Ch.4 – ออร์ค II
Translator : Koel / Author
ในที่สุดพวกผมก็เจอมัน
ออร์คแบกของที่มีขนาดใหญ่กว่าตัว ขณะที่ข้างๆมีกระบองเก่าๆแกว่งอยู่
มันเดินด้วยท่าทีมั่นใจของผู้ล่า
แต่ ไม่ใช่สำหรับวันนี้…
เนื่องจากมันกำลังเดินไปทางกับดักที่เตรียมไว้
พวกเราซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆที่ไม่ห่างมากนัก
“กูววว..”
แต่ก่อนที่จะถึงกับดัก ออร์คที่มีสมองอยู่น้อยนิดกลับชะงัก
แขนของมันกระตุก ก่อนจะสำรวจสภาพแวดล้อม
เมื่อคิดว่าเราอาจจะถูกพบ ผมได้แต่หวังว่ามันจะเดินผ่านต่อไปอย่างว่องไว
“กา กา!”
ผมได้ยินเสียงร้องข้างๆ หนึ่งในก็อบลินตกใจที่ได้ยินเสียงขู่ ด้วยความหวาดกลัวทำให้มันวิ่งหนีออกจากพุ่ม
ทันใดนั้นสายตาของออร์คก็มุ่งความสนใจไปยังก็อบลินตัวนั้น
“กู กาา!”
ผมเดาะลิ้นอย่างช่วยไม่ได้ขณะกระโดดออกมา
“ประจำตำแหน่ง!!”
ผมสั่งให้พวกมันประจำที่ ผมฟันดาบยาวปะทะกับกระบอง
ราวกับดาบฟาดไปชนต้นไม้ยักษ์ อย่างที่คาดไว้ มันไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อยจากการโจมตีของผม
ออร์คที่คำรามด้วยความโกรธ มันหงุดหงิดและหันหน้ามาทางผม
แค่มันจ้องมอง ร่างกายผมกลับสั่น…ราวกับว่าถูกกดด้วยอะไรสักอย่างที่หนักมากจนไม่มีแรงแม้แต่จะยืน
ความกดดันที่ทำให้ร่างกายตึงเครียด…
นี่คืออะไร!?
มันฟาดกระบองลงมา…การตอบสนองที่เชื่องช้าของผมไม่ค่อยช่วยอะไรมากนัก
สิ่งที่ผมเห็น…คือภาพที่เคลื่อนไหวช้าๆ
ผมกำลังจะตาย?
ความรู้สึกหวาดกลัวพาดผ่านไปยังผิวหนัง
โดยไม่สามารถขยับตัวได้ เสียงลมจากกระบองดังผ่านเข้ามาในหูของผม
“กูววว!”
ผมพยายามขับไล่ความหวาดกลัวให้หายไป โดยการปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างหมดหวัง
ผ่านการมอง …การกระพริบตาและกัดฟัน ขณะที่กระบองฟาดลงมา ผมพยายามกระโดดถอยหลัง
ผมเคลื่อนไหวไปที่ๆกับดักวางไว้
ขณะลากร่างอันหนักอึ้งเพื่อหลบหนี ถ้าเพียงแค่โดนครั้งเดียว สมองของผมจะกระจายทันที
เหลือระยะห่างเพียงสามก้าว …แต่ในขณะที่ผมพยายามหลบ กระบองฟาดเฉี่ยวไปโดนไหล่ของผม
เมื่อความเจ็บปวดเข้าปะทะ ไหล่ซ้ายของผมหักทันที
“กูว~”
ความต่างของพลังมันมากเกินไป
“กูรูอาาา!”
ออร์คกู่ร้องขณะฟาดกระบองลงมาอีกครั้ง
โดยไม่สามารถขยับตัวได้ สิ่งที่ผมทำคือจ้องไปที่มัน
ผม –––
ผมจะตายที่นี่?
มันต้องไม่ใช่อย่างนั้น!?
––– แน่นอน ว่าไม่!
“กูว… รูววว!”
ขณะที่กระบองนั่นกำลังจะเอาชีวิตของผม
“กูว…!?”
กระบองนั้นหยุดอยู่เบื้องหน้า ออร์คตัวนั้นส่งเสียงร้องออกมาอย่างประหลาดใจ
ความกดดันทำให้ผมหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ จากนั้นดวงตาของผมก็เบิกกว้าง
“กิ กูว!”
มีก็อบลินแทงออร์คด้วยหอกที่ทำจากไม้ไผ่…มันเป็นตัวที่หนีไปก่อนหน้า
มันหันกลับไปหาลูกน้องของผม ความกดดันที่ส่งมาลดลง แต่ขาของผมกลับไม่มีแรง
ถึงแม้พวกมันจะจ้องกัน แต่ก็อบลินตัวนั้นยังสั่นอยู่
ยืน! ยืนขึ้นสิวะ!
“กูกู ――”
ขณะที่ออร์คเหวี่ยงกระบองไปที่ก็อบลินตัวนั้น
“กูรรรูวววว!”
ผมโจมตีไปที่ไหล่ของมันในเวลาเดียวกัน
ผมรู้สึกถึงความเหนียวหนืดจากเลือดสีแดงที่ไหลออกมา
แขนออร์คลอยขึ้นไปบนอากาศและตกลงมาที่พื้น จากนั้นออร์คก็หันมาทางผมด้วยความโกรธ
มันโกรธเกรี้ยวและมีน้ำลายไหลกระเซ็นไปทั่ว ราวกับคนบ้า
ออร์คที่วิ่งเข้ามา กรีดร้องด้วยเสียงที่ไม่เป็นคำพูด
── ดี! เข้ามาแบบนั้นแหละ!
จากนั้นผมก็กระโดดหลบไปสามก้าว
ออร์คที่เข้ามาอย่างบ้าคลั่งก็ตกลงไปในหลุมกับดัก
พื้นดินทรุดลงไปเพราะน้ำหนักของออร์ค ข้างในมีหอกและดาบมากมายทะลุผ่านแขนและขาของมัน
เป็นอีกครั้งที่มันกรีดร้อง
แต่คราวนี้มาจากความเจ็บปวด
มีเพียงส่วนหัวเท่านั้นที่โผล่ออกมา ออร์คส่งสายตาอาฆาตมาที่ผม มือของมันพยายามตะกุยดินเพื่อดึงตัวเองขึ้น
ผมเดินเข้าไปในหาออร์ค แล้วฟันเข้าไปที่ส่วนหัวของมัน
น้ำพุเลือดพุ่งออกมาราวกับเป็นการฉลองสำหรับชัยชนะ
“กูรูอาาา!”
ผมกู่ร้องขณะฟันดาบที่เต็มไปด้วยเลือด
อีกครั้งที่มีพลังปะทุจากภายใน ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะวิวัฒนาการ
หลังจากการวิวัฒนาการเสร็จสิ้น ผมก็มองไปที่แขนของตัวเอง
มือที่ตอนแรกมีสามนิ้ว แต่ตอนนี้มีสี่ ความหนาของกล้ามเนื้อเพิ่มอย่างผิดปกติและความเจ็บปวดจากการต่อสู้ได้หายไป
สิ่งที่เปลี่ยนไปมากที่สุดคือสีผิว ก่อนหน้าเป็นสีแดงแต่ตอนนี้มันกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม
หลังจากผ่านการยืนยัน ผมมองไปรอบๆตัว ผมเห็นก็อบลินที่เพิ่งผ่านการวิวัฒนาการกลายเป็นก็อบลินแรร์กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม
“ราชัน”
พวกก็อบลินที่เหลืออยู่ก็วิ่งออกมาและคุกเข่า
“ราชัน!”
เมื่อมองไปที่พวกเขา ความทะเยอทะยานของผมก่อตัวมากขึ้นน
