Goblin Kingdom – ตอนที่ 52.99

[ชื่อ] เรเชีย ฟิล ซีล

[เผ่าพันธุ์] มนุษย์

[เลเวล] 30

[อาชีพ] ผู้ติดตามของซีโนเบีย,นักบุญ

[แอตทริบิวต์] แสง,ศักดิ์สิทธิ์

◇◆◇

ดาบของลิลลี่กัดกินเนื้อของกิก้า แม้มันเป็นการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่มันทิ้งรอยแผลเป็นไว้สามรอย

เมื่อเห็นช่องว่าง กิก้าจัดการหอกของเขาอย่างชำนาญและฟาดมันออกไป

การโจมตีนั้นถูกส่งไปยังจุดศูนย์กลางของร่างกาย มันควรจะโดนเธอ แต่ …

“ฟู่ววว”

ในขณะที่หายใจออกมาเบา ๆ เธอก็เร่งความเร็วขึ้นและย้ายไปที่ข้างขวาของกิก้า

กิก้าที่ฟาดหอกออกไป เขาเพิ่มแรงไปที่ขาเทียมและหันไปอีกทางแทน เขาใช้หอกเป็นโล่ป้องกันการโจมตีของลิลลี่

“ชิ” .

“กูวว!”

ลิลลี่ขมวดคิ้ว เมื่อดาบของเธอถูกส่งกลับมา ในขณะเดียวกันเธอก็ขยับศีรษะลงเพื่อหลบการโจมตีที่ตามมา ทำให้มันพุ่งผ่านศีรษะไป มีเหงื่อเย็นหยดลงมาจากด้านหลัง แต่เธอก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

หากเธอถอยหรือเว้นระยะออกไป คนที่จะเสียเปรียบก็คือเธอ

ตอนนี้คนที่ได้เปรียบคือเธอทั้งในแง่ของทักษะและการเคลื่อนไหว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถปิดฉากในจังหวะสุดท้ายได้

การป้องกันของกิก้าในระยะเผาขนนั้นมั่นคงอย่างผิดปกติ

คู่ต่อสู้ตรงหน้าเธอนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่ใช่ในฐานะมอนสเตอร์ แต่ในฐานะนักรบ

กำแพงแห่งความพ่ายแพ้ที่เธอต้องทำลายนั้น แน่นอนว่าขณะนี้มันอยู่ต่อหน้าเธอ

กิก้าไม่ใช่ไม่คุ้นชินกับมือซ้ายของเขา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต่อสู้ด้วยมือเพียงข้างเดียว โดยธรรมชาติแล้วลิลลี่ที่สามารถแสดงพลังทั้งหมดจึงได้เปรียบเขาอยู่

เขาแทบจะไม่สามารถเคลื่อนไหวใด ๆ ได้ในการต่อสู้ครั้งนี้ แม้จะเล็กน้อยแต่บาดแผลที่เขาได้รับตลอดการดวลก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ลิลลี่มอบขาเทียมให้กับเขาเพื่อให้การต่อสู้เป็นไปอย่างยุติธรรม ดังนั้นมันคงเป็นเรื่องไม่น่าให้อภัย หากเขาพ่ายแพ้โดยที่ไม่ได้แสดงความสามารถทั้งหมดออกมา

ความสุขของการต่อสู้คือสิ่งที่กิก้าเคยยึดถือ แต่ตอนนี้มันได้เปลี่ยนเป็นความยึดมั่นเมื่อเขาก้าวไป

เล็งไปยังช่วงเวลาที่ลิลลี่เหวี่ยงดาบ กิก้าปัดมันด้วยหอกของเขา สายตาของเขาค่อย ๆ ชินกับการเคลื่อนไหวของลิลลี่ แต่ถึงแม้ว่าการโจมตีที่เขาส่งไปนี้ปกติจะทะลุการป้องกันของนักผจญภัยทั่วไป แต่ลิลลี่ก็มีทักษะ << Echo Steps >> ที่ทำให้เธอสามารถสร้างระยะห่างและแก้ไขท่าทางของเธอได้

แต่ในตอนนั้นเองที่กิก้ากระโดดถอยหลัง

ทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

ลิลลี่วางแผนที่จะเริ่มการโจมตีอีกครั้ง แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากงุนงงเมื่อกิก้าก้าวถอยหลัง แต่ในขณะที่เธอคิดอยู่นั้น หอกของกิก้าก็แทงเฉียดหน้าของเธอไป

“!?”

เธอไม่สามารถยับยั้งความกลัวของตัวเองได้ เธอจึงถอยออกไปอีกครั้ง แต่กิก้าก็ไล่ตามไปติด ๆ เขาแค่แทงด้วยหอกของตัวเองเท่านั้น แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าระยะห่างระหว่างพวกเขากำลังเพิ่มขึ้น

เหตุผลคือแขนที่ยาวอย่างผิดปกติของกิก้า

“นี่คือแผนของคุณ” ลิลลี่พึมพำขณะจ้องมองการเคลื่อนไหวของกิก้า

ก่อนหน้านี้เนื่องจากความเร็วที่มากของลิลลี่ เธอจึงสามารถโจมตีกิก้าในระยะประชิด ยิ่งไปกว่านั้นกิก้าที่มีมือเพียงข้างเดียว เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจับหอกที่ตรงกลางของมันเพื่อต่อสู้ในระยะประชิด

แต่ระยะห่างของกิก้าในตอนนี้ เพราะเขาถถือตรงปลายหอกได้

โดยเฉพาะช่วงแขนที่ยาวมากของเขา ทำให้ลิลลี่ไม่สามารถชดเชยด้วย << Echo Steps >>

เธอไม่สามารถถอยโดยประมาท

นั่นจะเหมือนกับการยอมแพ้ของเธอ

เนื่องจากกิก้าไม่สามารถรับมือกับความเร็วของลิลลี่ได้ จนถึงตอนนี้เธอจึงใช้ทักษะที่เหมาะสมกับการต่อสู้ในระยะประชิด แม้ว่าระยะห่างจะไกลขึ้นเรื่อย ๆ ตราบใดที่เธอสามารถย่นระยะลง เธอก็จะสามารถเอาชนะเขาได้

มันไม่ใช่เรื่องใหญ่

เป็นเพียงคำถามว่าหอกจะพุ่งเข้าใส่เธอก่อนหรือเธอจะย่นระยะเพื่อจู่โจมเขาได้ก่อน

ในขณะที่เธอแก้ไขท่าทาง รอยยิ้มที่ดุร้ายปรากฏบนใบหน้าของเธอ

–––– ง่ายดีใช่มั้ย?

ขณะที่เธอหัวเราะอย่างเงียบ ๆ เธอก็จับใช้ดาบทั้งสองมือและเปลี่ยนท่าทางของเธอเป็นชูดันโนะคามาเอะ (วิธีการจับดาบคาตานะของญี่ปุ่น เป็นท่าระดับกลางที่มีความสมดุลระหว่างการโจมตีและการป้องกัน)

มันทำให้สมาธิของเธอพุ่งถึงขีดสุดและมุ่งความสนใจไปที่ปลายหอก

เธอถอนหายใจออกเบา ๆ ตอนนี้เธอยังรู้สึกได้แม้แต่ฝุ่นที่อยู่ปลายเท้า

ตราบเท่าที่เธอสามารถเห็นช่องว่างเมื่อหอกเคลื่อนไหว เธอก็จะสามารถหลบผ่านมันไปได้

ในขณะที่ฟันของเธอขบกันเธอใช้ << Echo Steps >> เพื่อเคลื่อนไหว แต่ในเวลาเดียวกันกิก้าก็ก้าวไปข้างหน้า

…แต่กิก้ากวาดหอกของเขาด้วยท่าทางที่ต่างออกไปทำให้เธอตกตะลึง

พลังจากการโจมตีนั้นทำให้เธอกระเด็นออกไป

และร่างกายของเธอร่วงลง

เมื่อสติของเธอกลับมา ในที่สุดลิลลี่ก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

กิก้าคลายการจับจากปลายหอกไปยังกลางหอกจังหวะเดียวกับที่ลิลลี่เคลื่อนไหวเข้าไปพร้อมกัน เหตุผลที่หอกของเขาลดต่ำลงตลอดเวลาไม่ใช่เพราะปลายมีน้ำหนักมาก แต่มันทำให้เขาเปลี่ยนท่าทางได้ง่ายขึ้น

––––– เขาอ่านฉันออก!

ความตกใจเกิดขึ้นภายในตัวลิลลี่ และในเวลาเดียวกันความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็โจมตีแขนซ้ายของเธอ

––––– มันหัก

เธอมีอาการคลื่นไส้ ความเจ็บปวดทำให้การมองเห็นของเธอเริ่มพร่ามัว

–––– ฉันจะแพ้

ขณะที่เธอคิดอย่างนั้น ดวงตาที่มีน้ำของเธอก็เงยขึ้น ที่มุมหนึ่งของการมองเห็นคือกิก้าซึ่งยังคงถือหอกของเขาอยู่และเรเชียที่เฝ้าดูพวกเธออย่างใจเย็น

–––– ไม่!

เธอกัดฟันของตัวเองอย่างหนัก จนเหมือนว่ามันจะแตกออก

เธอจะใช้ดาบด้วยแขนขวาเท่านั้น

ขณะที่แขนซ้ายของเธอห้อยลงมาอย่างอ่อนแรง

ถึงอย่างนั้นก็ตาม…

“ฉันจะชนะคุณให้ดู” เธอกล่าว

เสียงของเธอสั่น แต่เธอพูดคำเหล่านั้นอย่างเป็นธรรมชาติ

เธอน่าจะสงบลงมากเมื่อเผชิญหน้ากับราชาคนนั้น

ความกลัวและความผิดหวังเติมเต็มเธอทุกครั้ง เมื่อเธอนึกถึงช่วงเวลาดังกล่าว

เธอเคยต่อสู้กับก็อบลินในอดีต แต่เธอไม่เคยต่อสู้กับใครที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน ในตอนนั้นเองเธอเองยังเชื่อว่าจะทำภารกิจในป่าทมิฬได้ตราบใดที่เธอติดตามไคเฟน รุ่นพี่นักผจญภัยของเธอ

แต่เรเชียที่เธอควรจะปกป้องก็ถูกพวกก็อบลินจับไปเป็นเชลย

วันคืนอันสงบสุขที่พวกเขามีในตอนนี้ เป็นเพราะเหตุการณ์ในวันนั้น

แต่วันที่สงบสุขเหล่านี้เป็นเพราะราชาก็อบลิน ที่พวกเขาต่อสู้ด้วยเช่นกัน

ถ้าเป็นศัตรูคนอื่น เช่นพวกออร์คหรืออสูรแล้วล่ะก็ …

ไม่จำเป็นต้องคิด เห็นได้ชัดว่าเรเชียคงจะตายไปแล้ว

และผู้ที่จะนำเธอไปสู่ผลลัพธ์นั้น จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลิลลี่

เธอไม่สามารถอภัยให้ตัวเองได้

ความกลัวและความเสียใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับราชาก็อบลินในวันนั้น

เธอต้องการที่จะก้าวข้ามมัน

ดังนั้นเธอจึงใช้ดาบด้วยแขนที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียว

ต่อให้ต้องเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

กิก้าดูเหมือนจะสงบ แต่เมื่อมองเข้าไปลึก ๆ จะเห็นเม็ดเหงื่อก่อตัวขึ้นที่ด้านบนคิ้วของเขา

–––– เขาก็เจ็บเหมือนกัน

เป็นคำพูดที่มักสอนกันในโรงเรียนดาบซไวล์ …

เมื่อคุณทำร้ายคู่ต่อสู้ คุณก็กำลังทำร้ายตัวเองเช่นกัน

มันดูเป็นเรื่องเพ้อฝัน แต่นั่นเป็นคำพูดของอาจารย์ที่เธอเคารพและแม้กระทั่งวันนี้คำพูดเหล่านั้นก็ยังสะท้อนอยู่ภายในตัวเธอ

ในขณะที่เธอนึกถึงอาจารย์ เสียงที่คล้ายกับเศษแก้วที่อยู่ห่างออกไปก็ดังขึ้น

ด้วยมือขวาที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียว จึงเหวี่ยงดาบที่ถือไว้เหนือหัวของเธอลง ––––

◇◇◆

เมื่อเห็นลิลลี่ยกดาบขึ้นเหนือศีรษะด้วยแขนขวา ขณะที่แขนซ้ายของเธอห้อยลงอย่างอ่อนแรง ดวงตาของกิก้าก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

ความตั้งใจจะต่อสู้ที่ลดลงเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา แต่ตอนนี้…กลับไม่เห็นความอ่อนแอในสายตาเธอ

แขนซ้ายของเธอดูเหมือนจะหักจากการโจมตีครั้งล่าสุด

––––แต่ความตั้งใจของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาอยากจะชื่นชมเธอ

พวกก็อบลินเกิดมาเพื่อจุดประสงค์เดียวคือการต่อสู้

หากไม่มีพลัง ทุกอย่างจะถูกเอาไป

ราชาเองก็มีความทะเยอทะยานที่สูงส่ง พวกเขาจึงต่อสู้เพื่อเป็นเส้นทางไปสู่ความทะเยอทะยานของราชา

เขาเองก็เช่นกัน เขาปรารถนาที่จะต่อสู้เคียงข้างราชา

นั่นคือทุกอย่าง

แต่หญิงสาวตรงหน้านั้นกลับต่างออกไป

หากเธอต้องการ มีเส้นทางอื่นอีกมากมายให้เลือกเดิน แต่เธอกลับเลือกที่จะเดินบนเส้นทางแห่งการต่อสู้

นั่นเป็นสิ่งที่ควรได้รับความเคารพ!

มันจึงเป็นเรื่องเหมาะสม ที่เขาจะนำพลังทั้งหมดออกมาเพื่อต่อสู้!

ในขณะที่เขาก้าวไปด้วยขาเทียม เขาก็จับตรงกลางของด้ามหอกและเล็งไปที่ศูนย์กลางร่างกายของคู่ต่อสู้ตรงหน้า มันเป็นการโจมตีที่ยากจะหลบ

“นูวว”

การโจมตีนี้น่าจะทำลายความตั้งใจของเธอได้

แต่กิก้ากลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มีแรงปะทะอย่างรุนแรงกลับมายังหอกของเขา จนมันกระแทกไปบนพื้นแทน ภาพที่เขาเห็นคือลิลลี่ที่จ้องไปยังกิก้าอย่างใจเย็น

––– ถ้างั้นเขาจะลองอย่างอื่น

เขาทุบ กวาด แทงและเฉือน

เขาโจมตีลิลลี่ด้วยวิธีต่าง ๆ ที่เขาสามารถทำได้ เพื่อทำลายการป้องกันของเธอ

แต่ทุกครั้งหอกของเขากลับถูกปัดและฟาดลงกับพื้น

เธอได้รับความแข็งแกร่งนั่นมาจากไหน? แขนซ้ายของเธอห้อยลงอย่างอ่อนแรง มีเม็ดเหงื่อไหลลงมาจากคิ้ว  ไม่ว่ามองยังไงเธอก็กำลังจะหมดแรง

— ไม่

นั่นมันผิด เมื่อกี้เขาก็ทราบแล้วไม่ใช่เหรอ

…มนุษย์คนนี้แข็งแกร่ง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีวิธีการจะต่อสู้ แต่เธอมีความแข็งแกร่งพอที่จะสู้กับเขาได้

และตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เธอแข็งแกร่งที่สุดที่เขาเคยสู้มา

ถึงจะเหนื่อย แต่เธอก็เข้มแข็ง!

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาตื่นขึ้น

อารมณ์เหล่านั้นลุกโชนราวกับเปลวเพลิง มันตะโกนบอกให้เขาเอาชนะศัตรูตรงหน้า!

“กูรูอาาาาา!”

ในขณะที่เขาเปล่งเสียงแห่งการต่อสู้ เขาก็ปล่อยการโจมตีที่ดีที่สุดออกมา

เขาโจมตีเต็มพลังทุกครั้ง แต่มันถูกปัดได้อย่างง่ายดายจากคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้า สิ่งนี้ถูกเขาคาดไว้แล้ว

เมื่อเธอเข้ามาใกล้ เขาก็กวาดหอกของตัวเองเพื่อป้องกันได้เช่นกัน

ปลายดาบของเธอค่อย ๆ ชี้ขึ้นสู่ท้องฟ้า ในไม่ช้าเธอก็เปลี่ยนท่าทางของตัวเองอีกครั้ง

และในขณะนั้นเองเขาก็เข้าใจ นี่คือจุดจบที่รอคอยมานานของการดวล

ขณะที่หัวหอกของเขาลดระดับลงสู่พื้น เขาจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อปะทะกับด้ามดาบที่ลดลง

–––– เขาจะรับมัน!

ด้วยระยะทางที่สั้นลง ผู้ที่จะชนะก็คือเขา

เมื่อกิก้าก้าวไป เขารู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นลุกลามมาจากหลัง

เขารู้สึกได้ทันทีที่สบตากับลิลลี่

มันเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่ง เขาคิดว่าอาวุธในมือจะถูกทำลายอย่างแน่นอน

แต่อาวุธที่กิก้าใช้คือหอกเหล็ก ขอบ ด้ามทุกอย่างทำจากเหล็ก

เมื่อคิดอย่างมีเหตุผลแล้วไม่มีทางที่มันจะพังได้

แต่ดวงตาที่ว่างเปล่าของลิลลี่ เป็นสัญญาณเตือนที่ดังขึ้นภายในใจของกิก้า

“ข้าจะทำได้มั้ย?” เขาถามตัวเอง

เขาทุ่มแรงทั้งหมดลงไปที่ขาทั้งสองข้างและหลบจากวิถีของดาบ

เลือดไหลลงมาตามจุดที่เชื่อมต่อกับขาเทียม แต่เขาไม่มีเวลามากังวลเรื่องนั้น

ทันใดนั้นหอกเหล็กที่เขาควรจะถืออยู่ก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อนและเนื่องจากเขาช้าเกินไปแม้แต่ขาเทียมของเขาก็ถูกทำลาย

“โอ๊ววว!”

ลิลลี่ร้องตะโกนเพื่อเรียกจิตวิญญาณกของเธอ

ทันทีที่ลิลลี่จะปิดฉาก กิก้าก็คาบหอกไว้ที่ปากและลงคลานที่พื้น

มันเป็นท่าทางคล้ายกับสัตว์ป่า

แม้ว่าเขาจะลงไปคลาน แต่ลิลลี่ก็ไม่ได้แสดงทีท่าว่าจะหยุดลง ดังนั้นเขาจึงเร่งฝีเท้า

ขาเทียมของเขามันสั้นลง ดังนั้นท่าทางนี้จึงดีที่สุด

เขาเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่ทำให้ตัวเองประหลาดใจ ขณะที่เขาพุงผ่านไปที่ด้านข้างของลิลลี่

เขาเคลื่อนไหวราวกับว่ามันเป็นท่าทางที่เขาใช้มาตลอด

—ตอนนี้แหละ!

คลานไปบนพื้นจากตำแหน่งนั้นราวกับว่าร่างกายของตัวเองเป็นสปริง และกระโดดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว  ในเวลาเดียวกันเขาใช้แขนยกร่างกายส่วนบนขึ้นโจมตีลิลลี่

ลิลลี่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อกิก้าพุ่งผ่านสีข้างของเธอด้วยความเร็วเหมือนกระสุนปืน ในเวลาเดียวกันเขาหยิบหอกที่อยู่ในปากและฟาดมันไปที่ช่องว่างอันเปิดโล่งของลิลลี่

◆◇◇

เมื่อเธอลืมตาขึ้น สิ่งที่ทักทายเธอคือท้องฟ้าสีครามและใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเรเชีย

“อา ฉันแพ้แล้ว” ลิลลี่ยิ้มอย่างจาง ๆ ขณะที่ใบหน้าของเธอชักกระตุกด้วยความเจ็บปวด “ขอโทษด้วยท่านเรเชีย”

“เรื่องอะไรเหรอคะ? ” เรเชียถาม

“ฉันทำตามเงื่อนไขของคุณไม่ได้”

ถ้าคุณจะสู้ก็ต้องชนะ นั่นเป็นเงื่อนไขที่เรเชียตั้งเอาไว้ แต่เธอไม่สามารถทำตามได้

“…ในอดีตฉันก็เคยอ่านนิทานเกี่ยวกับอัศวิน” เรเชียกล่าวขณะที่เธอลูบมือไปยังแขนซ้ายที่หักของลิลลี่เพื่อรักษา

“อัศวินผู้นั้นเอาชนะความพ่ายแพ้และกลายเป็นอัศวินที่มีจิตใจสูงส่ง ความฝันของฉันคือการได้รับการปกป้องจากอัศวินคนนั้น”

มือที่กำลังรักษาของเรเชียก็ปิดตาของลิลลี่ลง

” ลิลลี่…คุณเป็นอัศวินที่ยอดเยี่ยมรู้มั้ยคะ?”

น้ำตาที่เอ่อล้นทำให้มือของเรเชียเปียกชื้น

◆◇◇◆◆◇◇◆

ลิลลี่ ออร์เรีย

เนื่องจาก [สถานะผิดปกติ] คำสาปของอัลทีเซียถูกยกเลิก จึงสามารถใช้ << พรสวรรค์โดยกำเนิด >> และ << ดวงตาแห่งจิตใจ >> ได้แล้ว

เลเวลเพิ่มขึ้น

56 → 60

[ทักษะ] << พรสวรรค์โดยกำเนิด >>

ความเร็วในการเติบโตเพิ่มขึ้น

[ทักษะ] << ดวงตาแห่งจิตใจ >>

คุณสามารถทำนายการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามที่มีระดับต่ำกว่าคุณได้

[ทักษะ] << Iron Decapitation >>

เมื่อระดับความชำนาญของคุณเท่ากับหรือสูงกว่าคู่ต่อสู้ คุณจะสามารถทำลายอาวุธ (เหล็ก) ของฝ่ายตรงข้ามได้

กิก้า แรกซ์

เนื่องจากขาที่ขาดไปได้รับการชดเชยด้วยขาเทียม: ตอนนี้พลังต่อสู้ลดลงเพียง 30%

[ทักษะ] << วิญญาณที่ไม่ย่อท้อ >> สามารถใช้หอกอย่างเชี่ยวชาญด้วยมือข้างเดียวแทนที่จะใช้สองมือ

[ทักษะ] <> เมื่อต่อสู้กับคนที่มีคลาสเท่ากันหรือต่ำกว่า จะสามารถมองทะลุจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ได้

เลเวลเพิ่มขึ้น

87 → 89

◆◇◇◆◆◇◇◆

หมายเหตุผู้แต่ง:

ดังนั้นผู้ชนะคือกิก้า

แต่ในแง่ของการเติบโตลิลลี่กลับเป็นผู้ชนะ

ผมคิดว่าจะแสดงค่าสถานะของตัวละครอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอกด้วย คราวนี้ผมจึงแสดงของเรเชีย

ผมอาจจะแสดงคำอธิบายของทักษะด้วยในอนาคต

◆◇◇◆◆◇◇◆

อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่มที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล

https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/