[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 60
[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์เลี้ยง] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) เกรย์วูล์ฟ (เลเวล 1) x2
[สถานะผิดปกติ] <<เสน่ห์ของนักบุญ >>
◇◆◇
[ก็อบลิน] กิก้า
ก็อบลินที่อาศัยอยู่กับผู้นำคนก่อนและพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก
[ก็อบลิน] กิกูว
อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาด เมื่อเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป
[ก็อบลิน] กิกิ
เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถของเขาค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน
[ก็อบลิน] กิโก
ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์
[ก็อบลิน] กิซาร์
ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลมที่เพิ่งเข้ากลุ่ม
◇◆◇
ผมกลับไปพักในหมู่บ้านหลังจากจัดการปัญหาทางทิศตะวันออก
และตอนนี้ผมกำลังเฝ้าดูกลุ่มต่าง ๆ ต่อสู้กับลิลลี่อย่างเข้มข้น
“กลุ่มไหนเป็นกลุ่มถัดไป” ผมถาม
“กลุ่มของข้าเอง”กิโกตอบและโค้งคำนับ
ไม่รู้ว่าเพราะรอยแผลเป็นของกิโกหรือเปล่า ทุกครั้งที่เห็นเขา มันทำให้ผมนึกถึงนักรบโบราณเสมอ
“เจ้าพบวิธีที่จะเอาชนะมนุษย์ได้รึยัง?”
“…ยังขอรับ” เขาตอบ
“กิโก ข้ามีแผนที่จะให้เจ้าทดลองกับก็อบลินทั้งสามที่จะสู้ในวันนี้”
ใบหน้าผมบิดเบี้ยวด้วยรอยยิ้มอันซุกซน
“ลิลลี่ เจ้าพร้อมหรือยัง?”
“ได้ ฉันไม่มีปัญหา”
ลิลลี่ยืนและกวัดแกว่งดาบของเธอ
“มาเริ่มกันเถอะ”
ดังนั้นการต่อสู้ระหว่างลิลลี่และก็อบลินทั้งสามจึงเริ่มขึ้น
◇◇◆
ลิลลี่เข้าไปหาก็อบลินทั้งสามอย่างช้า ๆ แต่ก็อบลินกลับโจมตีเธอเป็นกลุ่ม
พื้นฐานกลุ่มสามคนยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง
ก็อบลินตัวหนึ่งจะป้องกัน อีกตัวขัดจังหวะและตัวสุดท้ายจะปิดฉาก
แต่เฉพาะตอนนี้ พวกมันรวมตัวเพื่อกันการโจมตีของเธอ
ลิลลี่ไม่ได้เป็นนักผจญภัยแค่ในนาม แต่เธอยังจู่โจมไปที่ช่องว่างของก็อบลินทั้งสาม พวกมันพยายามที่จะหลบหนี แต่ดาบของเธอบังคับให้พวกก็อบลินรวมกลุ่มไว้
การโจมตีที่เบาและยืดหยุ่นนั่นไม่สามารถเอาชนะพวกมันได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ผมจึงสั่งให้ก็อบลินคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของเธอไว้!
“ตอนนี้แหละ!” ผมสั่ง
ลิลลี่มักจะฟันดาบตามรูปแบบที่เธอฝึกฝน นั่นเป็นกุญแจสู่ชัยชนะ
เมื่อผมตะโกน ก็อบลินตัวหนึ่งจึงถอยออกมาขณะที่ก็อบลินอีกสองตัวเคลื่อนไหวไปในทิศตรงกันข้าม
พวกมันโจมตีเธอจากด้านล่าง …เดิมทีดาบเป็นอาวุธใช้โจมตีขณะยืน มันจึงไม่มีเทคนิคมากนักสำหรับคู่ต่อสู้กับที่จู่โจมจากพื้นดิน ถ้าการจู่โจมอย่างเป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบ เธอจะไม่สามารถโต้กลับ
ดาบของเธอจึงกระแทกกับพื้น
ในเวลาเดียวกันพวกก็อบลินก็คลานเพื่อโจมตีขาทั้งสองข้างของเธอ
“อะไรเนี่ย! –––– อึ๊ก!?”
“-!?
ก่อนที่เธอจะรู้ตัว พวกก็อบลินจึงสกัดการเคลื่อนไหวของเธอด้วยดาบไม้
…การแข่งขันสิ้นสุดลงแล้ว
“พอ”
“ฉัน…ยังสามารถสู้ได้!” ลิลลี่แย้ง
อืม…
“งั้นฝึกอีกรอบเจ้ายังไหวมั้ย?” ผมแนะนำ
“แน่นอน! ” เธอตอบกลับทันที
“งั้นกลุ่มต่อไปคือ…”
“กลุ่มของข้า”
คนที่ก้าวมาคือกิกูว เขาเป็นก็อบลินที่เกิดในหมู่บ้านแห่งนี้
“เอาล่ะ พาพวกก็อบลินมา ข้าจะบอกถึงแผนการ”
ผมรวบรวมก็อบลินที่ต้องต่อสู้กับลิลลี่และกระซิบบอกวิธีการให้พวกเขา
เมื่อพูดเสร็จ ผมจึงปล่อยพวกก็อบลินไปหาเธอ
“เริ่ม!! “
“ฉันจะไม่แพ้อีก” ลิลลี่ประกาศ
ลิลลี่กัดฟันแล้วเริ่มเหวี่ยงดาบของเธอ
เมื่อเห็นสัญญาณของผม ลิลลี่พุ่งไปหาพวกก็อบลิน แต่พวกมันหลบและคลานเข้าหาเธอ
“แผนเดิมใช้ไม่ได้ผลหรอก!”
ลิลลี่กระโดดถอยกลับมาและแก้ไขท่าทางของตัวเอง แต่ก็อบลินยังคลานต่อไป
ทั้งสามยังคงโจมตีจากเบื้องล่าง ลิลลี่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากป้องกัน ขาที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ก่อนหน้า ทำให้การเคลื่อนไหวของเธอแย่ลง
บาดแผลที่ขาทำให้เธอเหนื่อยล้ากว่าปกติ
การโจมตีเริ่มรุนแรงขึ้น จนในที่สุดเมื่อร่างของเธอก็มาถึงขีดจำกัด …ดาบของเธอก็ถูกปัดออก
ขาที่สั่นเทาและมือที่ไร้อาวุธ …การแข่งขันจบลงแล้ว
“พอได้แล้ว”
ผมส่ายหัวเมื่อมองลิลลี่และทิ้งเธอไว้กับเรเชีย หลังจากนั้นผมเรียกทั้งกิกูวและกิโก
“พวกเจ้าคิดว่าอะไรทำให้พวกเขาชนะ?”
ก็อบลินทั้งสองนิ่งเงียบ ดังนั้นผมจึงตอบคำถามเอง
“เหตุผลง่าย ๆ นั่นเป็นเพราะเราใช้แผนในการต่อสู้กับศัตรู”
“แผน? “
มันยากเกินหรือเปล่า?
“ในอีกความหมายหนึ่งคือข้าบอกพวกเขาว่าควรจะโจมตียังไง”
“ข้าเข้าใจแล้ว” ก็อบลินทั้งสองพยักหน้าขณะตอบพร้อมกัน
“ยิ่งกว่านั้นข้ายังบอกถึงจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้าม”
กดดันจุดอ่อนของศัตรู ก็อบลินทั้งสามประสานงานจนได้รับชัยชนะมา
ผมสอนให้พวกเขารู้จักการใช้ประโยชน์จากจำนวนและโจมตีไปยังจุดอ่อนของศัตรู
“จากนี้ไป ข้าหวังจะให้พวกเจ้านำการฝึกครั้งนี้ไปใช้เป็นบทเรียน”
เราไม่สามารถเอาชนะสงครามด้วยความสามารถของคนเพียงคนเดียว นั่นเป็นเหตุผลที่ผมต้องฝึกให้พวกเขาสู้กันเป็นกลุ่ม
ถ้าเรามีประสบการณ์มากพอ แม้พวกเขาจะไม่มีทักษะ <<ดวงตามรกตของงู>> แต่พวกเขาก็จะหาจุดอ่อนของศัตรูได้อย่างแน่นอน
“รับทราบ”
ผมพยักหน้าให้พวกเขา จากนั้นจึงไปตรวจสอบสภาพของลิลลี่ที่ถูกพาตัวกลับไปที่คุก
◆◇◇
“บาดแผลของเจ้าเป็นยังไงบ้าง?” ผมถามเมื่อเข้าไปในคุก
“…ทุกอย่างปกติดี ไม่มีปัญหา” ลิลลี่ตอบ
คงเป็นเพราะการรักษาของเรเชียที่ทำให้เธอยืนได้แล้ว
“เราจะสิ้นสุดการฝึกในวันนี้ ส่วนวันพรุ่งนี้เจ้ายังอยากฝึกต่อไปหรือไม่?”
“แน่นอน!”
“ดูจากความกระตือรือร้นแล้ว แสดงว่าเจ้ายังสบายดี”
“ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเขาชนะได้เหมือนวันนี้อีก!”
“ข้าจะตั้งตารอ”
ผมออกจากคุกด้วยรอยยิ้มอันซุกซน
◇◆◆
อืม …เมื่อคิดว่าต้องจัดกลุ่มโดยมีดรูอิดเป็นศูนย์กลาง ด้วยความจริงที่ว่าพวกเขาเป็นกลุ่มแรกที่เอาชนะลิลลี่ได้ ดังนั้นผมจะสร้างกลุ่มที่มีดรูอิดทำงานกับก็อบลินปกติสองตัว
ผมจะให้พวกเขาทำตามแผนนี้
แต่ผมต้องย้ำกับกิซาร์ให้ชัดเจน ว่าพวกดรูอิดต้องไม่ฆ่าก็อบลินทั้งสองที่อยู่แนวหน้า
“สำหรับข้าไม่มีปัญหา” เขากล่าว
กิซาร์ตอบสนองต่อคำสั่งของผมอย่างละเอียดอ่อน
“แต่ทำไมท่านต้องการให้ก็อบลินมีชีวิตรอดขนาดนั้น?” เขาถาม
ทำไม?
“งั้นให้ข้าจะถามเจ้าแทน เจ้าคิดว่าสิ่งข้าอยากพิชิตคืออะไร?”
“นี่เป็นคำถามที่กะทันหัน…”
ท่าทางที่ยิ้มแย้มและการยักไหล่ตอบคำถาม ดูเหมือนเขามีความคล้ายกับมนุษย์จริง ๆ
“…ข้าวางแผนที่จะปกครองทุกอย่างบนโลกใบนี้”
อารมณ์เหมือนไฟปะทุขึ้นจากภายใน เมื่อผมพูดคำเหล่านั้น
“…ทุกอย่าง?”
“ทั้งป่าทมิฬ ดินแดนของมนุษย์ ภูเขาของมังกรหรือแม้แต่พิภพของยักษ์ ข้าต้องการทุกอย่าง!!”
กิซาร์พูดไม่ออกเมื่อเผชิญหน้ากับคำพูดของผม
“นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่สามารถปล่อยให้ก็อบลินตายได้ หากพวกเขาตอบรับข้าในฐานะราชาและข้าเป็นราชาที่พวกเขาต้องการ สถานที่ตายของพวกเขาคือสนามรบที่ข้าสั่ง”
…สถานที่นั้นไม่ได้อยู่ที่นี่
“สำหรับการเสียชีวิตอย่างไร้ความหมายอย่างการออกล่า …ข้าขอสั่งห้ามอย่างเด็ดขาด!!”
“… ฮ่าฮ่าฮ่า”
กีซ่าหัวเราะราวกับมันเป็นสิ่งประหลาดที่สุดที่เขาเคยได้ยิน จากนั้นเขามองมาที่ผมอย่างจริงจังแล้วพูดว่า
“ข้าจะตั้งตารออนาคตที่ท่านวาดไว้”
◇◆◇◆◇◆◇◆
กิซาร์ได้รับ [ทักษะ] << ผู้ติดตามของราชัน >>
◆◇◇◆◆◇◇◆
อ่านนิยายล่วงหน้าได้ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล
https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/
