[ชื่อ] บุย
[เผ่าพันธุ์] ออร์ค
[เลเวล] 36
[คลาส] ราชา, หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <<กลัทโทนี่>> <<การฟื้นฟูตามธรรมชาติ>> <<ผลงานของชายผู้มีอำนาจ>> <<การฝึกใช้เวทมนตร์>> <<ความเป็นผู้นำ C +>><< ผู้สืบทอดของราชา>> << วิญญาณพเนจร>><< วิญญาณผูกมัด>>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งปัญญา (เฮร่า)
[แอตทริบิวต์] ไม่มี
[สถานะ] ผู้ใต้บังคับบัญชาของก็อบลินลอร์ด
[สถานะผิดปกติ] ขี้ขลาด : ความแข็งแกร่งลดลงครึ่งหนึ่ง
◇◆◇
นับตั้งแต่มาสเตอร์โกลโกลพ่ายแพ้ต่อก็อบลินที่น่ากลัวตัวนั้น ผมก็กลายเป็นหัวหน้าพี่น้องของพวกเรา เราถูกย้ายไปยังสถานที่ใกล้เคียงกับมนุษย์ แถวนี้มีต้นไม้น้อยมากและมีทะเลสาบอยู่ใกล้ ๆ
เมื่อเราถูกบอกให้ย้ายไปครั้งแรก ผมสงสัยว่าเราจะถูกโยนไปที่ไหน แต่สถานที่นี้ดีกว่าที่ผมคิดไว้มาก เหนือเราขึ้นไปคือต้นไม้ยักษ์ มันอาจจะเป็นต้นไม้ผู้ให้กำเนิด ซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดชนิดหนึ่งที่ทำให้ต้นไม้ที่อยู่รอบ ๆ ตายลง โดยปล่อยต้นไม้เล็ก ๆ ไปเท่านั้น
ก็อบลินเรียกมันว่าต้นไม้ทะลวงสวรรค์ แต่มันก็ไม่ถูกต้องนัก
มีร่องรอยของหลุมที่รากต้นไม้ ซึ่งพวกก็อบลินอาจจะสร้างมันขึ้นมา แต่มันมีขนาดเล็กเกินกว่าที่ออร์คจะเข้าไป
“ในระหว่างนั้น เรามาแก้ไขจุดนี้กัน”
ผมรวบรวมทุกคนมาเพื่อเสนอความคิดเห็น แต่ตอนนี้พวกออร์คกำลังชักสีหน้าแปลก ๆ
…ผมสงสัยว่าทำไม? .
“เราต้องการอาหาร”
“อาหารก่อนอื่น”
เฮ้อ …
แม้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะกินข้าวกันตั้งแต่มาที่นี่
“แต่เราไม่มีแหล่งเก็บอาหาร!” ผมเถียง
“ถ้าอย่างนั้น เราก็แค่กินทุกอย่างไม่ได้เหรอ?” พวกเขาโต้เถียงกลับ
“ใช่! ใช่!” ออร์คตัวอื่นเห็นด้วย
เนื่องจากเราไม่มีที่เก็บอาหาร เราก็แค่กินทุกอย่าง? พวกเขาเป็นออร์คงี่เง่าแบบไหนกัน!?
พื้นที่รอบ ๆ นี้ ไม่มีศัตรูของออร์คนอกจากแมงมุมยักษ์ แต่ถึงอย่างนั้นเพราะก็อบลิน แมงมุมยักษ์เหล่านั้นจึงถูกกำจัดออกไป ตราบใดที่เราปกป้องพรมแดนของโคโบลทางทิศตะวันออก และก็อบลินทางทิศใต้ สถานที่แห่งนี้แทบจะเป็นเหมือนสวรรค์สำหรับพวกเรา
มีอาหารมากมายและน้ำอยู่ใกล้ ๆ ยิ่งไปกว่านั้นคือการที่ไม่มีศัตรูโดยรอบ
ทั้งหมดนั้นทำให้ผมตัดสินใจสร้างหมู่บ้านที่นี่
โชคดีที่กลุ่มออร์คผู้ต่อต้านแนวคิดดังกล่าวส่วนใหญ่เสียชีวิตในสงคราม ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่ออร์คที่อายุน้อยและออร์คตัวเมียที่มีอายุมาก
“มาสเตอร์บุย ข้าอยากกินเนื้อ”
“เนื้อ! เนื้อ! เนื้อ!”
ออร์คตัวอื่นยกหมัดขวาขึ้นและเหวี่ยงลงเพื่อแสดงสัญญาณ
มู…มู…
“ข้าเข้าใจแล้ว! ข้าจะแจกเนื้อครึ่งหนึ่ง กุยเจ้านำออร์คสามตัวไปเพื่อหาอาหาร มีกวางหอกอยู่ใกล้ทะเลสาบ ส่วนคนอื่น ๆ จะไปรวมตัวกันที่ต้นไม้”
“ทำไมต้องเป็นกลุ่มของกุย มันไม่ยุติธรรมเลย ~”
“ไม่ยุติธรรม! ไม่ยุติธรรม! “
พวกเขากำลังรวมตัวกันอย่างไร้จุดหมายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมปฏิเสธพวกเขาอย่างหนักแน่น
“ไม่! ข้าเห็นพวกเจ้าเพิ่งกินกระต่ายเกราะเมื่อไม่นานมานี้!”
“ขี้งก!”
“ขี้งก! ขี้งก ขี้งก!!”
พวกเขาไม่มีเจตนาที่จะหยุด…?
◆◇◆
หลังจากนำหินออกไปและตัดต้นไม้เล็ก ๆ โดยรอบต้นไม้ผู้ให้กำเนิดแล้ว เราก็ได้สร้างที่พักให้ห่างจากสายลมและสายฝน เมื่อถอนวัชพืชออกไป จะเห็นสถานที่ที่น่าอยู่มากขึ้น
หลังจากพักผ่อนไม่นาน กุยและคนอื่น ๆ ก็กลับมา
“กุย เจ้าทำได้ดีมาก ดูกวางหอกทั้งหมดเหล่านี้และยังมีปลาจากทะเลสาบด้วย”
“ตอนแรกข้ายังรู้สึกกังวล เมื่อพวกก็อบลินย้ายที่อยู่อาศัยของเรา แต่ดูเหมือนข้าจะมั่นใจมากขึ้นในตอนนี้”
“ดี ดี”
หลังจากนั้นทุกคนก็รับประทานอาหาร
แม้ว่าผมจะคิดอย่างนั้น แต่จริง ๆ แล้วเราก็ไม่ได้ปลอดภัย ไม่มีทางที่ก็อบลินตัวนั้นจะย้ายเรามาที่นี่ เพราะเขาคิดถึงความเป็นอยู่ของเรา
นี่อาจเป็นมาตรการป้องกันมนุษย์ในทิศตะวันออกที่ห่างออกไป พวกเราเหล่าออร์คถูกใช้เป็นแนวป้องกันตามธรรมชาติเพื่อต่อต้านกองกำลังของมนุษย์ ถ้าคิดว่าก็อบลินตัวเล็กที่เราเคยดูถูกจะสามารถวางแผนที่น่ากลัวเช่นนี้ได้ แต่ในทางกลับกันสิ่งนี้มันมาพร้อมกับโอกาส
เพราะเหตุนี้พวกเราจึงสามารถเพิ่มจำนวนได้อย่างทวีคูณ แน่นอนว่ามันขึ้นอยู่กับการโจมตีของมนุษย์จะดุเดือดแค่ไหน แต่ถ้าการโจมตีของพวกเขาไม่รุนแรงแล้ว วันหนึ่งออร์คจะครองอำนาจสูงสุดอีกครั้ง
สิ่งที่จำเป็นตอนนี้คือการสร้างรากฐาน
สถานที่ปลอดภัยที่เราจะพักผ่อนได้อย่างสบายใจ เราจำเป็นต้องสร้างที่หลบภัยที่ไม่มีแมงมุมยักษ์ ก็อบลินหรือมนุษย์คนใดมาทำร้ายเราได้
“หลังจากทานอาหารเสร็จ เราจะทำงานในหมู่บ้านอีกครั้ง!”
“อ๊า – ข้าง่วง!”
“ง่วง! ง่วง! ง่วง!”
ถึงพี่น้องของผมจะบ่น แต่ผมก็ให้พวกเขาย้ายก้อนหินไปทางทิศตะวัน เสริมฐานของต้นไม้ผู้ให้กำเนิดด้วยกระดูกของกวางหอก จากนั้นผมก็เดินไปมาว่าจะทำอย่างไรกับน้ำดี
หลังจากเดินไปสักพัก ผมก็พบแม่น้ำที่ไหลลงสู่ทะเลสาบ เป็นระยะทางประมาณครึ่งวันไปทางทิศเหนือจากต้นไม้ผู้ให้กำเนิด
ผมหิวแต่ผมต้องทนไปก่อน พี่น้องของผมไม่รู้วิธีประหยัดอาหาร พวกเขาต้องได้รับการสอนเพื่อที่จะทำเช่นนั้น ตอนนี้ผมคงต้องเป็นผู้นำไปก่อน มิฉะนั้นพวกเขาจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป
หลังจากเดินตามแม่น้ำ ผมก็พบว่าตัวเองอยู่ริมทะเลสาบ เห็นได้ชัดว่ามีทะเลสาบอยู่ทางทิศตะวันตกของต้นไม้ผู้ให้กำเนิด ที่สามารถเข้าไปได้หลังจากเดินตามเส้นทางที่มีรูปร่างคล้ายครึ่งวงกลม ผมสงสัยว่าจะมีวิธีที่จะนำน้ำจากที่นี่ไปไหม
การมีน้ำในหมู่บ้านเป็นเรื่องที่ดี เราสามารถล้างตัวได้และอาจจะหาปลากินได้ด้วยซ้ำ
ไม่ว่าในกรณีใดผมจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากกลับมา
ขณะที่เดินตามเส้นทางแผมก็คิดกับตัวเอง ถึงจะหิว แต่ผมก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะคิดแผน มีแม่น้ำหลายสายไหลลงสู่ทะเลสาบ หากผมสามารถเปลี่ยนเส้นทางการไหลของแม่น้ำสายใดสายหนึ่ง…เช่นการขุดคูน้ำรอบ ๆ หมู่บ้านล่ะ แม้ว่าผมจะรู้จากการต่อสู้ครั้งล่าสุดว่าการต่อสู้รอบคูน้ำนั้นอันตรายขนาดไหน แต่มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าพวกเขาเติมน้ำให้เต็มได้
ท้ายที่สุดทั้งมนุษย์และก็อบลินก็ไม่สามารถหายใจใต้น้ำได้
ดังนั้นหากเราสร้างคูน้ำลึก พวกเขาก็ไม่น่าจะเจาะแนวป้องกันของเราได้ง่าย ๆ
ถูกต้องแน่นอน
คำถามเดียวตอนนี้คือเราควรจะเริ่มจากจุดไหน?
ในระหว่างนี้ เราไม่มีปัญหากับเรื่องของอาหาร ดังนั้น…เย้! มาลองดูกัน
“ทุกคนไปขุดหลุม!”
“นั่นเป็นงานของก็อบลิน”
“ไม่มีอาหารอยู่ในรู!”
“แต่มันสำคัญ! โปรดฟังข้า! “
ผมพยายามอย่างหนักที่จะอธิบาย แต่มีออร์คไม่ถึงครึ่งที่พยายามฟังและมีอีกครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่เห็นด้วยกับผม
ในที่สุดผมก็ต้องพึ่งพาออร์คเหล่านั้นขณะที่ผมพยายามชักชวนคนอื่น ๆ เพื่อขุดคูน้ำจากทะเลสาบให้ไหลไปถึงหมู่บ้าน
ในขณะที่ออร์คพยายามอย่างเต็มที่เพื่อขุดคูน้ำรอบ ๆ หมู่บ้าน ผมจึงพยายามชักชวนคนอื่น ๆ
ผมพยายามโน้มน้าวพวกเขาโดยบอกว่า ไม่ใช่แค่พวกก็อบลินทำได้ แล้วหมายความว่าเราจะทำไม่ได้ จากนั้นผมก็พยายามสะกิดพวกเขาโดยพูดว่า “เป็นไปได้ไหมว่าสาเหตุที่เจ้าไม่อยากขุดหลุมนั่น เป็นเพราะเจ้ากลัวจริง ๆ ”
เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำสิ่งนี้
ผมยังพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาโดยบอกพวกเขาว่าถ้าเราดึงทางน้ำมาได้ พวกเขาจะกินปลาได้มากเท่าที่ต้องการ
แม้ว่าจริง ๆ แล้ว ผมจะไม่รู้ว่าปลาจะมาหรือไม่
ด้วยผลประโยชน์ที่โยนไป พวกเขาจึงรวมกันและขุดคูน้ำรอบ ๆ หมู่บ้าน โชคดีที่มีอาหารมากมายอยู่รอบ ๆ เราจึงไม่จำเป็นต้องออกไปไกล
เราใช้ดินที่ขุดขึ้นมาเพื่อสร้างกำแพงเรียงกันทั้งสองด้านของคูน้ำ สำหรับการทำคูน้ำให้เสร็จมันต้องใช้เวลา แม้ออร์คจะมีความแข็งแกร่งเหลือเฟือ แต่จนถึงตอนนี้มันยังดำเนินไปได้ด้วยดี
เมื่อเราจะชนก้อนหิน เราจะรวมพลังกันและผลักมันออกไป เราตัดต้นไม้ที่ขวางทางและเอาตอไม้ออก หลังจากผ่านไป 30 วัน ในที่สุดเราก็ทำโครงร่างคร่าว ๆ ของคูน้ำเสร็จ
ถัดมาคือการปิดกั้นเพื่อทำให้น้ำไหลเข้มาา
เราโยนตอไม้และต้นไม้ส่วนเกินลงแม่น้ำ ในเวลาเดียวกันกำแพงโคลนก้อนสุดท้ายก็แตกออกและน้ำก็ไหลลงสู่ทางน้ำที่เราสร้างขึ้น
พี่น้องของผมทุกคนส่งเสียงเชียร์เมื่อน้ำเริ่มไหล
ใช่ ใช่ ผมก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน
ผมรีบวิ่งกลับไปและที่นั่นผมเห็นน้ำไหลรอบหมู่บ้าน
“ข้าสงสัยว่าจะมีปลาหรือไม่?”
เมื่อโครงการประสบความสำเร็จ นั่นคือความกังวลเดียวที่ผมเหลืออยู่
◆◇◆
นี่น่าหนักใจคือ แม่น้ำมันกัดเซาะพื้นดินเมื่อมันไหลเข้ามา ดังนั้นมันจะไม่ไหลตามเส้นทางที่เราสร้างขึ้น หากเป็นเช่นนี้คูจะกว้างและน้ำก็จะตื้น ในระหว่างนี้เราพยายามขว้างก้อนหินเพื่อทำให้แม่น้ำไหลอ่อนลง
เราวางก้อนหินไว้ใกล้กับจุดที่ไหลเร็วที่สุด นี่เป็นสถานที่สำคัญ ดังนั้นเราอาจต้องปกป้องพื้นที่นี้ ในขณะที่ผมคิด ผมนำกระดูกและผิวหนังของสัตว์ที่เรากินไปให้ต้นไม้ผู้ให้กำเนิดออกมา
รอบ ๆ นั้นมีกลิ่นอะไรดี ๆ เข้าจมูก ผมเลยเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อผมทำเช่นนั้นผมเห็นกิ่งก้านของต้นไม้ผู้ให้กำเนิดสั่นไหว ทำให้ผลไม้ร่วงหล่นลงมา ผมจึงยื่นมือออกไปเพื่อรับมัน เมื่อมองดูผลไม้ในมือ มันมีกลิ่นหอมหวานโชยมาเตะที่จมูก
ปากของผมมีน้ำลายไหล ก่อนที่จะรู้ผลไม้นั้นก็เข้าในปากของผมแล้ว อร่อยมาก! น้ำผลไม้นี่ทำให้ผมสงสัยว่าตัวเองกินผลไม้เข้าไปจริง ๆ หรือ
—-สวัสดี
ผมคิดว่าผมได้ยินอะไรบางอย่าง แต่เมื่อผมมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เจออะไร
–––– ที่นี่ ที่นี่
ผมมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง แต่ไม่มีใครอยู่รอบตัวผมเลย เสียงหวานจึงดังขึ้นมาอีกครั้ง
–––– ข้างบนนี้
ข้างบน? ผมเงยหน้าขึ้นมองตามที่บอก แต่สิ่งที่ผมเห็นคือต้นไม้ผู้ให้กำเนิด
–––– นั่นคือฉันเอง ยินดีที่ได้พบเธอนะ
ต้นไม้กำลัง…พูด…
รู้สึกเหมือนต้นไม้กำลังยิ้มเมื่อเห็นผมตกใจ ต้นไม้ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมสงสัยว่าตัวเองกำลังเป็นบ้า
––– ฉันชื่อโดราเลีย เธอคือใคร?
บุย
ผมคิดแค่นั้นในหัว แต่ดูเหมือนว่าต้นไม้จะได้ยินมัน
—ฉันรู้แล้ว บุยแห่งเผ่าพันธ์ออร์คงั้นเหรอ? เฮ้ ~ เธอมีปัญหาบางอย่าง?
ไม่ มันไม่ใหญ่พอที่จะเรียกว่าปัญหา
—ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะช่วยเธอเอง แต่เป็นการแลกเปลี่ยน … ช่วยทำให้ฉันเติบโตมากขึ้น โอเคมั้ย?
คุณหมายถึงอะไร?
––– ฉันจะทำให้การไหลของน้ำลดลงสำหรับเธอ ดังนั้นฉันต้องการให้เธอหมั่นดูแลฉัน ถ้าเธอทำอย่างนั้น ฉันอาจจะเอาต้นกล้าออกมาเพิ่มและอาจสร้างป่าได้
เธอจะสร้างป่าได้อย่างไร?
––– เธอดึงวัชพืชออกมาและยังนำอาหารมาให้ฉันด้วย ดังนั้นถือว่านี่เป็นของขวัญพิเศษ
ผลไม้อีกชนิดตกลงมาจากที่สูงเหนือผม เมื่อผมกินมันพลังลึกลับก็เพิ่มขึ้นจากภายในตัว
“ขอบคุณ คุณโดราเลีย”
––– ยินดีต้อนรับ
หลังจากนั้นผมก็ไปตรวจสอบการไหลของแม่น้ำ แต่อย่างที่โดราเลียพูด ตอนนี้กระแสของน้ำเริ่มอ่อนลง ในความเป็นจริงปลาก็สามารถมองเห็นได้ในน้ำ
การก่อสร้างหมู่บ้านของผมกำลังเป็นไปอย่างราบรื่น
ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่คือวิธีจัดการกับก็อบลินที่น่ากลัวและวิ่งหนีจากมนุษย์
แต่ก่อนอื่นผมควรจัดลำดับความสำคัญในการเพิ่มจำนวนพี่น้องของผม
◆◇◆◇◆◇◆◇
เลเวลของบุยเพิ่มขึ้น
36 -> 40
หลังจากทานผลไม้แห่งความสุขของโดราเลีย การสื่อสารกับโดราเลียเป็นไปได้แล้ว
[สถานะ] <<การอวยพรของโดราเลีย>> ได้รับแล้ว
ตอนนี้คุณสามารถรับพรจากโดราเลียได้แล้ว การฟื้นฟูตามธรรมชาติจะเพิ่มขึ้นตามขีดจำกัดพลังของโดราเลีย
◆◇◆◇◆◇◆◇
หมายเหตุผู้แต่ง:
บุยผู้แข็งแกร่งที่แอบวางแผนต่อต้านก็อบลิน
หากคุณสงสัยว่าโกลโกลเป็นผู้นำออร์คที่บ้าคลั่งได้อย่างไร มันเป็นแบบนี้…
“ไปกันเถอะเจ้าพวกโง่! ตามข้ามา!! “
“ใช่! “
” ฆ่าพวกมันให้หมด!! “
“เอาชนะพวกมัน! เอาชนะพวกมัน!!”
“ออร์ค! พวกเราคือใคร? “
“แข็งแรงที่สุด! แข็งแรงที่สุด! แข็งแรงที่สุด! “
เช่นเดียวกับที่พวกเขาเลือกเส้นทางตามธรรมชาติ
ปกติแล้วออร์คเป็นแบบนั้น คนที่แปลกคือบุย ส่วนเรื่องราวของออร์คตัวนี้ที่ได้รับความคุ้มครองจากเทพธิดาเฮร่าจะเป็นอย่างไรนั้นไม่มีใครรู้
◆◇◇◆◆◇◇◆
อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่ม ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล (ตอนนี้แปลถึงตอน 400 กว่าแล้วนะครับ)
https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/
