[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 15
[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 20) ซินเธีย (เลเวล 20) บุย (เลเวล 36)
◇◆◇
“ท่านกำลังบอกให้เรายกโทษเผ่าเกิร์ดการ์ ที่สังหารพี่น้องของเรา!?” กิลมิถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ถูกต้อง” ผมตอบ
ขอโทษด้วย แต่ผมไม่มีความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ มันเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจแล้ว
กิลมิปลดปล่อยความโกรธอย่างหนักหน่วง การที่เขาประท้วงทำให้ก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์รวมตัวกันอย่างอึดอัด
ดูเหมือนฉายากาดิเอต้านักธนูคนแรกจะมีผลบางอย่างที่ทำให้เขาพิเศษขึ้น
“ทำไม? ทำไมท่านถึง…”
ความบ้าคลั่งที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากก็อบลินตรงหน้า เขาไม่โหยหาอะไรนอกจากการแก้แค้น
แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นก็อบลินที่น่าทึ่งมาก เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะมีสติปัญญาเท่าเทียมกับกิซาร์?
“ความแข็งแกร่งของพวกเขาเป็นสิ่งที่จำเป็น”
“แต่! “
“สิ่งที่ข้าแสวงหาคือจุดจบของโลกใบนี้ กิลมิ”
ก็อบลินที่เรียงรายมองหน้ากัน ขณะที่พวกเขาอยู่ในความตื่นตระหนก โดยมีทั้งเผ่ากันระ เผ่าพาราดัว เผ่าเกิร์ดการ์และแม้กระทั่งลูกน้องของผมเอง
“ท่านกำลังบอกว่าพลังของเรามีไม่เพียงพอ!?”
“มันไม่ใช่แบบนั้น แต่ -”
“…มีบางสิ่งที่ข้าต้องการพูด”
ขณะที่กิลมิกับผมกำลังคุยกัน รัสกาก็พูดแทรกขึ้นมา
“เจ้า! “
กิลมิตะคอกกลับไปด้วยความโกรธ แต่รัสกาเพียงแค่เดินเข้ามาหาเขาอย่างเงียบ ๆ
“ข้าต้องการที่จะเป็นราชา”
ด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง น้ำเสียงของเขาที่ดังก้องอย่างเป็นธรรมชาติ ยิ่งทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในหมู่ก็อบลิน
“แต่ข้าล้มเหลว”
ทุกครั้งที่รัสกาเปิดปาก ก็อบลินโดยรอบจะเงียบลง เพราะพวกเขาพยายามฟัง
“ข้าเตรียมพร้อมที่จะสูญเสียทุกอย่าง เพราะข้าต้องการจะให้เผ่าของข้ารอด”
“ตอนนี้เจ้ากำลังจะพูดอะไร!?”
“ยิงลูกศรมาที่ตาข้า”
เมื่อได้ยินพูดคำเหล่านั้น ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้าง
แม้แต่กิลมิที่โกรธก็ยังตกใจ
“ข้าจะรับศรลูกนั้นโดยไม่กะพริบตา หากข้าล้มเหลวแม้เพียงเล็กน้อย ข้าจะมอบชีวิตนี้ให้แก่เจ้า แต่ถ้าข้าไม่กะพริบตา ข้าอยากจะขอแค่เราละทิ้งความแค้นต่อกัน”
ทุกสายตามารวมตัวกันที่กิลมิ มันเป็นคำขอที่ไร้เหตุผล ไม่มีตัวเลือกใดเลยสำหรับสิ่งที่กิลมิต้องการ แต่คำพูดของรัสกาทำให้ทุกคนรอการตอบกลับของกิลมิ
ถ้ากิลมิปฏิเสธ เขาก็จะถูกกล่าวหาว่ายิงธนูได้แย่มากจนไม่มั่นใจที่จะยิงโดนตาของรัสกา จริง ๆ แล้วการปฏิเสธนั้นเป็นคำตอบที่ชัดเจน แต่คำพูดของรัสกาปิดกั้นตัวเลือกนั้น
ตามความคาดหมาย นี่เป็นความสามารถของหัวหน้าเผ่า
เขารู้ว่าเมื่อใดควรแสดงความกล้าหาญ ดูเหมือนกิลมิจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้ในการต่อรอง
“…ได้ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”
แต่เขาผิดไปก้าวหนึ่ง เพราะหากกิลมิยิงลูกศณทะลุจากดวงตาไปยังสมองของรัสกา เขาจะตายไป ดังนั้นผมจึงส่งสัญญาณให้กิโก อะมัทสึกิ
กิโกจึงพยักหน้ารับข้อความของผม
รัสกาและกิลมิเผชิญหน้าโดยมีระยะห่างกันประมาณ 20 เมตร ในมือของกิลมิคือคันธนูที่เขาใช้มาโดยตลอด รอบตัวเขามีพี่น้องที่ร้องเรียกและถามเขาว่า “เจ้าจะทำจริง ๆ เหรอ?” ตอนนี้การแสดงออกของกิลมิใกล้เคียงกับความสับสนมากกว่าความโกรธ
เขาย่นคิ้วหลังจากถูกถาม แต่เขาไม่ได้ให้คำตอบใด ๆ และขับไล่พรรคพวกออกไป ภายใต้ข้ออ้างว่าตนต้องการสมาธิ
ทางฝั่งของรัสกาคือก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์ที่น้ำตาไหล ไม่มีอะไรนอกจากความสับสน เมื่อหัวหน้าที่เคารพกำลังจะเสียสละตัวเองเพื่อพวกเขา
บางคนแนะนำให้เขาหนีไป แต่รัสกากลับส่ายหัวอย่างไร้ความรู้สึก เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม ดังนั้นเผ่าเกิร์ดการ์จึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความสับสนออกมา
“ถึงเวลาแล้ว” ผมประกาศ “ให้ข้ายืนยัน ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร – ไม่ว่ารัสกาจะมีชีวิตหรือตาย – ความเป็นปฏิปักษ์ทั้งหมดจะถูกกำจัดออกไปใช่มั้ย?”
“แน่นอน” รัสกาตอบอย่างใจเย็นพร้อมกับกอดอก
“งั้นเรามาเริ่มกัน”
ก็อบลินทั้งสองแยกจากกัน แม้แต่ตัวผมก็ทำอะไรไม่ถูกในช่วงเวลาเช่นนี้
“ข้ามาจากเผ่ากันระ บุตรบุญธรรมของมาสเตอร์กิแลน กาดิเอต้านักธนูคนแรกรา กิลมิ ข้าจะใช้ลูกศรดอกนี้ เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมจากผู้ที่ตายไป!”
กิลมิเตะหินด้วยเท้าของเขา
เขารั้งธนูจนสุดสาย เป้าหมายเพียงอย่างเดียวคือความตายของศัตรูตรงหน้า ในขณะที่เขาเล็งธนูไปที่ดวงตาข้างขวาของรัสกา เขาประคองลมหายใจอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีความผิดพลาดแม้แต่น้อยในการเคลื่อนไหวของเขา
ในช่วงเวลานั้นเองที่ก็อบลินทุกตัวเฝ้าดูลูกศรดอกนั้นอย่างระมัดระวัง
◆◇◇
กิลมิกัดฟัน
ยังไง? ผู้ชายคนนี้สามารถรักษาความสงบนี้ได้ยังไง เขาน่าจะรู้ดีว่ากิลมิไม่มีเจตนาที่จะไว้ชีวิตเขา
จิตใจและอารมณ์ของกิลมิลุกเป็นไฟ ขณะที่ความคิดต่อสู้กันภายในตัว
เขารู้ว่าการทำให้หัวหน้าทางตะวันออกขุ่นเคืองนั้นเป็นการกระทำที่โง่เขลา
เขารู้แล้วแต่ก็ยัง…!
เขาไม่เห็นด้วยกับความคิดเหล่านั้น
นี่คือศัตรูที่เขาเกลียดชังมากที่สุด ศัตรูผู้รับผิดชอบในการตายของมาสเตอร์กิแลน
ในที่สุดเขาก็สามารถแก้แค้นได้
มีคนของเขาตั้งกี่คนที่เสียชีวิตจากการโจมตีของเผ่าเกิร์ดการ์? มีคนของเขากี่คนที่เสียชีวิตในการล่อให้เผ่าพาราดัวมาติดกับดัก?
นี่ไม่ใช่คนที่เขาควรให้อภัย นี่คือศัตรูที่ฆ่าพี่น้องของเขา!
พี่น้องที่กินข้าวและออกล่าด้วยกัน! แม้แต่คนที่ช่วยชีวิตเขา! ผู้ที่ต้องรับผิดชอบต่อการตายของพวกเขา ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากศัตรูที่อยู่ตรงหน้า!
เขาเพียงแค่ปล่อยลูกศรดอกนี้ให้พุ่งผ่านทะลุเข้าไปในดวงตาของศัตรู ลูกศรจะพุ่งเข้าไปในสมองของรัสกา ทำให้การแก้แค้นนี้จะจบลง แต่ทำไม? ทำไมดวงตาของเขาถึงพร่ามัว
“ธนูคือสิ่งที่เจ้าต้องยิงด้วยใจ”
ภาพของรัสกากลับมืดมน
“อย่าเกลียดเขาเลยกิลมิ”
คำพูดของคนคนนั้นดังก้องอยู่ในจิตใจของเขาอีกครั้ง
ความเกลียดชังจะทำให้หัวใจของเจ้าอ่อนแอลง เมื่อหัวใจอ่อนแอ ลูกศรก็จะพลาดเป้า
เมื่อภาพตรงหน้าเขากำลังบิดเบี้ยว ร่างของกิแลนก็ปรากฏขึ้น
ความอบอุ่นของมือข้างหนึ่งที่ลูบศีรษะเขา … ความทุ่มเทเมื่อเขาสอนธนู …
ทำไม? ทำไมต้องเป็นมาสเตอร์กิแลน? ยิ่งเขาเกลียดรัสกามากแค่ไหน ภาพของมาสเตอร์กิแลนก็ใหญ่โตขึ้นเท่านั้น
ผมทำผิดหรือเปล่ามาสเตอร์กิแลน
ทำไม!? ทำไมผมต้องจำมาสเตอร์กิแลนที่คุยอย่างสนิทสนมกับรัสกาได้ตลอดเวลา!?
มาสเตอร์กิแลน!
◆◇◆
“…มาสเตอร์กิแลน ข้าจำได้แล้ว” กิลมิกระซิบ ขณะที่ลดคันธนูลงช้า ๆ
ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก รวมถึงพวกก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์หรือแม้แต่ก็อบลินเผ่ากันระ
“รับสิ่งนี้ไป!”
นั่นเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผมละสายตาไปจากภาพตรงหน้า ผมไม่สามารถตอบสนองลูกศรดอกนี้ได้ และลูกศรก็แทงเข้าไปในดวงตาข้างขวาของรัสกา
“…!!!”
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือรัสกาไม่ได้กะพริบตา
“ข้ากะพริบตารึเปล่า?”
แม้ว่าลูกศรจะพุ่งไปที่ดวงตาของเขา แต่ร่างของรัสกาไม่มีส่วนใดขยับแม้แต่น้อย
“…ยอดเยี่ยม” กิลมิกระซิบ ขณะที่ทุกคนมองหน้ากัน
“หากยังมีใครที่ปรารถนาจะเป็นศัตรูระหว่างเผ่ากันระและเผ่าเกิร์ดการ์ ข้ารา กิลมิจะเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้า จงก้าวออกมาข้างหน้า หากมีใครในหมู่เจ้าที่ไม่พอใจ!”
เมื่อได้ยินเสียงของกิลมิ ผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างส่งเสียงเชียร์
◆◇◇◆◆◇◇◆
อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่ม ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล (ตอนนี้แปลถึงตอน 400 กว่าแล้วนะครับ)
https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/
