Goblin Kingdom – ตอนที่ 73.5

[ชื่อ] กิก้า แรกซ์

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 87

[คลาส] ชั้นสูง,ผู้คุ้มกัน

[ทักษะ] <<ความชำนาญการใช้หอก C+>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<กินไม่เลือก>> <<ฆ่าโดยฉับพลัน>>  <<พรรคพวกของราชา>> <<ขว้างหอก>> <<จิตวิญญาณของนักรบ>> <<วิญญาณที่ไม่ย่อท้อ>>  <>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] ไม่มี

[แอตทริบิวต์] ไม่มี

[สถานะผิดปกติ] เนื่องจากแขนขวาที่สูญเสียไป ทำให้พลังในการต่อสู้ลดลง 30%

◇◆◆

“…อืม”

เรเชียครวญครางกับเหตุการณ์ที่เกิดต่อหน้า

ของขวัญจาก “ราชา” เพิ่งมาถึงไม่นาน และข่าวที่แจ้งว่าเขาได้รวบรวมก็อบกินทั้งสี่เผ่าไว้ภายใต้เขาแล้ว

…การเดินทางประสบความสำเร็จ

แต่นั่นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญอย่างแท้จริงคือ “สิ่งนั้น”

“กูรูวว!?”

“อูววว!?”

ซินเธียและกัสต้าคำรามไม่หยุดจากระยะไกล เพราะพวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้เรเชีย

“…นูว”

เรเชียจึงมองไปที่เสือดำตรงหน้าเธออีกครั้ง

“นี่คือสัตว์ขี่ที่ราชาส่งมอบให้ลอร์ดกิก้า มันคือเสือดำจากเผ่าพาราดัวของเรา”

ก็อบลินที่ขี่สัตว์อสูรมาก้มหัวลงอย่างสุภาพ ดูเหมือนเขาจะคล้ายกับมนุษย์ผู้รักสัตว์ แต่ถ้ามองใบหน้าของก็อบลินตัวนั้นอีกที จะทำให้ทุกคนลืมความคิดดังกล่าวไป

“ท่านเรเชีย…”

เมื่อลิลลี่กลับมาจากการออกล่า เธอสังเกตเห็นเรเชีย ผู้จ้องมองไปที่สัตว์อสูรและมีรอยย่นที่หน้าผาก ด้วยความตื่นตระหนกเธอจึงรีบเข้าไปหาเรเชีย

“…ราชา”

ในขณะเดียวกันกิก้า ก็อบลินที่มีขาและมือข้างเดียวก็ยืนนิ่งจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

ลิลลี่เดินเข้าไปหาเรเชีย โดยไม่รู้ถึงแรงกดดันที่ทำให้เกิดความหวาดกลัว แม้กระทั่งสัตว์อสูร

ในระหว่างนี้ ฉันควรพยายามทำให้เธอออกห่างจากมันก่อนจะดีกว่า

“ท่านเรเชีย?”

“ยินดีด้วยลอร์ดกิก้า”

“ตามความคาดหมาย ราชาของเรา!”

” ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้า! “

ผู้ฝึกสัตว์อสูรกิเดะ ดรูอิดน้ำกิโซและผู้ใช้หอกกิด้า แต่ละคนแสดงความยินดีกับกิก้า ในขณะที่สีหน้าของเรเชียนั้นมืดมนและหัวใจของลิลลี่ก็เต้นรัว

“ท-ท่าน เรเชีย?”

เรเชียหันไปรอบ ๆ

“โอ้ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”

มันเป็นรอยยิ้มตามปกติของเธอ รอยยิ้มตามปกติของเรเชีย แต่…มีบางอย่างที่ต่างออกไป

“ราชายังไม่ลืมเกี่ยวกับลอร์ดกิก้า”

“นี่จะต้องเป็นรางวัลสำหรับความภักดีของท่าน ลอร์ดกิก้า”

” ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้า! “

เรเชียกระตุกทันทีที่ได้ยิน และหลังจากนั้นเธอก็แข็งค้าง คำพูดของกิเดะไม่ได้หลุดรอดจากเธอ แต่รอยยิ้มนั่นแข็งกระด้างราวกับตุ๊กตา มันทำให้แม้แต่ลิลลี่ยังต้องหยุดนิ่ง

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมเรเชียถึงเป็นแบบนี้ “ลางสังหรณ์ของนักบุญ” แต่นั่นเป็นเพียงความเข้าใจในสาเหตุ ตัวเธอเองไม่เพียงพอที่จะแก้ปัญหาเหล่านั้น แต่เธอก็ไม่สามารถยืนอยู่เฉย ๆ เได้ช่นกัน เพราะหากปล่อยมันไป ที่นี่จะเกิดการปะทุขึ้นของภูเขาไฟที่ชื่อเรเชีย

“น – แน่นอนราชาต้อง…”

เธอไม่สามารถทนกับบรรยากาศที่ตึงเครียด เธอจึงพยายามพูดอะไรบางอย่าง

“ราชาต้องไม่เป็นอะไรแน่ ๆ”

แต่ความพยายามที่ย่ำแย่ของลิลลี่ก็พบกับน้ำเสียงอันเย็นชาของเรเชียเท่านั้น เธอแค่ยิ้ม…แต่นั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด คือการแสดงออกของเธอทำให้ลิลลี่สั่น

“…ต้องช่วย”

ในขณะนั้นเสียงนั่นก็มาถึงหูของลิลลี่ บรรยากาศแข็งค้างก่อนหน้าได้กลายเป็นเย็นยะเยือก ‘นี่เป็นเรื่องที่ไม่ดี’ ลิลลี่คิด แต่มันสายเกินไป เธอไม่มีทางออก ถ้าเธอพยายามเปลี่ยนทิศทางของการสนทนา อารมณ์ของเรเชียจะปะทุขึ้นอย่างแน่นอน

“คราวหน้าฉันจะทำให้แน่ใจว่า…”

แต่เธอไม่สามารถยอมแพ้ได้จนกว่าจะถึงจุดจบ

“คราวหน้า… แล้วคราวนี้ล่ะ”

เธอรู้ตัว

“ทำไม!? ทำไมฉันทำอะไรไม่ได้เลย!!!”

คำพูดเหล่านั้นถูกกล่าวด้วยพลังมหาศาล ที่แม้แต่เสือดำผู้น่าสงสารก็อดไม่ได้ที่จะหมอบลงด้วยความหวาดกลัว

◇◆◆

ในขณะที่ลิลลี่พยายามให้กำลังใจเรเชีย กิก้า แรกซ์ก็พยายามดิ้นรนในการขี่เจ้าสัตว์อสูรตัวนี้

เขาจับบังเหียนและนั่งลงบนอาน

…แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร เขาก็ไม่สามารถขี่เสือตัวนี้ได้

เมื่อเร่งความเร็วเพียงเล็กน้อย กิก้าก็พบว่าตัวเองตกลงไปบนพื้นทันที

แต่เขาไม่ยอมแพ้

หากถ้อยคำของผู้ส่งสารเป็นจริง ราชาได้พูดถึงความภักดีของเขาในฐานะผู้ติดตามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่ก็อบลิน

หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขาต้องตอบสนองต่อคำพูดของราชา เขาต้องขี่มันให้ได้

วันแล้ววันเล่าที่กิก้าพยายามขี่เสือดำตัวนั้น เขาล้มแล้วก็ล้มลงอีกหลายครั้ง แต่ในเวลาต่อมาความล้มเหลวเหล่านั้นก็ค่อย ๆ น้อยลงเรื่อย ๆ

ทุกคนประทับใจกับความพยายามของกิก้า แม้แต่ผู้ส่งสารเผ่าพาราดัวก็อดไม่ได้ที่จะสอนเขา

พวกเขาฝึกฝนกันตั้งแต่เช้ายันเย็น …ผ่านไปวันแล้ววันเล่า

“นั่นคือทั้งหมดสำหรับวันนี้ ลอร์ดกิก้า”

“แต่ข้ายังทำได้มากกว่านี้…”

กิก้ายังไม่สามารถขี่สัตว์อสูรพร้อมกับใช้หอกได้ แต่เขาขี่สัตว์อสูรด้วยมือเดียวได้แล้ว

“ไม่ เราจะมาฝึกกันต่อในตอนเย็นของวันพรุ่งนี้ ดังนั้นท่านควรกลับไปพักผ่อน”

“…ก็ได้”

กิก้าลูบหัวของมัน

“กูรูววว”

เสือดำร้องอย่างมีความสุข และผู้ส่งสารเผ่าพาราดัวก็เบิกตากว้าง

“ดูเหมือนฮาคุโอะจะคุ้นเคยกับท่านแล้ว”

“เป็นเพราะคำสอนของท่านด้วย ลอร์ดอลาช”

อลูฮาลิฮาลได้ส่งผู้ช่วยของเขา อลาชมาเป็นผู้ส่งสารและมาพิจารณาหมู่บ้านกิ อลาชอายุมากกว่าฮัล และมีประสบการณ์มากมาย แม้เขาอาจจะแย่กว่าเล็กน้อยในทักษะด้านหอกเมื่อเทียบกับฮัล แต่เขาเป็นมือหอกที่ดีที่สุดอันดับ 3 ในเผ่า

…แต่เมื่ออลูฮาลิฮาลเกษียณตัวเองออกไป อันดับที่ 3 ก็จะกลายเป็นที่ 2 ในไม่ช้า

“ข้าสงสัยว่านายท่านคิดอะไรอยู่ ตอนที่เขาส่งข้ามา แต่ตอนนี้ข้าคิดว่าข้าเข้าใจแล้ว”

“ท่านหมายถึงอะไร?”

ก็อบลินทั้งสองคุยกันในขณะขี่เสือดำกลับไปที่หมู่บ้าน

“เขาบอกให้ข้ามาดูด้วยตัวเองว่าก็อบลินที่หมู่บ้านกิเป็นอย่างไร นายท่านดูจะจริงจังกับการรวบรวมก็อบลินภายใต้ราชามาก”

อลาชหัวเราะ ขณะที่กิก้าที่งงงวย

“เมื่อข้าทำภารกิจนี้เสร็จแล้ว ข้าจะกลายเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของเผ่า และแน่นอนว่าตอนนั้นนายท่านต้องการให้ข้าแสดงความคิดเห็น”

“มันจำเป็นด้วยเหรอ?”

กิก้าคิดว่ามันช่างเป็นเรื่องยุ่งยาก อลาชจึงหัวเราะหนักกว่าเดิม

“ถูกต้อง แม้ว่ามันเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่สำหรับการช่วยเหลือผู้นำ มันเป็นสิ่งที่จำเป็น”

“…อืม ราชาของเรายิ่งใหญ่จริง ๆ”

“…แน่นอน”

ก็อบลินทั้งสองจึงกลับไปที่หมู่บ้านเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน

◆◆◆◆◇◇◇◇

[ชื่อ] อลาช

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลินเผ่าพาราดัว

[เลเวล] 70

[คลาส] แรร์

[ทักษะ] <<การใช้หอกขณะขับขี่>> <<ขับขี่>> <<ความชำนาญการใช้หอก C+>> <<ความเป็นผู้นำ C +>> <<ชาร์จ>> << ความร่วมมือ C +>> << หัวใจแห่งสัตว์>> <<ความรู้ของผู้ช่วย>> <<สัมผัสที่หก>>

[แอตทริบิวต์] ไม่มี

[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] ไม่มี

[สัตว์ขี่] ชิโอะ

◆◇◇◆◆◇◇◆

อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่ม ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล (ตอนนี้แปลถึงตอน 400 กว่าแล้วนะครับ)

https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/