมพำ

หมู่บ้านของเราไม่มีก็อบลินแบบนั้นและเนื่องจากเขากล่าวว่านี่คือหมู่บ้านของดรูอิด แล้วมันจะมีจำนวนมากกว่าหนึ่ง หรือแม้แต่ดรูอิดคนเดียวก็สามารถเสริมพลังให้กับพวกผมได้มหาศาล…

“ข้าตัดสินใจแล้ว” ผมกล่าว

ดินแดนของพวกเขาอยู่ห่างจากเราไม่มาก ใช้เวลาเพียงหนึ่งวัน ท่าทีลังเลใจที่ของก็อบลินอาวุโสเป็นเรื่องที่ติดใจผม แต่การเดินทางไปที่นั่นอย่างปลอดภัยก็เป็นเรื่องทีสำคัญเช่นกัน

จะง่ายขึ้นถ้าผมเรามีแผนที่ แต่น่าเสียดายที่เป็นไปไม่ได้

หลังจากถามเรเชียก็จึงรู้ว่าป่าทมิฬเป็นพื้นที่ต้องห้าม

ดังนั้นผมจึงพยายามทำแผนที่เอง

แล้วใครจะไปด้วยดี?

กิกิเพิ่งจับสัตว์ตัวใหม่ เขากำลังยุ่งจึงตัดออก

กิโกวและกิกูวกำลังสอนพวกก็อบลินถึงวิธีการใช้กับดัก

ดังนั้น …

“กีก้า!” ผมตะโกน

กีก้ามีความกล้าที่จะสู้ ตั้งแต่การโจมตีของออร์ค ผมจึงตัดสินใจพาเขาไปด้วย

“ขอรับ!” กีก้าตอบ

ดังนั้นผมจึงออกจากหมู่บ้านไปกับกีก้าเพื่อสอดแนม

◆◇◇

จากนั้นเมื่อเราไปถึงทะเลสาบ เพื่อสังเกตโดยรอบว่ามีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งหรือล่าได้

เมื่อพูดถึงสถานที่ต่อสู้…ป่าน่าจะดีกว่า

เวทมนตร์ของดรูอิดก็น่าเป็นห่วงเช่นกัน มันเป็นสิ่งที่ผมยังไม่เคยเจอ จึงทั้งตื่นเต้นและกระตือรือร้น

ขณะที่ผมถูกดูดกลืนไปกับความคิด กีก้าได้เรียกผม ” ราชัน ”

มองไปที่กีก้า ผมเห็นว่าเขาชี้ไปที่มอนสเตอร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ทักษะ << ดวงตาของงูสีชาด >> ใช้งานและสถานะของมันก็ขึ้นมา

[เผ่าพันธุ์] ลิซาร์ดแมน

[เลเวล] 10

[คลาส] ตัวอ่อน

[ทักษะ] << การเคลื่อนไหวใต้น้ำ >> <<ความชำนาญการใช้ดาบ D + >> << เรียกเพื่อน>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] ไม่มี

[คุณลักษณะ] ไม่มี

ในตอนนั้นกีก้าถามผมอย่างตื่นเต้นว่า

” ราชัน ได้โปรดปล่อยให้ข้าสู้!” เขากล่าว

กีก้าก็กระตือรือร้นที่จะสู้กับมัน เขาเตรียมที่จะจะกระโดดลงน้ำ แต่ผมหยุดไว้แล้วถามเขาว่า “เหตุผลล่ะ?”

ทำไมเขาถึงกระตือรือร้นที่จะต่อสู้?

จากนั้นกิก้าตอบว่า “ข้าเป็นจะกำลังให้ราชัน!”

ได้ยินคำดังกล่าวสายตาที่มองลิซาร์ดแมนอยู่จึงย้ายไปที่กีก้าแทน

… เขาบอกความจริง?

“ข้าต้องพลังเพิ่มขึ้น เพื่อช่วยราชัน “เขากล่าวต่อไป

“ข้าดูเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือ?”ผมถาม

เห็นกีก้าส่ายหัว ผมก็หายใจด้วยความโล่งอก

ดูเหมือนว่าเขาจะชอบผม

.

.

.

.

บ้าเอ๊ย นี่มันโคตรน่าอาย!

ผมมองไปที่ลิซาร์ดแมนอีกครั้ง

ลักษณะที่คล้ายกับจระเข้ ดาบที่โค้งอยู่ในมือของมัน เล็บที่แหลมคมและเกล็ดนั่น

“ราชัน!” เขากล่าว

กีก้าถามด้วยความคาดหวัง

“อย่าฝืนตัวเองมากเกินไป” ผมพูด

กีก้าส่ายหัว

“แต่ข้าจะไม่ช่วย ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

ด้วยคำพูดเหล่านี้จิตวิญญาณการต่อสู้ได้ลุกโชนภายในดวงตา

นี่คือการต่อสู้ที่กีก้าต้องการ…ผมจะยอมรับมัน

พวกก็อบลินภายใต้การปกครองของผม … ผมสงสัยว่าพวกเขาจะกลายเป็นมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ? หรือจะกลายเป็นนักรบที่แข็งแกร่ง?

ผมไม่คิดมาก ถ้าก็อบลินที่อ่อนแอจะกลายเป็นนักรบ

ตอนนี้พวกเขาไม่ต่างจากเนื้อที่เสิร์ฟบนโต๊ะ

แต่ … ถ้าพวกเขากลายเป็นนักรบ

ด้วยความคิดเหล่านั้นผมจึงตัดสินใจ

— ผมจะไม่ปล่อยให้พวกเขาแม้แต่คนเดียวต้องตายอย่างไร้ความหมาย!

นักรบที่อยู่นภายใต้การปกครอง ผู้กล้าที่เสียสละ ตัวเลขที่ผมไม่เคยมีความสุขในการได้ยิน

ถ้าเขาสามารถทำให้ผมรู้สึกร่องรอยของเกียรติยศ…พวกเขาก็จะกลายเป็นความภาคภูมิใจของผม

ถึงแม้ผมจะกลายเป็นราชาปีศาจ แม้ว่าผมจะถูกหมายหัวและกำจัด ผมก็จะไม่ทิ้งพวกเขา

ในเมื่อการเป้าหมายของผมคือเส้นทางแห่งการปกครอง เราจะต้องสู้กับศัตรูที่อยู่เหนือกว่าโดยไม่หยุดพัก

ดังนั้น…

“ไปซะ!” ผมบอกกับกีก้าและเฝ้าดูอย่างเงียบๆ

◆◇◆

หอกของกีก้ากลับเฉือนไปยังลิซาร์ดแมน ทำให้เลือดสีเขียวไหลออกมา แต่โดยธรรมชาติคลาสของลิซาร์ดแมนอยู่สูงกว่าก็อบลินแรร์ แทนที่จะถอยมันกลับพุ่งไปหากีก้าแทน

ในศึกระหว่างหอกและดาบ หอกควรจะชนะในระยะกลาง แต่จิตวิญญาณการต่อสู้ที่มากเกินไป ทำให้เขาท้าทายลิซาร์ดแมนในระยะประชิด

ไม่ดีแน่

การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป ลิซาร์ดแมนโจมตีจนเขาถูกผลักเข้าไปที่มุม แม้กีก้าจะบล็อกการโจมตีได้ แต่ดาบก็ยังโจมตีต่อเนื่องกลับมาอยู่ดี

ดาบที่รวดเร็วโจมตีจากทั้งบน ล่าง ซ้าย ขวา

เห็นได้ชัดว่าลิซาร์ดแมนไม่เพียงเหนือกว่าในเรื่องคลาส แต่มันยังใช้ประโยชน์จากความสามารถได้อย่างเต็มที่

ได้แค่กัดฟัน แต่ผมไม่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ได้

เช่นเดียวกับที่เคยพูดก่อนหน้า นี่คือการต่อสู้ของเขา

ผมจะตั้งใจดูอย่างเงียบๆ

แม้ว่าความตายจะมาเยือน ผมก็จะยังสงบนิ่ง

ไม่ว่าเขาจะเป็นมอนสเตอร์หรือมนุษย์ก็ตาม เมื่อชายคนหนึ่งตัดสินใจที่จะต่อสู้…สิ่งที่คุณต้องทำแค่ต้องดูเขาให้จบ

นั่นคือสิ่งที่ผมคิด

การโจมตีของลิซาร์ดแมนได้สร้างแผลบนร่างกายกีก้ามากขึ้นเรื่อยๆ เลือดสีแดงของก็อบลินกระเด็นขึ้นไปในอากาศ

ผมขมวดคิ้วมองการต่อสู้…เหงื่อไหลซึมที่ฝ่ามือซึ่งจับดาบไว้แน่น

เขาดึงหอกกลับมา ป้องกันดาบสุดท้ายของลิซาร์ดแมนไว้ได้

กีก้าเว้นระยะทางห่างออกไป นั่นพอทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ

นั่นเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเขาสู้ในระยะนี้…เขาอาจจะมีโอกาสชนะ

จากภาพรวม แม้ลิซาร์ดแมนแพ้ในเรื่องระยะโจมตี แต่กีก้าแพ้ในเรื่องค่าสถานะ การต่อสู้นี้ยังสูสี

ทุกครั้งที่กีก้าเว้นระยะ ลิซาร์ดแมนก็จะประชิด

เป็นการป้องกันฝ่ายเดียวของกีก้า…ความอดทนของผมเริ่มจะถึงขีดจำกัด

ลิซาร์ดแมนฟันไปที่เท้าของเขา

เขาทำได้แค่จับหอกเพื่อตั้งรับ

ในเวลาเดียวกับดาบโค้งลากเป็นวงกลมลากลงมา

– แย่แล้ว!

แต่แล้วจู่ๆเขาก็ก้าวไปข้างหน้า!?

ดาบโค้งฟันไปที่ไหล่กีก้าแทน

“GURUAAA!”

เมื่อกีก้าเค้นเอาพลังทั้งหมดเพื่อแทงหอก …สายตาของลิซาร์ดแมนก็เบิกกว้าง

หอกทะลุเข้าไปในหน้าอกมัน…เลือดไหลออกมาเป็นแอ่งน้ำสีแดง

นั่นคือเสียงสุดท้ายของลิซาร์ดแมน

…การต่อสู้จบลงแล้ว

“Gyu, GyuAAeAAa!”

“กีก้า!” ผมตะโกน

“ราชัน ข…ข้าชนะแล้ว. “กีก้ากล่าวอย่างอ่อนแรง

” มันเป็นชัยชนะที่งดงาม” ผมตอบ

ขณะพยุงตัวกีก้าขึ้น ผมได้ยินอะไรบางอย่างกรีดร้อง

ผมพาเขาไปที่ข้างทะเลสาบ แล้วก็มองย้อนกลับไปที่มาของเสียง

พวกลิซาร์ดแมน 5 ตัวกำลังคลานขึ้นมาจากริมน้ำ

“มาแล้ว”

ผมพาดดาบไว้เหนือไหล่

ผมจะไม่พ่ายแพ้ แม้ลิซาร์ดแมน 5 ตัวจะพลังพอๆกับดยุคก็อบลินก็ตาม

ผมคือราชาของพวกเขา

นี่คือความภาคภูมิใจของผม!

ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้า! ไม่ว่าจะเป็นซีโนเบีย! ผมจะสู้กับทุกสิ่ง!

“เปลี่ยนตัวข้าให้กลายเป็นดาบ (enchant)”

เปลวไฟแห่งความมืดห่อหุ้มดาบในมือ ในขณะที่หัวใจถูกลุกโชนด้วยเปลวเพลิง

◆◇◇◆◇◇

ระดับได้เพิ่มขึ้น

[เลเวล] 14 -> 22

[ทักษะ] << การเชื่อมต่อวิญญาณ>> ได้พัฒนาเป็น [ทักษะ] << จิตวิญญาณของราชัน >>

เนื่องจากพลังผู้ติดตามของคุณมีพลังมากขึ้น ทุกครั้งที่คุณได้รับพรรคพวกที่ทรงพลัง พลังเวทย์ของคุณจะเพิ่มขึ้น

แต่ทุกครั้งที่พลังเวทมนตร์ของคุณเพิ่ม เทพธิดาแห่งนรกจะสามารถควบคุมคุณได้มากขึ้น

ความจงภักดีจากมอนสเตอร์เพิ่มขึ้น

◇◆◆◇◇◆◆◇