[ชื่อ] กิก้า แรกซ์
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 87
[คลาส] ชั้นสูง,ผู้คุ้มกัน
[ทักษะ] <<ความชำนาญการใช้หอก C+>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<กินไม่เลือก>> <<ฆ่าโดยฉับพลัน>> <<พรรคพวกของราชา>> <<ขว้างหอก>> <<จิตวิญญาณของนักรบ>> <<วิญญาณที่ไม่ย่อท้อ>> <
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] ไม่มี
[แอตทริบิวต์] ไม่มี
[สถานะผิดปกติ] เนื่องจากแขนขวาที่สูญเสียไป ทำให้พลังในการต่อสู้ลดลง 30%
◇◆◆
“…อืม”
เรเชียครวญครางกับเหตุการณ์ที่เกิดต่อหน้า
ของขวัญจาก “ราชา” เพิ่งมาถึงไม่นาน และข่าวที่แจ้งว่าเขาได้รวบรวมก็อบกินทั้งสี่เผ่าไว้ภายใต้เขาแล้ว
…การเดินทางประสบความสำเร็จ
แต่นั่นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญอย่างแท้จริงคือ “สิ่งนั้น”
“กูรูวว!?”
“อูววว!?”
ซินเธียและกัสต้าคำรามไม่หยุดจากระยะไกล เพราะพวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้เรเชีย
“…นูว”
เรเชียจึงมองไปที่เสือดำตรงหน้าเธออีกครั้ง
“นี่คือสัตว์ขี่ที่ราชาส่งมอบให้ลอร์ดกิก้า มันคือเสือดำจากเผ่าพาราดัวของเรา”
ก็อบลินที่ขี่สัตว์อสูรมาก้มหัวลงอย่างสุภาพ ดูเหมือนเขาจะคล้ายกับมนุษย์ผู้รักสัตว์ แต่ถ้ามองใบหน้าของก็อบลินตัวนั้นอีกที จะทำให้ทุกคนลืมความคิดดังกล่าวไป
“ท่านเรเชีย…”
เมื่อลิลลี่กลับมาจากการออกล่า เธอสังเกตเห็นเรเชีย ผู้จ้องมองไปที่สัตว์อสูรและมีรอยย่นที่หน้าผาก ด้วยความตื่นตระหนกเธอจึงรีบเข้าไปหาเรเชีย
“…ราชา”
ในขณะเดียวกันกิก้า ก็อบลินที่มีขาและมือข้างเดียวก็ยืนนิ่งจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
ลิลลี่เดินเข้าไปหาเรเชีย โดยไม่รู้ถึงแรงกดดันที่ทำให้เกิดความหวาดกลัว แม้กระทั่งสัตว์อสูร
ในระหว่างนี้ ฉันควรพยายามทำให้เธอออกห่างจากมันก่อนจะดีกว่า
“ท่านเรเชีย?”
“ยินดีด้วยลอร์ดกิก้า”
“ตามความคาดหมาย ราชาของเรา!”
” ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้า! “
ผู้ฝึกสัตว์อสูรกิเดะ ดรูอิดน้ำกิโซและผู้ใช้หอกกิด้า แต่ละคนแสดงความยินดีกับกิก้า ในขณะที่สีหน้าของเรเชียนั้นมืดมนและหัวใจของลิลลี่ก็เต้นรัว
“ท-ท่าน เรเชีย?”
เรเชียหันไปรอบ ๆ
“โอ้ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
มันเป็นรอยยิ้มตามปกติของเธอ รอยยิ้มตามปกติของเรเชีย แต่…มีบางอย่างที่ต่างออกไป
“ราชายังไม่ลืมเกี่ยวกับลอร์ดกิก้า”
“นี่จะต้องเป็นรางวัลสำหรับความภักดีของท่าน ลอร์ดกิก้า”
” ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้า! “
เรเชียกระตุกทันทีที่ได้ยิน และหลังจากนั้นเธอก็แข็งค้าง คำพูดของกิเดะไม่ได้หลุดรอดจากเธอ แต่รอยยิ้มนั่นแข็งกระด้างราวกับตุ๊กตา มันทำให้แม้แต่ลิลลี่ยังต้องหยุดนิ่ง
ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมเรเชียถึงเป็นแบบนี้ “ลางสังหรณ์ของนักบุญ” แต่นั่นเป็นเพียงความเข้าใจในสาเหตุ ตัวเธอเองไม่เพียงพอที่จะแก้ปัญหาเหล่านั้น แต่เธอก็ไม่สามารถยืนอยู่เฉย ๆ เได้ช่นกัน เพราะหากปล่อยมันไป ที่นี่จะเกิดการปะทุขึ้นของภูเขาไฟที่ชื่อเรเชีย
“น – แน่นอนราชาต้อง…”
เธอไม่สามารถทนกับบรรยากาศที่ตึงเครียด เธอจึงพยายามพูดอะไรบางอย่าง
“ราชาต้องไม่เป็นอะไรแน่ ๆ”
แต่ความพยายามที่ย่ำแย่ของลิลลี่ก็พบกับน้ำเสียงอันเย็นชาของเรเชียเท่านั้น เธอแค่ยิ้ม…แต่นั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด คือการแสดงออกของเธอทำให้ลิลลี่สั่น
“…ต้องช่วย”
ในขณะนั้นเสียงนั่นก็มาถึงหูของลิลลี่ บรรยากาศแข็งค้างก่อนหน้าได้กลายเป็นเย็นยะเยือก ‘นี่เป็นเรื่องที่ไม่ดี’ ลิลลี่คิด แต่มันสายเกินไป เธอไม่มีทางออก ถ้าเธอพยายามเปลี่ยนทิศทางของการสนทนา อารมณ์ของเรเชียจะปะทุขึ้นอย่างแน่นอน
“คราวหน้าฉันจะทำให้แน่ใจว่า…”
แต่เธอไม่สามารถยอมแพ้ได้จนกว่าจะถึงจุดจบ
“คราวหน้า… แล้วคราวนี้ล่ะ”
เธอรู้ตัว
“ทำไม!? ทำไมฉันทำอะไรไม่ได้เลย!!!”
คำพูดเหล่านั้นถูกกล่าวด้วยพลังมหาศาล ที่แม้แต่เสือดำผู้น่าสงสารก็อดไม่ได้ที่จะหมอบลงด้วยความหวาดกลัว
◇◆◆
ในขณะที่ลิลลี่พยายามให้กำลังใจเรเชีย กิก้า แรกซ์ก็พยายามดิ้นรนในการขี่เจ้าสัตว์อสูรตัวนี้
เขาจับบังเหียนและนั่งลงบนอาน
…แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร เขาก็ไม่สามารถขี่เสือตัวนี้ได้
เมื่อเร่งความเร็วเพียงเล็กน้อย กิก้าก็พบว่าตัวเองตกลงไปบนพื้นทันที
แต่เขาไม่ยอมแพ้
หากถ้อยคำของผู้ส่งสารเป็นจริง ราชาได้พูดถึงความภักดีของเขาในฐานะผู้ติดตามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่ก็อบลิน
หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขาต้องตอบสนองต่อคำพูดของราชา เขาต้องขี่มันให้ได้
วันแล้ววันเล่าที่กิก้าพยายามขี่เสือดำตัวนั้น เขาล้มแล้วก็ล้มลงอีกหลายครั้ง แต่ในเวลาต่อมาความล้มเหลวเหล่านั้นก็ค่อย ๆ น้อยลงเรื่อย ๆ
ทุกคนประทับใจกับความพยายามของกิก้า แม้แต่ผู้ส่งสารเผ่าพาราดัวก็อดไม่ได้ที่จะสอนเขา
พวกเขาฝึกฝนกันตั้งแต่เช้ายันเย็น …ผ่านไปวันแล้ววันเล่า
“นั่นคือทั้งหมดสำหรับวันนี้ ลอร์ดกิก้า”
“แต่ข้ายังทำได้มากกว่านี้…”
กิก้ายังไม่สามารถขี่สัตว์อสูรพร้อมกับใช้หอกได้ แต่เขาขี่สัตว์อสูรด้วยมือเดียวได้แล้ว
“ไม่ เราจะมาฝึกกันต่อในตอนเย็นของวันพรุ่งนี้ ดังนั้นท่านควรกลับไปพักผ่อน”
“…ก็ได้”
กิก้าลูบหัวของมัน
“กูรูววว”
เสือดำร้องอย่างมีความสุข และผู้ส่งสารเผ่าพาราดัวก็เบิกตากว้าง
“ดูเหมือนฮาคุโอะจะคุ้นเคยกับท่านแล้ว”
“เป็นเพราะคำสอนของท่านด้วย ลอร์ดอลาช”
อลูฮาลิฮาลได้ส่งผู้ช่วยของเขา อลาชมาเป็นผู้ส่งสารและมาพิจารณาหมู่บ้านกิ อลาชอายุมากกว่าฮัล และมีประสบการณ์มากมาย แม้เขาอาจจะแย่กว่าเล็กน้อยในทักษะด้านหอกเมื่อเทียบกับฮัล แต่เขาเป็นมือหอกที่ดีที่สุดอันดับ 3 ในเผ่า
…แต่เมื่ออลูฮาลิฮาลเกษียณตัวเองออกไป อันดับที่ 3 ก็จะกลายเป็นที่ 2 ในไม่ช้า
“ข้าสงสัยว่านายท่านคิดอะไรอยู่ ตอนที่เขาส่งข้ามา แต่ตอนนี้ข้าคิดว่าข้าเข้าใจแล้ว”
“ท่านหมายถึงอะไร?”
ก็อบลินทั้งสองคุยกันในขณะขี่เสือดำกลับไปที่หมู่บ้าน
“เขาบอกให้ข้ามาดูด้วยตัวเองว่าก็อบลินที่หมู่บ้านกิเป็นอย่างไร นายท่านดูจะจริงจังกับการรวบรวมก็อบลินภายใต้ราชามาก”
อลาชหัวเราะ ขณะที่กิก้าที่งงงวย
“เมื่อข้าทำภารกิจนี้เสร็จแล้ว ข้าจะกลายเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของเผ่า และแน่นอนว่าตอนนั้นนายท่านต้องการให้ข้าแสดงความคิดเห็น”
“มันจำเป็นด้วยเหรอ?”
กิก้าคิดว่ามันช่างเป็นเรื่องยุ่งยาก อลาชจึงหัวเราะหนักกว่าเดิม
“ถูกต้อง แม้ว่ามันเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่สำหรับการช่วยเหลือผู้นำ มันเป็นสิ่งที่จำเป็น”
“…อืม ราชาของเรายิ่งใหญ่จริง ๆ”
“…แน่นอน”
ก็อบลินทั้งสองจึงกลับไปที่หมู่บ้านเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน
◆◆◆◆◇◇◇◇
[ชื่อ] อลาช
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลินเผ่าพาราดัว
[เลเวล] 70
[คลาส] แรร์
[ทักษะ] <<การใช้หอกขณะขับขี่>> <<ขับขี่>> <<ความชำนาญการใช้หอก C+>> <<ความเป็นผู้นำ C +>> <<ชาร์จ>> << ความร่วมมือ C +>> << หัวใจแห่งสัตว์>> <<ความรู้ของผู้ช่วย>> <<สัมผัสที่หก>>
[แอตทริบิวต์] ไม่มี
[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] ไม่มี
[สัตว์ขี่] ชิโอะ
◆◇◇◆◆◇◇◆
อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่ม ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล (ตอนนี้แปลถึงตอน 400 กว่าแล้วนะครับ)
https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/
