[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 10
[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 20) ซินเธีย (เลเวล 20) บุย (เลเวล 36)
◇◆◇
[ก็อบลิน] กิก้า
ก็อบลินที่อาศัยอยู่ผู้นำคนก่อนพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก
[ก็อบลิน] กิกูว
อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาดถ้าเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป
[ก็อบลิน] กิกิ
เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถที่ค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน
[ก็อบลิน] กิโก
ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์
[ก็อบลิน] กิซาร์
ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลม ที่เพิ่งเข้ากลุ่มมา
[ก็อบลิน] กิจิ
ก็อบลินแรร์ที่เลื่อนคลาส (ตอนที่ 37) จากการออกล่ากับกลุ่มของกิก้า
[ก็อบลิน] กิโด
ดรูอิดผู้ใช้เวทย์ลม
[ก็อบลิน] กิจี
ก็อบลินแรร์จากกลุ่มของกิกูว เขามีทักษะ <<ดวงตาที่เปิดกว้าง>> ซึ่งทำให้เขาสามารถเห็นจุดอ่อนของคู่ต่อสู้
[ก็อบลิน] กิด้า
ก็ก็อบลินแรร์จากกลุ่มของกิก้า เขามีทักษะที่โดดเด่นอย่าง <<ความรู้เกี่ยวกับหอก>> และ <<ดื้อรั้นอย่างไม่มีเหตุผล>>
[ก็อบลิน] กิซู
ก็อบลินแรร์ผู้ถูกเทพเจ้าผู้บ้าคลั่ง (ซู โอรุ) คุ้มครอง มีทักษะ<<หมาบ้า>>
◇◆◇
“ราชา มีกลิ่นเลือดอยู่ในอากาศ” กิกิที่ขี่ดับเบิ้ลเฮดกล่าว
“ของศัตรู?”
“ไม่มัน…” เมื่อเสียงของกิกิอ่อนลง มันทำให้ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีมาถึงผม
“ของพวกเรา?”
นี่คือสงครามที่เรากำลังต่อสู้กัน แน่นอนผมรู้ว่าต้องมีการบาดเจ็บล้มตายเกิดขึ้น แต่กิซาร์เป็นคนที่ไล่ตามศัตรูไป จะมีกลิ่นเลือดติดอยู่ในอากาศได้ยังไง
ถ้ามีคนบาดเจ็บเพียงไม่กี่คนก็ยังดี แต่…หรือว่าพวกเขาถูกซุ่มโจมตี?
“ตามกลิ่นไป”
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เราปล่อยมันไว้ไม่ได้ หากเรายังสามารถช่วยพวกเขา เราควรจะไปให้ไวที่สุด
“…ราชา! ” คนแรกที่ค้นพบคือผู้ฝึกสัตว์อสูร กิกิ
“แย่มาก” คำพูดนั้นออกมาจากปากของผมโดยไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่อยู่ต่อหน้าเราคือคนของผมที่บาดเจ็บและหมดแรง พวกเขาตกต่ำและอ่อนแอ
“ขออภัยราชา ข้า…” มีเลือดไหลออกจากไหล่ซ้ายของกิซาร์ ถ้าไม่ได้กิโดที่คอยพยุง เขาอาจจะยืนไม่ได้ด้วยซ้ำ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ถ้าให้ข้าพูดไปมันคงเป็นข้ออ้าง แต่มันเป็นความผิดของข้าเอง”
ภาพที่หดหู่ของกิซาร์ทำให้ผมพูดไม่ออก คนที่สั่งให้เขาไล่ตามศัตรูไปคือผม ผมสั่งเขาเป็นพิเศษไม่ใช่แค่เพราะผมไว้ใจในตัวเขา แต่ยังเป็นเพราะเขามีความแข็งแกร่งพอที่จะบดขยี้พวกมัน ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นคนคิดเร็วทำ เร็ว ด้วยสิ่งเหล่านี้เขาจึงเป็นคนน่ากลัวซึ่งเกือบจะเท่ากับหัวหน้ากลุ่ม
แต่เขาก็แพ้
“ข้ารู้แล้ว ไม่ว่าจะกรณีใดก็ตามให้นำผู้บาดเจ็บกลับไปที่หมู่บ้านเผ่ากันระก่อน กิลมิ เจ้าทำได้ใช่มั้ย?”
“แน่นอน ข้าจะนำทางเอง”
หลังจากที่ผมพยักหน้าให้กิลมิ ผมก็เรียกนักรบที่พ่ายแพ้ออกมา
“พวกเจ้าทำให้ข้าผิดหวัง!”
ด้วยความตกใจ ก็อบลินแรร์มองมาที่ผมด้วยความหวาดกลัว
“ราชานี่คือ ข้า…” กิซาร์พยายามจะปกป้องพวกเขา แต่ผมหยุดกิซาร์ไว้และจ้องมองไปยังก็อบลินผู้พ่ายแพ้
“พวกเจ้าจะดูถูกตัวเองไปอีกนานแค่ไหน!”
พวกก็อบลินมองมาที่ผม
“แล้วถ้าพวกเจ้าแพ้ครั้งต่อไปล่ะ? นั่นหรือเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเจ้าท้อถอย! หากพวกเจ้าแพ้ เจ้าควรชดเชยด้วยชัยชนะที่เหนือกว่า!”
ผมต้องกำจัดทัศนคติที่พ่ายแพ้ออกจากตัวพวกเขา ถ้าผมปล่อยให้พวกเขาไว้แบบนี้ มันจะรบกวนการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง
“กิกิ กิจิสำรวจพื้นที่โดยรอบ มองหาร่องรอยของศัตรู!”
“ตามที่ท่านต้องการ” ก็อบลินทั้งสองพยักหน้าและผมจ้องไปยังก็อบลินที่พ่ายแพ้อีกครั้ง
“ถ้าพวกเจ้าเป็นนักรบของข้าอย่างแท้จริง พวกเจ้าจะไม่นั่งอยู่ในสถานที่เช่นนี้ จำไว้! จำการต่อสู้กับออร์คได้ไหม! เมื่อถึงเวลานั้นในการต่อสู้ที่สิ้นหวัง พวกเจ้าไม่ได้ทำผิด แต่ตอนนี้ทำไมพวกเจ้าถึงดูถูกตัวเองหลังจากพ่ายแพ้เพียงแค่ครั้งเดียว!?”
“จำไว้! พวกเจ้าคือนักรบของราชา! หากเจ้าเป็นนักรบของข้าอย่างแท้จริง จงอดทนและตามข้ามา!”
ในขณะที่เสียงของผมสะท้อนไปถึงจุดที่ดูเหมือนว่าผมกำลังตะโกน การจ้องมองอันหวาดกลัวของก็อบลินที่พ่ายแพ้ก็ค่อย ๆ หายไป
“นักรบ! ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้า ตามข้ามาและล้างความอับอายนี้!”
“…ราชาของข้า เป็นอย่างที่ท่านพูด พวกเราทำผิด” กิจีที่ก้มหน้าลงและมองขึ้นมา ผมเห็นภายในสายตาของเขา มีความตั้งใจต่อสู้ที่ลุกโชน
“ข้าจะให้ผู้บาดเจ็บอยู่ในความดูแลของเจ้ากิซาร์ นั่นเป็นบทลงโทษของเจ้า” กิซาร์ดูเหมือนจะอยากไป แม้เขาจะได้รับบาดเจ็บ ผมเห็นเขาแสยะยิ้มอย่างโกรธแค้นจากมุมของหางตา แต่ผมไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
ผมจ้องมองไปที่ “นักรบ” ที่ยืนอยู่ในตอนนี้
“กิกูว เจ้าเป็นแนวหน้า กิจี กิกูวและกิโด พวกเจ้าสามคนจะเป็นฝ่ายสนับสนุน”
ขอโทษด้วย ถ้าเป็นปกติผมคงคิดจะจับเป็นกับนักโทษ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป
ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการเดินทางที่จบลงด้วยความพ่ายแพ้
“ไป! “
“พวกเราจะไปกับราชา!” กิกูว เวอร์เบนาชักดาบออกมา เสียงของเขาปลุกขวัญกำลังใจของฝูงชน
◇◆◇
หลังจากการต่อสู้กับกิซาร์ อลูฮาลิฮาลได้ไปพบกับหัวหน้าเผ่าเกิร์ดการ์ พวกเขาตัดสินใจที่จะรวมกลุ่มของกันใหม่
“สภาพพวกเขาดูไม่ดีเท่าไหร่” รัสกาไม่ได้พึมพำกับใครโดยเฉพาะ ด้วยความช่วยเหลือของเผ่าพาราดัว พวกเขาสามารถรวบรวมก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์ที่กระจัดกระจายได้
รัสกาคิดว่าก็อบลินจะสบายดี แม้พวกเขาจะกระจัดกระจายไปบ้างก็ตาม แต่เขาไม่เคยคิดว่าก็อบลินเหล่านี้จะหวาดกลัวจนดูเหมือนกวางแรกเกิด
ศัตรูน่ากลัวขนาดไหนกันเชียว? เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีใครบางคนโจมตีเผ่าเกิร์ดการ์ได้ขนาดนี้
ก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์ตกอยู่ในความหวาดกลัว เป็นความจริงที่พวกเขาปะทะกับเผ่ากันระ เผ่าพาราดัวและเผ่ากอร์ด็อบ แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นเรื่องธรรมดาในหมู่พวกเขา ที่เผ่าเกิร์ดการ์เป็นเผ่าที่กล้าหาญและโหดเหี้ยมที่สุด
แต่วันนี้ชนเผ่าเกิร์ดการ์คนเดียวกันกลับสั่นไปด้วยความกลัว
ศัตรูคือใคร?
“เพียงพอหรือไม่?” อลูฮาลิฮาลถาม
รัสกาส่ายหัว “ยัง”
“ข้าคิดว่าเจ้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าเราใช้เวลานานเกินไป ศัตรูก็จะถอยกลับ”
“ข้ารู้ …”
ถึงแม้เขาจะรู้ แต่ก็เป็นความจริงเช่นกันที่เขาต้องรวบรวมคนให้มากพอเพื่อที่จะยึดหมู่บ้านกลับคืนมา หากพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างประมาท คราวนี้พวกเขาคงจบได้ไม่ดี
“พับเรื่องนี้ไว้ก่อน ผู้สนับสนุนเผ่ากันระเป็นคนยังไง?”
“ไม่มีอะไรพิเศษ…นั่นคือสิ่งที่ข้าอยากจะพูด แต่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาสามารถหลบหอกและแม้กระทั่งสวนกลับข้าได้”
“อืม …”
การประสานงานหอกของอลูฮาลิฮาลและจิโร่ที่สู้ร่วมกันไม่ใช่เรื่องง่ายในการหลบหลีก การที่จะหลบสิ่งนั้นในการต่อสู้กลับไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ ก็ทำได้
ยิ่งไปกว่านั้น นั่นไม่ใช่การต่อสู้ในระดับหัวหน้าของพวกเขา นั่นเป็นการพูดถึงคุณภาพของนักรบ
“ข้าได้ยินว่าเจ้าเคยคุยกับหัวหน้าของพวกมัน”
“ใช่ ผู้นำของหมู่บ้านทางตะวันออก เขามีผิวสีเทาและมีเขาสามเขา นอกจากนี้เขายังมีหาง”
“นั่นน่าจะเป็นก็อบลินลอร์ดที่พูดถึงในตำนาน”
“แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเป็นระดับลอร์ดเสมอไป …” รัสกาสวน
“แต่ เขาแข็งแกร่งอย่างแน่นอน …ทำไมเขาถึงมาหาเผ่ากันระ “
ใครจะรู้ล่ะ? นั่นคือสิ่งที่อลูฮาลิฮาลอยากจะพูด เขาจึงเอียงศีรษะและจ้องไปที่รัสกา
“เจ้าไม่ได้วางแผนที่จะดึงเขามาเป็นพันธมิตรหรือ?”
ด้วยใบหน้าที่ดุร้ายเหมือนปล่องภูเขาไฟที่แตกหัก รัสกาพยักหน้า
“ถ้าเป็นไปได้ …”
เนื่องจากรัสกาไม่สามารถรวบรวมผู้ใต้บังคับบัญชาได้อย่างที่พอใจ
ในระยะสั้นสิ่งที่สำคัญคือชัยชนะ
เมื่อเผชิญกับความไม่พอใจของอลูฮาลิฮาล เขาจึงเตือน “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ก็อบลินจะสู้กันเอง เรากำลังแข่งกับเวลา เจ้าก็รู้”
“ถึงกระนั้น…” อลูฮาลิฮาลรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น อย่างไรก็ตามเขายังคงพยักหน้า
สำหรับรัสกาที่แทบไม่เคยอธิบายเรื่องนี้ แสดงให้เห็นว่าเขาถูกผลักดันให้จนมุมมากแค่ไหน เขาสูญเสียหมู่บ้านและผู้ใต้บังคับบัญชาครึ่งหนึ่งถูกสังหาร
อลูฮาลิฮาลจ้องที่รัสกา โดยอดไม่ได้ที่จะแสดงความชื่นชม
ถ้าพูดตามความจริง อลูฮาลิฮาลอยากเห็นเขาสู้
ราชาแห่งหมู่บ้านกิ
เขาคิดด้วยซ้ำว่าถ้าหมอกที่ซ่อนอยู่ในอกสามารถถูกกวาดออกไปได้ อลูฮาลิฮาลก็อยากจะสู้กับเขาเช่นกัน
ด้วยวิธีนั้นเขาจะสามารถทำใจได้
ว่านั่นคือราชาที่แท้จริง
แต่เขาเป็นหัวหน้าเผ่า ทักษะที่เขาได้รับการฝึกฝนมาตลอดในการเป็นผู้นำทำให้เขาไม่สามารถยอมรับ เขาไม่สามารถคุกเข่าเพื่อยอมรับความพ่ายแพ้ได้
อลูฮาลิฮาลจมอยู่ระหว่างความไว้วางใจของรัสกาและความปรารถนาอันแรงกล้าที่มีต่อราชา
◆◇◇◆◆◇◇◆
อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่ม ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล (ตอนนี้มี 380 กว่าตอนแล้วนะครับ)
https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/
