[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 62
[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์เลี้ยง] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 1) ซินเธีย (เลเวล 1)
[สถานะผิดปกติ] <<เสน่ห์ของนักบุญ >>
◇◆◇
[ก็อบลิน] กิก้า
ก็อบลินที่อาศัยอยู่ผู้นำคนก่อนพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก
[ก็อบลิน] กิกูว
อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาดถ้าเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป
[ก็อบลิน] กิกิ
เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถที่ค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน
[ก็อบลิน] กิโก
ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์
[ก็อบลิน] กิซาร์
ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลม ที่เพิ่งเข้ากลุ่มมา
[ก็อบลิน] กิจิ
ก็อบลินแรร์ที่เลื่อนคลาส (ตอนที่ 37) จากการออกล่ากับกลุ่มของกิก้า
◇◆◇
จับไอเอิร์นเซคั่นพาดอยู่เหนือไหล่ ผมวิ่งผ่านพุ่มไม้ไปและเปิดเผยตัวต่อศัตรู ที่ตามมาจากด้านหลังคือกิโกพร้อมดาบโค้งของเขาและกิจิที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มก็อบลิน
ออร์คแพร่กระจายไปในหมู่บ้านแล้ว
พวกมันหันมาทางเรา
หากเป็นก่อนหน้าเราคงไม่ทำเช่นนี้ แต่…ตอนนี้มันต่างออกไป
“กูรูวอาาาา!!”
ด้วย [ทักษะ] <<คำรามอย่างรุนแรง>> ผมส่งสัญญาณไปยังกิกูวและกิก้าที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
ผมเห็นออร์คเหวี่ยงกระบองในเวลาเดียวกับที่ผมฟันดาบจากด้านข้าง
–––– ช้าเกินไป!!
“ร่างกายข้าเปรียบเหมือนไต้ฝุ่น (แอคเซล) !”
ไม่มีความลังเลใด ๆ
กำแพงอากาศผลักผมจากด้านหลังเข้าหาออร์คที่โจมตีมา
ในพริบตาดาบของผมก็ชนเข้ากับออร์คและแทงเข้าไปในเนื้อของมัน
“กูรูวววว!”
ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ [ทักษะ] <<นักรบคลั่ง>> เปิดใช้งาน
เพื่อแลกกับความบ้าคลั่งที่เกิดขึ้น พลังกายเพิ่มขึ้น 30% ความว่องไวเพิ่มขึ้น 30% พลังเวทย์เพิ่มขึ้น 30% ลดความเสียหายลง 20%
กระบองของออร์คโจมตีผมจากด้านข้าง แต่ด้วยความเสียหายที่ลดลง มันจึงไม่บาดเจ็บมากนัก จากนั้นผมสวนกลับด้วยการแทงดาบที่ปกคลุมด้วยพลังเวทมนตร์แล้วเหวี่ยงมันเพื่อตัดศีรษะของออร์ค
“เปลี่ยนตัวข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) !”
ดาบของผมตัดผ่านร่างกายของออร์คราวกับว่ามันเป็นเพียงกระดาษ เมื่อดาบที่หุ้มด้วยเปลวเพลิงสีดำผ่านศีรษะของออร์คตัวแรกไปยังออร์คตัวถัดไป
“กว๊าาาา—”
ออร์คพยายามใช้กระบองเป็นโล่ แต่ทั้งกระบองและหน้าอกของมันถูกฟันขาด
—ตัวต่อไป! เร็วกว่านี้!
นั่นเป็นเพียงความคิดเดียวที่อยู่ในหัว
“กูรูววววว!”
––– ทุกสิ่งที่ขวางหน้าคือศัตรู!
––– ฟัน ฟัน ฟัน ฟัน ฆ่า ฟัน ฆ่า ฟัน ฆ่า!
“— อาาาาา!”
ออร์คสองตัวที่ยืนขวางทางผมเหวี่ยงหอกลงมา
เมื่อหอกของพวกเขาแทงลง ผมฟาดกลับด้วยดาบทำให้หอกของพวกมันกระเด็นออกไป
ทันทีที่ออร์คสูญเสียอาวุธ พวกมันชูหมัดแล้วพุ่งเข้ามาหาผมแทน แต่ผมก็พุ่งเข้าหาพวกมันเช่นกันและเหวี่ยงดาบจากด้านล่าง ปลายดาบของผมปะทะกับต้นคอของออร์คตัวหนึ่งแล้วตัดมันออก
ผมฟันดาบเหมือนดาวหางไปยังออร์คอีกตัว ลากผ่านต้นขาทะลุไปถึงหน้าอก
ในขณะที่ผมดึงดาบออกมาจากนั้นก็ตัดหัวออร์คที่เสียการทรงตัวและล้มลงอยู่ข้าง ๆ
––––ศัตรู! ฆ่า! ศัตรู! ฆ่า!
ผมเหวี่ยงดาบอย่างบ้าคลั่ง
ทุกสิ่งรอบตัวคือศัตรู ไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องไร้สาระ แค่แสดงพลังส่งผ่านเวทมนตร์แล้วฟันพวกมัน!
“กูรูวววอาาาา!”
พลังเวทย์รวมตัวอยู่ข้างหลังผมอีกครั้ง
“ร่างกายข้าเปรียบเหมือนไต้ฝุ่น (แอคเซล) !”
ผมเคลียร์เส้นทางด้วยการพุ่งชนกับออร์คที่ขวางทาง
มือข้างหนึ่งผมจับออร์คที่ล้มทับ แล้วก็เหวี่ยงดาบไปหาออร์คอีกสองตัวที่เข้าใกล้จากด้านข้าง
ผมตัดแขนข้างหนึ่ง แต่มันไม่ได้หยุดชะงักและพุ่งเข้าใส่ผมแทน ผมตอบสนองด้วยการจับหัวของออร์คอีกตัวแล้วขว้างมันทิ้งไป
ทันใดนั้นผมก็เห็นมันจากระยะไกล ร่างกายอันใหญ่โตที่อยู่ท่ามกลางฝูงออร์คจำนวนมหาศาล
…มันคือราชาออร์ค
“ไอสารเลว!”
—-ไป!
ตอนนี้ผมเหลือเพียงการเหวี่ยงดาบตามสัญชาตญาณ
ซ้าย ขวา หน้า หลัง…?
“ชิ!?”
เมื่อผมหันกลับไป สิ่งที่เห็นคือพวกก็อบลินที่กำลังโดนล้อมกรอบ
ถ้าผมบบุกลึกเกินไป พวกก็อบลินที่เหลือจะตามมาไม่ทัน
—ไม่ดีแน่
ช่วงเวลาที่ผมคิดแบบนั้นมีกระบองฟาดมาหาผมจากด้านหน้าทำให้ผมกระเด็นออกไป
ทักษะ<<นักรบคลั่ง>> ถูกปลดปล่อย ทำให้พลังของผมลดลง
ผมจับดาบด้วยมือขวา จากนั้นก็ใช้อีกมือคว้ามีดสั้นที่ติดกับชุดเกราะแล้วโยนไปยังออร์คที่ล้อมกรอบก็อบลินเข้ามา
“ตามราชาไป!”
ตามคำสั่งของกิโก พวกก็อบลินจึงตั้งสติแล้ววิ่งตาม
ถ้าเราหยุดที่นี่ เราจะตาย
เราไม่สามารถหยุดได้จนกว่าเราจะไปถึงราชาออร์ค
ถ้าอยากมีชีวิต ก็ต้องวิ่งไปจนกว่าจะตาย
“ไป!! เปลี่ยนตัวข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) !!”
ผมครอบคลุมดาบด้วยพลังเวทย์แล้วเหวี่ยงมันเข้ากับออร์คที่ขวางทาง
มันตัดผ่านร่างของออร์คทำให้เลือดพุ่งออกมา
ฝนโลหิตตกลงมาขณะที่ผมเดินต่อไป
ระยะทางอีก 10 ก้าว –––
ออร์คสามตัวที่ถือโล่และดาบปรากฏตัวต่อหน้า
“เป็นหน้าที่ของข้าเอง!”
แต่แล้วก็มีเสียงมาจากด้านหลัง กิโกและกิจิกำลังเผชิญหน้ากับออร์คทั้งสาม
ตอนนี้มีก็อบลินเหลือเพียงสิบตัว ผมเป็นห่วงว่าพวกเขาจะสามารถจัดการออร์คทั้งสามได้หรือไม่ แต่ถึงอย่างนั้น … ผมต้องฝากพวกมันไว้กับพวกเขา
เนื่องจากผมใช้ทักษะ << นักรบคลั่ง>> และการใช้ << การจัดการเวทมนตร์>> อย่างต่อเนื่องทำให้สมาธิของผมลดลง มีความรู้สึกเหมือนว่าผมสามารถหลุดจากการควบคุมได้ทุกเมื่อ
กิโกพุ่งเข้าหาหนึ่งในออร์คที่ถือดาบและโล่
เขากระโดดไปตรงกลางระหว่างออร์คทั้งสาม แล้วแทงดาบออกมาสองครั้งโดยเล็งไปที่หัวเข่าของออร์ค เขามุ่งเน้นการโจมตีไปที่ออร์คตัวกลางเท่านั้น ในขณะที่ก็อบลินด้านหลังตามเขาไป
ออร์คย่อตัวลงให้โล่ที่ถืออยู่เบี่ยงการโจมตี แต่มันก็ทำให้ทัศนวิสัยของออร์คถูกปิดลงเช่นกันและก็อบลินตัวสุดท้ายก็ปิดฉากการโจมตีไปที่ใบหน้าของมัน
ออร์คที่เหลืออีกสองตัวถูกหยุดโดยกิจิและก็อบลินไร้นาม แม้ว่าพวกเขาจะถูกฟาดกระเด็นไป แต่ความพยายามของพวกเขาก็ไม่สูญเปล่า หลังจากนั้นก็อบลินตัวอื่นเข้ามาโจมตีที่ขาของออร์คทั้งสองเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของมัน
—ยอดเยี่ยม!!
ในขณะที่ผมตะโกนออกไปดัง ๆ ผมก็เหยียบหัวของออร์คโดยใช้มันเป็นฐานเพื่อกระโดดไปข้างหน้า
ขณะที่อยู่กลางอากาศ ผมก็ใช้ดาบลากผ่านออร์ค
กลิ้งไปบนพื้นและดึงดาบออกจากตัวมัน เมื่อมองขึ้นไป ผมเห็นร่างขนาดใหญ่ของราชาออร์คอยู่ตรงหน้า
ออร์คผิวเทากำลังมองลงมาที่ผมเช่นกัน ความกดดันนั้นมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตอนที่ผมมองจากระยะไกล ยิ่งไปกว่านั้น ร่างกายของมันใหญ่มากจนดาบใหญ่ที่ผมถืออยู่กลายเป็นดาบยาว
ภายในดวงตาของราชาออร์ค มันมีแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาแตกต่างจากออร์คตัวอื่น ดวงตาของราชาออร์คฉายแววแห่งสติปัญญา
ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาทั้งสองยังแสดงออกถึงความดูหมิ่น!
–––– ข้าจะฆ่าแก ไอสารเลว!
“บอกชื่อมาสิ? เจ้าตัวเล็ก”
ราชาออร์คถือดาบขึ้นเหนือหัวอย่างง่ายดาย
“ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าบอกชื่อ เจ้าก็ควรจะบอกชื่อของตัวเองมาก่อน!”
ผมงอตัวแล้วพุ่งไปที่เท้าของราชาออร์ค
“ชื่อของข้าคือ—“
–––– ไอ้โง่ แกกำลังจะตายตอนที่บอกชื่อของตัวเอง
“โกลโกล”
ทันใดนั้นความหนาวเย็นก็จู่โจมผมขึ้นมาจากปลายเท้า ผมจึงกระโดดไปด้านข้าง มีเสียงระเบิดดังกึกก้องดังขึ้น เมื่อดูว่าผมกระโดดมาจากตรงไหน มีหลุมขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นที่พื้น!
“โฮ่? เจ้าหลบมันได้…”
เขามองมาที่ผม
ผมพยายามจะขยับ แต่ทันใดนั้นผมก็รู้ว่าผมขยับร่างกายไม่ได้ ราวกับว่าตัวเองอยู่ใต้น้ำ
— ป – เป็นไปไม่ได้!!
“ขยับได้ไหมเจ้าตัวเล็ก”
ราชาออร์คยิ้มเยาะขณะที่เขาพูด ไม่ดีแน่ถ้าเป็นแบบนี้ เมื่อคิดอย่างนั้นผมจึงหายใจเข้าลึก ๆ
“กูรูววอาาาา!”
“กว๊าาาาาาา!”
เสียงคำรามของผมดังก้องพร้อมกับราชาออร์ค
คำรามอย่างรุนแรง!?
“โฮ่ เจ้าก็ใช้มันได้เช่นกัน?”
ไม่ว่าจะกรณีใด ดูเหมือนเขาจะสามารถใช้ทักษะได้อย่างเหมาะสม
“บอกชื่อเจ้ามาสิ เจ้าตัวเล็ก?”
ถ้าผมบอกชื่อตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ เขาอาจจะมีทักษะที่คล้ายกับ <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญาI>> ของผม มันจะทำให้ช่องว่างที่สิ้นหวังนี้กว้างขึ้นไปอีก!
“ข้าไม่มีชื่อ!”
แต่ด้วยสิ่งนี้ <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญาI>>> ของผมก็จะถูกปิดผนึกเช่นกัน
ผมที่พยายามจะเข้าใกล้ราชาออร์คด้วยการพาดดาบเหนือไหล่ แต่เมื่อมันก็ยกดาบใหญ่จากพื้นดินที่พึ่งทำลายไป แรงลมในขณะที่มันยกดาบก็หยุดการชาร์จของผม
ถ้าผมโดนโจมตี ผมจะต้องตายอย่างแน่นอน
ผมอาจจะใช้ << การเต้นรำแห่งความตาย>> ไม่ได้
เช่นเดียวกับ << ดวงตามรกตของงู>> เนื่องจากเราถูกออร์คล้อมอยู่ มันต้องมีความได้เปรียบในเรื่องจำนวนเพื่อใช้ทักษะ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะระบุจุดอ่อนของคู่ต่อสู้
ด้วยตัวเลือกมากมายของผมที่ถูกปิดกั้น สิ่งที่ผมเหลือมีเพียง <<นักรบคลั่ง>> <<การจัดการเวทมนตร์>> << Third Impact>>
ส่วน <<คำรามอย่างรุนแรง>> ของผมเพิ่งถูกยกเลิกไปพร้อมกับเขาเช่นกัน
ผมควรจะทำยังไงดี!?
“ในกรณีนี้…”
เสียงอันหนักอึ้งดังออกมาจากปากของโกลโกล แต่ทันใดนั้นร่างขนาดยักษ์ก็พุ่งเข้ามาหาผมด้วยความเร็วที่น่ากลัว
–––ไม่มีเวลามาคิด!
ผมบิดตัวไปด้านข้าง พยายามเอาตัวออกจากวิถีการโจมตีของราชาออร์ค มันมีเสียงระเบิดดังขึ้นข้าง ๆ ผม
ผมพยายามเพิ่มระยะห่างระหว่างเรา แต่มันก็พุ่งเข้าหาผมอีกครั้งด้วยดาบที่แทงลงไปที่พื้น ผมตอบสนองด้วยการใช้ดาบอย่างหมดหวัง แต่การป้องกันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมทำได้
เหมือนกับว่าผมถูกชนด้วยต้นไม้ขนาดยักษ์
ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะใช้เทคนิคการตบเบาะลดความเสียหาย หลังของผมจึงกระแทกกับต้นไม้อย่างรุนแรง ผมหอบหายใจอย่างหนักและร่างกายก็ไม่เคลื่อนไหว เห็นได้ชัดว่าความตายอยู่แค่เอื้อม
แต่ผมจะจ้องมองร่างยักษ์ของโกลโกลอย่างใจเย็น
“เจ้ายังสู้ไหว?”
เสียงนั้นไม่ได้มีการเหยียดหยามเหมือนตอนเริ่มต้นอีกต่อไป ทั้งหมดคือการชื่นชมอย่างแท้จริง
หรือผมควรแลกเปลี่ยนพลังกับ <<นักรบคลั่ง>>?
ไม่ พลังแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ <<นักรบคลั่ง>> จะต้านทานได้
พลังนั้นเหมือนเครื่องบด ที่จะทำลายทุกสิ่งที่อยู่ในระยะของมัน
–––– การโจมตีแบบสังหารทันทีในครั้งเดียวหรืออีกนัยหนึ่ง จริง ๆ แล้วมันแข็งแกร่งมากผมรู้สึกอิจฉา
“อึก!”
อีกครั้งที่โกลโกลจับดาบของเขาเพื่อพุ่งเข้ามาที่ผม
“เปลี่ยนตัวข้าให้กลายเป็นดาบ (เอนชานต์) !”
แต่ผมยังไม่ได้ใช้ไพ่ทั้งหมด!
ผมมองดาบที่ใหญ่โตฟาดลงมาปะทะกับดาบ
เป้าหมายคือการทำลายอาวุธของเขา
แขนของผมเจ็บปวดจากแรงกดดันที่ส่งผ่านมาจากดาบใหญ่
“โฮ่”
ผมมองเห็นรอยยิ้มของเขา
ผมประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถหักดาบของเขาได้ทั้งหมด มันต้องเป็นฝีมือของเขาแน่ที่ทำให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้
…อย่างน้อยผมก็สามารถหักดาบของเขาได้
ผมคิดอย่างนั้นแล้วจ้องไปที่รอยแตกบนดาบใหญ่ของเขาอย่างยินดี
“ถ้าอย่างนั้น …”
ทันใดนั้นผมก็เห็นอีเธอร์สีแดงปะทุออกมาจากร่างกายของออร์ค
“ข้าแข็งแรง ไร้ที่เปรียบ (เบลส) ”
เช่นเดียวกับผม เขาปกคลุมดาบด้วยพลังเวทมนตร์ ดาบของเขาสะบัดออกภายใต้เปลวเพลิงสีแดงที่ลุกไหม้
“ด้วยวิธีนี้มันจะไม่พัง”
โกลโกลยิ้มและมองมาที่ผม
เขาจับดาบด้วยสองมือขณะเผชิญหน้ากับผม
ใจเย็น ๆ สถานการณ์ยังไม่เปลี่ยนแปลง ผมอาจตายได้ในการโจมตีครั้งเดียวถ้าโดนดาบนั่น
นั่นคือทั้งหมด!
“กูรูวววอาาาาา!”
ความพ่ายแพ้เป็นสิ่งที่ยอมไม่ได้
มันเป็นการดูถูกคนที่ตายเพื่อผม! ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับผู้ที่ยังคงต่อสู้อย่างสิ้นหวังจนถึงตอนนี้!
ผมจะชนะ!
“ความกดดันอันน่าพึงพอใจ”
ผู้ที่จะชนะคือผม ผมจะฆ่าไอ้เวรนี่ขณะที่เขามัวแต่เล่น!
ตายไปพร้อมกับความโอหังของแกซะ!
ผมเคลื่อนไหวให้เร็วที่สุด
ผมฟันไปที่รอยแตกของดาบ แต่โกลโกลก็หยุดมันอย่างง่ายดาย ผมอยากจะตะโกนออกมา แต่ผมทำได้เพียงโจมตีอีกครั้ง
ประกายไฟปะทุขึ้นระหว่างเปลวเพลิงสีดำและแดง คลื่นกระแทกที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าระเบิดออกมา ถึงแม้จะมีความกลัวภายใน แต่ผมก็เต็มใจที่จะผลักดันตัวเองเข้าไปในฉากนั้น
ในขณะที่ผมก้าวไปข้างหน้าเพื่อฟาดดาบใส่ราชาออร์ค แต่ผมรู้ว่าเขาสามารถหยุดสิ่งนี้ได้เช่นกัน
ร่างของราชาออร์คยังคงไม่เคลื่อนไหว เขาไม่ได้ขยับแม้แต่นิดเดียว
เขาเพียงแค่ตอบสนองต่อการโจมตีของผม
และทุกครั้งที่ผมปะทะกับดาบของเขา เท้าของผมจะถูกกดลงไปกับพื้น
–––– บ้าเอ๊ย!!
เราแลกเปลี่ยนการโจมตีในพื้นที่สามตารางเมตร
การต่อสู้ยังไม่สิ้นสุด แต่ผมค่อย ๆ ถูกกดดัน การโจมตีของผมอยู่ไกลจากความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ การโจมตีของโกลโกลนั้นรุนแรงมากถึงขนาดทำให้มือของผมเป็นอัมพาตได้ทุกครั้งที่โดน
ร่างกายของผมปลิวไปเป็นสิบครั้งแล้วในการต่อสู้ครั้งนี้
จากนั้นดาบของโกลโกลก็เหวี่ยงลงมา
นั่นคือขีดจำกัดของผม
ใบมีดของเขาพุ่งลงมาจากด้านบน …ผมจึงหลบ
“เจ้าหลบได้!
โกลโกลอุทานอย่างมีความสุข
“อ๊าาา!”
ทันใดนั้นร่างยักษ์ของโกลโกลก็ปรากฏตัวต่อหน้าผมในพริบตา ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะหลบเพราะเสียหายที่สะสมมา
ผมถูกส่งกระเด็นไปด้านหลังเหมือนเพิ่งโดนรถบรรทุกชน ผมอาจถูกส่งบินไป 5 เมตรขณะที่กระแทกกับต้นไม้เล็ก ๆ ตามเส้นทาง
ในที่สุดผมก็หยุดลง เมื่อหลังของผมกระแทกกับต้นไม้
แต่ว่าผมไม่ได้ปล่อยดาบหลุดมือเลยสักครั้ง มันแปลกสำหรับผมด้วยซ้ำ
“อึก”
ผมไอพ่นเลือดสีแดงออกมา
“ทำได้ดี ราชาไร้นามตัวน้อย …เจ้ายังยืนไหวอีกเหรอ?”
ผมใช้ดาบประคองตัวเองให้ยืนขึ้น แต่เปลวไฟสีดำเริ่มริบหรี่
— แน่นอนสิวะ
ผมส่งพลังทั้งหมดไปยังอ้อมแขนที่สั่นเทา
◆◇◇◆◆◇◇◆
อ่านนิยายล่วงหน้าได้ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล
https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/
